ΧΑΡΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΟΥΝ
ΕΙΡΗΝΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ
ΕΥΛΟΓΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ.



Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΧΕΙ ΤΡΙΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ.ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΤΟΝ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΣΜΟ,
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΤΗΝ ΜΑΣΟΝΙΑ.
ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ


ΠΙΣΤΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΓΙ'ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙἈΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ!!!!!!!!


Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΘΕΛΕΙ ΟΧΙ Ν΄ΑΔΕΙΑΣΟΥΝ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ,ΑΛΛΑ ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΝ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΟ ΤΟ ΦΡΟΝΙΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΙΣΤΗ.
ΠΑΤΗΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ







ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΘΕΣΗ Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ;


1.Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

2.Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ;

3.Ο ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

4.ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ;






ΑΡΑΓΕ ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΘΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ;



ΤΡΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Α) ΤΟΥ ΑΔΑΜ

Β)ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

Γ)ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ.

ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ




















Τρίτη 19 Ιουνίου 2018

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΒΑΣΙΛΑΣ - ΠΕΡΙ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ.

ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ & ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΟΥ ΚΑΒΑΣΙΛΑ.
Αποτέλεσμα εικόνας για ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΒΑΣΙΛΑΣ
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ
(Ἀπ τ σειρ τν φυλλαδίων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» τς ερς Μονς Παρακλήτου ρωπο ττικς.)


ΠΡΟΛΟΓΟΣ ἐκ τς ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
 Η ΘΕΙΑ Λειτουργία ἀποτελε τ κέντρο τς ρθόδοξης λατρείας. Εναι τ μεγαλύτερο μυστήριο τς κκλησίας μας, τ μυστήριο τς παρουσίας το Χριστο νάμεσά μας. Γι᾿ ατ κα παραμένει πάντα ἡ μοναδικ λπίδα ληθινς ζως γι τν νθρωπο.
Στὸν πνευματικ χρο τς θείας Λειτουργίας μς εσάγει ριστοτεχνικ  γιος Νικόλαος Καβάσιλας, μεγάλος μυστικς θεολόγος κα κορυφαος θεωρητικς της λειτουργικοπνευματικς ζως,  σημαντικότερος κπρόσωπος τοῦ ρθόδοξου νθρωπισμο το 14ου αἰῶνα.
Γεννήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη γύρω στ 1322. νατράφηκε χριστιανικ π τν εσεβ μητέρα του, πο μετ τ χηρεία της (1363) γινε μοναχή, διδάχθηκε τ γκύκλια γράμματα π τν λόγιο θεο του Νελο Καβάσιλα, ποὺ ἀργότερα ναδείχθηκε σ μητροπολίτη Θεσσαλονίκης (1361-1363), κα καλλιεργήθηκε πνευματικ μέσα στος συχαστικος κύκλους τς γενέτειράς του, πο διευθύνονταν π τ μαθητ το σίου Γρηγορίου το Σιναΐτη σίδωρο, τν κατοπιν οκουμενικ πατριάρχη (1347-1349).
  Γιὰ φτ περίπου χρόνια (1335-1342) σπούδασε στν Κωνσταντινούπολη φιλοσοφία, θεολογία, ρητορική, νομική, μαθηματικ κα στρονομία.
Στὴν πατρίδα του ξαναβρέθηκε στ χρόνια της παναστάσεως κα κυριαρχίας τν Ζηλωτν (1342-1349), παίρνοντας νεργ μέρος στὶς πολιτικς ζυμώσεις, καθς κα στ 1363-1364 γι οκογενειακς ποθέσεις. Τ πόλοιπο κα μεγαλύτερο μέρος τς ζως του τ πέρασε στ Βασιλεύουσα, που, πέρα π τν νασχόλησή του μ τ κοιν πράγματα -κοντ στ᾿ λλα διετέλεσε κα σύμβουλος το αὐτοκράτορα ωάννη ΣΤ Καντακουζηνο (1347-1355)-, πιδόθηκε σ περαιτέρω μελέτες κα στ συγγραφή. Τελικά, πάντως, ποσύρθηκε π τ γκόσμια καί, καθς φαίνεται, γινε μοναχός, σως κα κληρικός. Κοιμήθηκε ερηνικ μετ τ 1391, πιθανότατα στ μον τν Μαγγάνων.
Στὴν τελευταία κα ριμη περίοδο τς ζως το ερο Καβάσιλα νήκουν τ δυ κύρια πνευματικά του ργα, «Ες τν θείαν λειτουργίαν» κα «Περ τς ν Χριστ ζως», πο εναι π τ λαμπρότερα κείμενα τς χριστιανικς γραμματείας. Μι σύνθεση κλεκτῶν ἀποσπασμάτων το πρώτου, σ νεοελληνικ πόδοση, παρουσιάζεται στς πόμενες σελίδες.
 θεόπνευστος λόγος το γίου νοίγει τ πνευματικά μας μάτια, κάνοντάς μας κανος ν πλησιάσουμε μ ασθηση ψυχς τ θεία Λειτουργία κα ν γίνουμε οσιαστικο συμμέτοχοί της, ὄχι παθητικο θεατές της. τσι θ μπορέσουμε ν᾿ νταποκριθομε μ πίγνωση στ εφρόσυνο κάλεσμα πο  μητέρα μας κκλησία παναλαμβάνει σ κάθε εχαριστιακή της σύναξη: «Γεύσασθε κα δετε τι χρηστς  Κύριος».


ρμηνεία τς θείας Λειτουργίας
ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΟΥ ΚΑΒΑΣΙΛΑ
ΠΡΟΟΙΜΙΟ
 ΕΡΓΟ τῆς θείας Λειτουργίας εἶναι  μεταβολ τν δώρων πο προσφέρουν ο πιστοί – το ρτου κα το ονου – σ σμα κα αμα Χριστο. Κα σκοπς τς εναι  γιασμς τν πιστν, ο ποοι μ τ θεία μετάληψη ποκομίζουν τν φεση τν μαρτιν τους, τν κληρονομία τς βασιλείας τν ορανν κα κάθε πνευματικ γαθό.
Σ᾿ ατ τ ργο κα τ σκοπ συμβάλλουν ο προσευχές, ο ψαλμδίες, τ γιογραφικ ναγνώσματα κα λα κενα πο τελονται κα λέγονται στ διάρκεια τς Λειτουργίας. Μέσα σε ατ εναι σν ν βλέπουμε σὲ ἕνα πίνακα ζωγραφισμένη λόκληρή τη ζω το Χριστοπ τν ρχ ς τ τέλος της. Γιατ  καθαγιασμς τν δώρων,  δια δηλαδ  θυσία, διακηρύσσει τν θάνατο, τν νάσταση κα τν νάληψή Του, καθς τ δρα ατ μεταβάλλονται στ διο τ σμα το Κυρίου, δηλαδὴ τν λευσή Του στν κόσμο, τ δημόσια μφάνισή Του, τ θαύματα κα τ διδασκαλία Του. Κι κενα πο πονται τς θυσίας, συμβολίζουν τν κάθοδο το γίου Πνεύματος στος ποστόλους, τν πιστροφ τν νθρώπων στ Θε κα τν κοινωνία τους μαζί Του.
Οἱ πιστο πο κκλησιάζονται κα συμμετέχουν σ λα ατ μ προσηλωμένο τ νο, γίνονται πι σταθερο στν πίστη, πι θερμο στν ελάβεια κα τν γάπη τους πρς τν Θεό. Μ τέτοιες λοιπν διαθέσεις ξιώνονται ν πλησιάσουν κα τ φωτι τν μυστηρίων καὶ νὰ μεταλάβουν μ κάθε σφάλεια κα οκειότητα.
Αὐτ εναι συνοπτικ τ νόημα τς Θείας Λειτουργίας. ς τν ξετάσουμε τώρα σο μπορομε λεπτομερέστερα, ρχίζοντας μ κενα πο τελονται στν γία Πρόθεση [Εδικς χρος πο βρίσκεται ριστερ π τν γία τράπεζα, ὅπου τοποθετονται (προτίθενται-πρόθεση) τ δρα πο προσφέρουν (προσκομίζουν-προσκομιδή) ο πιστο γι τ θεία Εχαριστία. δ γίνεται  ναγκαία προετοιμασία τους π τν λειτουργ ερέα].
Η ΠΡΟΣΚΟΜΙΔΗ - Τὰ τίμια δρα
 Τὸ ψωμ κα τ κρασ πο προσφέρουν οἱ πιστο γι τ λειτουργία, κα τ ποα συμβολίζουν τ σμα κα τ αμα το Κυρίου, δν τοποθετονται π τν ρχ στ Θυσιαστήριο γι τ θυσία, λλ πρτα τοποθετονται στν γία Πρόθεση κα φιερώνονται στ Θε σν δρα τίμια – ατ εναι πλέον καὶ  νομασία τους.
  Προσφέρουμε στὸ Θε ψωμ κα κρασί, γιατ ατ ποτελον τροφ ποκλειστικ νθρώπινη, μ τν ποία συντηρεται κα κδηλώνεται  ζωή μας. Γι ατ κα πιστεύεται πώς, ταν προσφέρει κανες τροφή, εναι σν ν προσφέρει τν δια τη ζωή. Ἐπειδ λοιπν μ τ μυστήρια  Θεός μας χαρίζει τν νθρώπινη ζωή, ταν φυσικ κα τ δικό μας δρο ν εναι κατ κάποιο τρόπο ζωή, γι ν μν εναι ταίριαστη  προσφορά μας μ τν νταπόδοση το Θεολλ ν χει κάτι συγγενικό. λλωστε  Κύριος παρήγγειλε νὰ Το προσφέρουμε ψωμ κα κρασί, κι Ατς πάλι μς νταποδίδει «ρτον οράνιον» κα «ποτήριον ζως». Θέλησε ν Το προσφέρουμε μες φόδια τς πρόσκαιρης ζως, κι κενος ν μς ντιπροσφέρει τν αώνια ζωή. Γι ν φανον τσι  χάρη Του σν μοιβὴ κα τ μέτρητο λεός Του σν πράξη δικαιοσύνης.
νάμνηση τς σταυρικς θυσίας
 ερέας φο πάρει στ χέρια του τν ρτο, π τν ποο θ κόψει τ ερ τμμα πο θ μεταβληθε σ σμα Χριστο, λέει: «Ες νάμνησιν το Κυρίου κα Θεο κα Σωτρος μν ησο Χριστο». Τ λόγια ατ ναφέρονται σ λη τη λειτουργία κα νταποκρίνονται στν παραγγελία πο φησε  Χριστς ταν παρέδωσε τ μυστήριό της Θείας Εχαριστίας: «Τοτο ποιετε ες τν μν νάμνησιν» (Λουκ. 22:19).
λλ ποι εναι ατ  νάμνηση; Πς θ θυμηθομε τν Κύριο στ Λειτουργία κα τί θ διηγηθομε γι Ατόν; Μήπως κενα πο Τν πέδειξαν Θε παντοδύναμο; τι δηλαδ νέστησε νεκρούς, χάρισε τ φς σ τυφλούς, πρόσταξε τος νέμους ν κοπάσουν, χόρτασε χιλιάδες ἀνθρώπους μ λίγα ψωμιά; χι,  Χριστς δν ζήτησε ν θυμόμαστε ατά, λλ μλλον κενα πο φανερώνουν δυναμία, δηλαδ τ σταύρωση, τ πάθος, τ θάνατο. Γιατ τ πάθη ταν πι ναγκαα π τ θαύματα. Τ πάθη το Χριστο μς προξενον τ σωτηρία κα τν νάσταση, ν τ θαύματά Του ποδεικνύουν μόνο τι Ατς εναι  ληθινς Σωτήρας.
φο λοιπν  ερέας πε, «Ες νάμνησιν το Κυρίου…», προσθέτει κενα πο δηλώνουν τ σταύρωση κα τ θάνατο. Τεμαχίζει δηλαδ μ τ μαχαίρι τν ρτο, λέγοντας τν προφητεία: «Σὰν πρόβατο δηγήθηκε στν σφαγή. Κα σν ρν μώμητο, πο παραμένει φωνο μπροστ σ᾿ ατν πο τ κουρεύει, τσι κι Ατς δν νοίγει τ στόμα Του. Καταδικάστηκε σ ταπεινωτικ θάνατο κα Το ρνήθηκαν δίκαιη κρίση. Κα ποις μπορε ν μς μιλήσει γιὰ τν καταγωγή του; Γιατ ξαλείφθηκε  ζωή Του π τ πρόσωπο τς γς» (σ. 53:7-8). Κι φο ναποθέσει στ γιο Δισκάριο τ ερ τμμα πο κοψε (μνό), προσθέτει τ λόγια: «Θυσιάζεται  μνς το Θεο, πο παίρνει πάνω Του τν μαρτία τν νθρώπων» (πρβλ. Ἰω. 1:29). Μετ χαράζει πάνω στν μν τ σημεο το σταυρο, δείχνοντας τσι τν τρόπο πο γινε  θυσία: μ τ σταυρό. στερα, μ τ μαχαίρι πο χει σχμα λόγχης, κεντάει τν μν στ δεξ μέρος κα λέει: «νας π τος στρατιτες Του τρύπησε τὴν πλευρ μ τ λόγχη». Κα χύνοντας μέσα στ γιο Ποτήριο κρασ κα νερό, συμπληρώνει: «κι μέσως βγκε αμα κα νερό» (ω. 19:34).
Μνημονεύσεις τῶν νομάτων
 ερέας συνεχίζει τν Προσκομιδή. φαιρε τώρα μικρ κομματάκια (μερίδες) π τος πόλοιπους ρτους, κα σν δρα ερ τ τοποθετε στ γιο Δισκάριο, λέγοντας γι τ καθένα: «Ες δόξαν τς Παναγίας το Θεο Μητρός»,  «Ες πρεσβείαν το τάδε  το τάδε γίου»  «Ες φεσιν μαρτιν τν τάδε ζώντων  τν τάδε τεθνεώτων».
Τί σημαίνουν αὐτά; Εχαριστία στὸ Θε κα κεσία. Γιατ μ τ δρα μας ετε νταποδίδουμε στν εεργέτη τν εεργεσία πο μς κανε ετε καλοπιάνουμε κάποιον γι ν μς εεργετήσει. τσι κα δ  κκλησία, μ τ δρα πο προσφέρει στ Θεό, Τν εχαριστε γιατ στ πρόσωπα τν γίων της τῆς δόθηκαν  φεση τν μαρτιν κα  βασιλεία τν ορανν. Κα Τν κετεύει ν δοθον ατ τ γαθ κα στ παιδιά της πο κόμα ζον κα τ τέλος τους εναι βέβαιο, καθς πίσης κα σ κενα πο χουν πεθάνει, λλ μ λπίδες χι τόσο καλς κα σίγουρες. Γιὰ ατ λοιπν μνημονεύει νομαστικ πρτα τους γίους, πειτα τος ζντες κα τέλος τος κεκοιμημένους. Κα γι τος γίους εχαριστεν γι τος λλους κετεύει.
Κάλυψη τῶν τιμίων δώρων
Τὰ σα επώθηκαν κα γιναν πάνω στν μνό, γι ν συμβολίσουν τὸ θάνατο το Κυρίου, εναι πλς περιγραφς κα σύμβολα.  μνς παρέμεινε ρτος, μόνο πο τώρα γινε δρο φιερωμένο στ Θεό, κα συμβολίζει τ σμα το Χριστο στν πρώτη Του λικία. Γι ατ  ερέας ναπαριστ τ θαύματα πο γιναν στν νεογέννητο Κύριο στὴ φάτνη. Βάζει πάνω στν ρτο τν λεγόμενο στερίσκο κα λέει: «Κα νά, τ στέρι ρθε κα στάθηκε πάνω π τν τόπο, που ταν τ Παιδί» (Ματθ. 2:9). στερα σκεπάζει τ Δισκάριο κα τ Ποτήριο μ πολυτελ καλύμματα κα θυμιάζει. Γιατ ρχικὰ ἦταν συγκαλυμμένη  δύναμη το Χριστο, μέχρι τν καιρ πο Ατς ρχισε ν θαυματουργε, κα  Θες Πατέρας δινε τ μαρτυρία Του π τν ορανό.
φο λοιπν λοκληρωθε  Προσκομιδή,  λειτουργς ρχεται στ Θυσιαστήριο, στέκεται μπροστ στν γία Τράπεζα καὶ ρχίζει τ Λειτουργία.
Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Δοξολογία
«Εὐλογημένη  βασιλεία το Πατρς κα το Υο κα το γίου Πνεύματος…». Μ᾿ ατ τ δοξολογία ρχίζει  ερέας τ Λειτουργία. Γιατ κα ο εγνώμονες δολοι τ διο κάνουν ταν παρουσιάζονται στν κύριό τους. Πρῶτα-πρτα δηλαδ τν γκωμιάζουν, κι πειτα τν παρακαλον γι τς δικές τους ποθέσεις.
Εἰρηνικά
Καὶ ποι εναι  πρώτη ατηση το ερέα; «πρ τς νωθεν ερήνης κα τς σωτηρίας τν ψυχν μν». Λέγοντας ερήνη, δν ννοε μόνο τ μεταξύ μας εἰρήνη, ταν δηλαδ δν μνησικακομε ναντίον κανενός, λλ κα τν ερήνη πρς τος αυτούς μας, ταν δηλαδ  καρδιά μας δν μς κατηγορε γι τίποτα. Τν ρετ τς ερήνης, βέβαια, τν χουμε πάντοτε νάγκη, μ διαίτερα τν ρα τς προσευχς, γιατ χωρὶς ατν κανες δν μπορε ν προσευχηθε σωστ κα ν πολαύσει κάποιο καλ π τν προσευχή του.
Στὴ συνέχεια παρακαλομε γι τν κκλησία, γι τ κράτος κα τος ρχοντες, γι σους βρίσκονται σ κινδύνους, γι λους γενικ τος νθρώπους. Κα δν προσευχόμαστε μόνο γιὰ ,τι νδιαφέρει τν ψυχή, λλ κα γι τ ναγκαα λικ γαθ – «πρ εκρασίας έρων, εφορίας τν καρπν τς γς…». Γιατ  Θες εναι  ατιος κα χορηγς λων, κα σ᾿ Ατν μόνο πρέπει ν χουμε στραμμένα τ βλέμματά μας.
Σὲ λες τὶς ατήσεις ο πιστο παναλαμβάνουν μία μόνο φράση, τ «Κύριε, λέησον». Τ ν ζητμε τ λεος το Θεο σοδυναμε μ τ ν ζητμε τ βασιλεία Του. Γι᾿ ατ κα ο πιστο ρκονται σ᾿ ατ τ δέηση, γιατ ατ τ περιλαμβάνει λα.
ντίφωνα
πειτα ρχίζουν οἱ ψαλμδίες πο περιέχουν θεόπνευστα λόγια π τος Προφτες. Τ ντίφωνα -τσι λέγονται- μς γιάζουν κα μς προπαρασκευάζουν γι τ μυστήριο. Ταυτόχρονα μως μς θυμίζουν τ πρτα χρόνια της παρουσίας το Χριστο στ γ, τότε πο κενος δν φαινόταν ἀκόμα στν πολ κόσμο, κα γι ατ ταν παραίτητα τ προφητικ λόγια. ταν ργότερα μφανίστηκε  διος, δν πρχε πλέον νάγκη τν προφητν, φο Τν δειχνε παρόντα  Βαπτιστς ωάννης.
Μικρὴ εσοδος
Τὴν ρα πο ψάλλεται τ τρίτο ντίφωνο, γίνεται  εἴσοδος το Εαγγελίου μ τ συνοδεία λαμπάδων. Τ Εαγγέλιο τ κρατάει  διάκονος ν δν πάρχει διάκονος,  ερέας. ν λοιπν ατς πρόκειται ν εσέλθει στ ερό, στέκεται σ μικρ πόσταση π τν ραία Πύλη κα παρακαλε τν Θε ν τν συνοδεύσουν ἅγιοι γγελοι, γι ν γίνουν συμμέτοχοί του στν ερουργία κα τ δοξολογία. Στ συνέχεια σηκώνει ψηλ τ Εαγγέλιο, τ δείχνει στος πιστος καί, φο εσέλθει στ Θυσιαστήριο, τ ποθέτει στν γία Τράπεζα.
 ψωση το Εαγγελίου συμβολίζει τν νάδειξη τοῦ Κυρίου ταν ρχισε ν μφανίζεται στ πλήθη. Γιατ μ τ Εαγγέλιο δηλώνεται  διος  Χριστός. Τώρα λοιπν πο φανερώνεται  Χριστός, κανες δν προσέχει τ λόγια τν Προφητν, γι᾿ ατό, μετ τ μικρ Εσοδο, ψάλλουμε ,τι χει σχέση μ τν καινούργια ζωὴ πο φερε  Χριστός. μνομε τν διο τν Χριστ γι σα κανε γι μς. γκωμιάζουμε πίσης τν Παναγία  λλους γίους, νάλογα μ τν ορτ  τν γιο πο τιμ  κκλησία κάθε φορά.
Τρισάγιος ὕμνος
νυμνομε τέλος τν διο τν Τριαδικ Θεό, ψάλλοντας: «Ἅγιος  Θεός, γιος σχυρός, γιος θάνατος, λέησον μς». Τ «γιος, γιος, γιος…» ποτελε τν μνο τν γγέλων (σ. 6:3). Κα τ «Θεός», «σχυρός» κα «θάνατος» εναι λόγια το προφήτη Δαβίδ: «δίψησεν  ψυχή μου πρς τν Θεόν, τν σχυρόν, τν ζῶντα» (Ψαλμ. 41:3).
Ψάλλουμε τὸν Τρισάγιο μνο μετ τν εσοδο το Εαγγελίου, γι ν διακηρύξουμε πς μ τν λευση το Χριστο γγελοι κα νθρωποι νώθηκαν κα ποτελον πλέον μία κκλησία.
ναγνώσματα
μέσως μετ  ερέας παραγγέλλει σ λους ν μ στέκονται μὲ κνηρία, λλ ν χουν προσηλωμένο τ νο τους σ κενα πο θ κολουθήσουν. Ατ σημαίνει τ «Πρόσχωμεν». Κα μ τ «Σοφία» πενθυμίζει στος πιστος τ σοφία μ τν ποία πρέπει ν συμμετέχουν στ Λειτουργία. Ατ εναι ο καλο λογισμο πο χουν σοι εναι πλούσιοι σ πίστη κα ξένοι π καθετ νθρώπινο. Εναι πράγματι νάγκη ν παρακολουθομε τ Λειτουργία μ τος πρέποντες λογισμούς, ν βέβαια θέλουμε ν μν χάνουμε δικα τν καιρό μας. πειδ μως κάτι τέτοιο δν εναι εκολο, χρειάζεται καὶ  δική μας προσοχ κα  ξωτερικ πενθύμιση, στε ν ξανασυγκεντρώνουμε τ νο μας, πο συνεχς ξεχνιέται κα παρασύρεται σ μάταιες φροντίδες.
πίσης κα  κφώνηση «ρθοί» περιέχει παραίνεση. Θέλει μπροστ στ Θε ν στεκόμαστε πρόθυμοι, μ ελάβεια καὶ ζλο πολύ. Κα πρτο σημάδι ατο το ζήλου εναι  ρθια στάση το σώματός μας. στερα π ατς τς κφωνήσεις, διαβάζονται τ ποστολικ κα τ Εαγγελικ νάγνωσμα. Ατ δηλώνουν τ φανέρωση το Κυρίου, πως γινόταν σιγ-σιγ μετ τν πρώτη Του μφάνιση στος νθρώπους. Στ μικρ Εσοδο τ Εαγγέλιο ταν κλειστ κα συμβόλιζε τ διάστημα τν τριάντα πρώτων τν το Κυρίου, τότε πο  διος κόμα σιωποσε. Τώρα μως πο διαβάζονται τ ναγνώσματα, χουμε τν πληρέστερη ποκάλυψή Του, μ σα  διος δίδασκε δημόσια κι μὲ σα πρόσταζε τος ποστόλους ν κηρύσσουν.
Μεγάλη Εἴσοδος
Σὲ λίγο  λειτουργς θ προχωρήσει πλέον στ θυσία, κα πρέπει τ δρα πο πρόκειται ν θυσιαστον, ν τοποθετηθον στν γία Τράπεζα. Γι ατ ρχεται τώρα στν Πρόθεση, παίρνει τ τίμια δρα, τ κρατάει στ ψος το κεφαλιο του κα βγαίνει π τ ερό. Προχωρώντας μὲ πολλ κοσμιότητα κα μ βμα ργό, τ περιφέρει στ ναό, νάμεσα στ πλθος, συνοδευόμενος π λαμπάδες κα θυμιάματα. Τελικ εσέρχεται στ θυσιαστήριο κα τ ποθέτει στν γία Τράπεζα.
Στὸ πέρασμα το ερέα ο πιστο ψάλλουν κα προσκυνοῦν μὲ κάθε σεβασμ παρακαλώντας ν τος μνημονεύει τν ρα πο θ προσφέρει στ Θε τ τίμια δρα. Γιατ ξέρουν πς δν πάρχει ποτελεσματικότερη κεσία π τούτη τ φρικτ θυσία, πο καθάρισε δωρεν λες τς μαρτίες το κόσμου (Χαρακτηριστικ λειτουργικὸ στοιχεῖο τς Μεγάλης Εσόδου εναι  Χερουβικς μνος, πο ψάλλεται σ ργ μέλος π τ χορό: «Ο τ Χερουβμ μυστικς εκονίζοντες κα τ ζωοποι Τριάδι τν τρισάγιον μνον προσδοντες, πσαν τν βιοτικν ποθώμεθα μέριμναν, ς τν βασιλέα τν λων ποδεξόμενοι, ταῖς γγελικας οράτως δορυφορούμενον τάξεσιν. λληλούϊα». Δηλαδή: «μες πο μυστικ εκονίζουμε τ Χερουβεμ κα ψάλλουμε στ ζωοποι Τριάδα τν τρισάγιο μνο, ς φήσουμε κάθε βιοτικ μέριμνα, γι ν ποδεχθομε τν Βασιλι τν λων, πο όρατα συνοδεύεται ἀπ τ γγελικ τάγματα. λληλούϊα»).
 μεγάλη Εσοδος συμβολίζει τν πορεία το Χριστο πρς τν ερουσαλήμ, που πρεπε ν θυσιαστε. Καθισμένος τότε πάνω σ ζο, μπαινε στν γία Πόλη, συνοδευόμενος κα μνούμενος π τ πλήθη.
Σύμβολο τῆς πίστεως
 ερέας καλε τώρα τος πιστος ν προσευχηθον «πρ τν προτεθέντων τιμίων δώρων»: «ς παρακαλέσουμε τν Θε ν γιαστον τ τίμια δρα πο εναι μπροστά μας, στε ν κπληρωθε τσι  ρχικός μας σκοπός».
στερα, φο προσθέσει κα λλες ατήσεις, παρακινεῖ λους ν χουν μεταξ τος ερήνη («Ερήνη πσι») κα γάπη («γαπήσωμεν λλήλους…»). Κι πειδ τ μεταξύ μας γάπη κολουθε  γάπη στ Θε κα  τέλεια κα ζωντανή μας πίστη σ᾿ Ατόν, γι᾿ ατό, μέσως μετ μολογομε τν ληθιν Θεό: «Πατέρα, Υἱὸν κα γιον Πνεμα, Τριάδα μοούσιον κα χώριστον».
«Τὰς θύρας, τς θύρας· ν σοφί πρόσχωμεν», συμπληρώνει  λειτουργός. Μ᾿ ατ θέλει ν πε: «νοξτε διάπλατα λες τς πόρτες, δηλαδ τ στόματα κα τ ατιά σας, στν ληθιν σοφία, δηλαδ σ σα ψηλ μάθατε κα πιστεύετε γι τ Θεό. Ατ συνεχς ν λέτε κα ν κοτε, κα μάλιστα μ ζλο κα προσοχή».
Τότε οἱ πιστο παγγέλλουν δυνατ τ Σύμβολο τς Πίστεως («Πιστεύω ες ναν Θεόν…») .
γία ναφορά
«Στῶμεν καλώς· στμεν μετ φόβου. Πρόσχωμεν τν γίαν ναφορν ν ερήν προσφέρειν», προτρέπει πάλι  ερέας. Δηλαδή: «ς σταθομε γερ σ σα μολογήσαμε μ τ «Πιστεύω…», χωρς ν κλονιζόμαστε π τος αρετικούς. ς σταθομε μ φόβο, γιατ εναι μεγάλος ὁ κίνδυνος ν πλανηθομε. ταν τσι σταθερο παραμένουμε στν πίστη, τότε ς προσφέρουμε τ δρα μας στ Θε μ ερήνη».
Στὸ σημεο ατ ο πιστο πρέπει ν χουν στ νο τους κα τ λόγια το Κυρίου: «ν προσφέρεις τ δρο σου στ θυσιαστήριο κα θυμηθες τι κάποιος κάτι χει ναντίον σου, συμφιλιώσου πρτα μαζί του, κα μετ λα ν προσφέρεις τ δρο σου» (Ματθ. 5:23 -24).
φο λοιπν  ερέας νυψώσει τς ψυχς κα τ φρονήματα τν πιστν π τ πίγεια πρς τ οράνια, ρχίζει τν εχαριστήρια προσευχή. Μιμεῖται τσι τν πρτο ερέα, τν Χριστό, πο εχαρίστησε τ Θε Πατέρα προτο παραδώσει τ μυστήριό της θείας Εχαριστίας.
Τὸν δοξολογε τώρα κι ατς κα Τν μνε μαζ μ τος γγέλους. Τν εγνωμονε γι λες τς εχαριστίες πο μς κανε π τν ρχ τς δημιουργίας. Τν εχαριστε διαίτερα γι τν λευση το Μονογενος Του Υο στν κόσμο κα γι τν παράδοση το μυστηρίου τς θείας Εχαριστίας. Διηγεται μάλιστα κα τ σχετικ μ τν Μυστικ Δεπνο, παναλαμβάνοντας τ δια τ λόγια το Κυρίου: «Λάβετε, φάγετε… Πίετε ἐξ ατο πάντες…» (Ματθ. 26:26–27).
 ερέας, φο πε, «χοντας λοιπν στ νο μας ατ τ σωτήρια ντολ κα λα σα χουν γίνει γι μς, δηλαδ τ σταύρωση, τν ταφή, τν τριήμερη νάσταση, τν νάληψη στος ορανούς, τν νθρόνιση στὰ δεξι το Πατέρα, τ δεύτερη κα νδοξη πάλι παρουσία», καταλήγει μ τν κφώνηση: «Τ σ κ τν σν σο προσφέροντες κατ πάντα κα δι πάντα, σ μνομεν, σ ελογομεν, σο εχαριστομεν, Κύριε, κα δεόμεθά σου,  Θες μν». Μ τοτα τ λόγια εἶναι σὰν ν λέει στν οράνιο Πατέρα: «Σο προσφέρουμε τν δια κείνη προσφορ πο  διος  Μονογενής Σου Υἱὸς πρόσφερε σ᾿ σένα, τ Θε κα Πατέρα. Κα προσφέροντας τήν, Σ᾿ εχαριστομε, γιατ κι κενος προσφέροντας τν Σ᾿ εχαριστοσε. Τίποτα δικό μας δὲν προσθέτουμε σ᾿ ατ τν προσφορ τν δώρων. Γιατ δν εναι δικά μας ργα τοτα τ δρα, λλ δικά Σου δημιουργήματα. Οτε κα δική μας πινόηση εναι ατς  τρόπος τς λατρείας, λλ σ μς τν δίδαξες κι σ μς παρακίνησες ν Σ λατρεύουμε μ ατὸν τὸν τρόπο. Γι᾿ ατό, σα Σο προσφέρουμε, εναι ξ λοκλήρου δικά Σου...».
Τὴν δια στιγμ  ερέας προσπίπτει κα κετεύει θερμ τ Θεό. Παρακαλε γι τ δρα πο χει μπροστά του, στε ν δεχθον τ πανάγιο κα παντοδύναμο Πνεμα Του κα ν μεταβληθον ὁ μν ρτος στ διο τ γιο σμα το Χριστο δ ονος στ διο τ χραντο αμα Του.
Μετὰ π᾿ ατς τς εχές,  θεία ερουργία λοκληρώθηκε! Τ δρα γιάστηκαν!  θυσία πραγματοποιήθηκε! Τ μεγάλο θμα κα σφάγιο, πο θυσιάστηκε γι χάρη το κόσμου, βρίσκεται μπροστὰ στ μάτια μας, πάνω στν γία Τράπεζα! Γιατ  ρτος δν εναι πλέον τύπος το Δεσποτικο σώματος. Εναι τ διο τ πανάγιο σμα το Κυρίου πο δέχτηκε λες κενες τς προσβολές, τ απίσματα, τ φτυσίματα, τς πληγές, τ χολή, τ σταύρωση. Καὶ  ονος εναι τ διο τ αμα πο ξεπήδησε ταν σφαζόταν τ σμα. Ατ εναι τ σμα, ατ εναι τ αμα πο λαβε σύσταση π τ γιο Πνεμα, πο γεννήθηκε π τν Παρθένο Μαρία, πο θάφτηκε, ναστήθηκε τν τρίτη μέρα, νέβηκε στος ορανος κα κάθησε στὰ δεξιά του Πατέρα.
Καὶ πιστεύουμε πς τσι εναι, γιατ  διος  Κύριος επε:
«Τοῦτο στ τ σμα μου… τοτο στ τ αμα μου» (Μαρκ. 14:22, 24). Κα γιατ  διος παρήγγειλε στος ποστόλους κα σ᾿ λη τν κκλησία: «Τοτο ποιετε ες τν μν ἀνάμνησιν» (Λουκ. 22:19). Δὲν θ πρόσταζε ν παναλαμβάνουν ατ τ μυστήριο, ν δν εχε σκοπ ν τος δώσει δύναμη ν τ πιτελον. Κα ποι εναι  δύναμη; Τ γιο Πνεμα. Ατ εναι πο μ τ χέρι κα τ γλσσα τν ερέων τελεσιουργε τ μυστήρια.  λειτουργὸς εναι πηρέτης τς χάριτος το γίου Πνεύματος, χωρς ν προσφέρει τίποτε π τν αυτό του. Γι᾿ ατ κα δν χει σημασία ν τύχει ν εναι  διος γεμάτος μαρτίες. Κάτι τέτοιο δν νοθεύει τν προσφορ τν δώρων, τ ποα εναι πάντοτε εάρεστα στὸ Θεό. πως κι να φάρμακο πο κατασκευάστηκε π νθρωπο σχετό με τν ατρικ πιστήμη, δν χάνει τ θεραπευτική του δράση, ρκε μόνο ν κατασκευάστηκε σύμφωνα μ τς δηγίες το γιατρο.
  Ἀφο λοιπν συμπληρωθε  θυσία,  ερέας, βλέποντας μπροστά του τὸ νέχυρο τς θείας φιλανθρωπίας, τν μν το Θεο, εχαριστε κα κετεύει. Εχαριστε τ Θε γι λους τος γίους, γιατ στ πρόσωπό τους  κκλησία βρκε κενο πο ζητάει, τ βασιλεία τν ορανν. διαίτερα -«ξαιρέτως»- εχαριστε γι τν περευλογημένη Θεοτόκο καὶ ειπάρθενο Μαρία, γιατ ατ περβαίνει κάθε γιοσύνη. Κα κετεύει  ερέας γι λους τος πιστούς -τος κεκοιμημένους κα τος ζντες- γιατ ατο δν φτασαν στν τελειότητα κόμα κι χουν νάγκη π προσευχή.
Θεία Κοινωνία
Σὲ λίγο  λειτουργὸς θ κοινωνήσει  διος κα θ προσκαλέσει κα τος πιστος στ θεα Μυστήρια. πειδ μως δν πιτρέπεται σ λους νεξαίρετα  θεία Μετάληψη,  ερέας, ψώνοντας τν ζωοποι ρτο κα δείχνοντάς Τον, κφωνε: «Τ για τος γίοις». Εναι σν ν λέει: «Νὰ  ρτος τς ζως! Τν βλέπετε. Λοιπόν, τρέξτε ν τν μεταλάβετε. χι μως λοι, λλ ποιος εναι γιος. Γιατ τ για πιτρέπονται μόνο στος γίους».
γίους δ ννοε χι μόνο κείνους πο φτασαν στν τελειότητα τς ρετς, λλ κι κείνους πο γωνίζονται ν φτάσουν σ᾿ ατήν, στω κι ν κόμα στερον. Γι ατ ο χριστιανοί, ν δν πέφτουν σ θανάσιμα μαρτήματα πο τος μποδίζουν π τ Χριστ κα τος νεκρώνουν πνευματικά, δν χουν κανένα μπόδιο ν κοινωνον [λλωστε  θεία Λειτουργία γίνεται γιὰ ν κοινωνον ο πιστοί. πως λέει  Μέγας Βασίλειος, «τ ν κοινωνε κανες κα ν μεταλαμβάνει κάθε μέρα τ γιο σμα κα αμα το Χριστο, εναι καλ κα φέλιμο».  συχν θεία Κοινωνία, μως, προϋποθέτει τν συνεχ πνευματικ γνα κα τν κατάλληλη προετοιμασία (νήψη-προσευχή, μετάνοια-ἐξομολόγηση κ.λπ.)].
Στὴν κφώνηση το ερέα, «Τ για τος γίοις», ο πιστο ποκρίνονται δυνατά: «Ες γιος, ες Κύριος, ησος Χριστός, ες δόξαν Θεο Πατρός». Γιατ κανες δν χει τν γιότητα π μόνος του, οὔτε εναι κα κατόρθωμα τς νθρώπινης ρετς, λλά, λοι π τν Χριστ τν ντλον. Κα πως, ν κάτω π τν λιο τοποθετηθον πολλο καθρέφτες, λοι κτινοβολον, κα νομίζεις τι βλέπεις πολλος λιους, ν στν πραγματικότητα νας εναι  λιος ποὺ στράφτει σ λους τος καθρέφτες, τσι κα  μόνος γιος,  Χριστός, καθς διαχέεται μ τ μετάληψη μέσα στος πιστούς, φαίνεται σ πολλς ψυχς κα παρουσιάζει πολλος ς γίους. Ατς μως εναι  νας κα μοναδικς γιος.
φο λοιπν μ᾿ ατν τν τρόπο συγκαλέσει ὁ λειτουργς τος πιστος στ ερ δεπνο, μεταλαμβάνει πρτα  διος κα ο λλοι κληρικο πο βρίσκονται στ γιο Βμα. Προηγουμένως μως χύνει θερμ νερ μέσα στ γιο Ποτήριο, πργμα πο ποδηλώνει τν κάθοδο το γίου Πνεύματος στν κκλησία. Γιατὶ ατ τ ζεστ νερό, πειδ κα νερ εναι λλ κα φωτι χει μέσα του λόγω το βρασμο, φανερώνει τ γιο Πνεμα, τ ποο μ «δωρ ζν» (ω. 7:38) τ παρομοίασε  Κύριος, κα μ τ μορφ τς φωτις κατέβηκε στος ποστόλους τν μέρα τς Πεντηκοστῆς.
Στὴ συνέχεια  ερέας στρέφεται πρς τ κκλησίασμα καί, δείχνοντας τ για, προσκαλε σους θέλουν ν κοινωνήσουν, ν προσέλθουν «μετ φόβου Θεο κα πίστεως». Ν μν καταφρονήσουν δηλαδ τν ταπειν μφάνιση πο χουν τ σμα κα τ αμα το Κυρίου, ἀλλ ν πλησιάσουν χοντας πίγνωση τς ξίας τν μυστηρίων κα πιστεύοντας τι ατ προξενον τν αώνια ζω σ᾿ κείνους πο μεταλαμβάνουν.
Τὸ σμα κα τ αμα το Χριστο εναι ληθιν τροφ κα ληθιν ποτό. Κα ταν τ μεταλαμβάνει κανείς, δν μετατρέπονται ατ σ νθρώπινο σμα, πως γίνεται μ τς συνηθισμένες τροφές, λλ τ νθρώπινο σμα μεταβάλλεται σ κενα. πως κα τ σίδερο, ταν ἔρθει σ παφ μ τ φωτιά, γίνεται κι ατ φωτιά· δν κάνει τ φωτι σίδερο.
Τὴ θεία Κοινωνία τ δεχόμαστε βέβαια μ τ στόμα, λλ ατ εσέρχεται πρτα στν ψυχ κι κε πραγματοποιεται  νωσή μας μ τ Χριστό, πως λέει κα  πόστολος Παλος: «κενος πο νώνεται μ τν Κύριο, γίνεται να πνεμα μ Ατόν» (Α Κορ. 6:17). Χωρς τν νωσή του μ τ Χριστό,  νθρωπος, π μόνος του, εναι  παλαις νθρωπος,  νθρωπος πο δν χει τίποτα κοιν μ τ Θεό.
Ποιὰ μως εναι κενα πο ζητάει π μς ὁ Χριστὸς γι ν μς γιάσει μ τ θεία μυστήρια; Εναι  κάθαρση τς ψυχς,  πίστη κα  γάπη στ Θεό,  διακας πόθος κα  λαχτάρα μας γι τ θεία Κοινωνία. Ατ λκύουν τν γιασμό, κι τσι πρέπει ν κοινωνομε. Γιατ πολλο εναι κενοι πο προσέρχονται στὰ μυστήρια, κα χι μόνο δν φελονται καθόλου, λλ φεύγουν χρεωμένοι μ μέτρητες μαρτίες.
πόλυση
φο κοινωνήσουν ο πιστοί, εχονται ν παραμείνει μέσα τους  γιασμς πο λαβαν, κα ν μν προδώσουν τ χάρη οτε ν χάσουν τ δωρεά.
 ερέας τοὺς καλε τώρα ν εχαριστήσουν μ ζλο τ Θε γι τ θεία Μετάληψη. Γι᾿ ατ λέει: «ρθοί... ξίως εχαριστήσωμεν τ Κυρί». χι δηλαδ ξαπλωμένοι οτε καθισμένοι, λλ ψώνοντας τν ψυχ κα τ σμα πρς Ατόν. Κα ο πιστο μ λόγια της Γραφς δοξολογοῦν τ Θεό, πο εναι ατιος κα χορηγς λων τν γαθν: «Εη τ νομα Κυρίου ελογημένον π το νν κα ως το αἰῶνος» (Ψαλμ. 112:2). φο ψάλλουν τρες φορς ατν τν μνο,  ερέας βγαίνει π τ Θυσιαστήριο, στέκεται μπροστ στ πλθος κα πευθύνει τὴν τελευταία εχή: «Χριστς  ληθινς Θες μν...». Ζητάει π τν Κύριο ν μς σώσει μ τ λεός Του, γιατ π τν αυτό μας δν χουμε ν πιδείξουμε τίποτε ξιο σωτηρίας. Γι᾿ ατ κα ς πρεσβευτς μνημονεύει πολλος γίους κα διαίτερα τν παναγία Του Μητέρα.
Τέλος, ὁ λειτουργς μοιράζει τ ντίδωρο. Ατ χει γιαστε, καθς προέρχεται π τν ρχικ ρτο, πο προσφέραμε στ Θε γι τν τέλεση τς θείας Εχαριστίας. Ο πιστο παίρνουν μ ελάβεια τ ντίδωρο, φιλώντας τ δεξ χέρι το ερέα. Γιατὶ ατ τ χέρι, μόλις πρίν, γγιξε τ πανάγιο σμα το Χριστο, δέχτηκε π κενο τν γιασμ κα τν μεταδίδει τώρα σ σους τ σπάζονται.
δ  θεία Λειτουργία φτάνει στ τέλος της κα τ μυστήριο τς θείας Εχαριστίας λοκληρώνεται. Γιατ κα τ δρα, ποὺ προσφέραμε στ Θεό, γιάστηκαν κα τν ερέα γίασαν κα στ πόλοιπο πλήρωμα τς κκλησίας μετέδωσαν τν γιασμό.
  Γιὰ λα ατά, λοιπόν, στ Χριστό, στν ληθιν Θεό μας, πρέπει κάθε δόξα, τιμ κα προσκύνηση, μαζ μ τν ναρχο Πατέρα Του κα τ πανάγιο Πνεῦμα Του, τώρα κα πάντοτε κα στν τέλειωτη αωνιότητα. μήν.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου