ΧΑΡΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΟΥΝ
ΕΙΡΗΝΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ
ΕΥΛΟΓΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ.



Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΧΕΙ ΤΡΙΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ.ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΤΟΝ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΣΜΟ,
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΤΗΝ ΜΑΣΟΝΙΑ.
ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ


ΠΙΣΤΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΓΙ'ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙἈΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ!!!!!!!!


Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΘΕΛΕΙ ΟΧΙ Ν΄ΑΔΕΙΑΣΟΥΝ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ,ΑΛΛΑ ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΝ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΟ ΤΟ ΦΡΟΝΙΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΙΣΤΗ.
ΠΑΤΗΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ







ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΘΕΣΗ Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ;


1.Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

2.Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ;

3.Ο ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

4.ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ;






ΑΡΑΓΕ ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΘΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ;



ΤΡΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Α) ΤΟΥ ΑΔΑΜ

Β)ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

Γ)ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ.

ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ




















Σάββατο 29 Απριλίου 2017

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΕΡΑΦΕΙΜ.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ  ΤΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ 
ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ 
& ΝΕΟΧΩΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ.
ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ
Αποτέλεσμα εικόνας για ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Περὶ τὸ ἔτος 1927 στὴν Καρδίτσα ὑπῆρξε μεγάλη ξηρασία. Γιὰ πάρα πολλοὺς μῆνες, ἀκόμη καὶ τὸ χειμώνα, δὲν ἔβρεχε. Τὰ σπαρτὰ τους ἄρχισαν νὰ ξεραίνωνται. Τὰ ζῶα ἄρχισαν νὰ πεθαίνουν. Οἱ κάτοικοι βρέθηκαν σὲ ἀπόγνωση.
  Πῆγαν  στὸν Μητροπολίτη, κυρὸ Ἰεζεκιὴλ, καὶ τοῦ ζήτησαν νὰ κάνη κάτι. Τότε ὁ Μητροπολίτης τοὺς εἶπε ὅτι θὰ πάρουν τὴν κάρα τοῦ Ἁγίου Σεραφεὶμ καὶ θὰ κάνουν λιτανεία. Ὁ Μητροπολίτης παρήγγειλε στὸν Ἡγούμενο τῆς Μονῆς Κορώνης, Ἀρχιμ. Ἰάκωβο Κουτρούμπα, τὴν Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων, Τρίτη Κυριακὴ μετὰ τὸ Πάσχα, νὰ μεταφέρη τὴν Κάρα τοῦ Ἁγίου Σεραφεὶμ στὸν Μητροπολιτικὸ Ναὸ τῆς Καρδίτσας, ὅπου θὰ γινόταν Θεία Λειτουργία καὶ στὴν συνέχεια λιτανεία καὶ δέηση γιὰ τὴν ἀνομβρία.
  Πράγματι, ὁ Ἡγούμενος ἔφερε τὴν Ἁγία Κάρα, τελέσθηκε Θεία Λειτουργία καὶ στὴν συνέχεια λιτανεία. Στὴν πλατεῖα τῆς πόλεως ἄρχισε νὰ γίνεται δέηση. Καὶ ὤ τοῦ θαύματος! Ἐκεῖ ποὺ ὁ οὐρανὸς ἦταν καταγάλανος καὶ ὁ ἥλιος ἔκαιγε, ἄρχισαν νὰ μαζεύωνται σύννεφα, ἔκλεισε ὁ οὐρανὸς καὶ ἄρχισε νὰ βρέχη καταρρακτωδῶς. Εὐχαρίστησαν τὸν Θεὸ καὶ τὸν Ἅγιο Σεραφεὶμ γιὰ τὴν ἐκπλήρωση τοῦ αἰτήματός τους καὶ ἐπέστρεψαν πίσω στὸν Ναό. Τόση ἦταν ἡ βροχή, ποὺ ὁ Μητροπολίτης βράχηκε, κρύωσε καὶ ἐπὶ ἕνα μῆνα ἦταν ἄρρωστος.
  Εἰς ἀνάμνηση λοιπὸν αὐτοῦ τοῦ θαύματος καὶ μὲ ἐνέργειες τοῦ Μητροπολίτου Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων κυροῦ Ἰεζεκιήλ, καθιερώθηκε μὲ προεδρικὸ διάταγμα ἡ ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου Σεραφεὶμ τὴν Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων.

Ο ΘΙΑΣΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ..........


Κείμενο καταπέλτης για τον οικουμενισμό και τους θιασώτες του!
Xaracopy.jpg



Μία ἀποστομωτική ἀπάντηση γιά ὅλους αὐτούς πού ἰδιοτελῶς διοργανώνουν ἡμερίδες στήριξης τῶν ἀπαράδεκτων ἀποφάσεων τῆς ψευτοσυνόδου τοῦ Κολυμπαρίου
Ἡ ἀνωτέρω σεπτή ἱερά εἰκόνα τῶν Πατέρων καί ὁμολογητῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἦλθε στήν κατάλληλη καί μοιραία ὥρα γιά τό ἔθνος μας. Τά ἱστορούμενα στήν εἰκόνα φρικτά μαρτύρια τῶν Πατέρων πού σφαγιάσθηκαν ὑπό τῶν λατινοφρόνων καί Λατίνων χτυποῦν μέ ἕνα τσεκούρι τήν ψυχή καί ὅλες μας τίς αἰσθήσεις, τίς νεκρωμένες ἀπό τήν ἀποστασία∙ γιά νά συγκλονίσουν, γιά νά μᾶς ξυπνήσουν, γιά νά μᾶς θυμίσουν πώς οἱ ὁμολογηταί αὐτοί προτίμησαν τά μαρτύρια καί τόν θάνατο ἀπό τόν ἐκλατινισμό, ἔστω καί στό ἐλάχιστο, λέγοντας «ἡμεῖς βουλόμεθα ἀποθανεῖν ἤ λατινῖσαί ποτε».
Σέ ὅσους ὀρθοδόξους ἔμειναν ἀκατήχητοι, ἀμόρφωτοι, ἀκόμη καί μέ masters καί ντοκτορά, σέ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἔχουν χάσει τόν πνευματικό τους προσανατολισμό μέσα στή σύγχυση καί τήν πολυγνωμία, πού τόν βύθισαν οἱ συντελεστές τῆς πανθρησκειακῆς δαιμονικῆς συνάξεως στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης τόν Ἰούνιο τοῦ 2016, ἡ παραπάνω συγκλονιστική ἁγία εἰκόνα διαμηνύει τήν ἀντίθεση τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τόν Παπισμό∙ τήν ἀπόσταση πού εἶναι τόσο μεγάλη, ὅση ἡ ἀπόσταση ἡ ὁποία χωρίζει τόν Παράδεισο ἀπό τήν Κόλαση.
Στήν ἀέναη διαδρομή τοῦ χρόνου ἐπί αἰῶνες μακρούς ἐργάστηκε ἡ «Ἁγία Ἕδρα» μέ τό εἰρηνόφιλο προσωπεῖο της καί τούς ἐργάτες τοῦ παπικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ νὰ καθυποτάξει τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἁγία Ὀρθοδοξία.
Τά ὅσα λοιπόν ἀπίστευτα συνέβησαν μέ τή διεξαγωγή αὐτῆς τῆς Συνέλευσης τῶν προκαθημένων στό Κολυμπάρι, βεβαίωσαν σχεδόν ὅλο τόν λαό ὅτι «ὅλες οἱ μεγάλες αἱρέσεις πού ἐμφανίστηκαν στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία ὠχριοῦν μπροστά στήν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ».
Ἐσήμανε λοιπόν ἡ ὥρα, μέ τή Σύναξη αὐτήν, ἐπειδή οἱ ἐμπνευστές της καί ὀργανωτές της συνεχίζουν τό πονηρό τους ἔργο, νά φωνάξουμε «urbietorbi», ἀφοῦ «ὁ παπικός θρόνος μερίμνησε νά μήν παραλείψει οὔτε μία ἀνήθικη, βδελυρή, ἐγκληματική ἀποτροπιαστική κατά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἐνέργεια»∙ Πῶς πράγματι ὁ τόπος αὐτός πρίν πολλές δεκαετίες παραδόθηκε σέ μία «ἀνελέητη αἰχμαλωσία πού ἤδη μέχρι τώρα ἔκανε τόση ζημιά ὅσο καμμιά ἄλλη συμφορά στή Νεώτερη Ἱστορία»; Ὁ χῶρος δέν ἐπιτρέπει ἀνάλυση, ἡ ὁποία ἄλλωστε περιττεύει, ἀφοῦ ἡ βιβλιογραφία ἡ ὁποία ὑπάρχει εἶναι φοβερή.
Ἡ Ὕβρις
Ὕβρις = ἔπαρσις, αὐθάδεια, θρασύτης, ἀναισχυντία. Ὅλα αὐτά πού εἶναι τό περιεχόμενο τῆς ὑπερηφανείας ὁδήγησαν στήν πτώση ἀπό τήν ἀλήθεια καί τήν κατάπτωση στό βάραθρο τῆς αἱρέσεως, τήν παπική «ἐκκλησία». Αὐτό ἐπεφύλαττε καί γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ οἰκουμενιστική σύναξη στό Κολυμπάρι. Τά ἴδια συστατικά στοιχεῖα χαρακτηρίζουν καί τήν περίεργη στήν Κρήτη —τήν παναίρεση τοῦ πανθρησκειακοῦ οἰκουμενισμοῦ— «Σύνοδο». Ὡστόσο ἀποδείχθηκε καί μέ τίς χιλιάδες ὑπογραφές πού συγκεντρώθηκαν  —δηλώνοντας ὅτι ἀκυρώνουν τή «Σύνοδο»— πώς τά πραγματικά πνευματικά ἀντισώματα τοῦ λαοῦ μας, πού ζεῖ τήν ἡσυχαστική παράδοση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, δέν χάθηκαν. Ἔτσι ὡς ἀπότοκο εἶχε ὅλη αὐτή ἡ ἀναστάτωση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας νά ἀνακαλύψει ὁ λαός πώς ὁ πολυκέφαλος ὄφις τῆς πλάνης «ὅ,τι δέν κατάφερε ἀνά τούς αἰῶνες μπορεῖ πλέον νά τό πραγματοποιήσει διά τοῦ οἰκουμενισμοῦ»!
Ἡ ὑψηλοφροσύνη, πού ὡς πύργος ὑψώθηκε καί ἐμπόδισε τότε τούς ἀνθρώπους νά γνωρίσουν τήν ἀλήθεια, κατέρρευσε. «Δεῦτε καί καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν τήν γλῶσσαν». Τά σκεφθήκαμε αὐτά γιατί ἡ σύγχυση πού ἐπικρατεῖ μεταξύ αὐτῶν πού ἀποβλέπουν σ’ ἕναν ἀλλόκοτο συγκρητισμό τῶν λαῶν μᾶς φέρνει πίσω στήν ἐποχή του πύργου τῆς Βαβέλ. Ὅπως τότε, τό ἔργο τους σκόρπισε καί διαλύθηκε.
Σύγχυση γλωσσῶν, ἀσυνεννοησία, ὅπως συμβαίνει καί στίς μέρες μας. Σύγχυση, ταραχή, πρό καί μετά προπαντός τή διεξαγωγή, τήν πραγματοποίηση τῆς «Συνόδου», ἡ ὁποία μοναδικό στόχο εἶχε τήν ἑδραίωση, τήν ἐπίσημη ἀναγνώριση τῆς καταφρόνησης τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τοῦ ὀρθοῦ φρονήματος καί ἤθους ὀρθόδοξου ἐκκλησιαστικοῦ, ἐκ μέρους τῶν κληρικῶν μας.
Ὅμως ἡ «νέμεσις» παροῦσα καί σ’ αὐτήν τήν ἱστορική στιγμή τῆς ἀνθρωπότητος. Γιατί ἕναν νέο πύργο πού ὀνομάζεται πανθρησκεία, ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, πού συμπορεύεται μέ τόν οἰκουμενισμό καί ὑπηρετεῖται ἀπ’ αὐτόν, προσπάθησαν ὅλοι αὐτοί νά ὑψώσουν.
Ὅμως «πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατά τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ κρημνίζεται». Ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης ἀκυρώθηκε στή συνείδηση τοῦ ὀρθόδοξου λαοῦ καί θεωρεῖται ὡς μή γενόμενη. Καί διαπιστώσαμε, μέσα στόν ἀνεκλάλητο πόνο μας γιά τήν πίστη καί τή σωτηρία μας, πού κινδυνεύουν, πώς τά ἐννιακόσια ἑξήντα τόσα χρόνια παπισμοῦ, τά ὁποῖα διέβρωσαν τό γένος τῶν Ἑλλήνων, στάθηκαν ἱκανά νά διαβρώσουν ὥς καί τόν κλῆρο μας. Ἔγραψε πρό πολλῶν ἐτῶν ὁ ἀείμνηστος Κώστας Σαρδελῆς:
«Ὁ ἀγώνας τῶν γραικύλων πέρασε στήν τελευταία καί ἀποφασιστική φάση τοῦ σατανικοῦ τους σχεδίου καί ἀπεργάζεται ὑπό τούς ἐκκωφαντικούς τυμπανισμούς κάποιου μανιακοῦ ὄχλου τόν πνευματικό μας θάνατο».
Μέσα στήν πλάνη μας ὅμως δέν κατανοοῦμε πώς βοηθᾶμε τούς γραικύλους. Γι’ αὐτό καί οἱ πλεῖστοι ἀπό τούς Μητροπολίτες μας κωφεύουν ἤ σιωποῦν. Γι’ αὐτό καί δέν ξεσηκώθηκαν, ἐνῶ τούς περιμένουμε ἐναγωνίως νά μᾶς εἰποῦν: «Φωνάξτε “ὁ Θεός ἱλάσθητι ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν».
Τί εἶναι ὅμως πλάνη;
Μᾶς ἀπαντᾶ ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «Ἡ ἔλλειψη συνείδησης τῆς ἁμαρτωλότητας».
Γι’ αὐτό καί ἔννιοι ὑψηλόβαθμοι ὀρθόδοξοι ἱερωμένοι ἐφησυχάζουν ἀκόμη. Γι’ αὐτό ἐξακολουθοῦν νά διαπραγματεύονται (παζαρεύουν) τά Ἱερά τῆς Ὀρθόξοξης Ἐκκλησίας. Διότι δέν ἀντελήφθησαν οὔτε σ’ αὐτήν τήν κομβική στιγμή τῆς Ἱστορίας ὅπου διακυβεύονται οἱ τύχες τῶν λαῶν καί τῶν Ἐθνῶν πώς ὁ Οἰκουμενισμός πού προωθεῖ τήν πανθρησκεία συνδράμει καί στήν ταχύτατη ἐπέλευση τῆς Παγκόσμιας Διακυβέρνησης, τῆς Παγκόσμιας δηλαδή Δικτατορίας πού εἶναι ἐπί θύραις!
Ἀκόμη καί ἀπό τά βάθη τῆς ἑλληνικῆς ἀρχαιότητος, ὁ τραγικός μας ἔρχεται ἀπό τήν Ε΄ π.Χ. ἑκατονταετηρίδα καί μᾶς φωνάζει:
«εἰδυίαι γάρ
καί οὐκ ἐξαίφνης οὐδέ λαθραίως
εἰς ἀπέραντον δίκτυον ἄτης
ἐμπλεχθήσεσθ’ ὑπό ἀνοίας»
(Γνωρίζοντας καλά κι ὄχι ἔξαφνα
ἤ ἀπατηλά στό ἀπέραντο μπλεχτήκατε
δίχτυ τοῦ κακοῦ ἀπό ἄνοια).
Ἐν τούτοις τόσες καί τόσες σθεναρές ἀντιδράσεις καί κραυγές ἔναντι τοῦ «θηρίου τῆς Ἀποκάλυψης» ἔναντι τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἀντιμετωπίζονται χλιαρά ἀπό τούς πλείστους τῶν Ἱεραρχῶν, γιατί... προφασίζονται τόν φόβο «διαρρήξεως» τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος!
Ὁποία εἰρωνεία!
Ὅταν οἱ ἴδιοι μέ τά ὅσα διέπραξαν στούς Οἰκουμενιστικούς κύκλους, διακυβεύουν τήν σωτηρία μας. Ὅταν μέ ὅσα ἀκόμη ἐξακολουθοῦν νά πραγματοποιοῦν1, γίνονται ἡ αἰτία νά ἐπαληθεύεται ὁ προφητικός λόγος «κεκορεσμένος ἔρωτος θείας καί χριστιανικῆς ὀδύνης λόγος» τοῦ Σέρβου Καθηγητοῦ τοῦ Βελιγραδίου καί Ἀθηνῶν, ἁγίου μας Ἰουστίνου Πόποβιτς:
«Τίποτε καλό νά μήν περιμένουμε ἀπό μία τέτοια Σύνοδο παρά μόνο σχίσματα, σχίσματα, σχίσματα».
Προβάλλουμε τόν γραπτό λόγο τοῦ καθηγητοῦ π. Ἰουστίνου, ὄχι γιατί τόν εἴδαμε ὡς δογματικό μόνον, ἀλλά, ἀπό τότε καί ὡς ὅσιον καί ὡς προφήτη, διότι ζῆ μέσα στό φῶς τοῦ Θεοῦ τήν τραγωδία τῶν ἀνθρώπων, πρός τούς ὁποίους μέσα ἀπό τά ἔργα του ἐξαγγέλει τήν μοναδικότητα τοῦ Θεανθρώπου, τήν μοναδικότητα τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἐκτροπή τοῦ Εὐρωπαίου ἀνθρώπου ἀπό τῆς Ἀληθείας.
Ἀγαπητοί μας πλανηθέντες πατέρες
Μέ τίς συνάξεις καί τίς ἐγκυκλίους τίς ὁποῖες παρά τίς καταγγελίες τοῦ λαοῦ ἐξακολουθεῖτε νά πραγματοποιεῖτε καί νά ἐκδίδετε, θεωρεῖστε ἐσεῖς, οἱ ἀποκλειστικῶς ὑπεύθυνοι γιά τά σχίσματα καί τήν πρόκληση τόσο κακοῦ.
Ὅμως, ἡ γνωστή παραβολή τοῦ Χριστοῦ (ἡ ἐπιστροφή τοῦ Ἀσώτου) ἐπειδή ἀποτελεῖ ἀπό κάθε ἄποψη τήν κορωνίδα τῶν παραβολῶν, καί ὡς ἡ ἀνακεφαλαίωση τῆς διδασκαλίας Του, θεωρήσαμε ὅτι ὑπεύθυνοι καί ἔνοχοι εἴμαστε καί ἐμεῖς , ὁ λαός. Γιατί εἴμαστε καί ἐμεῖς ὡς ὁ «ἄσωτος» υἱός τῆς παραβολῆς. Τά σκεφτήμακαμε αὐτά, διότι ὁ φιλόσοφος τῆς Ἑλλάδος Ἀριστοτέλης, πού μέ τόν δικό του τρόπο ἑρμηνεύει σέ μεγάλο βάθος τήν ἔννοια τῆς λέξεως «ἄσωτος» γράφει:» τούς γάρ ἀκρατεῖς καί εἰς ἀκολασίαν δαπανηρούς, ἀσώτους καλοῦμεν». ( ἀκρατής = ὁ ἀνίσχυρος, ὁ μή ἐλέγχων, ἀδύναμος.
Ἡ ἀξία τῆς λογοτεχνικῆς αὐτοτέλειας τῆς παραβολῆς, ἔγκειται στήν παραστατικότητα τῆς διηγήσεως μιᾶς ἱστορίας ὑψηλῶν  ἐννοιῶν.  Αὐτές τίς ὑψηλές ἔννοιες ἀναλύοντας καί αὐτοανακρινόμενοι ἐμεῖς ὁ λαός, πού ἀποτελοῦμε μαζί σας (τόν κλῆρο) τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, αὐτοχαρακτηριοστήκαμε καί ὡς ἀνίσχυροι καί ἀδύναμοι στήν πίστη, ἀφοῦ τόσα χρόνια ἀφήσαμε νά γίνονται ἀποδεκτά τά τετελεσμένα τῆς πεπλανημένης πορείας ὑμῶν τῶν οἰκουμενιστῶν Ἱεραρχῶν. Γιατί δέν κινήσαμε τίς σειρῆνες νά σᾶς ξυπνήσουν, γιά νά ἀφουγκραστεῖτε τόν ἀχό τῆς σεισμικῆς καταστροφῆς πού προκάλεσε ἡ ἐκκλησιαστική ἐκτροπή σας, ἀγαπητοί μας Ἱεράρχες, καί γενικῶς ὁ κλῆρος μας.
1. Περιοδ. (ἔκδοση Συνάξεως Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν «ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ»Τ.Θ. 107  Τ.Κ. 421 32 Τρίκαλα Σεπτέμβριος 2016 σελ 27) «Ἀποτελεῖ , πραγματικά, τεράστια πρόκληση γιά τό ὀρθόδοξο αἴσθημα τοῦ πιστοῦ λαοῦ ἡ ἐπιμονή πλέον τῆς Ι. Συνόδου νά ὁρίζει τούς συγκεκριμένους ἀντιπροσώπους στούς διαλόγους, ἐνῶ γνωρίζει  τίς ἐκπεφρασμένες οίκουμενιστικές ἀντιλήψεις τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ἀποτελοῦν οἱ Μητροπολῖτες Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος καί Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος»κ.λ.π. Καί φιλοϊσλαμιστής ὁ κ. Ἰγνάτιος!!!
2. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ» Ἔκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη ( Ἀρχιμ. ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ Θεσ/κη 1974 «Ὁ Οἰκουμενισμός χωρίς μάσκα» κ. ἄ.
Ὁ  λαός τοῦ Θεοῦ


