ΧΑΡΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΟΥΝ
ΕΙΡΗΝΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ
ΕΥΛΟΓΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ.



Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΧΕΙ ΤΡΙΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ.ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΤΟΝ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΣΜΟ,
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΤΗΝ ΜΑΣΟΝΙΑ.
ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ


ΠΙΣΤΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΓΙ'ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙἈΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ!!!!!!!!


Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΘΕΛΕΙ ΟΧΙ Ν΄ΑΔΕΙΑΣΟΥΝ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ,ΑΛΛΑ ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΝ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΟ ΤΟ ΦΡΟΝΙΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΙΣΤΗ.
ΠΑΤΗΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ







ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΘΕΣΗ Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ;


1.Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

2.Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ;

3.Ο ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

4.ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ;






ΑΡΑΓΕ ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΘΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ;



ΤΡΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Α) ΤΟΥ ΑΔΑΜ

Β)ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

Γ)ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ.

ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ




















Τρίτη 29 Απριλίου 2014

ΛΟΓΟΙ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

 
ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ & ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΤΟΥ ΔΙΟΡΑΤΙΚΟΥ
 ΤΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ
 
Εκεί που απελπίζεσαι ο Θεός σε... βοηθά!
Δυσκολίες, πειρασμοί και απελπισία...
Να ξέρεις, παιδί μου, ότι ο πονηρός όταν δεν μπορεί να μας νικήσει εσωτερικά, τότε μας κάνει αυτές τις εξωτερικές επιθέσεις με διάφορα συμβάντα, που επιτρέπει ο Θεός, για να μας φοβίσει.
 Δεν υπάρχει απελπισία μέσα στην Εκκλησία, ότι και να έχεις κάνει, ότι και να έχεις υποστεί.
 Δεν υπάρχει απελπισία. Στενοχώρια μπορεί να έχεις, αλλά απελπισία όχι.
  Ο Θεός, μέσα από την εξομολόγηση σε βοηθά και ξεπερνάς αυτά τα οποία μπορεί να σε οδηγήσουν στα έσχατα όρια της απελπισίας.Έχει ο Θεός.
 Εκεί που απελπίζεσαι, σου στέλνει κάτι που δεν το περιμένεις... αρκεί να Τον πιστεύεις και να Τον αγαπάς.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Βίος καί Λόγοι» αγ. Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, εκδ. Ι. Μ. Χρυσοπηγής Χανίων
 
 
 
 

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

ΕΙΠΕ Ο ΑΒΒΑΣ ΠΟΙΜΗΝ

ΕΙΠΕ ὁ ἀββᾶς  Ἰάκωβος
     - Πιὸ σημαντικὸ εἶναι νὰ ξενιτευθεῖ κανεὶς παρὰ νὰ φιλοξενεῖ.
- Γεροντικόν, α΄
 
ΕΛΕΓΕ ὁ ἀββᾶς  Ἰωσήφ
Εἴμαστε μὲ τὸν ἀββᾶ Ποιμένα ὅταν ἀποκάλεσε τὸν  Ἀγάθωνα ἀββᾶ. Καὶ τοῦ λέμε,  - Εἶναι νεαρός· γιατί τὸν ὀνομάζεις ἀββᾶ;
Καὶ ὁ ἀββᾶς Ποιμὴν εἶπε,   - Τὸ στόμα του τὸν ἔκανε νὰ ὀνομάζεται ἀββᾶς.
- Γεροντικόν, ξα΄
 
ΡΩΤΗΣΕ ὁ ἀββᾶς  Ἰωσὴφ τὸν ἀββᾶ Ποιμένα πῶς πρέπει νὰ νηστεύουμε. Καὶ ὁ ἀββᾶς Ποιμὴν τοῦ λέει        
     -  Ἐγὼ θέλω νὰ τρώει κανεὶς κάθε ΄μέρα τόσο λίγο ὥστε νὰ μὴ χορταίνει.
Τοῦ λέει τότε ὁ ἀββᾶς  Ἰωσήφ
     -  Ὅταν ἦσουν πιὸ νέος, ἀββᾶ, δὲν νήστευες δύο δύο ΄μέρες;
Καὶ ὁ γέροντας τοῦ ἀπάντησε
     - Φυσικὰ καὶ τρεῖς καὶ τέσσερεις ΄μέρες κι ἑβδομάδα ἀκόμη. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ δοκίμασαν οἱ πατέρες γιατὶ ἦταν δυνατοί· ἀλλὰ θεώρησαν καλύτερο νὰ τρώει κανεὶς κάθε ΄μέρα ἀλλὰ λίγο· μᾶς παρέδωσαν λοιπὸν τὴ βασιλικὴ ὁδὸ ποὺ εἶναι ἐλαφρή.
 
 
 
 

ΛΟΓΟΙ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

 
 ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

Εκείνος ο οποίος με την πίστη στον Αναστάντα Χριστό αγωνίζεται εναντίον κάθε αμαρτίας του, αυτός ενισχύει σιγά-σιγά μέσα του την αίσθηση ότι ο Κύριος πραγματικά αναστήθηκε. (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς)

ΛΟΓΟΙ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

                                   ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΡΗΜΙΤΟΥ.
Ο Θεός δεν επιτρέπει, έλεγε ο Μέγας Αντώνιος, μεγάλους πειρασμούς στους σημερινούς ανθρώπους, γιατί είναι ασθενέστεροι από τους παλαιότερους και δεν κάνουν υπομονή.
  Όταν ο Μέγας Αντώνιος ήταν ακόμη πολύ νέος στην ηλικία κι αρχάριος στην άσκηση, έπεσε σε ακηδία. Αγωνιζόταν ολομόναχος βαθιά στην έρημο, δεν είχε οδηγό κι οι λογισμοί άρχισαν να του φέρνουν σύγχυση. Δεν έχασε όμως την εμπιστοσύνη του στο Θεό.
Γονάτισε και προσευχήθηκε μ' αυτά τα λόγια:
«Κύριε, θέλω να σωθώ, αλλά δε μ' αφήνουν ούτε στιγμή ήσυχο οι λογισμοί μου. Δεν έχω άλλον από Σε, Κύριέ μου, να με διδάξει τι να κάνω. Μη θελήσεις ποτέ να με αφήσεις».
Η προσευχή τον ανακούφισε. Αμέσως πήρε και την απάντηση που ζητούσε.
  Μόλις σηκώθηκε είδε στην άλλη άκρη του κελιού του έναν άλλο Αντώνιο, καθισμένο σε σκαμνί να πλέκει ψαθί. Στάθηκε σαστισμένος και τον παρακολουθούσε. Σε λίγο τον είδε ν' αφήνει το εργόχειρο και να προσεύχεται με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό. Ύστερα ξανακάθισε στο εργόχειρο και πάλι σηκώθηκε για προσευχή. Στο τέλος στράφηκε στον ίδιο τον Αντώνιο και του υπέδειξε:
« Κάνε κι εσύ το ίδιο και θα σωθείς. Κι έγινε άφαντος ! »
Τότε κατάλαβε ο Αντώνιος πως ο Θεός του έστειλε τον Άγγελό του να τον διδάξει. Πήρε θάρρος και δόθηκε στην άσκηση με μεγάλη υπομονή και προθυμία.

Να ευχαριστείς κάθε μέρα και μ’ όλη σου την καρδιά το Θεό που σου έδωσε ζωή «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή» Του, μια λογική, ελεύθερη κι αθάνατη ζωή. Να ευχαριστείς ιδιαίτερα το Θεό που σε αποκατάστησε και σε οδηγεί πάλι στην αιώνια ζωή, μετά την πτώση και καταδίκη σου στον αιώνιο θάνατο. Κι αυτό το έκανε όχι με την παντοδυναμία Του, αλλά με το να παραδώσει σε θάνατο το Μονογενή Του υιό για τη σωτηρία μας.
Να Τον ευχαριστείς ακόμα που καθημερινά χαρίζει ζωή σε σένα, αν και αμαρτάνεις αμέτρητες φορές με την ελεύθερη βούλησή σου και βαδίζεις από τη ζωή στο θάνατο. Κι αυτό το κάνει με το που θα πεις «Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιον σου» (Λουκ. ιε’ 18).Να Τον ευχαριστείς που σε έκανε καλά από την αρρώστια σου, μ’ όλο που εκτίθεσαι ασύνετα στους κινδύνους και τις αρρώστιες, που είναι προάγγελοι του θανάτου. Να Τον δοξολογείς που διορθώνει τα σφάλματά σου και δε σου στερεί την επίγεια ζωή, γιατί ξέρει πόσο την αγαπάς και γιατί δεν είσαι ακόμα έτοιμος για τη μέλλουσα, την αιώνια ζωή.Να Τον ευχαριστείς για όλα τα μέσα που σε στηρίζουν στη ζωή, για όλες τις χαρές μα και για τις θλίψεις της ζωής. Τα πάντα προέρχονται από Εκείνον, τον Πανεύσπλαχνο Πατέρα. Όλα πηγάζουν από την Πρωταρχική Πηγή της Ζωής, που μοιράζει και χαρίζει ζωή σε όλους.
Άνθρωπος ευγενικός και καλλιεργημένος λογαριάζεται εκείνος που σκορπάει γενναιόδωρα και αγαπητικό τα αγαθά και τα χαρίσματά του σε όλους, που χαίρεται όταν του δίνεται η ευκαιρία να κάνει το καλό και να ευχαριστεί τους άλλους, χωρίς να περιμένει καμιά ανταπόδοση.
Άνθρωπος ευγενικός και καλλιεργημένος λογαριάζεται εκείνος που δεν είναι φαντασμένος, που δεν ξιπάζεται σε εκείνους που συχνάζουν κοντά του και ωφελούνται από τη γενναιοδωρία του, που δεν τους παραμελεί, που δεν τους υποτιμά στη σκέψη του, αλλά τους εκτιμά όπως την πρώτη φορά που τους συνάντησε ή και περισσότερο ακόμα.
Τυχαίνει συχνά να κομπάζουμε και να υπερηφανευόμαστε μπροστά σε εκείνους που μας πλησιάζουν. Με το που τους συνηθίζουμε όμως νιώθουμε πως μας κουράζουν και τους περιφρονούμε, τους λογαριάζουμε για τίποτα. Πολύ συχνά τοποθετούμε κάποιον άνθρωπο στη συνείδησή μας πιο χαμηλά κι από ένα ζώο που αγαπάμε, ή κι από ένα αντικείμενο ακόμα.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΗΝΟΣ ΜΑΪΟΥ


