ΧΑΡΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΟΥΝ
ΕΙΡΗΝΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ
ΕΥΛΟΓΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ.



Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΧΕΙ ΤΡΙΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ.ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΤΟΝ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΣΜΟ,
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΤΗΝ ΜΑΣΟΝΙΑ.
ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ


ΠΙΣΤΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΓΙ'ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙἈΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ!!!!!!!!


Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΘΕΛΕΙ ΟΧΙ Ν΄ΑΔΕΙΑΣΟΥΝ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ,ΑΛΛΑ ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΝ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΟ ΤΟ ΦΡΟΝΙΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΙΣΤΗ.
ΠΑΤΗΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ







ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΘΕΣΗ Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ;


1.Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

2.Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ;

3.Ο ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

4.ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ;






ΑΡΑΓΕ ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΘΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ;



ΤΡΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Α) ΤΟΥ ΑΔΑΜ

Β)ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

Γ)ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ.

ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ




















Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ ΚΑΛΟΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΚΑΡΠΟΦΟΡΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ.ΚΑΛΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΝ !!!


Πρωτοχρονιάτικο μήνυμα

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλιώτιδος

καὶ Φαναριοφερσάλων κ. Κυρίλλου διὰ τὸ Νέον Ἔτος 2013

Πρὸς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τοὺς εὐσεβεῖς Χριστιανοὺς τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ ἐν Χριστῷ·

Γιὰ μία φορὰ ἀκόμη, ἡ Χάρις καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀξιώνει νὰ ἑορτάσωμε τὴν εἴσοδό μας στὸν καινούργιο χρόνο 2013. Καὶ αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἀποτελεὶ μία ἰδιαίτερη εὐλογία τοῦ Θεοῦ προκειμένου, νὰ ἀξιοποιήσωμε τὸν χρόνο πρὸς δόξαν τοῦ ἁγίου Ὀνόματός Του καὶ ὠφέλειαν πνευματικὴ γιὰ ὅλους μας.

Ὡστόσο, εἶναι ἀδιαμφισβήτητον γεγονός, ὅτι ἡ νέα αὐτὴ χρονιὰ ποὺ ἀνατέλλει, ἴσως νὰ μᾶς ἐπιφυλάσσῃ δυσκολίες, προβλήματα, στενοχωρίες. Ἡ οἰκονομικὴ κρίση, τὴν ὁποίαν διερχόμεθα ὅλοι αὐτὴν τὴν περίοδο, εἶναι ἀλήθεια, ὅτι μᾶς ἔχει προκαλέσει δυσάρεστα αἰσθήματα ἀβεβαιότητος, φόβου καὶ ἀνησυχίας διὰ τὴν ἐπαύριον. Ἐξ ἄλλου, ὁ Κύριος μᾶς ἔχει διαβεβαιώσει ὅτι: «Ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ θλίψιν ἔξετε, ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον!». Μὴ χάνετε τὴν πίστιν σας λοιπόν, διότι «τὰ ἀδύνατα παρ’ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστί». Καὶ ἀπὸ τὴν μεγαλυτέρα κρίση εἶναι δυνατὸν νὰ προέλθῃ ἐλπίδα. Ἂς ἐναποθέσωμε ὅλες μας τὶς ἀνησυχίες καὶ τὰ πρόβληματα εἰς τὸν Οὐράνιον Πατέρα μας. Μόνον Ἐκεῖνος, ὡς καρδιογνώστης, γνωρίζει τὶς ἐπιθυμίες μας, τὰ βάσανά μας καὶ ἁπαλύνει τὸν ἀνθρώπινο πόνο, φωτίζει τὸν ἐσκοτισμένον νοῦν, θερμαίνει τὶς ψυχρές μας καρδιές, εἰρηνεύει συνειδήσεις καὶ μᾶς ἀξιώνει νὰ προγευόμεθα τὰ ἔσχατα. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς «οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆναι ὑπὲρ ὅ δύνασθε», ἀλλὰ «δοκιμάζει ἡμᾶς εἰς τὸ μεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος Αὐτοῦ».

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἡ ἀρχή, τὸ τέλος καὶ ὁ σκοπὸς σύνολης τῆς δημιουργίας. Ἐσαρκώθη διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν. Ὁ ἄχρονος καὶ ἀχώρητος Θεὸς μὲ τὸν ἐρχομόν Του ἐδημιούργησε μὶα πρωτοφανῆ τομὴ στὸν κοσμικὸ χρόνο καὶ τὴν ἀνθρώπινη ἱστορία καὶ ἐθεμελίωσε μία καινούργια ἐποχή. «Ὁλόκληρη ἡ πρὸ Χριστοῦ περίοδος τῆς ἀνθρωπότητος ἦταν περίοδος προετοιμασίας διὰ τὴν ἔλευσιν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Τὰ γεγονότα ποὺ ἐπραγματοποίησε «ἐφ’ ἅπαξ» ἐντὸς τῆς ἱστορίας δημιουργοῦν ἕνα νέο κόσμο, ἐνῶ, παραλλήλως, καθιερώνουν ἕνα νέο χρόνο, ὁ ὁποῖος γίνεται χρόνος σωτηρίας!»

Ἂς ἐκμεταλλευθοῦμε, λοιπόν, μὲ τὸν καλύτερο δυνατὸ τρόπον τὸ δῶρον τοῦ χρόνου. «Χρόνου φείδου» ἔλεγαν οἱ ἀρχαίοι ἡμῶν πρόγονοι, ἐννοώντας νὰ μὴν σπαταλᾶμε τὸν χρόνο μας. Ἂς ἀγωνισθοῦμε τὸν ἀγῶνα τὸν καλόν, ἄς ἀναλογισθοῦμε τὰ λάθη μας καὶ ἂς μετανοήσουμε γι’ αὐτά. Ἂς ἀντιληφθοῦμε κατὰ τὸ νέον τοῦτο ἔτος, ὅτι ἡ ἀνθρώπινη φύση καὶ ὅλα ὅσα κινοῦνται μὲσα στὸν χρόνο ὑφίστανται, σταδιακῶς, φθορά. Αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικότης τοῦ κτιστοῦ κόσμου. Παρ’ ὅλα αὐτά, ὁ ἄνθρωπος ἔχει κίνηση πρὸς τὸ Ἄκτιστον καὶ ζωντανὴ τὴν ἐλπίδα ἑνώσεώς του μὲ τὸν Δημιουργόν. Ὅταν ἐνώνεται μὲ τὸν Θεόν, ἀπαλλάσσεται ἀπὸ τὴ φθαρτότητα, σπάζοντας τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου γιὰ πάντα.

Εὔχομαι λοιπὸν καὶ προσεύχομαι ὁλοψύχως, ὅπως ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εὐλογήσῃ καὶ σήμερον τὸν στέφανον τοῦ ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητος Αὐτοῦ, τὸ νέον ἔτος 2013. Ὁ χορηγὸς τῆς ζωῆς, ὁ κτίστης τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὁ δημιουργὸς τοῦ χώρου καὶ τοῦ χρόνου ἂς φωτίσῃ μὲ τὸ ἅγιο φῶς τὶς ζωὲς ὅλων ἡμῶν καὶ ἂς μᾶς χαρίσῃ ἔνα νὲο ἔτος καλύτερο ἀπὸ τὸ προηγούμενο.

Καλὴ καὶ εὐλογημένη χρονιά!

Χρόνια πολλὰ καὶ εὐφρόσυνα!

† Ο ΘΕΣΣΑΛΙΩΤΙΔΟΣ ΚΑΙ ΦΑΝΑΡΙΟΦΕΡΣΑΛΩΝ

ΚΥΡΙΛΛΟΣ

 

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Ο Οσιομάρτυς Γεδεών ο Καρακαλληνός
ο εν Τυρνάβω
 

