ΧΑΡΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΟΥΝ
ΕΙΡΗΝΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ
ΕΥΛΟΓΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ.



Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΧΕΙ ΤΡΙΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ.ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΤΟΝ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΣΜΟ,
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΤΗΝ ΜΑΣΟΝΙΑ.
ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ


ΠΙΣΤΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΓΙ'ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙἈΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ!!!!!!!!


Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΘΕΛΕΙ ΟΧΙ Ν΄ΑΔΕΙΑΣΟΥΝ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ,ΑΛΛΑ ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΝ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΟ ΤΟ ΦΡΟΝΙΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΙΣΤΗ.
ΠΑΤΗΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ







ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΘΕΣΗ Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ;


1.Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

2.Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ;

3.Ο ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

4.ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ;






ΑΡΑΓΕ ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΘΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ;



ΤΡΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Α) ΤΟΥ ΑΔΑΜ

Β)ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

Γ)ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ.

ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ




















Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Η άποψη του χωριού μας,όπως φαίνεται άπ την Εκκλησία.

Στην πάνω δεξιά μεριά της φωτογραφίας το υδραγωγείου του χωριού.Σήμερα το νερό είναι ακατάλληλο,ο Άγιος δέν μας στέρησε ποτέ το νερό του,συνεχίζει να μας ποτίζει από την πηγή του,όχι μόνο εμάς αλλά και όλες τις διψασμένες ψυχές που καταφεύγουνε σε αυτόν με μετάνοια,πίστη και αγάπη.

Ο γεροπλάτανος στην επάνω βρύση του Αγίου

ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΑΚΙ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΑΓΡΥΠΝΙΑ




Παρ΄όλη την κακοκαιρία με τη χάρη του Θεού τελέσαμε και φέτος το πανηγυράκι μας στο ευλογημένο χωριουδάκι μας,με τον κόσμο να τιμάει τον προστάτη μας Άγιον Δημήτριον και να ζητάει τις πρεσβείες του.Επίσης είχαμε την χαρά να έχουμε  άγια λείψανα του Αγίου Νεκταρίου,του Τιμίου Προδρόμου,του Μεθοδίου επισκόπου Πατάρων,του νεομάρτυρα Γεωργίου εξ Ιωαννίνων,της Αγίας Ελπίδας,και του αγίου Αναστασίου του Γορδίου.
Τέλος χθές βράδυ 28 του μηνός και από της 8 το βράδυ έως 12:30 πρωινή,όπως εδώ και τρία χρόνια με την χάρη του Θεού έτσι και φέτος τιμήσαμε την Αγία Αναστασία την Ρωμαία και εκτός από τα άγια λείψανα που προαναφέραμε είχαμε την ευλογία να προσκυνήσουμε και να φιλοξενήσουμε στον ναό μας τεμάχια αγίων λειψάνων των αγίων ιαματικών και θαυματουργών ιατρών αναργύρων και του Αγίου Λουκά ἀρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως και Κριμαίας του ιατρού.
Άντε και του χρόνου με τις πρεσβείες της Αγίας Αναστασίας.

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

undefined


   Σήμερα Κυριακή 24 του μηνός είχαμε την χαρά να λειτουργήσουμε μετά του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αυλώνος κ.κ.Χριστοδούλου.Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος μας επισκέφθηκε για να τιμήσουμε τον Άγιον Δημήτριον καί να πάρει τις ευλογίες του Αγίου μας που πολύ τον ευλαβείτε.Με χαρά προσκυνήσαμε τα άγια λείψανα του Οσίου Δαβίδ τού Γέροντος και του Νεομάρτυρος Γεωργίου εξ Ιωαννίνων που μας έφερε για ευλογία των πιστών.Ο λόγος του λιτός και απλός όπως πάντα.Τών ευχαριστούμε και των περιμένουμε και πάλι με πολύ αγάπη.



(φώτο μετά τη λειτουργία)

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΕΣΣΑΛΙΩΤΙΔΟΣ & ΦΑΝΑΡΙΟΦΕΡΣΑΛΩΝ
   ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑ
25 – 26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2010
 ΙΕΡΑ  ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ
          ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ                                          
                           undefinedΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ             
     ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
       ΤΟΥ ΜΥΡΟΒΛΗΤΟΥ
                         
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
Τὴν Δευτέρα 25η Ὀκτωβρίου,ὥρα 6.00  μ.μ. θὰ τελεστὴ Μέγας Πανηγυρικὸς Ἑσπερινὸς μὲτ’ ἀρτοκλασίας.
Τὴν Τρίτη 26η Ὀκτωβρίου,ὥρα 7.30 π.μ.θὰ τελεστὴ Ὄρθρος καὶ  Θεία Λειτουργία   (κόλλυβα τοῦ Ἁγίου)καί ἀρτοκλασία.
Τὴν Τρίτη  26η Ὀκτωβρίου, ὥρα 5.00 μ.μ. θὰ τελεστὴ ὁ Μεθέορτος    Ἐσπερινὸς  & ἡ Παράκλησις τοῦ Ἁγίου Δημητρίου.
 Προσκαλοῦνται οἱ εὐσεβεῖς Χριστιανοὶ γιὰ νὰ τιμήσουμε ὅλοι μαζὶ τὸν προστάτη μας καὶ Μεγαλομάρτυρα Ἅγιο Δημήτριο καὶ νὰ ἐπικαλεστοῦμε τὶς μεσιτεῖες του.
                                                                

ΙΕΡΑ   ΑΓΡΥΠΝΙΑ
   
    Τὴν Πέμπτη 28η Ὀκτωβρίου καὶ ὤρα 08:00 μ.μ. καὶ μέχρι 12:30 π.μ. στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Δημητρίου θὰ τελεστὴ Ἱερὰ Ἀγρυπνία εἲς μνήμην τῆς ἁγίας ἐνδόξου Ὁσιοπαρθενομάρτυρος Ἀναστασίας τῆς Ῥωμαίας.

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Α -  Μικρὸ Ἀποδειπνο,Χαιρετισμοί εἰς την Ἁγίαν Ἀναστασίαν την Ρωμαίαν,
Ἡ ἀκολουθία τῆς Θείας Μεταλήψεως.
Β -   Μεγάλος Ἐσπερινὸς – Λιτὴ -  Ἀρτοκλασία.
         Θείο Κήρυγμα.
Γ -   Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου.
Δ -  Θεία Λειτουργία (Κόλλυβα τῆς Ἁγίας).
Ἐκ του Ἱερού Ναοῦ.




Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ

Τόν μέγα ὁπλίτην καί ἀθλητήν,τόν στεφανηφόρον καί ἐν Μάρτυσι θαυμαστόν,τόν λόγχη τρωθέντα, πλευράν ὡς ὁ Δεσπότης,Δημήτριον τον  θεῖον ὕμνοις τιμήσωμεν.

Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

                                                                   
Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Διοκλητιανός παρακινούμενος από τον Καίσαρα Γαλέριο, μέλος της «Τετραρχίας», εξαπέλυσε αληθινό πόλεμο εναντίον των χριστιανών. Ο χριστιανισμός, που είχε εξαπλωθεί από την Παλαιστίνη έως τον Πόντο και από την Μικρασία έως την κυρίως Ελλάδα και την Ιταλία, έχει να επιδείξει την εποχή αυτήν αναρίθμητες θυσίες και μαρτυρικούς θανάτους σε πόλεις όπως: η Αλεξάνδρεια, η Σμύρνη, η Αντιόχεια, η Θεσσαλονίκη, αλλά και σε περιοχές όπως η Κρήτη και η Κύπρος, με αποτέλεσμα, η εποχή αυτή να μείνει γνωστή στην ιστορία ως «εποχή μαρτύρων» του χριστιανισμού.
        Με τον ερχομό του 4ου αι. ο χριστιανισμός είχε ήδη εδραιωθεί στην πόλη τής Θεσσαλονίκης, με πολυάριθμους χριστιανούς και Εκκλησίες οργανωμένες κατά τα πρότυπα της διδασκαλίας των Άγιων Αποστόλων. Εκλεκτό μέλος της των Θεσσαλονικέων Εκκλησίας ήταν και ο Άγιος Δημήτριος, ο όποιος προήρχετο από ευσεβείς γονείς, από τους πλέον επισήμους «άρχοντας των Μακεδόνων», «πατέρας θαυμαστώ τω γένει, πολύ δέ τη ψυχή θαυμαστότερος». Είχε δε προικιστεί παρά του Δωρεοδότου παντός αγαθού με πλήθος σωματικών και πνευματικών χαρισμάτων. «Γένους σεμνότητος, ουσίας άφθονου, ισχύος σώματος, κάλλους ίσότης, ηθών ευγένεια καί ή διά πάντων τούτων αρμονία καί σύμβασις»2. Εις τά χαρίσματα αυτά προσετέθη ή μόρφωσις καί ή παιδεία, «ή τών λόγων άσκησις εγγύς συνέφυ»1. Με την πνευματική του υπεροχή την ωραία εμφάνιση, την ευσέβεια και την ηθική του γενναιότητα ο Δημήτριος έγινε πολύ γρήγορα γνωστός σε ολόκληρη την πόλη, «άντί ψυχής τή πόλει καθίσταται»4 και προεβλήθη ώς ιδεώδες τελείου άνθρωπου. Καταγινόταν δε κυρίως εις το να μαθαίνει το καλό και να γυμνάζεται στην πολεμική τέχνη, διότι αυτό συνδυάζει άριστα τη φρόνηση και την ανδρεία με τη στρατηγική πείρα. Η φήμη του έφθασε και μέχρι του βασιλέως Μαξιμιανού Γαλερίου, ο όποιος εκτιμώντας τις αρετές του τον προσέλαβε αρχικώς ως μέλος της συγκλήτου της πόλεως και εν συνεχεία τον τίμησε με το αξίωμα του Δουκός, διορίζοντάς τον στρατηγό όλης της Θεσσαλίας.
        Ως χριστιανός ο Δημήτριος, δεν περιορίστηκε μόνον στη λατρεία του μόνου και αληθινού Θεού, αλλά προχώρησε με ζέση και ζήλο στο ιεραποστολικό έργο, φωτίζοντας και διδάσκοντας τόσο με τη φωτεινή παρουσία του, όσο και με τούς «θείας εμπνεύσεως» ήρτυμένους κατηχητικούς λόγους του, σπείροντας τον σπόρο του Ευαγγελίου στην αγαθή των Θεσσαλονικέων γη, για να προσφέρει μέχρι σήμερα ή Θεσσαλονίκη ευχύμους τούς καρπούς τής πίστεως. Κατ' αυτόν τον τρόπο ο «σοφός, παρθένος και όσιος και, ως ειπείν πάγκαλος τε και παναμώμητος και φύσει και σπουδή και χάριτι λαμπρυνόμενος»5 Δημήτριος, ανεδείχθη διδάσκαλος και απόστολος. Η μόρφωση και η παιδεία του με τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος, κατέστη «όπλον και άμυντήριον ένυπόστατον» και οικοδομικό εργαλείο και γεωργική σκαπάνη και άροτρο και αλιευτική σαγήνη και ό,τι άλλο παρόμοιο, ώστε «ουδείς είχεν άντιστήναι τη του Δημητρίου σοφία και τω Πνεύματι ο έλάλει». Καλλιεργώντας έτσι ο Δημήτριος τον αμπελώνα του Κυρίου της αγαπημένης του πόλεως, «καταγραφών τά ρήματα τής αιωνίου ζωής» στις καρδιές των Θεσσαλονικέων ειδωλολατρών, περιέλαβε στη σαγήνη του κηρύγματος του, εκτός της Θεσσαλονίκης, την Αττική και την Αχαΐα, ώστε να καταστεί από τότε ακόμη «θαύμα έν λόγοις θείοις Δημήτριος καί εύωδία Χρίστου». Ο Μάρτυς συνήθιζε να διδάσκει στην «χαλκευτική στοά» σε υπόγειο του Ναού τής Αειπαρθένου Θεομήτορος, πού ονομαζόταν Καταφυγή, κοντά στο δημόσιο λουτρό.
        Ήδη ο αυτοκράτωρ Μαξιμιανός Έρκούλιος ευρισκόμενος στη Θεσσαλονίκη, για να συγκεντρώσει στρατό εναντίον των Ισαύρων, εκτιμώντας το λαμπρό, περίδοξο και περίβλεπτο γένος του Δημητρίου, ως επίσης και τις αρετές πού συγκέντρωνε, τον είχε ανακηρύξει ανθύπατο και αυθέντη όλης της Ελλάδος δίδοντας του την ανάλογη στρατιωτική στολή, το δακτύλιο και τον υπατικό ωρατίωνα, τα όποια έφερε ως διακριτικά της στρατιωτικής εξουσίας του, αλλά και ως μυστικά σύμβολα τής διδασκαλικής αξίας και προεδρίας, που μυστικά του χάρισε ο αληθινός και Ουράνιος Βασιλεύς του, ο Χριστός.
        Ο Μαξιμιανός, αφού υπέταξε τους Σκύθες καί τους Σαυρομάτες, επέστρεψε νικητής και τροπαιούχος θυσιάζοντας στα είδωλα από όσες πόλεις διάβαινε. Ήρθε και στη Θεσσαλονίκη και μερικοί από τους ειδωλολάτρες της πόλης, έχοντας στην καρδιά τους τον Πονηρό και επιθυμώντας να τιμηθούν από τον βασιλιά του είπαν: «Μεγαλειώτατε, σέ παρακαλοΰμεν νά μας ακούσεις, διότι επιθυμούμε το συμφέρον της βασιλείας σου. Γνώρισε λοιπόν, πως ο Δημήτριος, ο οποίος τιμήθηκε με το βαθμό του ηγεμόνα τής Θεσσαλίας, αρνήθηκε την παραδοσιακή θρησκεία και πιστεύει στον Χριστό, εκείνον τον όποιον σταύρωσαν οι Εβραίοι. Επιπλέον, κηρύττει φανερά αυτόν τον Χριστό ως Θεό αληθινό. Και καθημερινώς ακούνε τούς πλανεμένους λόγους του οι άνθρωποι, αφήνουν την θρησκεία τους και γίνονται Χριστιανοί».
        Ο βασιλιάς, όταν άκουσε αυτά τα λόγια, κατ’ αρχάς λυπήθηκε, διότι θα έχανε τέτοιον άνθρωπο, έπειτα όμως, θέλοντας να διαπιστώσει και ο ίδιος την αλήθεια, διέταξε να τον φέρουν μπροστά του. Επήγαν οι άνθρωποι του βασιλιά στην «Καταφυγήν» και βρήκαν τον Άγιο καθήμενο και διδάσκοντα τον λόγο του Θεού, οπότε τον άρπαξαν αμέσως και τον παρουσίασαν στον βασιλιά. Ο Άγιος δεν αντιστάθηκε καθόλου, άλλά με χαρά στάθηκε μπροστά του. Ο βασιλιάς λέει προς τον Δημήτριο: «Τέτοια τιμή περίμενα να μου δώσεις; Έτσι ήλπιζα να με τιμάς και σε ανεβίβασα σε τέτοιο βαθμό; Εγώ σε ανέδειξα ηγεμόνα τής Θεσσαλονίκης και συ ούτε ένα μίλι δεν εξήλθες της πόλεως δια να με προϋπαντήσεις;» Άκουσας αυτά ο Άγιος απήντησε: «Βασιλιά μου, εγώ τιμώ την βασιλεία σου, τιμώ όμως περισσότερο από εσένα τον Θεό του ουρανού και τής γης, ο οποίος είναι βασιλιάς όλου του κόσμου». «Και ποιος είναι ο Θεός σου και βασιλεύς;». Ο Άγιος απήντησε: «Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, εκείνος είναι Θεός αληθινός και Βασιλεύς Παντοκράτωρ». Ο βασιλιάς του λέγει πάλι: «Λοιπόν αυτόν πιστεύεις εσύ και δια τούτο δεν καταδέχεσαι εμάς, αναξιε τής τιμής; Και τι καλό είδες από τον Χριστό σου και τον έχεις Θεό και Βασιλέα; Δεν είναι θεός ο Ζευς, ο Απόλλων και οι λοιποί, άλλά ο Χριστός σου; Δεν σε τίμησα εγώ και σε διόρισα ηγεμόνα της Θεσσαλίας; Αυτά αποδίδεις σε εμάς, αχάριστε άνθρωπε; Τέτοιος φαίνεσαι προς τούς μεγάλους θεούς και εμάς; Εγώ λοιπόν θα σου ανταποδώσω κατά την μολυσμένη γνώμη σου. Θα βασανισθείς και θα τιμωρηθείς με πολλά βάσανα για να μάθεις ποιος είμαι εγώ και ποιος είσαι εσύ, και τι μπορεί να κάνει ο Θεός σου για σένα». Ο Άγιος απεκρίθη: «Βασιλιά, τις τιμωρίες και τα βάσανα με τα όποια με απειλείς, εγώ τα θεωρώ ως χαρά και αγαλλίαση. Διότι αυτά θα μου χαρίσουν τη βασιλεία των ουρανών και ατελείωτη τιμή». Ο βασιλιάς θύμωσε υπερβολικά εναντίον του Δημητρίου. Έπειτα όμως, θέλοντας να ταπεινώσει τη γνώμη του, πρόσταξε να τον φυλακίσουν, συλλογιζόμενος ότι, αν καταφρονηθεί και φυλακισθεί, θ' αναγκασθεί να αλλάξει γνώμη. Επήραν οι στρατιώτες τον Άγιο και τον οδήγησαν σε τόπο ακάθαρτο. Δηλαδή σε λουτρό παλαιό στα υπόγεια του οποίου χύνονταν απόνερα. Εισερχόμενος ο Άγιος στον τόπο εκείνο, είδε μπροστά του