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΜΗΝΟΣ ΜΑΪΟΥ
ΕΝΑΡΞΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ:Θ΄ΩΡΑ - ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ &
ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΑΓΙΩΝ ή ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΩΡΑ 06:00 μ.μ.
ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ - ΩΡΕΣ Α΄,Γ΄,ΣΤ΄,-ΨΑΛΤΗΡΙΟΝ ΩΡΑ 05:30 π.μ.
ΟΡΘΡΟΣ ΩΡΑ 07:00 π.μ.
ΣΑΒΒΑΤΟ 3/5/14 - ΤΙΜΟΘΕΟΥ & ΜΑΥΡΑΣ- ΞΕΝΙΑΣ ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΤΙΑΝΗΣ
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΟΥ ΤΡΙΚΚΗΣ – ΠΕΤΡΟΥ ΑΡΓΟΥΣ(Ακολουθία Μικρού Αγιασμού)
ΚΥΡΙΑΚΗ 4/5/2104 – ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ
ΔΕΥΤΕΡΑ  5/5/14  - ΕΙΡΗΝΗΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ & ΕΦΡΑΙΜ
ΤΡΙΤΗ 6/5/14 -ΟΣΙΑΣ  ΣΟΦΙΑΣ ΕΚ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ
(Μεσονυκτικόν,Ώρες,Ψαλτήριον,Όρθρος στις 04:30)
(Η θεία λειτουργία θα αρχίσει στις 06:30)
ΠΕΜΠΤΗ 8/5/14 -   ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ-ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 9/5/14 -  ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΒΟΥΝΕΝΟΙΣ – ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ
ΚΥΡΙΑΚΗ 11/5/14  -  ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ
ΚΥΡΙΛΛΟΥ & ΜΕΘΟΔΙΟΥ ΦΩΤΙΣΤΩΝ ΤΩΝ ΣΛΑΒΩΝ
ΤΡΙΤΗ 13/5/14 - ΕΥΘΥΜΙΟΥ,ΙΩΑΝΝΟΥ & ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΤΙΤΟΡΩΝ ΤΗΣ Ι.Μ.ΙΒΗΡΩΝ
ΓΛΥΚΕΡΙΑΣ
ΤΕΤΑΡΤΗ 14/5/14 – ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
ΘΕΡΑΠΟΝΤΟΣ – ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΧΙΟΥ
ΠΕΜΠΤΗ  15/5/14 – ΑΧΙΛΛΙΟΥ – ΠΑΧΩΜΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟ 17/5/14 – ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 18 /5/14 – ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ
ΤΡΙΤΗ  20/5/14  - ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ & ΑΓΙΑΣ ΕΛΕΝΗΣ
ΩΡΑ 07:00.Μ.Μ. ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΜΕΤ’ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑΣ
ΤΕΤΑΡΤΗ 21/5/14 – ΩΡΑ 07:00 – ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
 
ΚΥΡΙΑΚΗ  25 /5/14 – ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ – Γ΄ΕΥΡΕΣΙΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ
ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΥΡΕΣΕΩΣ ΤΩΝ ΚΛΑΠΕΝΤΩΝ  ΙΕΡΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ & ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΜΥΡΟΒΛΥΤΟΥ.
(Λειτάνευσει των Ιερών εικόνων.)

ΤΡΙΤΗ 27/5/14 – ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΡΩΣΣΟΥ
ΤΡΙΤΗ ΒΡΑΔΥ 27/5/14 –ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΣΕΩΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
ΠΕΜΠΤΗ 29/5/14 – Η ΑΝΑΛΗΨΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
 
 

ΙΕΡΑ   ΑΓΡΥΠΝΙΑ
Τὴν Τρίτη 27 Μαϊου καὶ ὤρα 08:00 μ.μ. καὶ μέχρι 12:30 π.μ. στὸν Ἱερὸ Ναὸ μας  θὰ τελεστῇ Ἱερὰ Ἀγρυπνία ἐπί  τη ἐορτή τῆς ΑΠΟΔΟΣΕΩΣ  ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ.

 
ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ
 

Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ - ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΚΟΛΛΥΒΑΔΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΗΜΩΝ

ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΛΑΤΡΕΙΑ
  Οἱ Φιλοκαλικοὶ Πατέρες τοῦ 18ου αἰῶνος στὸ Ἅγιον Ὅρος ὑπῆρξαν μυσταγωγοὶ τοῦ Γένους καὶ τῆς λογικῆς λατρείας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Οἱ θεολογικὲς καὶ λειτουργικές τους θέσεις, γιὰ τὰ ζητήματα τῆς Θείας Εὐχαριστίας καὶ  τῶν ἱερῶν μνημοσύνων, ἦταν ἀπόρροια τῆς λιπαρῆς καὶ βαθειᾶς σπουδῆς στὴν πατερικὴ παράδοση. Τὶς ἐξέφραζαν  δὲ πάντοτε ἔχοντας γνήσιο ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα καὶ ἀνεπιφύλακτο σεβασμὸ στὰ λειτουργικὰ θέσμια τῆς Ὀρθοδοξίας. Κατὰ συνέπεια δὲν πρέπει ἐπ’ οὐδενὶ ἡ προμαχία τους ὑπὲρ τῆς παραδόσεως νὰ θεωρηθεῖ ὡς ἰδιόγνωμη, ἐριστικὴ καὶ στασιαστικὴ ἐνέργεια κατὰ τῆς ἑκάστοτε  ὑπευθύνου ἐκκλησιαστικῆς ἀρχῆς ἢ ὡς ἀνυπακοὴ πρὸς τοὺς ποιμένες καὶ πρὸς τὴν Ἐκκλησία. Ὑπῆρξαν μὲν αὐστηροί, καὶ ἐνίοτε ὀξεῖς, στὴν ὑπεράσπιση τῆς παραδόσεως, ποτὲ ὅμως μισάδελφοι καὶ ἀσεβεῖς πρὸς τοὺς συμμοναστὲς ἢ τοὺς ποιμένες καὶ διδασκάλους τῆς ἐποχῆς τους.
  Ἡ εὐχαριστιακὴ διδασκαλία τῆς χορείας τῶν Κολλυβάδων Πατέρων στοιχεῖ ἀπαρασαλεύτως στὸν κανόνα τῆς πατερικῆς διδαχῆς καὶ τοῦ εὐχαριστιακοῦ λειτουργικοῦ βιώματος καὶ ἤθους τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ὑπὲρ τῆς ἀξίας, ἐνσυνειδήτου, ἐμπροϋπόθετης, συχνῆς καὶ συνεχοῦς μεταλήψεως ἔνστασή τους, σὲ καιροὺς τυποποιήσεων, ἀδιαφορίας, ἀγνωσίας καὶ παραχαράξεων, ἀναδεικνύει τὴν ἀλήθεια ὅτι ἡ ὑπὲρ τῆς λειτουργικῆς τάξεως ἀγωνιστική τους πρωτοστασία δὲν εἶχε κίνητρα ταπεινὰ φανατισμοῦ ἢ ἐγωϊσμοῦ, οὔτε ὑπαγορεύθηκε ἀπὸ ἰδιορρυθμίες διχαστικὲς τῆς  ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας. Σκοπός τους ἦταν  ἡ ἀνάδειξη τῆς ἀληθείας. Προσέχουν, γνωρίζουν, ἀκοῦν καὶ συζητοῦν τὶς θέσεις καὶ τὰ ἐπιχειρήματα τῆς ἐναντίας μερίδος. Ὁμολογοῦν μὲ βεβαιότητα καὶ διαλέγονται μὲ ἐπιστημοσύνη καὶ ὀξυδέρκεια, αὐστηρὰ μέν, κριτικὰ καὶ φιλάδελφα, ποτὲ ὅμως ἀδιάκριτα, μνησίκακα καὶ ἐριστικά. Προβάλλουν τὴν ἀξία τῆς παραδόσεως, ὑπενθυμίζουν τὴν ὀρθὴ καὶ ἀκριβῆ πράξη, μάχονται ὑπὲρ τῆς τηρήσεως τῶν κανόνων καὶ τῶν λειτουργικῶν θεσμῶν, στηλιτεύουν τὶς παραχαράξεις τοῦ εὐχαριστιακοῦ ἤθους ἢ τὶς ἀνατροπὲς τῆς ἀναστάσιμης τιμῆς τῆς δεσποτικῆς Κυριακῆς ὀποθενδήποτε προέρχονται, ποτὲ ὅμως δὲν ἐπιτρέπουν τὸ πνευματικὸ  καὶ λειτουργικό τους κίνημα νὰ ἐκπέσει σὲ φιλέριδες προστριβὲς καὶ μάχες νομικές, οὔτε, ἀκόμη περισσότερο σὲ σχισματικὲς ἰδιογνωμοσύνες ἀντατρεπτικὲς τῆς ἐκκλησιατικῆς ἑνότητας. Τὴν πολύτιμη αὐτὴ ἑνότητα οἱ φιλοκαλικοι πατέρες τὴν θεωροῦν τελειούμενη μέσα στὸ πλαίσιο τῆς εὐχαριστιακῆς συνάξεως καὶ μέσα στὸν ἁγιασμὸ καὶ τὴν ἀληθῆ κοινωνία τῆς εὐχαριστίας.
  Ἡ Θεία Εὐχαριστία, κατὰ τὴ θεολογικὴ διδασκαλία τῶν Κολλυβάδων, ποὺ στηρίζεται ἀπολύτως στὴν εὐχαριστιολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἶναι τὸ μεῖζον  πάντων θεοποιὸ μυστήριο καὶ τὸ τελειωτικὸ δώρημα τῆς χριστιανικῆς μυήσεως. Ὅταν ἐπιτελεῖται ὀρθοδόξως, εἶναι ἡ μυστικὴ καὶ ζωοδοτικὴ τραπεζοφορία τοῦ δείπνου τῆς Βασιλείας, ἡ θεωτικὴ κοινωνία τῶν ἁγιασμάτων, ποὺ καθιστᾶ τοὺς πιστοὺς «συσσώμους» καὶ «ὁμαίμονες» μὲ τὸν Χριστὸ κατὰ ἀλήθειαν καὶ ὄχι κατὰ δόκησιν.
Στηριζόμενοι οἱ Κολλυβάδες στὴ διδασκαλία τῶν Πατέρων, ἐπισημαίνουν τὴν ὀρθόδοξη δογματικὴ θέση ὅτι τὸ μυστήριο τῆς  Θείας Εὐχαριστίας εἶναι ἀνάμνηση ὅλης μὲν τῆς σωτηριώδους Θείας Οἰκονομίας, ἰδιαίτερα ὅμως ἀνάμνηση  τῆς ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ θυσίας, τοῦ Θανάτου καὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος διὰ τῆς μεταλήψεως ἐσθίεται  πλέον μετὰ τὴν ἔνδοξη ἀνάστασή Του διηνεκῶς ἀπὸ τοὺς πιστούς, ὡς πραγματική, ἄφθαρτη καὶ αἰωνίζουσα τροφή.
  Ἡ γνώμη τῶν ἀντιπάλων τους ὅτι τὸ ζήτημα τῆς Θείας Εὐχαριστίας καὶ ἡ ἀνάγκη τῆς συνεχοῦς προσελεύσεως σὲ αὐτὴ δὲν εἶναι τόσο  σοβαρὸ ζήτημα, ὥστε νὰ θεωρεῖται καὶ δόγμα πίστεως, εὑρίσκει τοὺς Πατέρες τοῦ φιλοκαλικοῦ κινήματος ἀντιθέτους. Δόγμα καὶ ἦθος στὴν Ὀρθοδοξία συμπορεύονται. Θεωρία καὶ πράξη συνυπάρχουν. Στὴν τήρηση δὲ τῶν δεσποτικῶν ἐντολῶν στηρίζεται ἡ καθαρότητα τοῦ βίου καὶ τῆς πολιτείας τῶν Χριστιανῶν, ἀλλὰ καὶ ἡ ὀρθότητα καὶ τὸ ἀπλανὲς τῆς  πίστεώς τους. Ἄρα ἡ εὐχαριστία δέον νὰ ἀποτελεῖ τὸ κέντρο τῆς ζωῆς τῶν πιστῶν, τῆς λατρείας καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς.
  Ὡς πρὸς τὶς προϋποθέσεις μετοχῆς στὴν Εὐχαριστία, πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι αὐτὲς χωρίζονται σὲ γενικὲς καὶ εἰδικές. Ὁ κοινωνῶν, κατὰ τὶς γενικὲς προϋποθέσεις, πρέπει νὰ εἶναι πιστὸ καὶ βαπτισμένο μέλος τῆς Ἐκκλησίας, νὰ ἔχει βέβαιη καὶ ἀκράδαντη πίστη ὅτι ἡ Κοινωνία εἶναι αὐτὸ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου, νὰ εἶναι ζῶν καὶ αὐτοσυνείδητος καὶ ὁπωσδήποτε ὄχι αἱρετικός, σχισματικὸς ἢ ἐπιτιμημένος μὲ ἀκοινωνησία. Ἐπίσης ἡ ἄκρα προσοχὴ καὶ εὐλάβεια, ἡ πλήρης συναίσθηση τοῦ ὕψους τοῦ μυστηρίου, ἡ καταλλαγὴ καὶ ἡ συγχώρηση, ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἀγάπη, ἡ ἀμνησικακία καὶ ἡ εἰρήνη, ἡ ψυχοσωματικὴ καθαρότητα, ἡ ἐξομολογητικὴ προκάθαρση καὶ ἡ ἀπόρριψη τῆς αὐτοδικαιώσεως, ἡ περιφυλακὴ ἀπὸ τοὺς ἐμπαθεῖς λογισμούς, ἡ αὐτοεξέταση καὶ αὐτομεμψία, ἡ δοκιμὴ τῆς συνειδήσεως, ἡ ἀγαπητικὴ ἐπιπόθηση τῆς εὐχαριστιακῆς ὑποδοχῆς τοῦ μεταλαμβανόμενου Κυρίου, ἡ συντριβή, ἡ ταπεινοφροσύνη καὶ ἡ κατάνυξη, ἡ σωματικὴ καθαρότητα ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, καθὼς καὶ ἡ ἐγκράτεια τῶν συζύγων, ἀποτελοῦν σχεδὸν τὸ σύνολο τῆς προευχαριστιακῆς ἑτοιμασίας, ἡ ὁποία δὲν εἶναι εὐκαιριακή, στιγμιαία, τυπικὴ καὶ περιορισμένη σὲ περατὰ χρονικὰ ὅρια, ἀλλὰ διὰ βίου ἑτοιμότητα καὶ προσδόκηση μετοχῆς. Εἰδικότερη προϋπόθεση θεωρεῖται ἡ ἀπολύτως ἀναγκαία εὐχαριστιακὴ νηστεία, ἡ ὁποία συνίσταται στὴν ἀπόλυτη ἀποχὴ τροφῆς καὶ πόσεως ἀπὸ τοῦ μεσονυκτίου μέχρι τὴν ὥρα τῆς κοινωνίας. Καμμία ἄλλη εὐχαριστιακὴ νηστεία, μονοήμερη, τριήμερη ἢ ἑβδομαδιαία, δὲν ἀπαιτοῦν οἱ ἱεροὶ κανόνες. Ὅμως ἡ νηστεία, ὡς ἁγιοποιὸς καὶ παθοκτόνος ἀρετή, δὲν παύει νὰ ἀποτελεῖ γιὰ τὸν καθένα προσερχόμενο πιστὸ προσωπικὸ ἄθλημα ἐλευθερίας καὶ πρακτικὸ μέσο ψυχοσωματικῆς προετοιμασίας, ἡ ἔκταση καὶ ἡ αὐστηρότητα τῆς ὁποίας δὲν ὁρίζονται, ἀλλὰ διακριτικὰ μερίζονται κατὰ τὴν πνευματικὴ κατάσταση τοῦ κάθε ἑνὸς ἀνθρώπου χωριστὰ ἀπὸ τὸν πνευματικό του πατέρα.
  Στὰ κείμενα τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως εἶναι περισσότερο ἀπὸ προφανὲς ὅτι οἱ Χριστιανοὶ ὀφείλουν νὰ κοινωνοῦν συνεχῶς καὶ συχνά. Σκοπὸς τῆς ἐπιτελέσεως τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι ἡ προσέλευση καὶ ἡ μετοχὴ τῶν πιστῶν στὰ ἅγια μυστήρια τοῦ Χριστοῦ, γι’ αὐτὸ ἄλλωστε ὀνομάζεται εὐχαριστιακὴ σύναξη. Οἱ Κολλυβάδες γνωρίζουν ἐπαρκῶς τὰ κείμενα, γι’ αὐτὸ δὲν καινοτομοῦν ὑπεραμυνόμενοι τῆς συνεχοῦς μεταλήψεως, ἀλλὰ ἀναθερμαίνουν ὡς σοφοὶ παραδοσιακοὶ ἀνανεωτὲς τὸ εὐχαριστιακὸ ἦθος τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τὸ ἐβίωσαν οἱ αἰῶνες. Συχνὴ μετάληψη δὲν σημαίνει ἀναγκαστικὰ καθημερινή. Ἀπὸ τὴν ἄκρα καὶ αὐστηρὴ τοποθέτηση τοῦ Νεοφύτου Καυσοκαλυβίτου γιὰ τὴν καθημερινὴ κοινωνία, μέχρι τὴν ἀπαράδεκτη τυποποίηση τῆς δὶς ἢ τρὶς τοῦ ἔτους προσελεύσεως, ὁ μετριοπαθὴς ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης εὑρίσκει  τὴ βασιλικὴ ὁδὸ καὶ τὴ  διακριτικὴ μεσότητα στὴ δυνατότητα τῶν εὐλαβῶν καὶ ἀγωνιζομένων Χριστιανῶν νὰ κοινωνοῦν τουλάχιστον κάθε Κυριακὴ στὴν εὐχαριστιακὴ σύναξη καὶ σὲ κάθε μεγάλη καὶ ἐξέχουσα ἑορτὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ διαστολὴ αὐτὴ τῶν τοποθετήσεων περὶ τοῦ «συνεχῶς» καὶ «συχνῶς» ἀποδεικνύει καὶ τὴν ἐλευθερία τοῦ πνεύματος τῶν Φιλοκαλικῶν, οἱ ὁποῖοι δὲν δροῦσαν ὡς μία ὁμάδα κυβερνώμενη ἀπὸ προδιαγεγραμμένα ὑποχρεωτικὰ ἰδεολογήματα, ἀλλὰ ἦταν ἕνας θεόλεκτος σύλλογος καὶ μία ἁγία χορεία θεοφωτίστων καὶ διακριτικῶν διδασκάλων.
  Ἡ ὑπὲρ τῆς παραδόσεως ἔνσταση τῶν Κολλυβάδων Πατέρων ἐκτείνεται, πέραν τοῦ ζητήματος τῆς συνεχοῦς μεταλήψεως, καὶ στὴν προβολὴ καὶ διατήρηση ἀλώβητου τοῦ δεσποτικοῦ, ὑπέρτιμου  καὶ ἀναστάσιμου χαρακτήρα τῆς ἡμέρας τοῦ Κυρίου. Εἶναι ἡμέρα πρώτη καὶ ὀγδόη, ποὺ θὰ ὑπερβεῖ τὸν ἐβδοματικὸ χρόνο, τὸν νομικὸ Σαββατισμὸ καὶ τὶς προφητικὲς ἐσχατολογικὲς ἀπαρχές, γιὰ νὰ ἀναχθεῖ στὴν αἰώνια καινὴ ἡμέρα τοῦ ἀναστάντος Κυρίου. Τὸ πνεῦμα τῆς Κυριακῆς, ὡς ἀναστάσιμη ἐβδοματικὴ ἀνακύκληση τοῦ πασχαλίου ἑορτασμοῦ, διαχέεται στὸ σύνολο τῆς ὀρθοδόξου λατρείας καὶ διαποτίζει τὴ λειτουργικὴ ζωὴ τῶν πιστῶν ἀποτελώντας τὸ Ἑβδομαδιαῖο Πάσχα τῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τὸ ὁποῖο  καταπαύουν οἱ Χριστιανοὶ καὶ λατρεύουν τὸν Κύριο.
  Ἡ ἁγιαννανίτικη λειτουργικὴ ἐκτροπὴ τῆς ἐντελῶς ἀντιπαραδοσιακῆς μεταφορᾶς τῶν μνημοσύνων ἀπὸ τὸ καταπαύσιμο Σάββατο στὴν ἀναστάσιμη Κυριακὴ ἦταν ἁπλῶς ἡ ἀφορμή, ὥστε οἱ Φιλοκαλικοὶ Πατέρες καὶ λειτουργικοὶ ἀναμορφωτὲς νὰ ἐκδιπλώσουν τὴ θαυμάσια ὀρθοδοξοπατερικὴ διδασκαλία τους περὶ τῶν ἀναστασίμων προνομίων τῆς ἡμέρας ποὺ εἶναι ἀφιερωμένη ἀποκλειστικῶς στὸν ἀναστάντα Κύριο. Ἡ Κυριακὴ ὀνομάζεται καὶ εἶναι μείζων τῶν δεσποτικῶν ἑορτῶν, ὡς ἑβδομαδιαία πασχάλια μνήμη ποὺ ἐγκαινίζεται χαρμόσυνα στὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν καὶ ἀνακυκλώνει, στὸ πλαίσιο τοῦ χαρισματικὰ βιούμενου λειτουργικοῦ χρόνου, τὴν πασχαλινὴ ἡμέρα  τῆς παγκοσμίου χαρᾶς. Ὁ ἀναστάσιμος, δοξολογικός, χαρμόσυνος, νικητικὸς καὶ δεποτικός-ἑορταστικὸς αὐτὸς χαρακτήρας τῆς Κυριακῆς ἀπαιτεῖ λειτουργικὰ νὰ εἶναι μὴ νηστευομένη, μὴ γονυκλιτουμένη, ἀλλὰ καὶ ἄπενθος καὶ ἀμνημόσυνος. Ἐξαιτίας λοιπὸν τῆς ἀναστασίμου καὶ δεσποτικῆς  τῆς  ὑπεροχῆς, ἔχει τὸ προνόμιο νὰ ἀποκλείει ἀπὸ τὰ χρονικὰ καὶ λειτουργικά της ὅρια τὴ νηστεία, ὡς πρόξενο πένθους καὶ κατηφείας, τὴ γονυκλισία, ὡς σύμβολο δουλικότητας, κατανύξεως καὶ μετανοίας, καὶ πρὸ πάντων τὰ νεκρικὰ καὶ πενθικὰ μνημόσυνα. Τὴν ἀσχημοσύνη αὐτή, ὡς πρὸς τὰ πανάρχαια λειτουργικὰ θέσμια, τῆς κυριακάτικης νεκρολογίας δι’ ὅλων τῶν προσφόρων πνευματικῶν μέσων καὶ δι’ ὅλων τῶν δυνάμεών τους, μέχρι μαρτυρίων καὶ διωγμῶν, ὑπερίσπησαν οἱ Κολλυβάδες προμαχοῦντες τοῦ ἀκαινοτομήτου τῆς σεβασμίας ὀρθοδόξου παραδόσεως.
   Ἡ σύνθεση Εὐχαριστίας καὶ Κυριακῆς τεκμαίρεται ἀσφαλῶς ἀπὸ τὴν ἄμεση σχέση τους. Ἡ ἀναστάσιμη Κυριακὴ εἶναι κατ’ ἐξοχὴν ἡμέρα κοινωνίας. Ἀλλὰ καὶ κάθε κυριακάτικη ἢ σὲ ἄλλη ἡμέρα ἐπιτέλεση τελείας Θείας Λειτουργίας εἶναι πασχάλια  ἀνάμνηση. Ὁ καιρὸς τῆς ζωῆς τῶν Χριστιανῶν εἶναι ἑόρτιος καὶ πασχάλιος. Ὁ χαρμόσυνος λοιπὸν χαρακτήρας τῆς κυριακάτικης ἰδιαίτερα εὐχαριστιακῆς σύναξης, ἀλλὰ καὶ κάθε ἄλλης τελείας Θείας Λειτουργίας σὲ ὁποιαδήποτε ἡμέρα τοῦ βίου τῶν Χριστιανῶν, ὑπαγορεύει ἀβίαστα, καὶ τὴν ὀρθία στάση προσευχῆς ποὺ εἰκονίζει τὴ χαρὰ τῆς Ἁναστάσεως, καὶ τὴν παύση τῆς νηστείας ποὺ ὑποδηλώνει τήν,  διὰ τῆς παύσεως τοῦ πένθους τῆς μετανοίας,  ἐλευθερία ἀπὸ τὴ δουλεία τῆς ἁμαρτίας τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴ συμμετοχὴ πάντων, εἰ δυνατόν, τῶν μὴ κωλυομένων στὴ ζωοποίηση τῆς ψυχοτρόφου εὐχαριστιακῆς Τραπέζης τοῦ Κυρίου.
Ἀρχιμ. Νικοδήμου Σκρέττα,Ἐπίκ. Καθηγητῆ τοῦ Α.Π.Θ. 

Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ.(τοπικός Άγιος).

ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΚΑΚΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ ΕΚ ΓΟΛΙΤΣΗΣ (ΑΓΙΟΣ ΑΚΑΚΙΟΣ ΚΑΡΔΙΤΣΗΣ)
 

Ο Όσιος Ακάκιος γεννήθηκε στα 1630 στο χωριό Γόλιτζα (σημερινό Άγιο Ακάκιο) του Νομού Καρδίτσας από ευσεβείς γονείς. Το κοσμικό όνομά του αγίου ήταν Αναστάσιος. Στά 23 του χρόνια ποθώντας τη μοναχική ζωή εγκαταλείπει τη γενέτειρά του και κείρεται μοναχός στην Ιερά Μονή αγίας Τριάδος Σουρβιάς που βρίσκεται στη Μακρινίτσα Πηλίου. Αργότερα, αναζητώντας περισσότερο την ησυχαστική ζωή, αναχωρεί από το κοινόβιο για το Άγιον Όρος. Κατόπιν περιπλανήσεων σε ησυχαστήρια της Καψάλας και των Ιερών Μονών Γρηγορίου και Διονυσίου, κατέληξε στα Καυσοκαλύβια, αρχικά στην περιοχή της Μεταμορφώσεως στα 1660 και αργότερα στα 1680 στην περιοχή της σημερινής Σκήτης.
Το Σπήλαιο, στο όποιο τον 14ο αι. είχε ασκηθεί ο άγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλυβίτης, έμελλε να γίνει το μοναχικό του στάδιο για την κατάκτηση των αρετών. Κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες, με μεγάλες δυσκολίες διαβιώσεως και με υπερβολική άσκηση, είλκυσε τη Χάρη του Θεού, που τον αντάμει­ψε με πολλές αρετές και χαρίσματα. Η διορατικότητα του Γέροντα Ακακίου γίνεται γνωστή τόσο στο Άγιον Όρος όσο κι έξω από αυτό. Πολλοί (ανάμεσα τους ο Πα­τριάρχης Ιεροσολύμων Χρύσανθος και ο Ρώσος περιηγητής Βασίλειος Μπάρσκι) είναι αυτοί που φθάνουν στο ασκηταριό του για να τον συμβουλευτούν. Και όλοι φεύγουν πνευματικά ενισχυμένοι τόσο από την αγία του ζωή όσο κι από τη διδασκαλία του.
Με τον καιρό, αρκετοί ασκητές μοναχοί, συγκεντρώθηκαν γύρω από τον όσιο Γέρο­ντα Ακάκιο, δείχνοντας εμπιστοσύνη στις αγιοπνευματικές του εμπειρίες και κάνοντας υπακοή. Η οργάνωση της μοναστικής αυτής κοινότητας σε Σκήτη από τον άγιο Ακάκιο ανάγεται στα 1700. Ένα θαύμα που έκανε ο όσιος Γέροντας (έβγαλε άγιασμα στην άνυδρη γη των Καυσοκαλυβίων), έδωσε νέα ώθηση στην ακμή της Σκήτης, που αφιερώθηκε από τον ιδρυτή της στην Αγία Τριάδα και έτσι σύντομα κτίζεται το πρώτο Κυριακό της Σκήτης.
Ο όσιος Ακάκιος, πλήρης ημερών παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Κύριο, που τόσο πολύ πόθησε από μικρό παιδί, σε ηλικία 100 ετών, την Κυριακή των Μυροφόρων στις 12 Απριλίου 1730.
  Ή μνήμη του Οσίου τιμάται στις 12 Απρι­λίου. Στη γενέτειρά του, στο χωριό Άγιος  Ακάκιος, η μνήμη του τιμάται την Πέμπτη  της Διακαινησίμου με πανηγυρική Θεία Λειτουργία και λιτάνευση των ιερών του λειψάνων έως το Σπήλαιο που αποτέλεσε το  πρώτο του ασκηταριό. Επίσης, στη Σκήτη  των Καυσοκαλυβίων οι Μοναχοί τιμούν το  άγιο Ακάκιο την Κυριακή των Μυροφόρων  καθώς και την πρώτη Κυριακή κάθε Οκτωβρίου μαζί με τους υπόλοιπους 7 αγίους των  Καυσοκαλυβίων.
akakios
 



 
 



Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΡΑΚΟΝΤΑΣ.

 Στην Ανατολική επαρχία της Ατταλείας και στην πόλι Αλαγία εβασίλευε κάποιος Σέλβιος που ήταν πολύ χριστιανομάχος. Είχε βασανίσει πολλούς χριστιανούς για ν' αρνηθούν την πίστι τους και έπειτα τους εφόνευε.Κοντά στην πόλι υπήρχε ένας δράκοντας φοβερός που καθημερινά άρπαζε ανθρώπους ή ζώα και τα κατέτρωγε. Οι κάτοικοι είχαν πανικοβληθή και απέφευγαν να περνούν απ' εκεί. 
Κάποτε ο βασιλιάς συνεκέντρωσε τον στρατό του και πήγαν για να σκοτώσουν το άγριο θηρίο. Όμως τίποτα δεν επέτυχαν και επέστρεψαν άπρακτοι.
 Όταν είδαν οι κάτοικοι ότι ο βασιλιάς απέτυχε να σκοτώση τον δράκοντα, πήγαν να τον ερωτήσουν γιατί δεν μπόρεσε να βρη τρόπους να εξοντώση το φοβερό θηρίον. Τότε ο βασιλιάς ύστερα από συμβουλήν που του έδωσαν οι ιερείς των ειδώλων, είπε προς το πλήθος: «Γνωρίζετε ότι επιχειρήσαμε αρκετές φορές να φονεύσωμε το θηρίον και δεν το κατορθώσαμε, γιατί έτσι ήταν το θέλημα των θεών. Τώρα λοιπόν κατά την εντολή τους θα πρέπει ο καθένας μας να στέλνη το παιδί του για να το τρώγη ο δράκοντας. Ακόμα και εγώ θα στείλω την μοναδική μου κόρη, όταν θα έλθη η σειρά της». Έτσι λοιπόν ο λαός υπήκουσε στη διαταγή του βασιλιά γιατί δεν ημπορούσε να κάνη και διαφορετικά. Έστελναν λοιπόν τα παιδιά τους με δάκρυα και με θρήνους για να καταβροχθίζωνται από το θηρίον.
  Όταν ήλθε και η σειρά της κόρης του βασιλιά ξετυλίχθηκαν τραγικές σκηνές. Ο βασιλιάς κτυπούσε το στήθος του, το πρόσωπόν του, τραβούσε τα γένεια του και με λυγμούς έλεγε: «Αλλοίμονον σε μένα τον ταλαίπωρον! Τι να πρωτοκλάψω γλυκύτατόν μου παιδί; Τον χωρισμόν μας ή τον ξαφνικόν σου θάνατον που πρόκειται να ίδω σε λίγο; Τι να πρωτοθρηνήσω, αγαπημένο μου παιδί, το κάλλος σου ή τον τρόμον που σε λίγο θα νοιώσης καθώς θα σε κατασπαράζη το άγριο θηρίο; Αλλοίμονον, κόρη μου, που έλαμπες σαν πολύφωτη λαμπάδα στο παλάτι μου και επερίμενα την ώραν που θα εώρταζα τους χαρούμενους γάμους σου. Πού θα βρω πια παρηγοριά και πώς θα ζήσω μακρυά σου; Τι τη θέλω την ζωή και τα παλάτια χωρίς εσένα;» Αυτά έλεγε ο απαρηγόρητος βασιλιάς. Έπειτα γύρισε προς το πλήθος και είπε: «Αγαπητοί μου φίλοι και άρχοντες, σας ζητώ να με ελεήσετε και να με συμπονέσετε. Σας προσφέρω πλούτη όσα θέλετε, και ακόμη την βασιλείαν μου, αλλά να μου κάνετε μίαν χάρι. Να μου χαρίσετε το αγαπημένο και μονάκριβο παιδί, αλλοιώς αφήστε με κι εμένα να πάω μαζί της». Κανένας όμως δεν συγκινήθηκε από τα λόγια του βασιλιά γιατί αυτός ήταν που εξέδωσε διαταγή, για να βρίσκουν τα παιδιά τους τέτοιο οικτρό τέλος. Έτσι με μια φωνή όλοι του είπαν ότι έπρεπε να εφαρμοσθή και στο παιδί του η διαταγή του.
Μη μπορώντας να κάνη διαφορετικά ο βασιλιάς την συνώδευσε μέχρι την πύλη της πόλεως. Αφού την αγκάλιασε και την κατεφίλησε κλαίοντας την παρέδωσε στους ανθρώπους για να την οδηγήσουν κοντά στην λίμνη. Πράγματι οι άνθρωποι την άφησαν εκεί και έφυγαν. Ο λαός έβλεπε μέσα από τα τείχη την κόρη που καθόταν κοντά στη λίμνη και επερίμενε να έλθη το θηρίον για να την κατασπαράξη.
 Εκείνον τον καιρό ο Μέγας Γεώργιος, που δεν είχε ακόμη ομολογήσει την Χριστιανικήν του πίστιν, ήτο κόμης και αρχηγός στρατιωτικής μονάδος στο στράτευμα του Διοκλητιανού. Επέστρεφε μάλιστα στην Καππαδοκία από ένα πόλεμον που συνεξεστράτευσε με τον Διοκλητιανόν. Κατ' οικονομίαν Θεού επέρασε και από την λίμνην και όταν είδε το νερό θέλησε να ποτίση τον ίππον του και να ξεκουρασθή και ο ίδιος. Όταν είδε την κόρη να κλαίη ασταμάτητα και να διακατέχεται από αγωνία και τρόμον την επλησίασε και την ερώτησε γιατί έκλαιγε και ακόμη ποιος ήταν ο λόγος που την παρακολουθούσε ο λαός μέσα από τα τείχη. Η κόρη του είπε ότι αδυνατούσε να του διηγηθή τα όσα συνέβησαν και τα όσα επρόκειτο να συμβούν και τον παρεκάλεσε να ιππεύση τον ίππον του και να φύγη όσον πιο σύντομα ημπορούσε, γιατί κινδύνευε να χάση την ζωή του και ήταν τόσο νέος και ωραίος». Ο Άγιος επέμενε να μάθη τι της συνέβη. Και αυτή του είπε: «Είναι μακρά η αφήγησις, κύριέ μου, και δεν μπορώ να σου διηγηθώ τα καθέκαστα αυτήν την ώρα. Μόνον σου λέγω και σε παρακαλώ να φύγης τώρα αμέσως για να μην θανατωθής μαζί μου άδικα». Και ο άγιος της είπε: «Πες μου την αλήθεια, γιατί κάθεσαι εδώ και ορκίζομαι στον Θεό που πιστεύω εγώ, ότι δεν θα σε αφήσω μόνη, αλλά θα σε ελευθερώσω από τον θάνατον. αλλοιώς θ' αποθάνω μαζί σου».
Τότε η κόρη εστέναξε πικρώς και διηγήθη στον άγιον τα όσα συνέβησαν. Αφού άκουσε ο άγιος τα γεγονότα ερώτησε την κόρην: «Ο πατέρας σου και η μητέρα σου και ο λαός σε ποιόν θεόν πιστεύουν;» Και εκείνη απεκρίθη: «Πιστεύουν στον Ηρακλή και στην μεγάλη θεάν Άρτεμιν». Ο Άγιος τότε της είπε: «Από σήμερα να μη φοβάσαι ούτε και να κλαις. Μόνον πίστεψε στον Χριστόν που πιστεύω εγώ και θα δης την δύναμιν του Θεού μου». Η βασιλοπούλα απήντησε στον άγιον: Πιστεύω, κύριέ μου, μ' όλη μου την ψυχή και μ' όλη μου την καρδιά». Ο άγιος συνέχισε: «Έχε θάρρος στο θεό που εδημιούργησε τον ουρανό και την γην και την θάλασσα διότι ο Χριστός πρόκειται να καταργήση την δύναμιν του θηρίου και θα ελευθερωθούν και ακόμη θα διώξουν το φόβο του θηρίου όλοι οι κάτοικοι του τόπου αυτού. Μείνε λοιπόν εδώ και μόλις ιδής το θηρίον να έρχεται, φώναξέ με».
Τότε ο Άγιος έκλινε τα γόνατά του στη γη και αφού ύψωσε τα χέρια του προς τον ουρανό προσευχήθηκε λέγοντας: «Ο Θεός ο Μέγας και Δυνατός, ο καθήμενος επί των Χερουβίμ και επιβλέπων αβύσσους, ο ων ευλογητός και διαμένων εις τους αιώνας, Συ γνωρίζεις τας καρδίας ότι είναι μάταιες. Συ, Φιλάνθρωπε Δέσποτα, ο των προαιωνίων θαυμασίων Θεός, τον οποίον ούτε έννοια ημπορεί να συλλάβη ούτε λόγος να ερμηνεύση επίβλεψον και τώρα επ' εμέ τον ταπεινόν και φανέρωσέ μου τα ελέη σου. Υπόταξε υπό τους πόδας μου το πονηρόν αυτό θηρίον, για να γνωρίσουν όλοι ότι υπάρχεις μαζί μου και είσαι Συ ο μόνος θεός και εκτός από εσένα άλλος δεν υπάρχει». Τότε ηκούσθη φωνή από τον ουρανόν η οποία έλεγε: «Εισηκούσθη η δέησίς σου, Γεώργιε, και κάνε όπως θέλεις, διότι εγώ θάμαι πάντοτε μαζί σου». Μόλις ετελείωσε την προσευχή ο Άγιος εφάνη το άγριο θηρίον. Όταν το είδε η κόρη εφώναξε: «Αλλοίμονόν μου, κύριέ μου. Έρχεται το θηρίο για να με κατασπαράξη».
Τότε ο Άγιος έτρεξε για να συναντήση το θηρίον. Ήτο το θηρίον φοβερόν. Έβγαζε από τα μάτια του φωτιά και ήταν τόσο εξαγριωμένο και απαίσιον ώστε παρουσίαζε ένα θέαμα φοβερόν. Αμέσως ο Άγιος έκαμε το σημείον του Τιμίου Σταυρού και είπε: «Κύριε ο Θεός μου, ημέρεψε για χάρι μου, που είμαι δούλος σου, το θηρίο αυτό για να πιστέψη ο λαός στο όνομά Σου το Άγιον». Έτσι και έγινε. Ο φοβερός δράκοντας με τα μεγάλα δόντια έπεσε στα πόδια του ίππου του αγίου και ενώ κυλιόταν, εβρυχάτο. Μόλις η βασιλοπούλα είδε το θέαμα αυτό ένοιωσε μεγάλη χαράν. Και ο Άγιος της είπε: «Βγάλε την ζώνη σου και δέσε μ' αυτήν τον δράκοντα από τον λαιμόν». Αμέσως τότε η κόρη άφοβα έβγαλε την ζώνην της και έδεσε τον δράκοντα, και ευχαριστούσε τον Άγιον που την εγλύτωσε από τον βέβαιον θάνατον. Ο Άγιος αφού ανέβηκε στο άλογό του είπε προς την βασιλοπούλα: «Σύρε τον δράκοντα με την ζώνη σου μέχρι την πόλι».
Όταν είδαν οι κάτοικοι το παράξενον συμβάν ότι δηλαδή μια κόρη σύρει τον δράκοντα δεμένον, ετράπησαν σε φυγήν. Ο Άγιος Γεώργιος τους εφώναξε: «Μη φοβείσθε, σταθήτε και θα δήτε την δόξαν του Θεού και την σωτηρία σας». Τότε εσταμάτησαν όλοι απορημένοι και επερίμεναν να δουν τι θα τους δείξη. Τους προέτρεψε λοιπόν να πιστέψουν στον Αληθινόν Θεόν και αυτοί δέχτηκαν με χαρά. Αφού εσήκωσε το χέρι του εκτύπησε με το ακόντιον τον δράκοντα και το φοβερό τέρας εσκοτώθη. Έπειτα αφού επήρε από το χέρι την βασιλοπούλα την παρέδωσε στον βασιλιά. Όλοι ένοιωσαν μεγάλη και ανέκφραστη χαρά και αφού εγονάτισαν, καταφιλούσαν τα πόδια του Αγίου και ευχαριστούσαν τον Πανάγαθον Θεόν, διότι τους ελευθέρωσε από το θηρίο κι έτσι σταμάτησε η θυσία των παιδιών τους.
Ο Άγιος Γεώργιος εκάλεσε από κάποια πόλι της Αντιοχείας τον Επίσκοπον Αλέξανδρον και εβάπτισε τον βασιλιά και τους άρχοντας και ολόκληρο τον λαόν. Μέσα σε δεκαπέντε μέρες εβάπτισε σαρανταπέντε χιλιάδες.
Αφού λοιπόν εβαπτίσθηκαν όλοι και έγινε μεγάλη χαρά στη γη και στον ουρανόν έκτισαν και μια μεγάλη εκκλησία επ' ονόματι του τρισυποστάτου Θεού. Ο Άγιος επήγε να την ιδή. Μόλις μπήκε στο Άγ. Βήμα και προσευχήθηκε εβγήκε πηγή αγιάσματος και σκορπίσθηκε ευωδία στο Ναό. Η πηγή αυτή σώζεται μέχρι σήμερα.
 

 

Η ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

 Ολόκληρη η εβδομάδα από το άγιο Πάσχα μέχρι την επομένη Κυριακή, δηλαδή, την Κυριακή του Θωμά, λέγεται «διακαινήσιμος». Γιατί ονομάζεται έτσι;
Στην παλαιά εποχή στην Εκκλησία υπήρχε η τάξη των Κατηχουμένων, όσων δηλ. προέρχονταν από τους ειδωλολάτρες ή τους Ιουδαίους και διδάσκονταν τις αλήθειες της χριστιανικής πίστεως για να γίνουν μέλη της με το Μυστήριο του Βαπτίσματος.
 Το Βάπτισμα δεν ήταν τότε ατομικό ή οικογενειακό γεγονός, όπως σήμερα, αλλά γεγονός που αφορούσε το πλήρωμα της Εκκλησίας.
  Γι’ αυτό οι Κατηχούμενοι βαπτίζονταν ομαδικά κατά τη νύχτα του Μ. Σαββάτου προς την Κυριακή του Πάσχα. Με το βάπτισμα στο νερό ο «παλαιός άνθρωπος», ο άνθρωπος της αμαρτίας με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος πεθαίνει και γεννιέται ο νέος, ο ανακαινισμένος, ο καινούριος που ζει την αναγέννηση, την ανανέωση.
 Η εβδομάδα που ακολουθούσε το Πάσχα ονομάζεται «διακαινήσιμος» γι’ αυτό το γεγονός της ανακαινίσεως. Επειδή οι βαπτισμένοι ολόκληρη την εβδομάδα φορούσαν λευκά φορέματα ονομάζεται και «λευκή εβδομάδα».
 Οι εφτά ημέρες της διακαινησίμου εβδομάδας θεωρούνται ως «μία» ημέρα, όπως η Κυριακή του Πάσχα. Οι πιστοί σύμφωνα με τον 66ο Κανόνα της Έκτης Οικουμενικής Συνόδου πρέπει να τη γιορτάζουν με πνευματική ευφροσύνη, δηλ. ψάλλοντας ψαλμούς και ύμνους, όχι με χορούς και διασκεδάσεις, συμμετέχοντας όλη την εβδομάδα στη λατρεία της Εκκλησίας κοινωνώντας καθημερινά, αν και την προηγουμένη ημέρα έφαγαν αρτύσιμα φαγητά, συνανιστάμενοι με τον αναστημένο Κύριο.
 Κατά τη διακαινήσιμο εβδομάδα τρώμε κρέας και την Τετάρτη και την Παρασκευή. Ο πένθιμος χαρακτήρας της νηστείας δεν έχει θέση στο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού. «Κατά δε την εβδομάδα της Διακαινησίμου ακινδύνως κρεωφαγήσομεν (να τρώμε κρέας) κατά την αυτής Τετράδα και Παρασκευήν· ως μία γαρ λογίζεται Κυριώνυμος το επταήμερον τούτο διάστημα».
  Κατά τη διακαινήσιμη εβδομάδα ψάλλεται καθημερινά η ακολουθία του Πάσχα χωρίς το «Δεύτε λάβετε φως», που είναι μεταγενέστερη συνήθεια και που δεν αναφέρεται στα έντυπα Πεντηκοστάρια. Η ακολουθία αυτή έγινε κατά μίμηση της ακολουθίας του «αγίου φωτός» του Ναού του Παναγίου Τάφου των Ιεροσολύμων.
Και γιατί γιορτάζουμε κάθε χρόνο τη «Διακαινήσιμο» εβδομάδα; Πολλοί απαντούν. Για λόγους ιστορικούς.
  Η Εκκλησία δεν ζει όμως με το παρελθόν. Ο λόγος του εορτασμού είναι καθαρά πνευματικός. Ποιός; Επειδή λόγω των αμαρτιών μας μολύνουμε τον λευκό χιτώνα του βαπτίσματος χρειαζόμαστε με τη μετάνοια εξαγιασμό. Χρειάζεται πάλι να γίνουμε ναός του Αγίου Πνεύματος.
 Όπως λέει ο Απ. Παύλος «εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 6,4). Χρειαζόμαστε λοιπόν εγκαίνια, αναγέννηση, ανανέωση. «Εγκαινίζεσθε, αδελφοί», λέει ένα τροπάριο, «και αφού αφήσετε τον παλαιό άνθρωπο να ζείτε την καινούρια ζωή».
 Ή όπως ψάλλει ένας άλλος ύμνος: «Επίστρεψε στον εαυτό σου άνθρωπε! Γίνε καινούριος, αντί παλιός και γιόρταζε τα εγκαίνια (την ανανέωση) της ψυχής σου. Όσο είναι καιρός η ζωή σου ας αναγεννηθεί».
 Η «διακαινήσιμος εβδομάδα» γίνεται για τους πιστούς αφορμή πνευματικής καρποφορίας και καλής αλλοιώσεως.

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

ΛΟΓΟΙ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ - ΤΟ ΒΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ.


- Γέροντα, μου κάνει εντύπωση το θάρρος των Μυροφόρων.
- Οι Μυροφόρες είχαν μεγάλη εμπιστοσύνη στον Χριστό, είχαν πνευματική κατάσταση, γι’ αυτό δεν υπολόγισαν τίποτα…
Γι’ αυτό και αξιώθηκαν να ακούσουν από τον Άγγελο το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως.
- Γέροντα, πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε την χαρά της Αναστάσεως;
- Να καλλιεργήσουμε το χαροποιόν πένθος, για να έρθει η πραγματική χαρά. Αν ζήσουμε με ευλάβεια και κατάνυξη την Μεγάλη Εβδομάδα, θα ζήσουμε με πνευματική αγαλλίαση και θεία ευφροσύνη την Αγία Ανάσταση.
- Είναι, γέροντα, φυσικό να μην νιώθω πολλή χαρά το βράδυ της Αναστάσεως.
- Ναι, είναι φυσικό. Επειδή το συναίσθημα της λύπης είναι μεγαλύτερο από το συναίσθημα της χαράς, δεν μπορούμε σε μια μέρα να ξεπεράσουμε αυτή την ψυχική κατάσταση. Σιγά-σιγά όμως, κατά τη Διακαινήσιμο Εβδομάδα, που είναι σαν μία ημέρα πασχαλινή, φεύγει ο πόνος της Μ. Εβδομάδας και η ψυχή γεμίζει από την αναστάσιμη χαρά.
- Γιατί, Γέροντα, σε μερικά μοναστήρια κάνουν λιτανεία κατά την δεύτερη ή Τρίτη ημέρα του Πάσχα;
- Για να σκορπίσουν την πασχαλινή χαρά.
Την Διακαινήσιμο Εβδομάδα χτυπούν όλα μαζί- καμπάνες σήμαντρα, και η καρδιά χτυπά δυνατά ζώντας το « Αναστάσεως ημέρα…».
Εύχομαι να χαίρεστε πάντοτε
με αγαλλίαση πνευματική,
με συνεχή πνευματική χαρά,
με εσωτερική γλυκειά αναστάτωση.
(από το βιβλίο Λόγοι Γ. Παΐσιου, τόμος ΣΤ, σ. 203-204)

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Προφήτευσον επί τα οστά ταύτα και ερείς αυτοίς: «τα οστά τα ξηρά, ακούσατε λόγον Κυρίου»...
  Συνέβη το Πάσχα του 1935, στο αγιορείτικο μοναστήρι του Αγίου Παύλου. Μετά τον εσπερινό της Αγάπης συνηθίζεται να συνάζονται όλοι οι πατέρες στο αρχονταρίκι και να ανταλλάσσουν ευχές με τον ηγούμενο και μεταξύ τους.
  Ο νεόκουρος μοναχός π.Θωμάς μη γνωρίζοντας την τάξη, πήγε με τους γεροντότερους μοναχούς μπροστά μπροστά.Ο ηγούμενος τον είδε και τον παρατήρησε. Ο π.Θωμάς είπε το «ευλόγησον».
  Τότε ο καθηγούμενος π. Σεραφείμ γύρισε και είπε στον π. Θωμά: «Πάτερ Θωμά, πήγαινε, σε παρακαλώ, κάτω στο οστεοφυλάκιο να πείς στα οστά των κεκοιμημένων πατέρων το «Xριστός Aνέστη» και έλα μετά πάλι εδώ».
  O π. Θωμάς, ο απλός, ο ταπεινός, ο πρόθυμος εργάτης της υπακοής, χωρίς να σκεφτεί καθόλου, έτρεξε στο οστεοφυλάκιο και είπε μεγαλόφωνα:
  «Πατέρες και αδελφοί, ο ηγούμενος με έστειλε να σας πω το «Xριστός Aνέστη». Και τότε συνέβη το υπέρλογο γεγονός. Όλα τα οστά σκίρτησαν, έτριξαν, χόρεψαν, αναπήδησαν! Ένα κρανίο, μάλιστα, σηκώθηκε έως ένα μέτρο ψηλά και απάντησε στον χαιρετισμό του γέροντα: «Αληθώς Ανέστη ο Κύριος». Αμέσως έγινε και πάλι νεκρική σιγή. Ο π. Θωμάς επέστρεψε πίσω σε περίπου δέκα λεπτά,καθώς το κοιμητήριο και το οστεοφυλάκιο της Μονής βρίσκεται κοντά στο αρχονταρίκι.
  Μόλις τον είδε ο ηγούμενος τον ρώτησε αν είπε το «Χριστός Ανέστη» στους κεκοιμημένους.Εκείνος απάντησε καταφατικά. Τότε ο ηγούμενος ξαναρώτησε «Και σού απάντησαν;»Χαρούμενος ο απλούστατος π.Θωμάς είπε ότι του απάντησαν οι νεκροί το «Αληθώς Ανέστη»,διηγήθηκε όλο το συμβάν στον ηγούμενο και εκείνος έκπληκτος τον ρώτησε ξανά και ξανά για να επιβεβαιώσει ότι δεν άκουσε λάθος.
  Ο ευλογημένος π.Θωμάς νόμιζε πως αυτό ήταν το τυπικό που συμβαίνει κάθε χρόνο στο μοναστήρι και δε τού φάνηκε κάτι ιδιαίτερο!
  Το περιστατικό έχει καταγράψει ο παλιός και σεβαστός αγιορείτης, επίσκοπος Ροδοστόλου π.Χρυσόστομος, από παλαιούς αγιοπαυλίτες οι οποίοι ήσαν παρόντες στο συμβάν.

Σάββατο 19 Απριλίου 2014

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.ΛΑΘΟΣ!
Η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ σ'αυτήν την ζωή,η ελπίδα είναι ο Χριστός.
Και ξέρουμε,γιατί:
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ


Π Α Σ Χ Α Λ Ι Ο Ν  Μ Η Ν Υ Μ Α
Κ Υ Ρ Ι Λ Λ Ο Σ   Β΄
Ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων
πρὸς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν
τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
«Ἀναστάσεως ἡμέρα,
καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει καὶ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα.
Εἴπωμεν, ἀδελφοί, καὶ τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς·
συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει, καὶ οὕτω βοήσωμεν·
Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας,
καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος».
  Λαμπρὴ πανήγυρη ἑορτάζουμε σήμερα ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Ἡ μεγαλύτερη γιορτὴ τῆς χριστιανοσύνης. Ἡ ἑορτὴ ὅλων τῶν ἑορτῶν καὶ ἡ πανήγυρις ὅλων τῶν πανηγύρεων, χαρακτηρίζεται ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τῆς γῆς, ὅπου χτυπᾶ χριστιανικὴ καρδιά, οἱ Ἐκκλησίες εἶναι σήμερα φωταγωγημένες καὶ γεμάτες πιστούς, ποὺ κατακλύζουν τὰ προαύλια καὶ τὸ ἐσωτερικὸ τῶν ναῶν γιὰ νὰ γιορτάσουν τὸ μεγάλο γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
  Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἦλθε σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν Παρθένο Μαρία, ἔζησε μαζί της στὴν πόλη τῆς Ναζαρὲτ καὶ ὅταν ἔφτασε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου ἄρχισε τὴ διδασκαλία Του, ποὺ τὸν ὁδήγησε στὸ σταυρικό Του μαρτύριο. Ὅπως ὅμως εἶχε προαναγγείλει, μετὰ τὴν τριήμερη Ταφὴ φτάνει ἡ λαμπροφόρος Ἀνάσταση. Αὐτὸ τὸ σωτηριῶδες γεγονὸς γιὰ τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἑορτάζουμε καὶ πανηγυρίζουμε σήμερα συγκεντρωμένοι ὅλοι ἐδῶ.
  Σήμερα, ὁ Ἅδης νικιέται κατὰ κράτος καὶ ὁ Ἀναστὰς Κύριος τραβᾶ ἀπὸ τὸν σκοτεινὸ κάτω κόσμο τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα, καὶ μαζὶ μὲ αὐτοὺς ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος. Σήμερα ὁ θάνατος συντρίβεται, ἐνῶ ἡ ζωὴ θριαμβεύει. «Πύλαι ᾇδου ἀνοίγονται, καὶ θάνατος καταλύεται, καὶ ὁ παλαιὸς Ἀδὰμ ἀποτίθεται, καὶ ὁ νέος συμπληροῦται», ὑπογραμμίζει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Γιατὶ λοιπὸν νὰ μὴ χαίρεται ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ μὴν πανηγυρίζει; Τώρα πλέον ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ ἀκολουθήσει τὰ διδάγματα τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ καὶ νὰ ἐπιλέξει νὰ βαδίσει τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας, ἀφοῦ ἀναστήθηκε ὁ Κύριος καὶ «ἀνῆλθεν, ἵν’ ἑλκύσῃ πρὸς ἑαυτὸν κάτω κειμένους ἐν τῷ τῆς ἁμαρτίας πτώματι», κατὰ τὸν ἴδιο ἱερὸ Πατέρα.
  Εἶναι τόσο μεγάλη ἡ σημερινὴ ἡμέρα καὶ τόσο μεγάλη ἡ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας, μᾶς καλεῖ νὰ ἑορτάσουμε μονοιασμένοι ὅλοι μαζὶ οἱ ἄνθρωποι. Φίλοι καὶ ἐχθροί. Ἀκόμη καὶ αὐτοὺς ποὺ μᾶς μισοῦν, σήμερα εἶναι ἡ εὐκαιρία νὰ τοὺς κάνουμε ἀγαπητούς μας φίλους. Παράξενο, ἀλλὰ καὶ οὐτοπικὸ ἀκούγεται αὐτὸ στὴ σημερινὴ μοντέρνα κοινωνία μας. Δύσκολο γιὰ πολλοὺς νὰ συγχωρήσουν ἐκείνους ποὺ στάθηκαν αἰτία νὰ πονέσουν ἢ ποὺ ἔγιναν ἀφορμὴ νὰ ὑποστοῦν ἀδικία.
  Κὶ ὅμως ἄν μπορέσουμε να συγχωρήσουμε τοὺς ἄλλους, τότε μόνο θὰ βιώσουμε οὐσιαστικὰ τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη!». Τότε μόνο τὸ πνεῦμα μας θὰ γίνει πραγματικὰ νέο, θὰ ἀνανεωθεῖ τὸ «εἶναι» μας καὶ ὁ καθένας μας θὰ ἐνδυθεῖ τὸ καινούργιο ροῦχο τῆς ἀθάνατης ψυχῆς του. Ἐξ’ ἄλλου ὁ Κύριος εἶναι κατηγορηματικὸς ὅταν λέει: «ἐὰν μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν».
  Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας εἶναι, καὶ ἔτσι ὀφείλουμε νὰ τὴ βιώνουμε, ἡ αἰτία γιὰ μία καινούργια ἀρχὴ στὴ ζωή μας. Ὅποιος συνειδητοποιήσει τὸ οὐσιαστικότερο μήνυμα αὐτῆς τῆς γιορτῆς καὶ κάνει βίωμά του τὴν Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου, θὰ ἀνακαινισθεῖ. Ὅποιος κάνει ἀρχηγὸ τῆς ζωῆς του τὸ Χριστὸ θὰ τὸν ἔχει στήριγμα καὶ βακτηρία, ὄχι σὰν τὸ ραβδὶ τῶν γηρατειῶν, ἀλλὰ ὡς στήριγμα καὶ βακτηρία τοῦ πνεύματος. Ὅποιος θελήσει μὲ ἐλεύθερη βούληση νὰ γίνει γνήσιος μαθητὴς τοῦ Ἰησοῦ, θὰ «συναναστηθεῖ» μὲ Ἐκεῖνον καὶ θὰ συμπορευθεῖ ἀναγεννημένος κατὰ Θεόν.
  Εὔχομαι ὅλοι μας, ὁ καθένας καὶ ἡ καθεμία ξεχωριστά, νὰ τολμήσει νὰ συγχωρήσει «τοὺς μισοῦντας ἡμᾶς» (Ψαλμ. 43, 8) καὶ νὰ ἐπιλέξει μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τὴν ὁδὸ τὴ στενή, ποὺ ὁδηγεῖ ὅμως μὲ σιγουριὰ στὴν ἀγάπη τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ.

Χριστὸς Ἀνέστη! Χρόνια πολλὰ καὶ εὐλογημένα!
Μὲ ἐγκάρδιες εὐχὲς καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας
† Ο ΘΕΣΣΑΛΙΩΤΙΔΟΣ ΚΑΙ ΦΑΝΑΡΙΟΦΕΡΣΑΛΩΝ
ΚΥΡΙΛΛΟΣ

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
ΩΡΑ 06:00 – ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ - ΘΕΙΑ ΜΕΤΑΛΗΨΗ
ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΕΣΠΕΡΑΣ ΩΡΑ 05:30 – ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ & ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ 
ΔΕΥΤΕΡΑ  ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ 21/04/2014
ΩΡΑ 07:00 – ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΤΡΙΤΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ 22/04/2014
ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΠΟΡΤΑΪΤΙΣΣΗΣ
ΡΑΦΑΗΛ,ΝΙΚΟΛΑΟΥ,ΕΙΡΗΝΗΣ ΤΩΝ ΝΕΟΦΑΝΩΝ
ΣΑΒΒΑ ΤΟΥ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ
ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ 23/04/2014
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΥ &
ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΣΙΝΑΪΤΩΝ ΑΓΙΩΝ
ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ 24/04/2014
ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ
ΑΚΑΚΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗ (Τοπικός Ἅγιος)
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ 25/04/2014
ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ & ΜΑΡΚΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ 
ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ 26/04/2014
ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΚΟΛΛΥΒΑΔΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΗΜΩΝ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ (ΤΟΥ ΘΩΜΑ) 27/04/2014
ΩΡΑ 07:00 – ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
 

Παρασκευή 11 Απριλίου 2014

ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

 
από το βιβλίο Λατρευτικό εγχειρίδιο του πατρός Γεωργίου Κουγιουμτζόγλου


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ 12/4/2014
ΠΡΩΪ ΩΡΑ 07:00 – ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΕΣΠΕΡΑΣ ΩΡΑ 06:00 – Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ  13/4/2014
ΠΡΩΪ ΩΡΑ 07:00 – ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΕΣΠΕΡΑΣ ΩΡΑ 07:30 – Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΝΥΜΦΙΟΥ
ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 14/4/2014
ΠΡΩΪ ΩΡΑ 06:00 – ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΩΡΩΝ & ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ
ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ &  ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΕΣΠΕΡΑΣ ΩΡΑ 07:30 – Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΝΥΜΦΙΟΥ
ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ 15/4/2014
ΠΡΩΪ ΩΡΑ 06:00 – ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΩΡΩΝ & ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ &  ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΕΣΠΕΡΑΣ ΩΡΑ 07:30 – Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΝΥΜΦΙΟΥ
ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ
ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 16/4/2014
ΠΡΩΪ ΩΡΑ 06:00 – ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΩΡΩΝ & ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ
ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ &  ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΕΣΠΕΡΑΣ ΩΡΑ 07:30 – Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ  ΜΥΣΤΙΚΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ
& Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΕΥΧΕΛΑΙΟΥ
ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ 17/4/2014
ΠΡΩΪ ΩΡΑ 06:00 – ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΩΡΩΝ & ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ
ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ &  ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΕΣΠΕΡΑΣ ΩΡΑ 07:30 – Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ
ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18/4/2014
ΠΡΩΪ ΩΡΑ 09:00 – Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΩΡΩΝ
ΠΡΩΪ ΩΡΑ 11:00 – Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΕΩΣ
ΕΣΠΕΡΑΣ ΩΡΑ 07:30 – Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ
ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 19/4/2014
ΠΡΩΪ ΩΡΑ 06:00 – ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΩΡΩΝ & ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ  ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
 
ΕΣΠΕΡΑΣ ΩΡΑ 11:00 - Η ΠΑΝΝΥΧΙΔΑ
ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ 20/4/2014
ΩΡΑ 12:00  ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΝ
Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΕΣΠΕΡΑΣ ΩΡΑ 07:00 - Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