Μαρτύρησε στον Τύρναβο της Θεσσαλίας στις 30 Δεκεμβρίου 1818
    Ο Άγιος καταγόταν από το χωριό Κάπουρνα κοντά στη Μακρυνίτσα του Πηλίου. Προερχόταν από ευσεβείς γονείς και ήταν το πρώτο παιδί από τα οκτώ παιδιά της οικογένειας. Το κοσμικό του όνομα ήταν Νικόλαος. Ο πατέρας του λόγω της μεγάλης φορολογίας αναγκάστηκε να μετακομίσει οικογενειακώς σ' ένα άλλο χωριό, όπου θα μπορούσε να εξοικονομεί καλύτερα τα αναγκαία. Ο άγιος ήταν τότε δώδεκα ετών.
   Η μητέρα του είχε κάποιο εξάδελφο παντοπώλη στο Βελεστίνο, ο οποίος ζήτησε τον μικρό Νικόλαο να τον βοηθάει στο μαγαζί. Πράγματι το παιδί εργαζόταν με πολλή προθυμία. Κάποιος Τούρκος ονόματι Αλής, ο οποίος σύχναζε στο μπακάλικο, είδε ότι ο μικρός Νικόλαος ήταν έξυπνος, εργατικός και υπάκουος και τον ζήτησε από τον θείο του για ένα χρόνο να υπηρετεί στο χαρέμι του καθώς ήταν ακόμη μικρός στην ηλικία. Ο θείος αρνήθηκε λέγοντάς του να τον ζητήσει από την μητέρα του. Μετά από μια εβδομάδα επέστρεψε θυμωμένος ο Τούρκος, άρπαξε με τη βία τον μικρό Νικόλαο και τον πήρε σπίτι του, να υπηρετεί στο χαρέμι.Μετά από τον ένα χρόνο πήγε ο πατέρας και ζητούσε τον Νικόλαο από τον Αλή. Εκείνος του απάντησε, εγώ έχω το παιδί μου στoν πόλεμο, μόλις επιστρέψει ο γιος μου να έρθεις να πάρεις τον γιό σου. Σε λίγες ημέρες επέστρεψε ο γιος του Τούρκου από τον πόλεμο, είδε τον μικρό και λέει στον πατέρα του: Πού το βρήκες αυτό το Ρωμιόπουλο που υπηρετεί στο χαρέμι; Είναι ασυμβίβαστο Ρωμιός να υπηρετεί στο χαρέμι. Εγώ θα ήθελα να του κάνουμε περιτομή, να γίνω ανάδοχός του και να τον έχουμε να υπηρετεί στο χαρέμι για πάντα. Και άρχισε αμέσως ο ασεβής να καλοπιάνει τον Νικόλαο. Τελικά με τα λόγια αλλά και λόγω του νεαρού της ηλικίας του τον κατάφερε να αρνηθεί τον Χριστό και να τον εξισλαμίσει.
   Μετά από δυο μήνες όμως το παιδί συναισθάνθηκε την πτώση του, μετανόησε και έκλαιγε πικρά.
   Μια νύχτα κατάφερε να φύγει κρυφά και να πάει σπίτι του. Διηγήθηκε στον πατέρα του το πάθημά του λέγοντας ήμαρτον, ήμαρτον αλλά από δω και πέρα δεν θέλω ούτε να είμαι Τούρκος ούτε να ονομάζομαι. Ο δύστυχος πατέρας του απάντησε με δάκρυα: εγώ Νίκο μου είμαι φτωχός άνθρωπος, δεν έχω χρήματα να σε κρύψω κάπου. Αύριο νύχτα θα σε πάω με το άλογο στο Κεραμίδι και εγώ θα γυρίσω μ' ένα φορτίο ψάρια από τη λίμνη Κάρλα για να μη με υποψιαστούν οι Τούρκοι. Εσύ να προσπαθήσεις να πας στο Άγιο Όρος. Τώρα εγώ επιστρέφοντας ποιος ξέρει πως θα βρω τη μητέρα σου και τα αδέλφια σου, γιατί έμαθα ότι οι Τούρκοι μαζεύουν ξύλα για να μας κάψουν. Ας αποθάνουμε κι εμείς για τον Χριστό.
   Εκεί στο Κεραμίδι δέχθηκε να φιλοξενήσει τον άγιο μια συγγενής τους μοναχή, η οποία τον έδωσε σε κάποιους χτίστες ως βοηθό. Μετά από λίγες ημέρες το σινάφι των χτιστών που εργαζόταν έφυγε με πλοίο για την Κρήτη και πήγε μαζί τους. Οι χτίστες όμως δυστυχώς κακομεταχειρίζονταν τον Νικόλαο δέρνοντάς τον απάνθρωπα πολλές φορές. Έτσι έφυγε και τριγυρνούσε σ' ένα δάσος. Κάποια μέρα βρέθηκε σ' ένα ξωκλήσι, όπου γινόταν λειτουργία. Τον είδε ο ιερέας ξένο και σε κακή κατάσταση, τον πλησίασε και εκείνος του εξιστόρησε τη ζωή του. Μην κλαις, παιδί μου, του λέγει τότε ο ιερέας. Εγώ είχα ένα μονάκριβο γιό, ο οποίος πέθανε πριν λίγες ημέρες. Αν θέλεις, να σε υιοθετήσω. Με πολλή χαρά δέχτηκε την πρόταση του ιερέα ο Νικόλαος και πήγε μαζί του στο σπίτι του, όπου τον δέχτηκε σαν παιδί της και η πρεσβυτέρα. Έτσι ζούσε ευτυχισμένος στο σπίτι του ιερέα, μαθαίνοντας την τέχνη του υφαντή διότι αυτή την τέχνη εργαζόταν κι ο ιερέας.Μετά από τρία χρόνια δυστυχώς απεβίωσε ο ιερέας και η πρεσβυτέρα επειδή δεν μπορούσε να εξοικονομήσει τα προς το ζην, είχε και δυο κόρες, έδωσε την ευχή της στον Νικόλαο να φύγει να αναζητήσει την τύχη του. Ο άγιος έβαλε κλαίγοντας μετάνοια στην ψυχομάνα του και αναχώρησε
  Περιπλανώμενος στην Κρήτη με κάποιο άλλο συνομήλικό του αποφάσισαν να πάνε για προσκύνημα στο Άγιον Όρος. Αφού έφτασαν με το καράβι στη Δάφνη χωρίστηκαν και ο Νικόλαος άρχισε να περιέρχεται τις μονές και τις σκήτες του Αγίου Όρους. Τελικά κατέληξε στην Ι.Μ. Καρακάλλου, όπου αφού εξομολογήθηκε την πτώση του επανεντάχθη στην Εκκλησία με το Άγιο Μύρο και κοινώνησε των θείων Μυστηρίων. Έμεινε στην Μονή, όπου έγινε μοναχός με το όνομα Γεδεών. Ζούσε με πολλή υπακοή, ταπείνωση, εγκράτεια και υπέρμετρους ασκητικούς αγώνες, που μόνο ο καρδιογνώστης Θεός γνωρίζει, κλαίοντας συνεχώς για την πτώση του.
   Μετά από τριανταπέντε χρόνια άσκηση άναψε στην καρδιά του ο πόθος του μαρτυρίου και με τις ευχές των πατέρων έφυγε από το Άγιο Όρος, ήλθε στο Βελεστίνο, όπου είχε εξωμόσει και προσποιόταν τον σαλό.
    Την Μεγάλη Πέμπτη παρουσιάστηκε στον Αλή, που τον είχε εξισλαμίσει και ομολόγησε τον Χριστό. Ο Τούρκος αμέσως ζήτησε να τον συλλάβουν και να τον οδηγήσουν στον δικαστή. Μεγάλη Παρασκευή ο άγιος φορώντας στο κεφάλι στεφάνι από λουλούδια και κρατώντας δύο κόκκινα αυγά παρουσιάστηκε στον κριτή και του είπε: Χριστός Ανέστη. Εκεί στο δικαστήριο έκανε και άλλες παλαβές πράξεις με αποτέλεσμα να διατάξει ο δικαστής να τον δείρουν ανελέητα και να τον διώξουν ως τρελό. Εκείνος τους προκαλούσε επίτηδες για να τον θανατώσουν αλλά δεν ήταν ακόμη θέλημα Θεού. Έζησε καιρό προσποιούμενος τον σαλό την ημέρα ενώ τις νύχτες αποσυρόταν σε ένα σπήλαιο, όπου έκανε τους ασκητικούς αγώνες του.
   Τελικά επειδή και με τον τρόπο της ζωής αλλά και με τα λόγια του προκαλούσε τους Τούρκους διέταξε ο Βελή πασάς του Τυρνάβου τη σύλληψή του.
   Ο άγιος αφού προετοιμάστηκε πνευματικά με το μυστήριο του Αγίου Ευχελαίου και την Θεία Κοινωνία ακολούθησε τους στρατιώτες του πασά στον Τύρναβο. Μπροστά στον πασά ομολόγησε την άρνησή του, τη μετάνοιά του, την επιστροφή στον Χριστό και τον πόθο του για ομολογία και μαρτύριο εκεί όπου αρνήθηκε. Ο πασάς τον έκλεισε στη φυλακή.
    Την άλλη μέρα, αφού κάλεσε και τους άλλους Τούρκους αξιωματούχους διέταξε να φέρουν μπροστά του τον άγιο. Πάλι μπροστά τους ο άγιος με πολύ θάρρος ομολόγησε τον Χριστό. Εκείνοι άρχισαν με κολακείες να τον μεταστρέψουν και πάλι στο ισλάμ αλλά ο άγιος αρνήθηκε με περιφρόνηση. Τον καταδίκασαν σε θάνατο.
    Αρχικά τον διαπόμπευσαν στον Τύρναβο. Τον έφεραν κατόπιν μπροστά στον πασά που διέταξε να τον ακρωτηριάσουν κόβοντάς του τα χέρια και τα πόδια. με τσεκούρι. Ο άγιος άπλωνε μόνος του άφοβα τα μέλη του πάνω στο κούτσουρο για να κοπούν, χωρίς να δείχνει κανένα σημάδι πόνου, χωρίς καν να αλλάξει η όψη του προσώπου του λες κι έπασχε κάποιος άλλος.
    Τον άφησαν αιμόφυρτο όλη την ημέρα και το βράδυ διέταξε ο πασάς να τον σηκώσουν και να ρίξουν στον χώρο όπου περνούσαν τα λύματα του σπιτιού του. Hταν ακόμα ζωντανός. Στον βρωμερό εκείνο χώρο ο άγιος παρέδωσε την ψυχή του.
Οι Χριστιανοί κατάφεραν να πάρουν το άγιο λείψανο και να το ενταφιάσουν στον Ναό των Αγίων Αποστόλων.
    Ευθύς αμέσως άρχισαν να γίνονται θαύματα και κατά τη διάρκεια της νεκρώσιμης ακολουθίας αλλά και μετά την ταφή του, σε όσους προσκυνούσαν με ευλάβεια τον τάφο του, καθώς και μετά την ανακομιδή των λειψάνων του και μέχρι σήμερα.

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

ΜΝΗΜΗ ΟΣΙΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΧΙΛΑΝΔΑΡΙΝΟΣ
undefined
Γεννήθηκε στο Πρίλεπ της Σερβίας το 1320 από Έλληνα πατέρα και Σερβίδα μητέρα, συγγενή του δεσπότου Λαζάρου. Νέος ασκήθηκε στο Άγιον Όρος και συνδέθηκε με τον ησυχαστή πατριάρχη Φιλόθεο Κόκκινο, τον Γρηγόριο Παλαμά, τον αγιογράφο Πανσέληνο και τον αυτοκράτορα Ιωάννη Κατακουζινό. Έμαθε ζωγραφική και καλλιγραφία. Έζησε στις Μονές Ρωσικού και Χιλανδαρίου, της οποίας έγινε ηγούμενος. Ως ηγούμενος είχε περίπου εκατό μοναχούς, Έλληνες, Σέρβους, Ρουμάνους, Βουλγάρους, των οποίων τις ψυχές έτρφε με την Αγία Γραφή και τα πατερικά κείμενα. Πολλούς μαθητές είχε σε όλο το Άγιον Όρος, με τους οποίους αργότερα αλληλογραφούσε. Εξελέγη Πρώτος του Αγίου Όρους. Για ένα διάστημα έζησε σε σπήλαιο, κοντά στο Χιλανδάρι. Η υπομονή του στους πειρασμούς, η ιερά ησυχία, η καλλιέργεια της νοεράς προσευχής, η κάθαρση και η απάθεια που απέκτησε τον αξίωσαν του προορατικού και θαυματουργικού χαρίσματος.
Αργότερα ίδρυσε στην Κράινα της Βουλγαρίας δυο μοναστήρια κατά το πρότυπο των αγιορειτικών και βοήθησε έτσι την εξάπλωση του αγιορειτικού ασκητισμού στην Βουλγαρία. Έζησε λίγο καιρό κοντά στον άγιο Βασιλέα των Σέρβων Λάζαρο και από εκεί εγκαταστάθηκε στη Ρουμανία το 1364.
      

Στις παραδουνάβιες χώρες συνέχισε, με τη βοήθεια των ηγεμόνων Βλαΐκου και Ράδου, την ίδρυση των μονών Βοντίτσα (1374) και Τισμάνα (1377) (φωτ.), της οποίας υπήρξε ηγούμενος. Οι μονές λειτουργούσαν με το αγιορειτικό τυπικό του Αγίου Αθανασίου. Κατά παράδοση ίδρυσε και τις μονές Βράτνα και Μοναστηρίτσα στα νότια του Δούναβη, Πρίσλοπ στα βόρεια των Καρπαθίων, Γκούρα, Μοτρούλουϊ και Ίλοβατς. Μαθητές του ίδρυσαν, στα τέλη του 14ου αιώνα, τη μονή Νεάμτς και άλλες.
   Έγραψε το 1404/5 ευαγγελιστάριο στα σλαβωνικά και αλληλογραφούσε επί θεολογικών θεμάτων με τον άγιο Ευθύμιο, πατριάρχη Τυρνόβου.
      Στα τελευταία του έτη αποτραβήχτηκε σ' ένα σπήλαιο. Η νηστεία, η αγρυπνία και η προσευχή του ήταν ακατάπαυστο έργο. Κάθε Κυριακή κατέβαινε στη μονή του να λειτουργήσει, να θεραπεύσει τους ασθενείς, να διδάξει τους μοναχούς και να παρηγορήσει τον λαό. Απ' όλη τη Ρουμανία έρχονταν ασθενείς στον θαυματουργό άγιο. Μερικοί θεραπεύονταν μόλις έφταναν στην Τισμάνα κι άλλοι αγγίζοντας τα ράσα του ή λαμβάνοντας την ευλογία του. Μεταξύ των ιαθέντων συγκαταλέγεται και η επιληπτική κόρη του ηγεμόνος Σιγισμούνδου.Ο όσιος Νικόδημος υπήρξε κεντρική μορφή για τη μετάδοση του ησυχασμού στη Ρουμανία και άξιος πνευματικός εργάτης της σωτηρίας όλων των βαλκανικών λαών. Με τους βυζαντινοαγιορειτικούς και την παιδεία του έγινε ο άνθρωπος που συνέδεσε τις μονές της Ανατολικής Ευρώπης στα τέλη του Μεσαίωνα.
   Ο σλαβικός κόσμος τον επονομάζει Γραικό και ο ρουμανικός λαός τον τιμά ιδιαίτερα ως διδάσκαλό του και τη μνήμη του εορτάζει με εξαιρετική μεγαλοπρέπεια. Υπήρξε διδάσκαλος της νοεράς προσευχής, βαθύς θεολόγος και πνευματικός πατήρ πολλών. Το μοναστήρι της Τισμάνα το κατέστησε περίφημο κέντρο καλλιγραφίας, αντιγραφής εκκλησιαστικών βιβλίων και μεταφράσεων, με φωτισμένους μοναχούς, και σύντομα έγινε ξακουστό σε όλα τα Βαλκάνια. Από εκεί ο όσιος διατηρούσε αλληλογραφία με Μονές του Αγίου Όρους, της Σερβίας, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας.
 
undefinedΜέρος των τιμίων και θαυματουργών λειψάνων του σώζεται στη Μονή Τισμάνα.
Τιμάται στις 26 Δεκεμβρίου και στις 13 Ιουλίου.
Ιερομάρτυς Κωνστάντιος ο Ρώσος (+1742)
 Γεννήθηκε στο Νοβγκορόντ της Ρωσίας. Εκάρη μοναχός στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου. Διετέλεσε εφημέριος στον ιερό ναό της Αγίας Σοφίας του Κιέβου. Αργότερα υπηρέτησε ως εφημέριος στον ναό της ρωσικής πρεσβείας στην Κωνσταντινούπολη. Είχε ιδιαίτερα μεγάλη μόρφωση. Γνώριζε τη ρωσική, τουρκική και ελληνική γλώσσα. Όλοι του έτρεφαν μεγάλο σεβασμό και ειλικρινή εκτίμηση και τον προόριζαν για επίσκοπο.
Κατά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο ήλθε στο Άγιον Όρος και μόνασε στη Μονή της Μεγίστης Λαύρας. Ύστερα από προσκύνημά του στα Ιεροσόλυμα επέστρεψε στη Μ. Λαύρα και συνεδέθη μετά του επισκόπου πρώην Άρτης Νεοφύτου και του βιογράφου του παπα-Ιωνά Καυσοκαλυβίτη. Όταν έγινε ειρήνη, πήγε πάλι στην Κωνσταντινούπολη, ως εφημέριος στην ίδια πρεσβεία. Ζούσε απολαμβάνοντας πολλές τιμές, λόγω του παραδειγματικού του ύφους. Μετά από προστριβές με τον πρέσβη, για άγνωστη αιτία, παρουσιάστηκε μπροστά στον σουλτάνο και αρνήθηκε τον Χριστό.
Δεν άργησε να καταλάβει το μέγεθος της μεγάλης του πτώσεως. Μετανόησε και έκλαψε πικρά γι αυτή. Πήγε, τότε, εκεί που αρνήθηκε τον Χριστό και τον ομολόγησε Θεό αληθινό με θάρρος και όλη τη δύναμη της ψυχής του. Οι Τούρκοι αμέσως τον έπιασαν και τον αποκεφάλισαν μπροστά στο ανάκτορο του σουλτάνου.
Το υπόμνημα για τον ιερομάρτυρα Κωνστάντιο το συνέταξε ο καλός του φίλοε παπα-Ιωνάς ο Καυσοκαλυβίτης και περιλαμβάνεται στο Νέο Μαρτυρολόγιο. Από εκεί λαμβάνουν στοιχεία και όλοι οι νεώτεροι συναξαριογράφοι.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ



Ὁ Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων

Κύριλλος

πρὸς τὸν ἱερὸ κλῆρο καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸ

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων



ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ, ΔΟΞΑΣΑΤΕ · ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΞ ΟΥΡΑΝΩΝ, ΑΠΑΝΤΗΣΑΤΕ ·

ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙ ΓΗΣ, ΥΨΩΘΗΤΕ · ΑΣΑΤΕ ΤΩ ΚΥΡΙΩ ΠΑΣΑ Η ΓΗ

ΚΑΙ ΕΝ ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ ΑΝΥΜΝΗΣΑΤΕ, ΛΑΟΙ, ότι ΔΕΔΟΞΑΣΤΑΙ!

(Κανόνας τῶν Χριστουγέννων)





Αγαπητοί μου ἀδελφοί,



Μεγάλη ἡ σημερινὴ μέρα, μεγάλη καὶ σημαντικὴ γιὰ τὴν ἐπίγεια, ἀλλὰ καὶ τὴν αἰώνια ζωή μας, καθὼς συγκεντρωμένοι ὅλοι ἐδῶ, ἑορτάζουμε τὰ γενέθλια τοῦ Χριστοῦ μας· τοῦ μοναδικοῦ Κυρίου τῆς ζωῆς μας. Βρισκόμαστε τώρα ἐδῶ, ἀλλὰ μὲ τὰ νοητὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας μεταφερόμαστε νοερὰ στὸ φτωχικὸ σπήλαιο τῆς Βηθλεὲμ καὶ συμμετέχουμε στὸ μεγάλο μυστήριο τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως. Ἂς προσκυνήσουμε τὴν Παρθένο Μαρία ποὺ τίκτει τὸ μικρὸ Χριστό, τὸν ἕνα καὶ μοναδικὸ ἀληθινὸ Θεό μας. Ἐκεῖ μαζὶ μὲ τὸν Ἰωσήφ, ἂς κλίνουμε τὸ γόνυ στὸ σπαργανωμένο Θεῖο Βρέφος, ποὺ μᾶς στέλνει ἤδη ἀπὸ τὴν φάτνη τὸ μεγάλο μήνυμα τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν μας. Ἔρχεται τὸ Θεῖο Βρέφος νὰ διορθώσει ἐκείνη τὴν ἀστοχία, ποὺ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι τελέσαμε ὡς πρωτόπλαστοι στὸν Παράδεισο. Σαρκώνεται ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιὰ ἕναν καὶ μόνο σκοπό· νὰ σώσει τὸν πεπτωκότα ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν ἀνεβάσει ἐκεὶ ὅπου ὁ Θεὸς τὸν εἶχε τάξει, στὸν Παράδεισο· νὰ τὸν κάνει Θεὸ κατά χάριν. Γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ αὐτὸ γεννᾶται σήμερα τὸ δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδας, παίρνει σάρκα καὶ ὁστὰ ὁ Θεάνθρωπος καὶ διαπλάττεται ὁ πλαστουργὸς ὅλης τῆς κτίσης. Ὁ ἀχώρητος, ἐκεῖνος ποὺ δὲν χωρεῖ πουθενὰ στὸν οὐρανό, τώρα γιὰ χάρη μας, χωρᾶ στὴν κοιλία τῆς Παρθένου Μαρίας. Δύσκολο νὰ κατανοηθεῖ τὸ μεγάλο αὐτὸ μυστήριο ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη νόηση, ἰδιαιτέρως ὅταν ἔχει χάσει τὴν οὐσιαστικὴ σχέση μὲ τὸν Δημιουργό. Ἀκατάληπτος χαρακτηρίζεται ὁ τόκος, ἀλλὰ «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις, δυνατὰ ἔστιν παρὰ τῷ Θεῷ» (Λουκ. 18, 27). «Μέγα καὶ παράδοξον θαῦμα τετέλεσται σήμερον!», γράφει ὁ ὑμνωδός. Ὁ Θεὸς Λόγος σαρκώνεται χωρὶς ὅμως νὰ χωρισθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ Πατέρα καὶ οἱ ἄγγελοι μὲ τοὺς ταπεινοὺς βοσκοὺς ψάλλουν τὸ «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» καὶ δοξάζουν τὸν ὕψιστο Θεό.

Ὅλοι χαίρονται καὶ πανηγυρίζουν. Σκιρτᾶ ἀπὸ χαρὰ ὅλη ἡ κτίση καὶ μαζὶ της κὶ ἐμεῖς οἱ φιλέορτοι καὶ εὐσεβεῖς πιστοὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ χαρὰ μας εἶναι μεγάλη, γιατὶ σήμερα λύνεται ὁ χρόνιος δεσμὸς τῆς καταδίκης τοῦ Ἀδάμ. Πανηγυρίζουμε γιατὶ σήμερα καταργεῖται ὁ ὄφις καὶ ἀνοίγει ὁ Παράδεισος γιὰ ἐμᾶς. Κὶ αὐτή μας τὴ χαρὰ δὲν ἀφήνουμε τίποτε νὰ τὴ σκιάσει. Κανένα οἰκονομικὸ πρόβλημα καὶ κανένα πολιτικὸ γεγονὸς δὲν εἶναι ἱκανὸ νὰ μᾶς μειώσει τὴ μεγάλη αὐτὴ χαρὰ γιὰ τὴ Γέννηση τοῦ Σωτῆρα μας. Οἱ καιροί, βέβαια, εἶναι δύσκολοι καὶ ὑπάρχουν σημαντικὰ ζητήματα στὴν καθημερινὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Ὅλα ὅμως θὰ τὰ ξεπεράσουμε. Μὲ τὴν ἀγάπη, ποὺ ὁ νεογέννητος Χριστὸς χαρίζει, θὰ σταθοῦμε ἀρωγοὶ καὶ πραγματικοὶ βοηθοὶ στὸν καθένα ποὺ βρίσκεται σὲ ἀνάγκη. Πάντα ἡ φιλανθρωπία ἦταν χαρακτιριστικὸ γνώρισμα τῶν χριστιανῶν. Τώρα ἕνας λόγος παραπάνω ἡ φιλευσπλαχνία μας να φανεῖ περισσότερο. Κανένας συνάνθρωπός μας νὰ μὴν μείνει χωρὶς φαγητό, ὅχι μόνο σήμερα, τὴ μεγάλη αὐτὴ μέρα, ἀλλὰ καὶ κάθε μέρα. Ὁ καθένας -ὅσο μπορεῖ καὶ ὅταν μπορεῖ- νὰ προσφέρει καὶ νὰ ἀνακουφίζει τὸν διπλανό του. Ἄλλος ἀπὸ τὸ ὕστέρημα καὶ ἄλλος ἀπὸ τὸ λιγοστὸ περίσσευμα ἂς σπεύδει νὰ ἀνταποκρίνεται στὸ κάλεσμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἂς γίνει χορηγὸς ἑνὸς ἀνήμπορου προσώπου. «Ὁ ἐλεῶν πτωχόν, δανείζει Θεῷ».

Ἡ κρίση ποὺ διέρχεται ἡ χώρα μας, ἔχει ἀναγνωρισθεῖ ἀπὸ πολλούς, ὅτι δὲν εἶναι μόνο οἰκονομική. Εἶναι πρωτίστως πνευματικὴ καὶ ἠθική. Ἡ οἰκονομία κάποτε θὰ ἀνακάμψει, ἂς ἀνακάμψει νωρίτερα ἡ πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ πλευρά μας. Ὁ σαρκωμένος Θεὸς εἶναι ἐδῶ. Γεννᾶται σήμερα καὶ μᾶς προσφέρει τὸ σημαντικὸ μήνυμα τῆς ἄπειρης φιλανθρωπίας καὶ τῆς ἄφατης ἀγάπης Του. Ἂς τὸν ἀκολουθήσουμε. Τηρώντας τὴ θεία διδασκαλία Του καὶ πράττοντας τὰ θεῖα προστάγματά Του ἂς γίνουμε γνήσιοι μαθητές Του. Μόνον τότε θὰ γευθοῦμε τὴν πραγματικὴ χαρὰ καὶ τὴν ἀνείπωτη ἀγάπη Του. Μόνον τότε θὰ καταλάβουμε τὸ πραγματικὸ νόημα τῶν Χριστουγέννων, ποὺ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ μεγάλο μυστήριο τῆς Ἐνανθρωπήσεως, μὲ τὲλικὸ σκοπὸ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὴ σωτηρία τοῦ καθενὸς ἀπὸ ἐμᾶς.



Χρόνια πολλά, εὐφρόσυνα καὶ εὐλογημένα

παρὰ τοῦ σαρκωθέντος Χριστοῦ!







† Ο ΘΕΣΣΑΛΙΩΤΙΔΟΣ ΚΑΙ ΦΑΝΑΡΙΟΦΕΡΣΑΛΩΝ

ΚΥΡΙΛΛΟΣ

ΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Χριστός γεννάται...» Του Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου Εκτυπώστε το άρθρο Στείλτε το άρθρο με email
Βλέπω παράξενο και παράδοξο μυστήριο, ποιμένες, αντί να παίζουν με τις φλογέρες τους κάποιο μελωδικό σκοπό, ψάλλουν ουράνιο ύμνο και γεμίζουν με τους ήχους τους τα αυτιά μου. Ψάλλουν άγγελοι και ανυμνούν αρχάγγελοι, υμνούν τα Χερουβίμ και δοξολογούν τα Σεραφίμ. Όλοι πανηγυρίζουν γιατί βλέπουν το Θεό στη γη και τον άνθρωπο στους ουρανούς. Βλέπουν Εκείνον που είναι πάνω στον ουρανό, να βρίσκεται κάτω στη γη λόγω της οικονομίας του για τον άνθρωπο, και τον άνθρωπο που είναι στη γη, να βρίσκεται ψηλά στον ουρανό εξαιτίας της φιλανθρωπίας του Θεού.


Σήμερα η Βηθλεέμ έγινε όμοια με τον ουρανό, αφού εμφανίστηκαν σ'; αυτήν αντί για αστέρια άγγελοι που ανυμνούν το Θεό, και δέχτηκε με τρόπο θαυμαστό στο χώρο της όχι το φυσικό ήλιο, αλλά τον Ήλιο της δικαιοσύνης. Και μη ζητάς να μάθεις πως έγινε αυτό. Γιατί εκεί όπου εκδηλώνεται η θέληση του Θεού, νικώνται οι φυσικοί νόμοι. Θέλησε λοιπόν ο Θεός, μπόρεσε, κατέβηκε από τους ουρανούς και έσωσε τον άνθρωπο, γιατί τα πάντα υπακούουν στο Θεό. Σήμερα γεννιέται ο αιώνιος και γίνεται εκείνο που δεν ήταν. Ενώ δηλαδή ήταν Θεός, γίνεται άνθρωπος, χωρίς να παύσει να είναι Θεός. Δεν έχασε δηλαδή τις θεϊκές του ιδιότητες για να γίνει άνθρωπος, ούτε πάλι άλλαξε κι από άνθρωπος έγινε Θεός. Αλλά ενώ ήταν Θεός Λόγος, χωρίς να πάθει τίποτε, προσέλαβε την ανθρώπινη σάρκα, και η θεία φύση παρέμεινε αμετάβλητη.
Και όταν γεννήθηκε, οι Ιουδαίοι δεν παραδεχόντουσαν την παράδοξη γέννησή του και οι μεν Φαρισαίοι παρερμήνευαν τις θείες Γραφές, οι δε Γραμματείς δίδασκαν τα αντίθετα του μωσαϊκού νόμου. Ο Ηρώδης γύρευε το νεογέννητο, όχι για να του προσφέρει τιμές, μα για να το σκοτώσει. Γιατί έβλεπαν ότι σήμερα τα πράγματα ήρθαν αντίθετα προς τις προσδοκίες τους. Γιατί όπως λέγει ο Ψαλμωδός: «δεν έγιναν αυτά κρυφά από τα παιδιά τους και θα γίνουν γνωστά και στις επερχόμενες γενεές».
Προσήλθαν λοιπόν βασιλείς να δουν με θαυμασμό το Βασιλιά των ουρανών και απορούσαν πως ήρθε στη γη χωρίς αγγέλους και αρχαγγέλους και θρόνους και κυριότητες και δυνάμεις και εξουσίες, και πέρασε από δρόμο παράξενο και απάτητο, δηλαδή από σπλάχνα παρθενικά, χωρίς να παύσει να επιστατεί τους αγγέλους Του και χωρίς να χάσει τις θεϊκές του ιδιότητες έγινε άνθρωπος και ήρθε κοντά μας. Βασιλείς λοιπόν ήρθαν να προσκυνήσουν τον ένδοξο Βασιλιά των ουρανών, στρατιώτες να υπηρετήσουν τον αρχιστράτηγο των ουρανίων δυνάμεων, γυναίκες να προσκυνήσουν Εκείνον που γεννήθηκε από γυναίκα, για να μετατρέψει σε χαρά τις λύπες της γυναίκας. Ήρθαν παρθένοι στον υιό της Παρθένου κι απορούσαν πως ο δημιουργός των μητρικών μαστών και του γάλακτος, Εκείνος που κάνει τους μαστούς να βγάζουν μόνοι τους άφθονο γάλα, πως έφαγε παιδική τροφή από μητέρα Παρθένο. Ήρθαν τα νήπια σ'; Εκείνον που έγινε νήπιο για να συντεθεί ύμνος στον Κύριο από νήπια που ακόμα θηλάζουν. Ήρθαν παιδιά προς το Παιδί που τα έκανε μάρτυρες Του εξαιτίας της θηριωδίας του Ηρώδη. Ήρθαν οι άνδρες σ'; Εκείνον που έγινε άνθρωπος και θεράπευσε τις ταλαιπωρίες των δούλων Του. Ήρθαν ποιμένες στον καλό Ποιμένα που θυσιάζεται για να σώσει τα πρόβατά Του. Ήρθαν ιερείς σ'; Εκείνον που έγινε Αρχιερέας κατά σειρά διαδοχής από τον Μελχισεδέκ. Ήρθαμε οι δούλοι σ'; Εκείνον που έλαβε δούλου μορφή, για να μετατρέψει σε ελευθερία τη δουλεία μας. Ήρθαν οι ψαράδες σ'; Εκείνον που τους μετέτρεψε από απλούς ψαράδες σε ψαράδες ανθρώπων. Ήρθαν τελώνες σ'; Εκείνον που ανέδειξε έναν από τους τελώνες σε ευαγγελιστή. Ήρθαν οι πόρνες σ'; Εκείνον που άφησε τα πόδια Του να τα βρέξει με τα δάκρυά της η πόρνη. Και για να μιλήσω με συντομία, όλοι οι αμαρτωλοί ήρθαν να δουν τον Αμνό του Θεού που σήκωσε πάνω Του την αμαρτία όλου του κόσμου, οι ταπεινοί μάγοι, οι ποιμένες που τον τίμησαν, οι τελώνες που κήρυξαν το Ευαγγέλιο, οι πόρνες που του πρόσφεραν μύρα, η Σαμαρείτιδα που επιθυμούσε να γευθεί νερό από την πηγή της ζωής, η Χαναναία που είχε ακλόνητη πίστη.

Αφού λοιπόν όλοι πανηγυρίζουν χαρούμενοι, κι εγώ επιθυμώ να σκιρτήσω, και να χορέψω και να πανηγυρίσω. Χορεύω χωρίς να παίζω κιθάρα, χωρίς να κινώ κλάδους κισσού, χωρίς να κρατάω αυλό, χωρίς να κρατάω αναμμένες λαμπάδες, αλλά κρατώντας στα χέρια μου αντί για μουσικά όργανα, τα σπάργανα του Χριστού. Γιατί αυτά είναι η ελπίδα μου, αυτά είναι η ζωή, αυτά είναι η σωτηρία μου αυτά είναι για μένα αυλός και κιθάρα. Γι'; αυτό τα έχω μαζί μου, για να μου δώσουν με τη δική τους δύναμη την ικανότητα να πω μαζί με τους αγγέλους: «Δόξα στον ύψιστο Θεό», και μαζί με τους ποιμένες: «και ας επικρατήσει στη γη η ειρήνη και στους ανθρώπους η αγάπη».

Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΘΕΙΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΩΝ


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
ΚΥΡΙΑΚΗ 23/12/12 – ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ
ΩΡΑ 07:00 Π.Μ.ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΔΕΥΤΕΡΑ 24/12/12 – ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΟΣΙΟΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΡΟΣ
ΩΡΑ 05:00 Π.Μ.- ΟΡΘΡΟΣ – ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΩΡΩΝ
ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΤΡΙΤΗ 25/12/12 – Η ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ & ΘΕΟΥ
ΩΡΑ 05:00 Π.Μ. – ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΤΕΤΑΡΤΗ 26/12/12 – ΣΥΝΑΞΙΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΩΡΑ 07:00 Π.Μ.ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΠΕΜΠΤΗ 27/12/12 – ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΡΟΣ
ΩΡΑ 07:00 Π.Μ.ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28/12/12 – ΟΣΙΟΥ ΣΙΜΩΝΟΣ ΤΟΥ ΜΥΡΟΒΛΗΤΟΥ
ΩΡΑ 07:00 Π.Μ.ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΣΑΒΒΑΤΟ 29/12/12 – ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 14.000 ΝΗΠΙΩΝ
ΩΡΑ 07:00 Π.Μ.ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΚΥΡΙΑΚΗ 30/12/12 – ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ –
ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΕΔΕΩΝ  ΚΑΡΑΚΑΛΛΗΝΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΤΥΡΝΑΒΩ
ΩΡΑ 07:00 Π.Μ.ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013
ΤΡΙΤΗ 1/1/13 - ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ–ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ
ΩΡΑ 07:00 Π.Μ. ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ – ΚΟΠΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ
ΤΕΤΑΡΤΗ 2/1/13 – ΟΣΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ
ΩΡΑ 07:00 Π.Μ.ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΘΑ ΤΕΘΟΥΝ ΣΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΙΣ ΤΕΜΑΧΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΑΜΦΙΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΧΩΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΑΣΜΕΝΟ ΤΑΦΟ ΤΟΥ.
ΠΕΜΠΤΗ 3/1/13 – ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΤΟΥ ΛΕΠΡΟΥ
ΩΡΑ 06:00 Π.Μ. - ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ- ΟΡΘΡΟΣ-  ΩΡΕΣ Α΄,Γ΄,ΣΤ΄,
& ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΘΑ ΤΕΘΗ ΣΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΙΣ ΤΕΜΑΧΙΟ ΛΕΙΨΑΝΟΥ  ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ 
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4/1/13 – ΣΥΝΑΞΙΣ 70 ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ
ΩΡΑ 07:00 Π.Μ. - ΟΡΘΡΟΣ - ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΩΡΩΝ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ
ΣΑΒΒΑΤΟ 5/1/13 – ΟΣΙΑΣ ΣΥΓΚΛΗΤΙΚΗΣ
ΩΡΑ 07:00 Π.Μ. - ΟΡΘΡΟΣ - ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ –
ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ
ΚΥΡΙΑΚΗ - 6/1/13 – ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΩΡΑ 07:00 Π.Μ. - ΟΡΘΡΟΣ - ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
& Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΑ 7/1/13 – ΣΥΝΑΞΙΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΟΔΡΟΜΟΥ
ΩΡΑ 07:00 Π.Μ. - ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

 

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

ΤΟ ΙΕΡΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ.