ένα μεγάλο σκορπιό ο όποιος προσπαθούσε να τον κεντρίσει. Ό Άγιος εποίησε το σημείο του Τιμίου Σταύρου και είπε: «Είς τό όνομα του Ιησού Χριστού, ο οποίος είπε να πατάμε επάνω όφεων και σκορπιών και επί πασαν την δύναμιν του εχθρού» (Λουκ. Ι' 19). Αυτό είπε και πάτησε εκείνον τον σκορπιό, και αμέσως εμφανίσθηκε Άγγελος Κυρίου επάνω αυτού, κρατώντας στεφάνι χρυσό, και είπε προς αυτόν: «Χαίρε Δημήτριε στρατιώτα του Χριστού, έχε θάρρος, ενδυναμού και νίκα τούς εχθρούς σου». Και έβαλε το στεφάνι στο κεφάλι του μάρτυρα. Ο Άγιος παρέμεινε στον βρωμερό εκείνο τόπο, στερημένος από τη συναναστροφή ανθρώπων, παρηγορούμενος υπό του Θεού. Ο παράνομος βασιλιάς, χαίρονταν να βλέπει στις θυσίες των ειδώλων αιματοχυσίες και φόνους ανθρώπων. Πρόσταξε τότε να εκτελέσουν τον αγώνα του πεντάθλου, διότι οι βασιλείς των Ελλήνων είχαν αυτή τη συνήθεια. Σε όποια πόλη πήγαιναν για πρώτη φορά, έβαζαν τούς ανθρώπους και έτρεχαν, πάλευαν, έριχναν τον λίθο, πηδούσαν και σκόπευαν με τα δόρατα συγκεκριμένους στόχους. Αυτά τα πέντε αγωνίσματα τα ονόμαζαν πένταθλο και όποιος νικούσε σε ένα από αυτά, τον τιμούσαν οι βασιλείς και του πρόσφεραν δώρα. Ο βασιλιάς κάθισε σε τόπο υψηλό για να βλέπει τα αγωνίσματα. Ένας από αυτούς πού πάλευαν ήταν άνθρωπος του βασιλιά και ονομαζόταν Λυαίος και ήταν από την πόλη Ουάνδηλα της Σκυθίας.
        Ήταν ψηλός και δυνατός και ο βασιλιάς τον είχε μαζί του για να του προξενεί τιμή και έπαινο. Επιπλέον δε, ο βασιλιάς για τις νίκες του, του χάριζε πλούσια δώρα. Κάποιος νέος από την Θεσσαλονίκη, ωραίος στην όψη, ο Άγιος Νέστορας, ο οποίος ήταν κρυφός χριστιανός και γνωστός του Αγίου Δημητρίου, βλέποντας τον Λυαίο να φονεύει τούς ανθρώπους και ο βασιλιάς να ευχαριστείται για τις νίκες του, αλλά και θέλοντας να δει τη δύναμη του αληθινού Χριστού του Θεού, πήγε στο λουτρό πού ήταν φυλακισμένος ο Άγιος Δημήτριος και του είπε: «Δούλε του Θεού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και αύθέντα μου, ο μιαρός βασιλιάς χαίρεται με τις πράξεις του Λυαίου. Η ψυχή μου επιθυμεί να παλέψει μαζί του, μόνον ευλόγησόν με και ενδυνάμωσαν με να υπάγω να τον νικήσω». Τότε ο Άγιος Δημήτριος εποίησε το σημείο του σταυρού στο μέτωπο του Νέστορος και του είπε: «Ύπαγε και τον Λυαίο θα νικήσεις και υπέρ του Χρίστου θα μαρτυρήσεις». Αναχώρησε λοιπόν ο Νέστορας και πήγε στον τόπο όπου γινόταν ο αγώνας τής πάλης και αμέσως φώναξε: «Ω Λυαίε, έλα να παλέψουμε οι δύο». Ο βασιλιάς, ο όποιος καθόταν σε ψηλότερο μέρος, μόλις είδε τον Νέστορα, νέο στην ηλικία, είκοσι περίπου ετών, μήνυσε σ’ αυτόν να πάει μπροστά του και του είπε: «Νεανία, δεν λυπήθηκες τη ζωή σου, αλλά ήλθες να παλέψεις με τον Λυαίο; Δεν βλέπεις πόσους νίκησε; Δεν βλέπεις πόσα αίματα έχυσε; Δεν λυπάσαι την ομορφιά και τα νιάτα σου; Μήπως αναγκάζεσαι από τη πτωχεία να επιθυμείς τον θάνατο σου; Δεν πρέπει όμως να συμπλακείς με τον Λυαίο για να μη θανατωθείς. Αν δε είσαι πτωχός, να σε πλουτίσω εγώ, μόνο να μην απολέσεις τη ζωή σου». Ο Νέστορας απάντησε στο βασιλιά: «Εγώ πτωχός δεν είμαι, ούτε καταφρονώ τη ζωή μου, αλλά και πλούτο έχω και τη ζωή μου αγαπώ. Θέλω όμως να παλέψω με τον Λυαίο για να λάβω τιμή, διότι αν και είμαι πλούσιος, τιμή όμως δεν έχω, επομένως τι θέλω τον άτιμον πλούτον; Αγαπώ λοιπόν να τιμηθώ και να φανώ καλύτερος από τον Λυαίο, διά τούτο αποφασίζω να κινδυνεύσω». Όταν ο βασιλιάς είδε ότι ο νέος δεν ακούει, τον άφησε. Ο Άγιος Νέστωρ, αμέσως πλησίασε τον Λυαίο, έρριψε το επανωφόριό του και φώναξε: «Ο Θεός του Δημητρίου βοήθεν μοι». Αμέσως με το σπαθί του χτύπησε τον Λυαίο στο κέντρο της καρδίας του, οπότε αυτός έπεσε νεκρός. Ο βασιλιάς ταράχθηκε. Κάλεσε τον Νέστορα και του είπε: «Νέε, με ποιες μαγείες νίκησες τον Λυαίο; Αυτός φόνευσε τόσους ανθρώπους δυνατότερους από εσένα και εσύ πώς τον θανάτωσες;». Ο Άγιος Νέστορας απεκρίθη: «Εγώ βασιλιά μου δεν ενίκησα τον Λυαίο με μαγείες, αλλά με τη δύναμη του Ιησού Χριστού, του αληθινού Θεού». Ο βασιλιάς εξοργίστηκε και διέταξε έναν από τούς άρχοντες, τον Μαρκιανό, να εκβάλει τον Νέστορα έξω από τη λεγόμενη Χρυσή Πύλη και να τον αποκεφαλίσει με το σπαθί του. Και έτσι ετελειώθη ο Άγιος Νέστωρ κατά τον λόγο του Αγίου Δημητρίου.
        Ο βασιλιάς με λύπη αναχώρησε για το παλάτι, μονολογώντας: «Μα την δύναμη των μεγάλων θεών, από μαγείες φονεύθηκε σήμερα ο φίλος μου ο Λυαίος». Μόλις έμαθε ότι ο Λυαίος φονεύθηκε με οδηγίες του Δημητρίου, πρόσταξε τούς στρατιώτες να υπάγουν στο λουτρό και να φονεύσουν τον Άγιο Δημήτριο «ο φιλών με, απελθών, βαλέτω Δημήτριον». Επήγαν οι στρατιώτες και ελόγχευσαν τον Άγιο με τις λόγχες τους σε όλο του το σώμα. Ο πρώτος λογχισμός ήταν στη δεξιά του πλευρά, διότι μόλις τους είδε ο Άγιος, ύψωσε μόνος του την δεξιά του χείρα για να τον λογχεύσουν. Με αυτό το μαρτύριο ετελειώθη ο Άγιος Δημήτριος. Ευλαβείς χριστιανοί ήλθαν κρυφά, για το φόβο του βασιλιά, στο λουτρό εκείνο και ενταφίασαν το λείψανο στο μέρος εις το όποιο ετελειώθη.
        Κάποιος φίλος του Αγίου, ο Λούπος, ο οποίος βρισκόταν εκεί κατά την ώρα του μαρτυρίου, έβγαλε το δαχτυλίδι του Αγίου από το δεξί του δάκτυλο και πήρε το μανδήλιόν του και το επανωφόριόν του από τους ώμους του και τα έβαψε στο αίμα του Μεγαλομάρτυρα και μ’ αυτά ενεργούσε θαύματα πολλά. Αρρώστους γιάτρευε και δαιμονισμένους θεράπευε. Ο βασιλιάς, μόλις τα έμαθε αυτά, έστειλε στρατιώτες και αποκεφάλισαν τον Λούπον σε κάποιον τόπο ονομαζόμενο Τριβουνάλιον.
        Κατ’ αυτόν τον τρόπο ετελειώθη «ο αυτόχθων ημίν και ημεδαπός Πολιούχος, το μέγα τής οικουμένης θαύμα, το μέγα της ιεράς εκκλησίας ωράισμα, ο πολύς τα πάντα, και θαυματουργός και Μυροβλήτης Δημήτριος». Ο Πανένδοξος και Καλλίνικος Μάρτυς, υπήρξε «ηγαπημένος τοϋ Χρίστου μαθητής ή παίς ή φίλος άκρος και οικειότατος», ομοιάζοντας προς Αυτόν ως προς τα μαρτύρια τα όποια υπέστη, την απέραντη καρτερία του και ως προς την διδαχή την οποίαν ανέλαβε «κατά χάριν του Δεσπότου μίμησιν»6. Ό μαρτυρικός του θάνατος ονομάσθηκε «Χριστομίμητος σφαγή», διότι ώς αναφέρει ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας απευθυνόμενος προς τον Άγιο: «Έμαρτύρησεν εκείνος επί Ποντίου Πιλάτου τήν καλήν όμολογίαν, έμαρτύρησας καί αυτός τήν καλήν όμολογίαν έκείνω. Δεδεμένον έμαθες έδέθης αυτός. Έδέξατο τη πλευρά τήν πληγήν ό Δεσπότης καί σύ τούτω τα μέρει τά πληγάς έκείνας έδέξω. Υπέρ ανθρώπων εκείνος είλετο τήν τελευτήν υπέρ αυτού καί τών ανθρώπων έτελεύτησας αυτός. Ω Χριστού μέν εταίρε, Χριστού δέ μιμητά». «Πασα δέ ή πόλις παρρησιαζόμεθα τήν εύσέβειαν, έπί τω μαρτυρίω τοϋ Μεγάλου Δημητρίου καυχώμενοι». Και αυτό διότι ο μέγας εν τοις αγίοις αυτού Θεός ημών θέλοντας να αντιδοξάσει τον δοξάσαντα Αυτόν Μάρτυρα, οικονόμησε ώστε να αναβλύσει ή αγάπη του Άγιου, χαρίζοντας την ίαση εκ των σωματικών και ψυχικών ασθενειών δια του μύρου πού άρχισε να εκρέει από το λογχισμένο πάναγνο σώμα του Αθλοφόρου. Μπροστά λοιπόν σε μία τέτοια αγάπη και στις τόσες δωρεές του Μάρτυρα, «τις ημίν ισχύς πρός άνταπόδοσιν πολλαπλασιάζομεν αύτώ τήν πανήγυριν», ώστε το Μαρτύριο του Αγίου να μη σταματά το θαυμασμό και μόνον των πιστών εγκωμιαστών του, αλλά και να ενεργεί μυστικώς στην καρδιά του κάθε χριστιανού, ούτως ώστε ο πιστός να μιμείται έργω πλέον τον Άγιο, διότι κατά τούς Πατέρες τής Εκκλησίας, «τιμή Μάρτυρος, μίμησις αύτοϋ».

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ Ι.Ν.ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ (εν συντομία).

Ο Άγιος Δημήτριος στο ομώνυμο χωριουδάκι της Καρδίτσας του Δήμου Παλαμά κτίστηκε ως ναός το 1858 με βάση όμως τα έγγραφα της πρώτης απογραφής επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1454 ( Arif Arikan)  καταγράφεται ως Μονή Σταυροπηγιακή δηλαδή στα θεμέλια της έφερε Σταυρό με τις ευλογίες του Πατριάρχη σταλμένο από την Κωνσταντινούπολη για το σκοπό αυτό.


Ο Άγιος Δημήτριος ήταν κατά τη διάρκεια του βίου του Διοικητής της Θεσσαλίας και πάσης Ελλάδος με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Δεν υπάρχει λόγος ίδρυσης Σταυροπηγιακής Μονής σε αυτή την απομακρυσμένη περιοχή από κάθε αστικό κέντρο της περιοχής και της μετέπειτα καταγραφής της από τα επίσημα αρχεία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αν στην περιοχή αυτή ο Άγιος δεν είχε ζήσει και δεν είχε εργαστεί ως στρατιωτικός Διοικητής.                                                      
Σε αυτό συναινεί η μαρτυρία του γέρου ιερέα του χωριού μας όταν ζήτησε από τον Άγιο να του πει στο όνειρό του για πιο λόγο έγινε ο ναός εκεί  και όχι στην άλλη πλευρά του βουνού.                                            
Ο Άγιος του απάντησε ότι πως θα ήταν σχεδόν αδύνατο, να δημιουργήσει «στρατόπεδο» στην άλλη πλευρά όταν εκεί δεν υπάρχει τρεχούμενο νερό.
Τα θαύματα του Άγιου στο χωριό μας καταγεγραμμένα και μη, γεμίζουν τις ζωές μας και τις καρδιές μας για την Παρουσία του κοντά μας και σε κάθε δυσκολία της ζωής μας απευθύνουμε το βλέμμα μας και τις προσευχές μας στη Χάρη Του.
Το τελευταίο από τα θαύματα του είναι η ανεύρεση των κλαπέντων εικόνων μας και συγκεκριμένα με τρόπο θαυματουργικό, ανευρέθησαν στις 29/5/2006 και επεστράφησαν στο ναό του.
Ο παπα – Νικόλας ήταν η εμβληματική μορφή του ιερέα του χωριού μας και τον οποίο θυμάμαι  θυμάμαι καλά μια και βάφτισε και πάντρεψε τους μισούς συγχωριανού μας,  ο οποίος βάφτισε τον αδελφό μου Γιώργο καθώς και τα ξαδέλφια μου και κρατάω τις αναμνήσεις των καλύτερων Πάσχα που γίνονταν μέσα στα μαγευτικά πρωινά της Άνοιξης στις 3 το ξημέρωμα της Κυριακής του Πάσχα. Παρά την κούραση συμμετείχαμε σε κείνη τη μυσταγωγία άλλωστε ο παππούς μου Γιώργος υπηρετούσε στην εκκλησία ως ψάλτης και συνήθιζε μέχρι το τέλος να κάθεται και να μεταλαμβάνει μαζί με μας.
Ο Παπά- Νικόλας είχε μια αδελφή την Χαρίκλεια η οποία από κάποια άγνωστη ασθένεια ξαφνικά έπεσε κατάκοιτη. Ο παπάς  μας παραμονή της γιορτής του Αγίου οδήγησε την αδελφή του στην εκκλησία και αφού τέλεσε παράκληση και ολονυχτία κοιμήθηκαν εκεί.
Ο Άγιος εμφανίστηκε στον ταπεινό του λειτουργό και του αποκάλυψε πως η αδελφή του βασανίζεται γιατί ένας θείος του σκότωσε δίπλα στην εκκλησία κάποιον εν ονόματι Βελόνα του οποίου τον δολοφόνο κανείς μέχρι τότε δεν γνώριζε.
Ο Άγιος λοιπόν τον συμβούλευσε να πάει στην εκκλησία του Αγίου Βασιλείου 3 χλμ. Έξω από το χωριό. Πράγματι ο παππούλης μας πήρε την αδελφή και πήγαν στο μικρό εκείνο εκκλησάκι όπου τέλεσαν πάλι παράκληση και ολονύχτια. Κατά τη διάρκεια της νύχτας ξύπνησαν από ποδοβολητά αλόγων τα οποία γύρω από την εκκλησία συνεχίστηκαν για ώρες αφήνοντας τους άφωνους από το φόβο. Αφού έφεξε για τα καλά ο ιερέας άνοιξε την πόρτα της εκκλησίας και ετοιμάστηκε να φύγει με την αδελφή του. Τότε καθώς γύρισε πίσω να πάρει την αδελφή του διαπιστώνει γεμάτος ευτυχία ότι η Χαρίκλεια ήταν όρθια και περπατούσε και πάντα για αυτό το γεγονός δόξαζε τον Άγιο για την μεγαλοψυχία του και την μεσιτεία του προς τον Κύριο. 