Παρασκευή 28 Απριλίου 2017

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΗΝΟΣ ΜΑΪΟΥ

 ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΜΗΝΟΣ ΜΑΪΟΥ
ΕΝΑΡΞΗ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ:ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΩΡΑ 06:30 Μ.Μ.
ΟΡΘΡΟΣ -  ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ  ΩΡΑ 07:00 Π.Μ.

ΤΡΙΤΗ   2/5/17 -   ΑΝΑΚ. ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ.
ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟ ΝΤΟΥΒΛΑΤΑΝΙ
ΤΕΤΑΡΤΗ 3/5/17 - ΤΙΜΟΘΕΟΥ & ΜΑΥΡΑΣ- ΞΕΝΙΑΣ ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΤΙΑΝΗΣ -  ΠΕΤΡΟΥ ΑΡΓΟΥΣ -  ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΟΥ ΤΡΙΚΚΗΣ
ΠΕΜΠΤΗ 4/5/17 -  ΠΕΛΑΓΙΑΣ ΜΑΡΤΥΡΟΣ
ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  5/5/17  - ΕΙΡΗΝΗΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ & ΕΦΡΑΙΜ
ΣΑΒΒΑΤΟ 6/5/17 -   ΣΟΦΙΑΣ ΕΚ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ -  ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΔΟΜΒΟΪΤΟΥ
ΚΥΡΙΑΚΗ 7/5/17  - ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ
ΑΝΑΚ. ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓΙΟΥ ΝΕΙΛΟΥ ΤΟΥ ΜΥΡΟΒΛΥΤΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΑ 8/5/17 -   ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ
ΤΡΙΤΗ  9/5/17 -  ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΤΟΥ ΕΝ ΒΟΥΝΕΝΟΙΣ – ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ
ΤΕΤΑΡΤΗ 10/5/17 -   ΜΕΣΟΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ

ΣΑΒΒΑΤΟ 13/5/17 – ΤΩΝ ΟΣΙΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΕΥΘΥΜΙΟΥ, ΓΕΩΡΓΙΟΥ,ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΩΝ ΚΤΙΤΟΡΩΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ  ΙΒΗΡΩΝ ΕΥΔΟΚΙΜΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ, ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, ΓΑΒΡΙΗΛ, ΙΩΑΝΝΟΥ, ΒΑΡΒΑΡΟΥ, ΑΡΚΑΔΙΟΥ ΔΙΑΚΟΝΟΥ,ΕΥΦΡΟΣΥΝΟΥ ΤΟΥ ΣΥΓΧΩΡΕΜΕΝΟΥ & ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΕΝΔΟΞΩΝ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΙΒΙΡΗΤΩΝ τῶν ἐλεγξάντων τους λατινόφρονας. ΓΛΥΚΕΡΙΑΣ ΜΑΡΤΥΡΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ 14/5/17 – ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ  -  ΘΕΡΑΠΟΝΤΟΣ – ΙΣΙΔΩΡΟΥ ΧΙΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΑ 15/5/17 – ΑΧΙΛΛΙΟΥ – ΠΑΧΩΜΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟ  20/5/17 –ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ (στο ἐξωκκλήσι).
ΕΠΙ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΕΝΔΟΞΩΝ ΘΕΟΣΤΕΠΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ & ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ & ΕΛΕΝΗΣ
ΩΡΑ 07:15.Μ.Μ. ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΜΕΤ’ΑΡΤΟΚΛΑΣΙΑΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 21/5/17 ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
ΩΡΑ 07:00 Π.Μ. - ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ (Θα ἀκολουθήσει τράπεζα).
ΙΕΡΑ   ΑΓΡΥΠΝΙΑ
Τὴν Τρίτη 23 Μαϊου καὶ ὤρα 08:30 μ.μ. καὶ μέχρι 12:30 π.μ. θὰ τελεστῇ Ἱερὰ Ἀγρυπνία ἐπί  τη ἐορτή τῆς
ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ.

ΠΕΜΠΤΗ 25/5/17 -  Η ΑΝΑΛΗΨΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ & Η Γ΄ΕΥΡΕΣΙΣ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ  ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟ 27/5/17– ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΡΩΣΣΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ 28/5/17 - ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 318 ΠΑΤΕΡΩΝ
ΑΝΑΜΝΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΥΡΕΣΕΩΣ ΤΩΝ  ΚΛΑΠΕΝΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ  ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ & ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΜΥΡΟΒΛΥΤΟΥ.







Τετάρτη 26 Απριλίου 2017

ΕΒΓΑΛΑΝ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΑΝΔΡΕΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ.

ΑΥΤΟΣ  ΕΒΓΑΛΕ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ
 ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ!!!!
ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΩΡΑ!!!!

ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΥ....

ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ.


ΦΑΝΑΤΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ ΘΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ.

 Η ΠΟΛΥ ΜΟΡΦΩΣΗ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΜΑΛΛΟΝ  ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ. ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΕΓΩΪΣΜΟ,ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ, ΠΑΝΤΑ  ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΠΛΗ ΔΟΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΜΑΣ.
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΑΣΤΕ.
 ΧΟΡΤΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΨΕΥΤΟΑΓΑΠΗΣΑΣ,ΤΗΝ ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗ ΣΑΣ,ΤΟΝ ΓΥΑΛΙΝΟ ΚΑΙ ΞΥΛΙΝΟ ΚΟΣΜΟ ΣΑΣ.
ΑΡΑΓΕ ΘΑ ΒΓΕΙΤΕ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΤΕ ;
 ΤΑ ΨΕΥΤΙΚΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ΣΑΣ  ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΚΟΣΜΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΑΣ.
  ΑΓΑΠΟΥΛΗΔΕΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΑΛΕΤΕ ΤΟ ΚΟΥΣΤΟΥΜΑΚΙ ΣΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΤΕ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΑΣ,ΟΠΟΥ ΘΕΛΕΤΕ,ΜΑΚΡΙΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΦΟΥ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΗΤΕ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ,ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΝΥΝ ΚΑΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ,. 
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΚΤΟΣ  ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ ΟΛΟΙ ΕΝΑ (ΕΣΕΙΣ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΕΝΑ) ΚΑΝΤΕ ΤΟ. 

 ΕΜΑΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ!


ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ .............ΣΥΝΕΧΕΙΑ.

Βαρθολομαίος: Καταδικάζουμε τους φονταμενταλιστές και φανατικούς που θέλουν να διασπάσουν την ενότητα της Εκκλησίας.

 
Του Μάνου Χατζηγιάννη
Τραβάει το σχοινί ο Οικουμενικός Πατριάρχης αναφορικά με όσους αντιδρούν στις ενέργειές του εμφανιζόμενος ο ίδιος ως εκφραστής της ενότητας, ενώ τους διαφωνούντες τους χαρακτηρίζει φανατικούς και φονταμενταλιστές!
Σήμερα, το μεσημέρι ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος πραγματοποίησε ανοιχτή δημόσια διάλεξη στην έδρα του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (ΠΣΕ) στη Γενεύη.
Ο κ. Βαρθολομαίος βρήκε την ευκαιρία να αναφερθεί σε ζητήματα που σχετίζονται με την Σύνοδο της Κρήτης, όπως επίσης και σε ζητήματα όπως οι σχέσεις με την επιστήμη αλλά και θέματα που αφορούν στην προστασία του περιβάλλοντος και την προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών.
Αρχικά εξήρε το όραμα του Πατριάρχη Αθηναγόρα για τον Οικουμενισμό.
Απευθυνόμενος προς τα μέλη του ΠΣΕ είπε :
“Αγαπητοί αδερφοί, όσο η Κεντρική σας Επιστροπή συνεδρίαζε τον περασμένο Ιούνιο στο Τροντχάιμ, στην Κρήτη διεξήχθη η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος” και κατόπιν χαρακτήρισε την σύγκλισή της αναγκαία επειδή όπως είπε η συνοδικότητα είναι βασικός παράγων της Ορθοδοξίας, ενώ εξέφρασε την άποψη πως η Σύνοδος ήταν επιτυχημένη, αδιαφορώντας προφανώς για τις πολλές απουσίες.
Πάντως επισήμανε τον κίνδυνο να δοθεί προς τα έξω η εικόνα μιας ομοσπονδίας Ορθοδόξων Εκκλησιών.
Μιλώντας για την οικουμενική κίνηση επισήμανε:
“Εμείς οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε πως σκοπός της οικουμενικής κίνησης και του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών είναι να εκπληρώσει την τελευταία προσευχή του Κυρίου μας: όλοι να γίνουν ένα” και συμπλήρωσε πως
“Για αυτό το λόγο η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος τόνισε ότι η ορθόδοξη συμμετοχή στο κίνημα για την αποκατάσταση της ενότητας με άλλους Χριστιανούς στη Μία Αγία Καθολική και Αποστολική εκκλησία δεν είναι ξένη προς τη φύση και την ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά μάλλον αντιπροσωπεύει μια συνεπή έκφραση της αποστολικής πίστης και παράδοσης σε νέες ιστορικές συνθήκες”
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην ομιλία του τόνισε ακόμη πως η Σύνοδος της Κρήτης αναγνώρισε πως ένας από τους πυλώνες της οικουμενικής κίνησης είναι το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών και έκρινε πολύ θετική την συμμετοχή του ΠΣΕ στην προσπάθεια για ενότητα των Χριστιάνων.
Για το διάλογο με μη Ορθοδόξους
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η σκληρή γλώσσα που χρησιμοποίησε για όσους έχουν ενστάσεις στους διαλόγους με τα άλλα δόγματα.
Διάλογοι που βέβαια σπανίως μένουν στα χαρτιά αλλά μεταφράζονται και σε συμπροσευχές, αλλά αυτό το προσπέρασε….
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, λοιπόν, τόνισε πως “η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος επιβεβαίωσε την μεγάλη σημασία που δίνει η Ορθόδοξη Εκκλησία στον διάλογο με μη Ορθοδόξους και για αυτό το λόγο θεωρεί πως όλες οι προσπάθειες να διαρραγεί η ενότητα της Εκκλησίας από μεμονωμένους ή ομάδες υπο την δικαιολογία ότι υπερασπίζονται την αληθινή Ορθοδοξία αξίζουν καταδίκης”.
Δεν δίστασε μάλιστα να χαρακτηρίσει όσους αντιδρούν φονταμενταλιστές και φανατικούς!
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν με βάση και την σημερινή ομιλία πως ο Οικουμενικός Πατριάρχης επιλέγει την ανοιχτή σύγκρουση αντί την καταλλαγή και το ζητούμενο είναι τι μέλλει γενέσθαι εφεξής για την Ορθοδοξία…


Δευτέρα 24 Απριλίου 2017

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΑΓΙΩΝ.

ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΞΕΝΟΦΩΝ ΤΟΥ ΚΤΗΤΩΡΟΣ
Αποτέλεσμα εικόνας για ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΣ ΞΕΝΟΦΩΝ Ο ΚΤΗΤΩΡ
Ο Όσιος Ξενοφών έζησε κατά τα τέλη του 10ου αιώνος μ.Χ. και σκήτεψε στο Άγιον Όρος. Καταγόταν από περιφανή και πλούσια οικογένεια και είχε σπουδαία μόρφωση. Υπήρξε σύγχρονος του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου, του δομήτορος της Μεγίστης Λαύρας, στο δε βίο του μαρτυρείται ότι ο Όσιος Αθανάσιος θεράπευσε τον αδελφό του Οσίου Ξενοφώντος, Θεόδωρο, ο οποίος έπασχε από την ανίατη νόσο του καρκίνου.
  Όταν ήλθε ο Όσιος Ξενοφών στον χώρο όπου σήμερα υπάρχει η επ' ονόματί του φερομένη μονή, βρήκε κατά την παράδοση μικρό ναΐσκο του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου και τη θαυματουργή εικόνα του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου. Η εικόνα αυτή βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη κατά την περίοδο της εικονομαχίας, όταν οι άγιες εικόνες κατακαίγονταν από τους ασεβείς και αιρετικούς. Τότε η Αγία αυτή εικόνα, μαζί με άλλες, ρίχθηκε στη φωτιά. Αλλά, ω του θαύματος!, η φωτιά σβήστηκε και η εικόνα βρέθηκε σώα και αβλαβής προς καταισχύνην των ασεβών. Τότε ένας από αυτούς, ο θρασύτερος και τολμηρότερος από όλους, αφού έλαβε μάχαιρα χτύπησε την μορφή του Αγίου στον πώγωνα και αμέσως το αίμα που έτρεξε από την πληγή παρέστησε τον Άγιο ζωντανό και θαυμαστό, να ελέγχει δε τρανώς την πλάνη των αιρετικών. Αυτό δε, φαίνεται μέχρι σήμερα.
 Αποτέλεσμα εικόνας για ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΣ ΞΕΝΟΦΩΝ Ο ΚΤΗΤΩΡ
  Μετά από ότι συνέβη, οι ασεβείς εκείνοι άνθρωποι τράπηκαν σε φυγή. Ένας δε ευσεβής και φιλόθεος Χριστιανός πήρε την εικόνα με φόβο και ευλάβεια και την έφερε στην παραλία. Εκεί, αφού προσευχήθηκε θερμά στον Πανάγαθο Θεό, για να διασώσει την εικόνα, την έριξε στη θάλασσα. Έτσι η εικόνα του Αγίου Γεωργίου έφθασε στη μονή Ξενοφώντος, για να καταστεί στήριγμα και παρηγοριά των μοναστών, οροθέτης και φύλακας του ευλογημένου εκείνου τόπου.
  Όταν ο Όσιος Ξενοφών είδε την αγία εικόνα και έμαθε περί της παραδόξου επελεύσεως αυτής διά της θαλάσσης, ανήγειρε με δικά του έξοδα και πολύ κόπο νέα μεγαλοπρεπέστατη μονή, την οποία αφιέρωσε στον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο και κατέστησε αυτήν αρετής φροντιστήριο, ασκήσεως γυμναστήριο, υπακοής και ταπεινοφροσύνης θείο ενδιαίτημα, σωφροσύνης κατοικητήριο, μάλιστα δε ελεημοσύνης και αγάπης οίκο.
  Ο Όσιος διά της διακρίσεως και της πλήρους αγάπης καρδίας αυτού, είλκυε πάνω του τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Γι' αυτό τον βλέπουμε να έρχεται ειρηνοποιός στις διενέξεις και στις προστριβές μεταξύ ορισμένων μονών του Άθω, που συνέβησαν κατά τις αρχές του 11ου αιώνα μ.Χ., με αφορμή εδαφικές διαφορές και καταπατήσεις, στις οποίες έδινε τη λύση επιτυγχάνοντας την εφαρμογή του δικαίου και την τακτοποίηση όλων των ενδιαφερομένων πλευρών. Βρίσκουμε δε και τις περίφημες «ασφάλειες» αυτού, δηλαδή τα συμβόλαια ή συμφωνητικά, στα οποία και σκιαγραφείται γλαφυρά το σοφότατο του νου του, το πραότατο της καρδιάς του, το ειρηνοποιό της διαθέσεώς του, το δικαιότατο της γνώμης του, η πλούσια και βαθύτατη μόρφωση και καλλιέργειά του. Και από όλους τους πατέρες απεκλήθη «ο δίκαιος».
  Ο Όσιος Ξενοφών, περί το τέλος του βίου του, παραιτήθηκε από την ηγουμενία υπέρ του αδελφού του Θεοδώρου και εφησύχαζε αναμένοντας ειρηνικά την ώρα της εκδημίας του προς τον Κύριο. ο Κύριος τον ανέπαυσε με ειρήνη μεταξύ των ετών 1018 - 1035 μ.Χ.

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΜΑΡΚΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ.

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ & ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ.

Ο Ευαγγελιστής Μάρκος και το Ευαγγέλιό του.



Κατά την Εκκλησία ο Ευαγγελιστής Μάρκος ταυτίζεται με τον Ιωάννη – Μάρκο, τον αναφερόμενο στις Πράξεις των Αποστόλων και σε Επιστολές της Κ. Διαθήκης. Ο Ιωάννης, λοιπόν, ή Μάρκος, που ήταν το δεύτερό του κατά τη συνήθεια των ρωμαϊκών χρόνων, ήταν γιος μιας χριστιανής με το όνομα Μαρία. Αυτή διέθετε το σπίτι της στα Ιεροσόλυμα, για τις συνάξεις των πρώτων Χριστιανών.  Σύμφωνα με την κυριαρχούσα άποψη, στο ανώγειο αυτού του σπιτιού έλαβε χώρα ο Μυστικός Δείπνος. Ακόμα πιστεύεται ότι ο άνδρας που κουβαλούσε «κεράμιον ύδατος» (Μαρκ. ιδ΄13), ήταν ο ίδιος ο Μάρκος. Άλλωστε και ο νεαρός που φεύγει σχεδόν γυμνός, για να μη συλληφθεί στη Γεθσημανή είναι πάλι ο Ιωάννης Μάρκος, [Μαρκ. ιε΄ 51].
Ο Μάρκος συνεργάστηκε ιεραποστολικά με τους Αποστόλους Παύλο και Πέτρο. Στην αρχή συνόδευε τον Βαρνάβα (θείο του) στην πρώτη περιοδεία του Παύλου, για να φύγει αργότερα, όταν ο Παύλος και η συνοδεία του έφταναν στην Πέργη, επιστρέφοντας στα Ιεροσόλυμα. Στην αρχή της δεύτερης περιοδείας του Παύλου τον εγκαταλείπει και πάλι, σπεύδοντας να κηρύξει το ευαγγέλιο στην Κύπρο με το Βαρνάβα. Τα επόμενα όμως χρόνια ο Μάρκος είναι κοντά στον Παύλο που «αιχμάλωτος» συγγράφει τις επιστολές του (Κολασ. δ΄10, Φιλήμ. 24), ενώ έπειτα συντροφεύει τον Πέτρο (Α΄ Πέτρ. ε΄17).

Η αρχαία παράδοση, συνδέει τον Ευαγγελιστή με την ίδρυση της Εκκλησίας Αλεξανδρείας, ενώ η Κοπτική Εκκλησία αποδίδει σ' αυτόν τη συγγραφή μιας από τις αρχαιότερες Θείες Λειτουργίας. Πάντως κανείς αρχαίος Αλεξανδρινός συγγραφεας δεν κάνει λόγο για διαμονή του Μάρκου στην Αλεξάνδρεια. Το απόκρυφο βιβλίο “Πράξεις Μάρκου” (5ος αιώνας) κάνει λόγο για μαρτύριο του Αγίου Ευαγγελιστού Μάρκου.
ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΤο δεύτερο, όπως συνηθίσαμε να λέμε, Ευαγγέλιο [χρονικά γράφηκε πρώτο, πριν το 65 μ.Χ.], έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τα άλλα συνοπτικά ευαγγέλια, (Ματθαίου και Λουκά). Ο Μάρκος ασχολείται με τη δημόσια δράση του Κυρίου μέχρι και την Ανάσταση Του, παραλείποντας γενεαλογία, γέννηση και παιδικά χρόνια Του. Αναφέρει περιληπτικά ομιλίες του Κυρίου, με εξαίρεση τις προφητείες Του στο ιγ΄ κεφάλαιο. Αντίθετα απαριθμεί πολλά θαύματά Του. Οι αφηγήσεις του, ζωντανές και παραστατικές με πολλές λεπτομέρειες («προφορικό» κείμενο). Συνηθίζει να εκφράζει τις εντυπώσεις των πρωταγωνιστούντων προσώπων της διήγησής του και να φανερώνει συναισθήματα και αντιδράσεις τους. Όταν, όμως, πρέπει να δοθεί ζωηρότητα στις διηγήσεις του, ο Μάρκος χρησιμοποιεί πλούσια φρασεολογία. Ο Ευαγγελιστής διασώζει λόγια του Κυρίου στη μητρική Του γλώσσα, όπως ειπώθηκαν: «Βοανεργές, Ταλιθά κούμι, Εφφαθά, Κορβάν, Αββά». Το ύφος του Ευαγγελίου κρίνεται ρεαλιστικό και αντικειμενικό. Μας παρουσιάζει τον Κύριο όπως είναι: «ο Υιός του Θεού εν δυνάμει» (Ρωμ. α΄ 4), πρόσωπο θεανδρικό ως Υιός του Θεού και ως γιος του Ανθρώπου, ο Κύριος μας αλλά και ο συμπάσχων λυτρωτής μας.
  Η γλώσσα που γράφηκε το Ευαγγέλιο είναι η ελληνική. Στη συνέχεια μεταφράστηκε στα λατινικά. Δεν έχει αποδειχτεί επαρκώς πότε γράφηκε το κατά Μάρκον ευαγγέλιο. Η προφητεία όμως του Κυρίου περί καταστροφής των Ιεροσολύμων (70 μ.Χ.) φαίνεται σαν κάτι μελλοντικό. Ο Ευσέβιος πίστευε ότι γράφτηκε γύρω στο 43-44 μ.Χ., ενώ ο Ειρηναίος και ο Κλήμης Ρώμης τοποθετούν τη συγγραφή στο 64 μ.Χ., αμέσως μετά την άφιξη ή το θάνατο του Πέτρου στη Ρώμη. Πιθανότατα, το ευαγγέλιο γράφηκε στη Ρώμη. Ο σκοπός της συγγραφής είναι κατηχητικός και ιστορικός. Ιστορικός γιατί καταγράφει λεπτομερώς τη δημόσια δράση του Κυρίου και κατηχητικός γιατί διασώζει εμμέσως τη διδασκαλία του απ. Πέτρου. (Ειρηναίος, «κατά αιρέσεων 3,10,6). Απευθύνεται στους «εξ εθνών» χριστιανούς, κι αυτό διότι ο. Μάρκος πάντα μεταφράζει τις αραμαϊκές λέξεις ενώ αντίθετα δεν εξηγεί καθόλου τις ρωμαϊκές, αφού απευθύνεται σε Ρωμαίους πολίτες. Επίσης διευκρινίζει και επεξηγεί διάφορες ιουδαϊκές συνήθειες και έθιμα όπως οι πλύσεις των χεριών (ζ΄3-4), το εβραϊκό Πάσχα (ιδ΄12), η Παρασκευή (ιε΄42), κ.α. Εφόσον γράφει προς εθνικούς, δεν υπάρχει ανάγκη να αποδείξει την ανθρώπινη καταγωγή του Κυρίου από το Δαβίδ, ούτε ότι στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού εκπληρώνονται όλες οι προφητείες.
  Αντίθετα με εκτενή αναφορά σε θαυμαστές θεραπείες, σε αναστάσεις νεκρών, στην κυριαρχία Του επί των φυσικών δυνάμεων, σε αποδιώξεις δαιμόνων, στη Μεταμόρφωσή Του, στις Προφητείες Του, στο σταυρικό Του θάνατο, στην Ανάστασή Του, στην Ανάληψη Του, στην κυριαρχία Του επί του θανάτου, καταφέρνει να αποδείξει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού.
aktinesblogspot.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ 24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1821

Αθανάσιος Διάκος - Η θυσία στην Αλαμάνα 

(24 Απριλίου 1821)

Αθανάσιος Διάκος: Η θυσία στην Αλαμάνα
του Δημητρίου   Φωτιάδη
Έπειτα από το πάρσιμο των Σαλώνων από τον Πανουργιά, της Λειβαδιάς από τον Θα­νάση Διάκο και της Θήβας από το πρωτοπαλίκαρό του, τον Βασίλη Μπούσγο, ένας άλλος ξακουστός καπετάνιος της Ρούμελης, ο Γιάννης Δυοβουνιώτης μπλοκάρησε τους Τούρκους στο δυνατό και σ’ απόκρημνα μέρη κάστρο της Μπουδουνίτσας. Ο Δυοβουνιώτης είχε γεννηθεί στο χωριό Δυο Βου­νά, απ’ όπου και πήρε τ’ όνομά του. Δεν ήταν πια νέος μέτραγε πενήντα οχτώ χρόνια ζωής, που τα πιό­τερα απ’ αυτά τα έζησε αρματολός και κλέφτης. Με μουστάκες ως τ’ αυτιά, με τα γκρίζα μαλλιά του που πέφτανε πλούσια στους ώμους του, με τη φωνάρα του και το δασύτριχο στήθος του στάθηκε ένας από τους γραφικούς τύπους του Εικοσιένα.
Μπροστά στην Μπουδουνίτσα έσμιξε τον Δυοβουνιώτη ο Διάκος. Μα όπως το κάστρο μπορούσε να παρθεί μονάχα από πείνα, άφησαν μια δύναμη να το πολιορκεί κι αυτοί τράβηξαν να πιάσουν τα περάσμα­τα στον Σπερχειό.
Και είχανε δίκιο. Γιατί από τη μια οι Τούρκοι της Μπουδουνίτσας, καθώς δεν τους απόμεινε πια τίποτα να φάνε, έπειτα από λίγες μέρες παραδόθηκαν και( από την άλλη, δυνατό τούρκικο ασκέρι ετοιμαζόταν να περάσει από το Ζητούνι, όπως λέγανε τότε τη Λαμία, και να ροβολήσει κατά κάτω.

Όταν ο Χουρσίτ πασάς, ο σερασκέρης της εκ­στρατείας ενάντια στον Αλήπασα, έμαθε πως η φω­τιά της αποστασίας απλώθηκε στην ανατολική Ρού­μελη, κατάλαβε πως βρισκόταν μπροστά σε μια γε­νική εξέγερση των άπιστων Γιουνάνηδων και πως οι δυνάμεις του Γιουσούφ πασά και του κεχαγιά του Μουσταφάμπεη δεν ήταν, παρ’ όλα τα κατορθώματά τους, αρκετές να ξεπαστρέψουν τους ζορμπάδες.
Αποφάσισε λοιπόν να οικονομήσει όσο πιότερο στρατό μπορούσε για να πνίξει στα γεννοφάσκια της την Επανάστασή μας. Διάλεξε δυο στρατηγούς να φέρουν σε τέλος το σκοπό του. ο ένας ήταν ο αδελφικός του φίλος Κιοσέ Μεχμέτ πασάς κι ο άλλος ο Αρβανίτης Ομέρ Βρυώνης, που είχε διοριστεί πριν από λίγο καιρό πασάς στο Μπεράτι. Από τους δυο καλύτερος ο δεύτερος. Είχε όνομα τρανού πολεμάρχη και λέγανε πως καταγόταν από παλιά χριστιανική φαμελιά. Η αρχιστρατηγία όμως δόθηκε στον Κιοσέ Μεχμέτ όπως, εξ αιτίας του Αλήπασα, δεν εμπιστεύονταν τότε τόσο τους Τουρκαρβανίτες.
Τ’ ασκέρι τους μέτραγε οχτώ χιλιάδες πεζούρα και χίλιους καβαλαραίους, δύναμη που φαινόταν πως έφτανε και παραέφτανε να ξεπαστρέψει τις μικρές και σκόρπιες δυνάμεις των ξεσηκωμένων. Η διαταγή που είχανε ήταν, αφού πριν ξεκαθαρίσουν τα επαναστατικά σώ­ματα της Ρούμελης, να περάσουν στο Μοριά, για να δώσουν, μαζί με τους πολιορκημένους στα κάστρα, το χτύπημα του θανάτου στους ξεσηκωμένους. Και τόση στεκόταν η πεποίθηση του Χουρσίτ πως όλα θα πάνε όπως τα λογάριαζε, που ονόμασε τον Κιοσέ Μεχμέτ πασά προσωρινό στη θέση του βαλή του Μόρια.
Με τον Διάκο και τον Δυοβουνιώτη έσμιξε κι ο ήρωας των Σάλωνων, ο Πανουργιάς. Χτύπησαν τους Τούρκους του Πατρατσικιού, της σημερινής Υπά­της, δίχως όμως να μπορέσουν να τους εξοντώσουν. Όταν μάθανε πως έρχονται οι δυο πασάδες τους πα­ρατάνε κι αποτραβιούνται στους Κομποτάδες. Κάνουνε, στις 20 του Απρίλη, συμβούλιο κάτω από το αιωνόβιο πλατάνι του χωριού κι αποφασίζουν ν’ αντιβγούνε στα στενά στον εχθρό όσος κι αν είναι.
Ο Πανουργιάς είχε ίσαμε εξακόσιους Σαλωνίτες, ο Διάκος πεντακόσιους Λειβαδίτες κι ως τετρακόσιους από τα γύρω μέρη ο Δυοβουνιώτης. Αυτοί οι χίλιοι πεντακόσιοι θ’ αντιβγούν σ’ εννιά χιλιάδες Τούρκους.
Ο Πανουργιάς, που τον ακολουθούσε ο επίσκοπος των Σαλώνων Ησαΐας, έπιασε το Μουσταφάμπεη και τη Χαλκωμάτα, ο Δυοβουνιώτης το γεφύρι του Γοργοπόταμου κι ο Θανάσης Διάκος της Αλαμάνας. Μόλις πρόφτασαν να στήσουν καραού­λια, 23 του Απρίλη, και φάνηκε το τούρκικο ασκέρι. 
Ο Ομέρ Βρυώνης, που ήταν η προφυλακή, τραβά στο Λιανοκλάδι να χτυπήσει τον Δυοβουνιώτη και τον Πανουργιά. Ο Κιοσέ Μεχμέτ ξεχύνεται από το Ζητούνι να διαβεί από το γεφύρι της Αλαμάνας.

Πρώτος πισωδρομάει ο Δυοβουνιώτης. Παρατά το Γοργοπόταμο κι αποτραβιέται στα Δυο Βουνά ν’ ασφαλιστεί.
Αντιβγαίνει στον Ομέρ Βρυώνη ο Πανουργιάς, μα μπροστά στο πλήθος και την ορμή των Τούρκων δειλιάζουν τα παλικάρια του και σκορπάνε.
Μαζί τους κι ο ήρωας δεσπότης Ησαΐας. Χοντρός και ηλικιωμένος καθώς ήταν, λαχανιάζει να προφτάσει όσους φεύγανε, μα δεν τα καταφέρνει. Τον παίρνει στις πλάτες του ένα θηρίο, ο Μαρκόπουλος. Τον πάει κάμποσο διάστημα, μα το βάρος του δεσπότη τον τσακίζει.
—  Παιδί μου, του λέει ο Ησαΐας, παράτησέ με γιατί άδικα κι εσύ θα χαθείς, που είσαι πιο χρήσιμος από μένα στον πόλεμο.
Σιμώνουν οι Τούρκοι τον δεσπότη. Γονατίζει, ση­κώνει το κεφάλι του, κοιτάζει τον ουρανό και λέει: 
—  Παναγιά μου, σώσε την πατρίδα μας!  Την ίδια στιγμή πέφτει στη γη κομμένο από για­ταγάνι το κεφάλι του. 
Ο Διάκος στην Αλαμάνα έπρεπε τώρα ν’ αντιβγεί στ’ ασκέρια των δυο πασάδων. Τι του απόμενε να κάνει; Τι άλλο παρά να πισωδρομήσει κι αυτός. Ν’ αντισταθεί στο μπούγιο του εχθρού θατανε σί­γουρος χαμός. Κι όμως τον πρόκρινε. Πριν από λίγες μέρες μιλώντας στο λαό της Λειβαδιάς είχε πει πως ήρθε ο καιρός να μάθουν οι Έλληνες να μη φεύγουν μπροστά στον Τούρκο. Και τώρα έφτασε η ώρα ν’ αρνηθεί ή να κρατήσει τα όσα έλεγε. Διάλεξε το δεύτερο.
Στέλνει τα πρωτοπαλίκαρά του Μπακογιάννη και Καλύβα να ξεθαρρέψουν εκείνους που κράταγαν το γεφύρι. Και τούτοι οι αθάνατοι άντρες αποφασίζουν να δώσουν πρώτοι το παράδειγμα της θυσίας. Μαζί μ’ άλλους δυο ήρωες, που η παράδοση δε μας έσωσε τα ονόματά τους, περνάνε το γιοφύρι και πιάνουν ένα παλιοχάνι. Τέσσερα καριοφίλια θ’ αντιβγαίνανε σε χιλιάδες τούρκικα ντουφέκια!
Ο Διάκος κράταγε τα Ποριά. Ξεχύνονται σε γιου­ρούσι οι Τούρκοι. Ο Βασίλης Μπούσγος λέει στον καπετάνιο πως άλλο τίποτα δεν απόμενε παρά να παρατήσουν τον άνισο κι άσκοπο πια αγώνα και να βρούνε σωτηρία στα βουνά. Αρνιέται. Ο σεΐζης47 του φέρνει τη φοράδα του, την Αστέρω.
—   Καπετάνιε, άδικα θα χαθούμε!
—   Ο Διάκος δεν παρατά τους συντρόφους του! τους αποκρίνεται δείχνοντας εκείνους που κράταγαν το παλιοχάνι.
Απόμειναν πενήντα γύρω του. Οι άλλοι σκόρπι­σαν. Και να, σκοτώνεται δίπλα του ο αδερφός του, ο Γ. Μασαβέτας. Μα η καρδιά του Διάκου δε λυγά, όπως δε λύγισε, στο ίδιο κείνο μέρος, η καρδιά του Λεωνίδα.
Παράδοξη σύμπτωση; Ίσως. Ας μην ξεχνά­με όμως πως οι Έλληνες του Εικοσιένα είχανε, κα­θώς είπαμε, παράδειγμα στον αγώνα τους για λευ­τεριά τους αρχαίους Έλληνες. Και τ’ όνομα του Λεω­νίδα βρισκόταν αδιάκοπα στα χείλια όλων. Η φαν­ταστική μορφή του έσκιζε τις θάλασσες σε τόσα ακρόπρωρα καραβιών μας... Τη χρυσή εκείνη ώρα της άνοιξης ξαναζούσε στις Θερμοπύλες, έπειτα από δυο χιλιάδες τρακόσια χρόνια, η άσκοπη φαινομε­νικά θυσία — η θυσία που γίνεται σύμβολο, που γίνεται δύναμη, που γίνεται θρίαμβος, που γίνεται αθανασία μέσα από το θάνατο. Η θυσία της ανάστασης. Ο μυθικός φοίνικας ξαναγεννιόταν από τη στά­χτη του. 
Οι λίγοι Έλληνες πολεμάνε πια στήθος με στήθος με τους Τούρκους. Δε δουλεύουν τα ντουφέκια, παρά μονάχα οι μπιστόλες, οι πάλες, τα γιαταγάνια. Μια σφαίρα χτυπά στην ωμοπλάτη τον Διάκο. Παράλυσε το δεξί του χέρι. Με τ’ αριστερό κρατά το σπασμένο κι αυτό σπαθί του. Ένας απομένει ακόμα ζωντανός δίπλα του, ο Μπούσγος. Χυμά — γίγαντα τον κάνει η απελπισία—σκίζει τους Τούρκους και γλιτώνει. Τον Διάκο τον πιάνουν ζωντανό. Δένουν πισθάγκωνα τα χέρια του και του πεδουκλώνουν μ’ αλυσίδες τα ποδάρια του. Τον φορτώνουν σε μουλάρι. Καθώς τον πάγαιναν και πέρναγε μπροστά στο χάνι όπου ακόμα πολεμούσαν οι τέσσερεις αθάνατοι Έλληνες, φω­νάζει:
—   Μπακογιάννη, Καλύβα, δέκα χιλιάδες με κρατάνε! 
Και τότε εκείνοι οι τέσσερεις ανοίγουν την πόρτα και χύνονται πάνω στις χιλιάδες των Τούρκων να τον λευτερώσουν! Μα δεν πρόλαβαν βέβαια να σιμώ­σουν. Τα κουφάρια τους, που τα σκύλευσαν οι εχθροί, δόξασαν για πάντα τη γη που βγάλανε την ύστερη πνοή τους.
Πήγαν τον Διάκο στους πασάδες.
—   Πως σ’ έπιασαν, ωρέ Διάκο, ζωντανό; τον ρωτά ο Ομέρ Βρυώνης.
—  Αν ήξερα πως δε θα σκοτωνόμουνα, του αποκρίνεται, θα κράταγα μια ριξιά στη μπιστόλα μου για μένα.
Ο Κιοσέ Μεχμέτ πασάς τον ρωτά: 
—   Γιατί κάνατε ζορμπαλίκι; Τι γυρεύετε; 
—   Πήραμε τ’ άρματα για να ξεσκλαβωθούμε. 
—   Αν θες να μας δουλέψεις σου χαρίζω τη ζωή. 
—   Δε σας δουλεύω, πασά. 
—   Θα σε ξεκάνω, ωρέ Διάκο. 
—   Σκότωσέ με. Να ξέρεις όμως πως η πατρίδα μου έχει πολλούς ωσάν εμένα. 
Αποφάσισαν παράδειγμα τρόμου να γίνει το τέ­λος του. Θα τον σούβλιζαν.
Την άλλη μέρα τον πήρανε να τον πάνε στο Ζητούνι, να μαρτυρήσει μπροστά σ’ όλη την Τουρκιά. Του δίνουνε να κρατά τη σούβλα. Την πετά φωνάζοντας:
—   Ωρέ Αρβανίτες, δεν είναι κανένας από σας πα­λικάρι να με ξεκάνει με την μπιστόλα του, παρά αφήνετε τους χαλδούπηδες48 να με τυραννάνε; Δεν είμαι κακούργος. Για το μιλέτι μου49 πολέμησα. 
Η Τουρκιά — γυναίκες, γέροι, άντρες, παιδιά — δε συγκινιέται από το μαρτύριο του ήρωα. Τον βρί­ζουνε, τον φτύνουνε, λυσσομανάνε.
Ήτανε η πιο γλυκιά ώρα του χρόνου· άνοιξη, Κυ­ριακή 24 του Απρίλη. Οι μακελάρηδες ανάβουν τη φωτιά, όπου θα ψηνόταν, ωσάν τ’ αρνιά το Πάσχα, ο ήρωας. Η παράδοση λέει πως τότε ο Διάκος, ρί­χνοντας μια ματιά ολόγυρα — στον ουρανό, στα βου­νά, στους κάμπους της πατρίδας, είπε τούτους εδώ τους δυο στίχους:
Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει, 
τώρα π’ ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η γης χορτάρι.
Τον σούβλισαν κι έπειτα τον σιγόψησαν ώσπου να βγει η ψυχή του.
Η Νέα Ελλάδα είχε αποχτήσει όχι μονάχα έναν ακόμα μάρτυρα, παρά και τις Θερμοπύλες της.
Δεν παραθέτουθε τις υποσημειώσεις και τις παραπομπές με σκοπό να προωθήσουμε την αγορά αυτής της εξαιρετικής εργασίας του Δημ.Φωτιάδη.
Από: «Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 21» Β’ Έκδοση ‘Ν.ΒΟΤΣΗ’ 1977