ΟΠΩΣ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΩΝ ΤΩΝ ΕΥΣΕΒΩΝ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ.
ΤΕΛΟΥΜΕ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΙΕΡΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΥΠΕΡ ΑΝΑΠΑΥΣΕΩΣ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΗΜΩΝ ΩΝ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΕΜΝΗΜΟΝΕΥΣΑΜΕ ΕΝ ΤΗ ΑΓΙΑ ΠΡΟΘΕΣΗ ΕΝ ΤΩ ΙΕΡΩ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ.

Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΠΑΥΕΙ.ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΑΥΤΩΝ.


 
ΚΑΛΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΝ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ.

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ

ΑΒΒΑΣ ΑΓΑΘΩΝΑΣ


ασκητης4Mια φορά, ο Αββάς Αγάθωνας, πήγαινε στην πόλη να δώσει το εργόχειρο του και να προμηθευτεί το λίγο ψωμάκι του, βρήκε κοντά στην αγορά ένα πτωχό γέρο ανάπηρο.
-Για την αγάπη του Θεού, Αββά, άρχισε τα παρακάλια ο γέρος μόλις είδε τον Όσιο, μη με αφήσεις και εσύ αβοήθητο τον δυστυχή, πάρε με κοντά σου.
Ο Αββάς Αγάθων τον έβαλε να καθίσει δίπλα του εκεί που αράδιασε τα καλάθια του για να τα πουλήσει.
-Πόσα λεπτά πήρες, Αββά; Τον ρωτούσε ο γέρος κάθε φορά που έδινε ένα καλάθι.
-Τόσα, του έλεγε ο Όσιος.
-Καλά είναι. Δεν μου αγοράζεις όμως μια μικρή πίττα, Αββά; Έτσι για να δεις καλό, που έχω από χθες βράδυ να φάγω.
-Μετά χαράς, έλεγε ο Όσιος και έκανε αμέσως την επιθυμία του.
Σε λίγο του ζήτησε φρούτα, ύστερα ένα γλυκό. Έτσι σε κάθε καλάθι που πουλούσε εξόδευε τα χρήματα, χάρη του προστατευόμενου του, εώς ότου έδωσε όλα τα καλάθια και όλα τα χρήματα ο Όσιος χωρίς να του μείνει για τον εαυτό του ούτε δίλεπτο. Και το σπουδαιότερο πως το έκανε με μεγάλη προθυμία, ενώ ήξερε πως είχε να περάσει τώρα τουλάχιστον μια εβδομάδα χωρίς ψωμί. Αφού έδωσε και το τελευταίο του καλάθι ετοιμάσθηκε να φύγει από την αγορά.
-Φεύγεις λοιπόν; Τον ερώτησε ο ανάπηρος.
-Ναι τελείωσα πια τη δουλεία μου.
-Αϊ τώρα θα κάνεις αγάπη να με πας ως το σταυροδρόμι και από εκεί φεύγεις για την έρημο, είπε πάλι παρακαλεστικά ο παράξενος γέρος.
Ο αγαθότατος Αγάθων τον φορτώθηκε στην πλάτη του και με πολλή δυσκολία τον μετέφερε εκεί που του ζητούσε γιατί ήταν κατάκοπος από την εργασία της ημέρας.
Σαν έφτασαν στο σταυροδρόμι και ετοιμάστηκε να αποθέσει κάτω το ζωντανό φορτίο του, άκουσε γλυκεία φωνή να του λέγει.
-Ευλογημένος να είσαι, Αγάθων, από τον Θεόν και στη γη και στον Ουρανό.
Εσήκωσε τα μάτια ο Όσιος να δει εκείνον που του ωμιλούσε. Ο δήθεν γέρος είχε γίνει άφαντος για τη ήτο Άγγελος σταλμένος από τον Θεόν να δοκιμάσει την αγάπη του Όσιου.

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ ΚΤΙΤΟΡΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ,ΑΝΤΩΝΙΟΥ & ΝΙΚΟΛΑΟΥ






undefined
Οι Κτίτορες της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου

Όσιοι Νικόλαος, Αντώνιος και Αθανάσιος

καθώς και ο Όσιος Σάββας ο Βηματάρης

εξάγουν την εικόνα της Παναγίας Βηματάρισσας από το πηγάδι.

Παράσταση σε σύγχρονη χρυσοκέντητη ποδέα.

Κατά ιερά παράδοση κτίτορες της ιεράς μονής Βατοπαιδίου θεωρούνται οι από την Αδριανούπολη ευγενείς άρχοντες Αθανάσιος, Νικόλαος και Αντώνιος. Αυτοί ήλθαν στα μέσα του 10ου αιώνος, ενώ κτιζόταν η ιερά μονή Μεγίστης Λαύρας, πλησίον του κτίτορός της οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου, ο οποίος και διατύπωσε το τυπικό της νέας μονής, και υπακούοντας στην προτροπή του μεγάλου οσίου «επανίδρυσαν» και ανοικοδόμησαν την ερημωθείσα από τους πειρατές ιερά μονή Βατοπαιδίου. Οι τρεις όσιοι παρουσιάζονται ως πλούσιοι, ως αδελφοί, ως μοναχοί και ως κτίτορες. Οι όσιοι ήλθαν στον ιερό Άθωνα με σκοπό να κτίσουν μοναστήρι. Η φήμη του οσίου Αθανασίου ήλκυσε αυτούς, όπως και πολλούς άλλους από διάφορα μέρη. Του πρότειναν μάλιστα να μείνουν μαζί του, προσφέροντας και τα 9000 χρυσά νομίσματα που μετέφεραν για τον σκοπό αυτόν Ο όσιος Αθανάσιος όμως τους είπε: «Η μονή αύτη τω βασιλεί Νικηφόρω κτίτορι αυτής ανατέθειται· αλλ’ ει βούλεσθε κτίσαι μονήν, ιδού η μονή του Βατοπεδίου ερείπιον ούσα. Ανακαινίσατε αυτήν και έχετε τον μισθόν εκ Θεού». Ο ιατροφιλόσοφος Ιωάννης ο Κομνηνός και μετέπειτα μητροπολίτης Δρύστρας Ιερόθεος στο περίφημο Προσκυνητάριον του Αγίου Όρους Άθωνος, που έγραψε το 1698 σημειώνει, παραστατικά περί των τριών οσίων: «Ερχόμενοι τρεις ευγενείς άρχοντες Αθανάσιος δηλαδή, Νικόλαος, και Αντώνιος εις το Άγιον Όρος, εντόπιοι από την Αδριανούπολιν, ηθέλησαν να μονάσουν και να αναγείρουσιν εκ βάθρων το μοναστήριον με έξοδα εδικά τους· και έβαλεν ο καθείς των φλωρία χιλιάδας τρεις· και ελθόντες προς τον άγιον Αθανάσιον τον εν τω Αθω τότε υπάρχοντα, εξωμολογήσαντο τον σκοπόν τους. Ο δε άγιος τους είπεν, ότι αυτά τα άσπρα δεν είναι αρκετά εις οικοδομήν νέου μοναστηρί­ου· μόνον αν θέλετε ακολουθήσατε μοι. Των δε υπακουσάντων, ήγαγεν αυτούς ο άγιος εις το μοναστήριον τούτο του Βατοπαιδίου· και έδειξεν αυτοίς το κάλλος της τοποθεσίας αυτού, και την φθοράν ην εποίησαν εις αυτό προλαβόντως οι Σαρακηνοί· και έδωκέν τους βουλήν ότι θέλουσιν έχει πολλαπλάσιον εκ Θεού τον μισθόν, αν τοιούτον ανακαινίσωσι μοναστήριον. Ήρεσεν αυτοίς η του αγίου βουλή, και μετά προθυμίας επιχειρίσθησαν το θείον τούτο έργον και το ανεκαίνισαν απαρτίζοντές το ως ήτον και πρότερον· οίτινες και μοναχοί γενόμενοι εις αυτό, και θεαρέστως πολιτευσάμενοι, ανεπαύσαντο εν Κυρίω· των οποίων τα άγια λείψανα κείτονται μέσα εις τον έσω της εκκλησίας νάρθηκα, και εορτάζονται δις του έτους τη τε ιζ’ του Δε­κεμβρίου και τη ε’ της Πεντηκοστής». Ο όσιος Αθα­νάσιος ο Αθωνίτης γίνεται ο εμπνευστής της ιδρύσεως των αθωνικών μονών Βατοπαιδίου, Ιβήρων, Δοχειαρίου και Φιλοθέου. Ο υπομνηματιστής Στέφανος Φιλοθεΐτης αναφέρει: «Συνέστη η του Βατοπεδίου μονή παρά του ιδίου οσίου Αθανασίου, του και τύπους αύτη θέμενου και διατάξεις».
Το 985 ο όσιος Νικόλαος υπογράφει ως ηγούμενος της μονής Βατοπαιδίου: «Νικόλαος μοναχός και ηγούμενος μονής του Βατοπεδίου». Ο ίδιος υπογράφει έγγραφα του 998, του 1001 και του 1012. Ο διάδοχός του όσιος Αθανάσιος, ο οποίος αναφέρεται και ως «εξαιρετικά δραστήριος», υπογράφει έγγραφα μεταξύ των ετών 1020-1048 και αργότερα ο Αντώνιος. Η φήμη τους προ­σέλκυσε πλησίον τους πολλούς μοναχούς και σύντομα η μονή απέκτησε πλούτο και δόξα
Για τον τάφο των οσίων κτιτόρων ο Ρώσος μοναχός Βασίλειος Μπάρσκυ, στα 1744, λέγει πως δεν ανοίγει ποτέ και ότι πάντοτε καίει ακοίμητο κανδήλι. Ο ιερομόνα­χος Γεράσιμος Εσφιγμενίτης (Σμυρνάκης) πριν εκατό χρόνια γράφει ότι μπροστά στον τάφο «ο εφημέριος αναγινώσκει καθ’ εκάστην μετά το πέρας της ακολουθίας και του Εσπερινού Τρισάγιον, ο δε κανονάρχης μνημονεύει εκ του κώδικος των τεθνεώτων». Σε κώδικα της μονής του 1869, που αντιγράφει παλαιότερο κώδικα του 1715, μνημονεύονται τα ονόματα των τριών κτιτόρων: «Υπέρ των αειμνήστων πατέρων ημών και αοιδίμων κτητόρων της αγίας μονής ταύτης: Αθανασίου, Αντωνίου, Νικολάου». Στην αψίδα επάνω από τον τάφο τους εικονίζον­ται μαζί με τους κτίτορες αυτοκράτορες οι τρεις όσιοι με μοναχικά ενδύματα και φωτοστέφανα. Η τοιχογράφιση είναι επιζωγράφιση του 1760. Ο τάφος βρίσκεται στο δεξιό μέρος του Μεσονυκτικού του Καθολικού της μονής, που το 1992 ανοίχθηκε και βρέθηκαν τα οστά των οσίων και ένα μολύβδινο πινακίδιο, στο οποίο ο όσιος Αθανάσιος αναφέρει να μην ταφεί άλλος στον τάφο του, κατά αρχαία συνήθεια.
Η έρευνα, η μελέτη, οι συγκρίσεις και οι αναφορές συγκλίνουν ότι πρώτος ηγούμενος της μονής Βατοπαιδίου είναι ο κτίτορας μοναχός Νικόλαος, ο οποίος και πρώτος ετάφη στον τάφο του Καθολικού μετά το 1012. Κατά το έτος αυτό υπογράφει για τελευταία φορά. Το 1048 υπογράφει για τελευταία φορά ο Αθανάσιος, ο οποίος θάπτεται δεύτερος, στο επάνω μέρος του ίδιου τάφου, ενώ αργότερα ο Αντώνιος. Η τελική διαμορφωση του τάφου σε λειψανοθήκη και η απεικόνιση στο αμέσως επάνω μέρος του τοίχου της δεομένης Παναγίας της Βλαχερνίτισσας το 1312 δηλώνουν ότι οι τρεις κτίτορες από νωρίς τιμήθηκαν ως όσιοι.
Η μνήμη τους τιμάται, όπως αναφέρθηκε στις 17 Δεκεμβρίου και την Πέμπτη της Πεντηκοστής. Η ασματική ακολουθία τους είναι νεώτερη.
Σε έμμετρο Προσκυνητάριο της μονής του 1722 ο ιεροδιδάσκαλος Αναστάσιος Παπαβασιλόπουλος γράφει:
«Τότε ουν ήλθαν άρχοντες τρεις ευγενείς να φθάσουν
από Αδριανούπολιν στο Όρος να μονάσουν,
Νικόλαος το όνομα, ο έτερος Θανάσης,
και τρίτος ο Αντώνιος, ων πράξεις να θαυμάσης.
Θείω ζήλω κινούμενοι, ήλθον με προθυμία,
τρεις χιλιάδας, ο καθείς βάλειν από φλωρία,
δια να κάμουν και αυτό κανένα μοναστήρι
καινούργιον και θαυμαστόν, ουράνιον γεφύρι.
Πήγαν στον Αθανάσιον, όσιον εν τω Άθω,
και τον σκοπόν τους είπαν τον όλον από το βάθος.
Ο δ’ άγιος ωμίλησε και ενουθέτησέν τους
και τον σκοπόν τους τον καλόν πολλά επαίνεσέν τους.
«Με, ω παιδιά μου», λέγει τους, «χίλιασιν εννέα
φλωρίων τώρα δεν μπορεί μονή να γένη νέα.
Πλην αλλ΄αν θέλετε, μισθού μη στερηθήτε,
κατόπιν εμού έλθετε, και εμοί μοι ακολουθείτε».
Ωσάν δε τον επήκουσαν αρχόντων η τριάδα,
ευθύς αυτός τους ήφερεν εις καλήν πεδιάδα,
Βατοπαιδίου του σεμνού, θείου φροντιστηρίου,
του θαυμαστού, ευγενικού και μυστικού σχολείου».
Πηγή: Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Βατοπαιδινό Συναξάρι, Έκδοσις Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος, 2007 http://vatopaidi.wordpress.com\
 
 

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝ ΑΥΤΩ (+1279 - 1280)

Άγνωστος αριθμός μοναχών και λαϊκών που μαρτύρησαν, για το σθένος που είχαν να υπερασπίσουν την Ορθοδοξία τους και να μη υποταχθούν στη μανία των λατινοφρόνων ενωτικών του Μιχαήλ Παλαιολόγου και του Ιωάννου Βέκκου. Ο τότε Πρώτος Κοσμάς κρεμάσθηκε και οι μοναχοί των Καρεών «ξίφει την κεφαλήν απετμήθησαν». Στον τόπο της ταφής τους, στον εξωνάρθηκα του ιερού ναού του Πρωτάτου, καίει ακοίμητη κανδήλα πάντοτε.
Πλήρη ασματική ακολουθία και παρακλητικό κανόνα προς τιμή τους συνέταξε ο ιερομόναχος Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης.
Η μνήμη τους τιμάται στις 5 Δεκεμβρίου
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ & ΝΕΟΧΩΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ

Ο ΠΟΛΙΟΥΧΟΣ ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΤΣΗΣ

Μαρτύρησε στο Φανάρι στις 4 Δεκεμβρίου 1601
Ο άγιος καταγόταν από την περιοχή της Ευρυτανίας, των Αγράφων τότε, από το χωριό Μπεζήλα, σήμερα ανήκει στον Νομό Καρδίτσης.
Από νεαρή ηλικία έγινε μοναχός και ιερομόναχος στην Ι. Μ. Παναγίας της Κορώνης. ( Ι. Μητρόπολις Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφαρσάλων
Μετά τον θάνατο του Επισκόπου της περιοχής εξελέγη Επίσκοπος Φαναρίου και Νεοχωρίου .
Συνέβη εκείνον τον καιρό το κίνημα του Διονυσίου του Φιλοσόφου, Επισκόπου Λαρίσης, η καταστολή του, η σύλληψη και το μαρτυρικό του τέλος . Τα γεγονότα αυτά είχαν προκαλέσει αναστάτωση στους Τούρκους. Ήταν ανάγκη όμως να κατέβει ο άγιος στο Φανάρι, κωμόπολη της επαρχίας του, να μοιράσει στους αγάδες τα συνηθισμένα πεσκέσια. Κάποιοι αγάδες τότε ,που μισούσαν τον άγιο εξαιτίας της αρετής του και της ποιμαντικής του δραστηριότητας, παρακινημένοι από τον φθονερό δαίμονα, άρπαξαν την ευκαιρία να του κάνουν κακό. Μόλις τον είδαν άρχισαν να συζητούν μεταξύ τους …Και αυτός ήταν με τον Διονύσιο και πως τόλμησε να εμφανιστεί μπροστά μας όντας εχθρός μας ;
Ο άγιος άκουσε τα σχόλια, νόμισε ότι τα λένε για κάποιον άλλον και ανυποψίαστος ρώτησε για ποιόν τα λένε. Εκείνοι του απάντησαν με θυμό : Για σένα αποστάτη και επίβουλε. Τώρα που έπεσες στα χέρια μας θα τιμωρηθείς και συ , όπως σου αξίζει. Εκτός μόνο εάν θελήσεις να αφήσεις την πίστη σου και να γίνεις Τούρκος. Τότε θα σε συγχωρήσουμε και θα σε τιμήσουμε. Μόνον έτσι θα καταλάβουμε πως μετανόησες και έγινες ένα με μας.
Ο άγιος , ο οποίος ποθούσε το μαρτύριο για τον Χριστό, τα άκουσε όλα αυτά χωρίς να τα περιμένει, ως θεόσταλτη ευκαιρία . Στάθηκε με πολλή γενναιότητα και τους είπε :
Ως προς την κατηγορία που με κατηγορείτε, ξέρετε πολύ καλά ότι είμαι αθώος, όχι μόνον οι Χριστιανοί το γνωρίζουν αλλά εσείς οι Τούρκοι το γνωρίζετε καλύτερα.. Όσον αφορά δε να αφήσω την πίστη μου για να γλυτώσω τον θάνατο, δεν πρόκειται με κανένα τρόπο ν’ αφήσω τον γλυκύτατό μου Ιησού και Θεό και Πλάστη μου και μάλιστα τη στιγμή που πρόκειται να θανατωθώ αδίκως. Όσο για τις τιμές που μου λέτε, ελπίζω ν’ απολαύσω πολύ περισσότερες τιμές από τον Δεσπότη μου, τις δε δικές σας ούτε να τις ακούσω δεν καταδέχομαι.
Μόλις τ’ άκουσαν αυτά οι αγάδες, τον άρπαξαν και τον πήγαν στον πασά κατηγορώντας τον ότι ήταν κι αυτός μαζί με τον Διονύσιο και πως έπρεπε να θανατωθεί σκληρά για παραδειγματισμό.
Τότε ο πασάς κάθισε στον θρόνο του και διέταξε να φέρουν τον άγιο μπροστά του. Άρχισε με ήρεμο τρόπο να του λέει :
Σε βλέπω πως είσαι συνετός άνθρωπος και απορώ πως συνεργάστηκες μ’ εκείνον τον παλιάνθρωπο. Δεν το σκέφτηκες καλά πως επιχειρούσατε κάτι το αδύνατο και καταστροφικό για σας ; Και να, βλέπεις πως εκείνος ο κακός είχε κακό τέλος κι εσύ πιάστηκες και κινδυνεύεις να πεθάνεις με άσχημο και φρικτό θάνατο. Όμως εγώ, βλέποντας τη φρονιμάδα σου, λέω πως σαν άνθρωπος έκανες λάθος και επειδή λυπάμαι να σε θανατώσω , σε συμβουλεύω να γίνεις Τούρκος. Όχι μόνο θα σου χαρίσουμε τη ζωή αλλά θα σ’ έχουμε και σε μεγάλη υπόληψη για τη σύνεσή σου .
Ο άγιος με πολλή συντομία του απάντησε :
Το ότι ταλαιπωρούμαι αδίκως το γνωρίζεις καλύτερα από τον καθένα. Όμως την πίστη μου δεν την αρνούμαι ούτε πρόκειται να χωριστώ ποτέ από τον γλυκύτατο Δεσπότη μου και Θεό, τον Ιησού Χριστό, ακόμη κι αν με θανατώνατε με μύριους θανάτους. Είναι χαρά μου και αγαλλίασή μου. Γι’ αυτό , άρχοντα, δείρε με σφάξε με, κόψε με, κάνε ό,τι μπορείς.
Ο πασάς τότε διέταξε να τον δείρουν αλύπητα για ώρα και να του κόψουν τη μύτη και να τον ρίξουν στη φυλακή. Χωρίς καμιά φροντίδα, χωρίς τροφή και νερό.
Ο άγιος χαιρόταν στη φυλακή και ευχαριστούσε τον Θεό που τον αξίωσε να πάθει για το όνομά Του και Τον παρακαλούσε να του δώσει υπομονή μέχρι τέλους.
Την άλλη μέρα διέταξε ο πασάς να τον φέρουν πάλι μπροστά του.
Άραγε , του λέει με άμετρη έπαρση, Σεραφείμ, σωφρονίστηκες από τα χθεσινά βάσανα, κατάλαβες το συμφέρον σου, να κάνεις εκείνο που σε συμβουλεύω σαν φίλος σου ή επιμένεις στην κακή σου γνώμη ;
Ο άγιος με χαρούμενο πρόσωπο του απάντησε :
Έπρεπε, άρχοντα, να μη σου απαντήσω καθόλου. Επειδή όμως λες πως είσαι φίλος μου και με συμβουλεύεις αυτήν την κακή συμβουλή, δηλαδή να αφήσω τον Κύριό μου Ιησού Χριστό , τον Ποιητή και Πλάστη μου και να πιστέψω σε ένα άνθρωπο θνητό, αγράμματο, εχθρό και πολέμιο του Χριστού μου….
Σε αυτό το σημείο ο πασάς τον διέκοψε , δεν περίμενε να τελειώσει τον λόγο του και διέταξε να τον δείρουν , να του τεντώσουν τα χέρια και τα πόδια με τροχαλίες, να βάλουν πάνω στην κοιλιά του μια μεγάλη πέτρα και να ξεσκίζουν και να κατακόπτουν τις σάρκες του.
Οι δήμιοι αφού έκαναν όλα αυτά τον πότιζαν και νερό με στάχτη και χολή ανακατεμένο. Ο άγιος τα υπέμενε όλα χαίρων. Το πρόσωπό του ήταν τόσο λαμπρό και χαρούμενο ώστε απορούσαν και οι δήμιοι.
Τελικά, βλέποντας ο πασάς τη σταθερότητά του , διέταξε να τον θανατώσουν με ανασκολοπισμό. Τον οδήγησαν στο κέντρο της κωμόπολης και τον σούβλισαν. Έδωσε δε εντολή ο πασάς να παραμείνει το άγιο λείψανο στο παλούκι πολλές ημέρες , για σωφρονισμό των άλλων.
Παρ’ όλο που έμεινε όμως πολλές ημέρες δεν αλλοιώθηκε , όπως συμβαίνει συνήθως στα νεκρά σώματα, ούτε βρώμισε αλλά έβγαζε μια θαυμάσια ευωδία , ώστε να απορούν ακόμα και οι αλλοεθνείς .
Οι Χριστιανοί χαίρονταν και ευχαριστούσαν τον Θεό, τόσο για την ομολογία του αγίου όσο και διότι αξιώθηκαν να δουν στις μέρες τους μάρτυρα , όπως και στους παλιούς χρόνους.
Δεν τους επέτρεπαν να πάρουν το άγιο λείψανο για ταφή και το φρουρούσαν μέρα νύχτα. Έκοψαν μάλιστα την κεφαλή και την πήγαν στα Τρίκαλα για να εκτεθεί μαζί με άλλες κεφαλές κακούργων πάνω σε κοντάρια. Έστησαν τα κοντάρια με τις κεφαλές στη σειρά να βλέπουν προς την Δύση. Το πρωί το πρόσωπο του αγίου έβλεπε προς την Ανατολή. Γύρισαν το κοντάρι στη Δύση. Το πρωί ήταν στραμμένο στην Ανατολή. Αυτό γινόταν πολλές ημέρες.
Έτυχε τότε να βρίσκεται ο Ηγούμενος της Μονής Δουσίκου στα Τρίκαλα , ο οποίος έταξε σε ένα Αρβανίτη Χριστιανό πενήντα γρόσια αν κατόρθωνε να του δώσει την αγία κάρα. Πήγε μια νύχτα που είχε πάρει ο ύπνος τους φρουρούς, έβγαλε την κεφαλή από το κοντάρι, έπεσε όμως το κοντάρι, έκανε θόρυβο , ξύπνησαν οι φρουροί και άρχισαν να τον κυνηγούν. Άρπαξε τότε την αγία κάρα από τα μαλλιά, την έριξε στη ράχη του και άρχισε να τρέχει. Φθάνοντας στο γεφύρι της Σαλαμβρίας και βλέποντας να πλησιάζουν οι διώκτες, πέταξε την τιμία κεφαλή στο ποτάμι , οπότε εκείνοι σταμάτησαν την καταδίωξη και γύρισαν πίσω. Η αγία κάρα παρασύρθηκε από τα νερά και πιάστηκε πιο κάτω στο φράχτη που είχαν κάνει κάποιοι στο ποτάμι για να ψαρέψουν. Τη νύχτα οι ψαράδες έβλεπαν ένα πύρινο στύλο στη φράχτη τους. Απορημένοι , την άλλη μέρα, πλησίασαν και βρήκαν την χαριτόβρυτη κάρα του αγίου νεομάρτυρος και την παρέδωσαν στον Ηγούμενο της Μονής Δουσίκου.
Τελικά δόθηκε στην Ι. Μ. Κορώνης, αδελφός της οποίας ήταν ο άγιος , όπου και φυλάσσεται μέχρι σήμερα επιτελώντας θαύματα.