Υ.Γ.(Ευχαριστούμε την Σουλιώτη Ζωή,για τις πληροφορίες και  την αγάπη της).
 



ΚΥΡΙΑΚΗ 29 ΜΑΪΟΥ 2006 - 2011
ΤΙΜΑΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΔΗΜΗΤΡΙΟΝ ΤΟΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΩΝ & ΜΥΡΟΒΛΗΤΗΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΗ ΠΑΝΤΩΝ ΗΜΩΝ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ.
ΗΤΑΝ 29 ΜΑΪΟΥ ΤΟΥ 2006 ΟΤΑΝ Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΟΥ.ΜΕΤΑ ΑΠΟ 5 ΜΗΝΕΣ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΩΝ ΠΡΟΣΕΥΧΩΝ ΚΑΙ ΙΚΕΣΙΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ ΠΑΝΑΓΙΑ Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΣ,ΜΑΣ ΛΥΠΗΘΗΚΕ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΜΕΙΝΟΙ ΟΡΦΑΝΟΙ ΚΑΙ ΓΥΡΙΣΕ.
ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΗΡΘΑΝ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΣΤΙΣ 27 ΙΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΥΠΟΔΕΧΤΗΚΑΜΕ ΜΕ ΘΥΜΙΑΤΑ ΚΑΙ ΛΑΜΠΑΔΕΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ.ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΧΩΡΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΓΥΡΩ ΧΩΡΙΑ.ΨΑΛΑΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΙ ΑΝΗΦΟΡΗΣΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΟΠΟΘΕΤΗΘΗΚΕ ΣΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΡΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ 26η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ.
ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 29 ΜΑΪΟΥ ΤΟΥ 2011ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ Η ΛΕΙΤΑΝΕΥΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΕΤΑ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΔΕΗΣΕΩΝ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΝΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΕΠΙΔΗΜΟΥΝΤΕΣ ΕΝ ΤΗ ΚΩΜΗ ΤΑΥΤΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΥΛΑΒΟΙΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΑΣ.
ΤΙΜΟΥΜΕΝ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΔΗΜΗΤΡΙΟΝ ΥΜΝΟΥΜΕΝ ΔΟΞΑΖΟΥΜΕΝ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ
ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΑΘΟ ΚΥΡΙΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΕΟ ΜΑΣ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΚΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ ΚΑΙ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΦΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ.

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ,ΜΙΜΗΣΗ ΑΓΙΟΥ
ΓΙΑ ΝΑ ΕΥΡΟΥΜΕΝ ΑΓΙΟΥΣ ΕΝ ΗΜΕΡΑ ΚΡΙΣΕΩΣ.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!!!!

ΚΥΡΙΑΚΗ 29 ΜΑΪΟΥ 2011
Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας την Κυριακή του Τυφλού έγινε η λιτάνευση των Ιερών εικόνων που είχαν κλαπεί στις 30 Γενάρη του 2006 και βρέθηκαν στις 29 Μάϊου του 2006.Έτσι κάθε τελευταία Κυριακή τού Μαϊου γίνεται λιτάνευση της εικόνας της Παναγίας της Οδηγητρίας και του Αγίου Δημητρίου σε όλο το χωριό μετά παρακλήσεων και ευχών.Στην επιστροφή στο Ναό τελείται αρτοκλασία.



































Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ



Μέγαν εὕρατο ἐν τοὶς κινδύνοις,σέ ὑπέρμαχον ἡ οἰκουμένη,Ἀθλοφόρε τα ἔθνη τροπούμενον.Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τήν ἔπαρσιν ἐν τῶ σταδίω θαρρύνας τόν Νέστορα,οὕτως Ἅγιε Μεγαλομάρτυς Δημήτριε,Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε,δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος.