ΧΑΡΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΟΥΝ
ΕΙΡΗΝΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ
ΕΥΛΟΓΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ.



Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΧΕΙ ΤΡΙΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ.ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΤΟΝ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΣΜΟ,
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΤΗΝ ΜΑΣΟΝΙΑ.
ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ


ΠΙΣΤΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΓΙ'ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙἈΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ!!!!!!!!


Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΘΕΛΕΙ ΟΧΙ Ν΄ΑΔΕΙΑΣΟΥΝ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ,ΑΛΛΑ ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΝ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΟ ΤΟ ΦΡΟΝΙΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΙΣΤΗ.
ΠΑΤΗΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ







ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΘΕΣΗ Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ;


1.Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

2.Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ;

3.Ο ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

4.ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ;






ΑΡΑΓΕ ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΘΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ;



ΤΡΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Α) ΤΟΥ ΑΔΑΜ

Β)ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

Γ)ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ.

ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ




















Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2018

Ο ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΕΚ ΚΑΡΥΩΝ ΤΗΣ ΧΙΟΥ.

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ  ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ 
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΕΚ ΚΑΡΥΩΝ ΤΗΣ ΧΙΟΥ.
  ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ, Θεολόγου – Καθηγητού
Μια από τις πλέον πρόσφορες μεθόδους εξισλαμισμού, στα μαύρα χρόνια της δουλείας, που χρησιμοποιούσαν οι Τούρκοι, ήταν η συκοφαντία.     Συκοφαντούσαν κάποιον Χριστιανό ότι δήθεν ασπάστηκε το Ισλάμ και κατόπιν τον  κατέδιναν ως «αποστάτη», που, αν δεν γινόταν μουσουλμάνος, τον σκότωναν! Ένας από αυτούς υπήρξε και  ο Νεομάρτυρας Άγιος Νικόλαος από τη Χίο.           Γεννήθηκε στις Καρυές της νήσου Χίου, στα 1731.Γονείς του ήταν οι ευσεβείς Χριστιανοί και ονομάζονταν Πέτρος και Σταματού. Από μικρός έμεινε ορφανός από πατέρα, αλλά πρόκοψε σε ευσέβεια καιαρετή.                    Σε ηλικία είκοσι ετών αποφάσισε, λόγω ανέχειας, να περάσει στην Μ. Ασία, με κάποιον συγχωριανό του για να εργαστούν ως κτίστες. Εγκαταστάθηκαν στη Μαγνησίακαι εργάζονταν τίμια. Παράλληλα ο Νικόλαος πρόκοβε και πνευματικά, ώστε όλοι τον εκτιμούσαν. Όμως ύστερα από καιρό υπέστη κάποιο ψυχικό νόσημα. Σαν να σάλεψε ο νους του και έκανε πράγματα περίεργα και τρελά. Οι Χριστιανοί τον συμπονούσαν και του παραστέκονταν, όχι όμως και οι αλλόθρησκοι Τούρκοι, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι το πρόβλημα υγείας του, αποπειράθηκαν να τον εξισλαμίσουν. Βρισκόμαστε άλλωστε στην εποχή κορύφωσης του εξισλαμισμού. Με αυτόν τον τρόπο επιχειρούσε η οθωμανική εξουσία να εξαφανίσει τις διάφορες υπόδουλες εθνότητες και ιδιαίτερα τους Χριστιανούς, διότι με την άρνηση της πίστεώς τους, έχαναν και την εθνικότητά τους.                            Οδηγήθηκε μπροστά σε μουλάδες και αγάδες, οι οποίοι με υποκριτικά κομπλιμέντα και ταξίματα προσπαθούσαν να τον πείσουν να αλλαξοπιστήσει. Όμως εκείνος συνέχιζε να μένει σκεπτικός και σιωπηλός. Ήταν σαν να μην τους άκουγε. Αφού διαπίστωσαν το μάταιο των προσπαθειών τους, αγανακτισμένοι, τον έβρισαν, τον κτύπησαν και τον έδιωξαν σαν τρελό.                                                          Βλέποντας οι συμπατριώτες του ότι η κατάσταση της υγείας του χειροτέρευε, τον πήραν και τον πήγαν στη Χίο και τον παρέδωσαν στην αδελφή του, εξιστορώντας της τα γενόμενα και την κατάσταση του αδελφού της. Της επισήμαναν ιδιαίτερα την απόπειρα εξισλαμίσεώς του. Όμως η αδελφή του, προφανώς από άγνοια, φέρθηκε άφρονα και επιπόλαια. Φανέρωσε τα συμβάντα σε κάποιους συγγενείς της, οι οποίοι διέδωσαν τη φήμη ότι είχε εξισλαμισθεί. Η φήμη διαδόθηκε στο νησί και έφτασε και στους ντόπιους Τούρκους αγάδες, οι οποίοι βρήκαν την ευκαιρία να τον κατηγορήσουν ως αρνητή του Ισλάμ και να τον πιέσουν να εξισλαμισθεί στ’ αλήθεια. Τον πήραν, τον μετονόμασαν σε Μεϊμέτη (Μεχμέτ), τον έντυσαν τούρκικα ρούχα και άφησαν την περιτομή για αργότερα. Για να ζήσει έβοσκε τα κοπάδια των Κρεατεμπόρων του νησιού.                                                  Τόπος της εργασίας του τα βουνά της Χίου, όπου έβοσκε τα ζώα. Στο βουνό «Αγία Υπομονή» συνάντησε έναν ενάρετο και απλοϊκό αρχιμανδρίτη, ο οποίος ονομάζονταν Κύριλλος. Ο καλός κληρικός έπιασε συζήτηση μαζί του και διέγνωσε ότι επρόκειτο για καλό χαρακτήρα, γι’ αυτό του έδωσε κάποιες συμβουλές. Η συνάντηση αυτή  και τα λόγια του αρχιμανδρίτη είχαν καταλυτική σημασία για τον πολύπαθο νέο. Κάποια νύχτα κοιμήθηκε σε κάποιο ερειπωμένο ναό της Αγίας Άννας, βλέποντας ένα παράξενο όνειρο. Μια πανέμορφη κόρη του είπε: «Να πας στον ιερέα του ναού του Γιού μου, να σε λούσει, να γίνεις καλά, για να σε πάρω γαμπρό». Ο Νικόλαος ξύπνησε συγκλονισμένος και έτρεξε στην αδελφή του, στην οποία διηγήθηκε το όνειρό του. Κατόπιν πήγαν μαζί στον ιερέα του χωριού, ο οποίος όμως δεν του έδωσε σημασία. Τότε πήγε στοΝαό του Σωτήρος, όπου εφημέρευε ο αρχιμανδρίτης Κύριλλος, ο οποίος τον καλοδέχτηκε, του διάβασε ευχές και τον ράντισε με Αγιασμό. Ο Νικόλαος έγινε πλέον καλά, ήρθε ξανά στα λογικά του! Από εκείνη τι στιγμή η ζωή του άλλαξε ριζικά. 
  Ζούσε ζωή μετάνοιας και συντριβής. Αφήνοντας κατά μέρος τις βιοτικές μέριμνες, ασχολούνταν με προσευχές και νηστείες. Αδιαφορούσε στις προτροπές της αδελφής του να χαλαρώσει τον αγώνα του. Έμεινε συχνά νηστικός για τρεις ημέρες! Όμως αντιμετώπιζε ένα μεγάλο πρόβλημα. Οι συγχωριανοί του τον απέφευγαν και δεν τον δέχονταν στην Εκκλησία, διότι είχε ακουστεί η φήμη ότι αλλαξοπίστησε, παρ’ όλα τα παρακάλια και τα δάκρυά του, γιατί φοβούνταν τη μανία των Τούρκων.                                                      Όμως οι Τούρκοι του νησιού έμαθαν ότι άφησε ξανά το Ισλάμ και ασπάστηκε τον Χριστιανισμό. Τον συλλαμβάνουν και τον στέλνουν στον δικαστή, δεμένο πισθάγκωνα. Μαζί του συνέλαβαν τον εφημέριο του χωριού και δύο πρόκριτους. Ο Νικόλαος απολογήθηκε με ηρωισμό και ομολόγησε την πίστη του στο Χριστό, αψηφώντας τα ταξίματα και τις φοβέρες των απίστων. Παράλληλα είχε ενοχλήσεις και από τον ιερέα και τους πρόκριτους, οι οποίοι τον παρότρυναν να τουρκέψει για να βγουν από τη φυλακή!                                              Μετά από την ομολογία του παραδόθηκε στους άγριους δημίους για να βασανιστεί. Τον οδήγησαν στη φυλακή, όπου έχυσαν νερά τον ξάπλωσαν σε σανίδα με καρφιά και έριξαν πάνω στο στήθος του ένα ογκόλιθο. Το μαρτύριο ήταν φοβερό, όμως ο Μάρτυρας το υπέμεινε, δοξολογώντας το Θεό. Αλλά το θαύμα δεν άργησε να γίνει. Ένας μεγάλος σεισμός τα μεσάνυχτα κύλησε την πέτρα και ο Νικόλαος ελευθερώθηκε από το μαρτύριο και θεραπεύτηκε από τις πληγές! Επίσης η φυλακή γέμισε από μια άρρητη ευωδία! Τότε ο συγκρατούμενός του ιερέας μετανόησε για τις προτροπές τους προς τον Μάρτυρα να αλλαξοπιστήσει. Μαζί τους δοξολόγησαν το Θεό και όλοι οι φυλακισμένοι.                                                             Την επομένη πήραν τον Μάρτυρα και τον έριξαν σε έναν βρωμερό στάβλο αλόγων, δεμένο χειροπόδαρα, για να μην επηρεάζονται οι άλλοι φυλακισμένοι, πιστεύοντας ότι θα τον ποδοπατούσαν τα άλογα και θα τον θανάτωναν. Όμως τα ζωντανά δεν τον έβλαψαν. Εκείνος προσευχόταν αδιάλειπτα, δοξολογούσε το Θεό και νήστευε.
  Σε μερικές ημέρες, αφού είδαν οι Τούρκοι ότι δεν είχε πεθάνει, αποφάσισαν να τον εκτελέσουν. Τον οδήγησαν στη θέσηΒουνάκι, έξω από τα τείχη της Σούδας του Κάστρου. Συγκεντρώθηκε πολύ κόσμος και οι αγάδες τον ρώτησαν για τελευταία φορά αν θέλει να γίνει μουσουλμάνος για να σωθεί. Αυτός κούνησε το κεφάλι του αρνητικά και τότε άρχισαν να του μπήγουν μαχαίρια στο κορμί. Εκείνος, με όση δύναμη του είχε απομείνει φώναζε: «Παναγία βόηθα με»! Στο τέλος του έκοψαν το κεφάλι και η ψυχή του φτερούγησε στον ουρανό. Ήταν 31 Οκτωβρίου 1754, ετών 23! Το σώμα του το κρέμασαν για παραδειγματισμό. Τότε συνέβη το απροσδόκητο: ένα ανεξήγητο θάμπωμα κατάλαβε όλο το νησί και το σώμα του Μάρτυρα λαμποκοπούσε! Τρία ημερονύχτια έλαμπε το τίμιο λείψανο. Οι Τούρκοι θέλησαν να το καταστρέψουν και έβαλαν φωτιά να το κάψουν. Αλλά δεν το κατάφεραν και γι’ αυτό το έριξαν στη θάλασσα και έγινε άφαντο! Η μνήμη του εορτάζεται στις 31 Οκτωβρίου  

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΗΝΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΗΝΟΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
ΩΡΑ 05:00μ.μ.ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ Θ΄ΩΡΑΣ – ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ & ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ
ΩΡΑ 05:30 π.μ. ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ,ΨΑΛΤΗΡΙΟΝ,ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ Α΄,Γ΄,ΣΤ΄, ΩΡΑΣ
ΩΡΑ 07:00 π.μ.ΟΡΘΡΟΣ – ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΠΕΜΠΤΗ 1/11/18
ΚΟΣΜΑ & ΔΑΜΙΑΝΟΥ – ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ ΤΟΥ ΕΝ ΕΥΒΟΙΑ
(ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΜΙΚΡΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ)
ΣΑΒΒΑΤΟ  3/11/18  
ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
(ΘΑ ΤΕΘΕΙ ΤΕΜΑΧΙΟΝ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΓΙΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ)
ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΛΟΥΚΑ  4/11/18  
ΟΣΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΡΣΛΙΔΗ
ΠΕΜΠΤΗ 8/11/18
ΣΥΝΑΞΙΣ ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΜΙΧΑΗΛ & ΓΑΒΡΙΗΛ &
ΠΑΣΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΥΡΑΝΙΩΝ ΘΕΙΩΝ ΑΫΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΑΣΩΜΑΤΩΝ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  9/11/18 – ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ
(ΤΕΘΕΙ ΤΕΜΑΧΙΟΝ ΛΕΙΨΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΓΙΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ)
ΣΑΒΒΑΤΟ 10/11/18 – ΑΓΙΟΥ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΠΠΑΔΟΚΟΥ
ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ΛΟΥΚΑ   11/11/18
 ΑΓΙΟΥ ΜΗΝΑ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ,ΒΙΚΤΩΡΟΣ & 
ΒΙΚΕΝΤΙΟΥ ΔΙΑΚΟΝΟΥ - ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΤΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ
ΔΕΥΤΕΡΑ  12/11/18 
ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΕΛΕΗΜΩΝΟΣ  - ΝΕΙΛΟΥ ΤΟΥ ΜΥΡΟΒΛΥΤΟΥ
ΤΡΙΤΗ 13/11/18
 ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΤΕΤΑΡΤΗ  14/11/18  - ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΥΔΡΑΙΟΥ

ΑΡΧΗ ΙΕΡΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ
ΑΠΟ ΠΕΜΠΤΗ 15 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΡΙΤΗ  25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ.


ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2018

Η ΑΓΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Η ΡΩΜΑΙΑ.

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΝΔΟΞΟΥ ΟΣΙΟΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΡΩΜΑΙΑΣ. 
undefinedὈνυχας, οδόντας τε και μαστούς, χείρας τε και πόδας, εκκοπείσα ανηλεώς, όνυξιν εξέσθης, πυρί καταφλεχθείσα, Αναστασία μάρτυς οσιοπάρθενε (από την παράκληση)Σήμερα είναι η γιορτή της αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας. Θα θέλαμε να γράψουμε δυό λόγια για την σχετικά άγνωστή αυτή Aγία της εκκλησίας μας, και είμαι σίγουρος, ότι θα μπεί και στην δικιά σας καρδιά, όταν μάθετε τι ζήτησε από Τον Κύριο, τελειώνοντας την ζωή της. Ότι διαβάσετε, είναι παρμένα από το συναξάρι της Αγίας που εκδίδει η Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου Αγίου Ορους, το οποίο ήδη μετράει πέντε εκδόσεις, από το1992. Πρίν μπούμε στον βίο της, σας μεταφέρω μερικά λόγια του ηγουμένου π. Γεωργίου (Καψάνη) ο οποίος προλογίζει το συναξάρι.
“.. η Αγία Αναστασία κατά την μοναχική της ζωή και κατά την διάρκεια του φρικτού μαρτυρίου της μαρτυρίου της παρεκλήθη, δηλαδή παρηγορήθηκε και ενδυναμώθηκε, από τον « Πατέρα των οικτιρμών και Θεόν πάσης παρακλήσεως» Με αυτήν την θεία παράκληση παρηγορεί σήμερα τις πονεμένες ψυχές, είτε με τις θεραπείες της που ενεργεί είτε με την πνευματική ενίσχυση που προσφέρει..»
Ο Βίος της
Η Αγία γεννήθηκε στην Ρώμη, και σε ηλικία είκοσι ετών εγκατέλειψε τον κόσμο για να ντυθεί το μοναχικό ράσο, κάνοντας υπακοή στην γερόντισσα Σοφία. Η νεαρή μοναχή αντιμετώπισε επιτυχώς τις πανουργίες του Διαβόλου ό οποίος της κήρυξε μεγάλο σαρκικό πόλεμο. Το επόμενο όμως στάδιο των δοκιμασιών της, ήταν τα απάνθρωπα βασανιστήρια στα οποία υποβάλλονταν οι χριστιανοί επί εποχής Διοκλητιανού. Η Αγία λοιπόν κατηγορήθηκε ως Χριστιανή, και κατά την πάγια τακτική της εποχής, της ζητήθηκε να θυσιάσει στα είδωλα, να δεχθεί στην ουσία, ως θεούς τα δαιμόνια. Πιστεύω ότι θα της ζητήθηκε να θυσιάσει και στον αυτοκράτορα, στον οποίο θυσίαζαν ως Θεό όλοι οι λαοί της αυτοκρατορίας. Η Αγία αρνήθηκε, έχοντας την ευλογία της γερόντισσας της, από την οποία ζήτησε να προσεύχεται για να μπορέσει ν΄αντέξει τις δοκιμασίες. Αρχικά την παρουσίασαν σ΄ έναν αξιωματούχο ονόματι Πρόβο. Ο Πρόβος προσπάθησε να την πείσει να θυσιάσει πότε τάζοντας την δόξα και μεγαλεία, πότε απειλώντας την. Η αγία ήταν ανένδοτη λέγοντας:- Εγώ ξύλινους και πέτρινους θεούς δεν θα προσκυνήσω ποτέ.» Το μαρτύριο τηςΤότε άρχισαν τα – ομολογουμένως φριχτά- μαρτύρια της. Αρχικά την γύμνωσαν τελείως και την περιέφεραν ανάμεσα σε άνδρες.. Την έκαιγαν, και αφού της διέλυσαν τα μέλη με το φοβερό βασανιστήριο του τροχού,(υπάρχουν στο διαδίκτυο περιγραφές για το απάνθρωπο αυτό βασανιστήριο), της απέκοψαν τους μαστούς. Η Αγία όμως δεν εγκατέλειπε τον αγώνα. Τα βασανιστήρια συνεχίστηκαν, ξερριζώνοντας της τα δόντια και τα νύχια. Τι άλλο έμενε πια να κάνουν οι ειδωλολάτρες , στο βασανισμένο κορμί αυτής της νέας κοπέλλας; Θα της ξερίζωναν την γλώσσα!. Η Αγία πάλι δεν δείλιασε, και
ζήτησε να προσευχηθεί και να δοξάσει Τον Κύριο με το όργανο της γλώσσας.
Αφού ευχαρίστησε Τον Κύριο, ξέρετε τι ζήτησε; Γράφει το συναξάρι: …Τον παρακάλεσε (τον Κύριο) να την αξιώση να τελεἰώση καλώς το μαρτύριο, και όσοι άρρωστοι την επικαλεσθούν σε βοήθεια, να τους θεραπεύη ως ιατρός κάθε αρρώστειας. Την ώρα που η Αγία είπε την προσευχή, ακούσθηκε φωνή από τον ουρανό που μαρτυρούσε την πραγματοποίηση των αιτημάτων, δηλαδή να γίνη το θέλημα της όπως το ζήτησε»Αγαπητέ επισκέπτη, αυτή η μοναδικότητα του αιτήματος της Αγίας προς Τον Κύριο, μόνο στους αγίους την συναντάμε ως έκφραση αγάπης προς τον κόσμο, (θυμίζω τον γέροντα Παίσιο που μεσίτευε στον Κύριο για τις αρρώστειες του κόσμου και όχι για τον δικό του καρκίνο, γιατί ντρεπότανε ) κάνει την αδελφότητα της μονής του Γρηγορίου, όπου βρίσκεται τεμάχιο των λειψάνων της, να την θεωρεί ”προστάτιδα και ιατρό” Την Αγία λυπήθηκε ένας παρευρισκόμενος στο μαρτύριο της – Κύριλλος λεγόμενος -και θέλησε να την δροσίσει με λίγο νερό. Αμέσως ο Πρόβος έκοψε τα κεφάλια και τον δύο. Το τίμιο λείψανο της Αγίας αποδόθηκε στην πνευματική της μητέρα Σοφία, και τάφηκε στην Ρώμη. Το συναξάρι της, που μπορείτε να το αναζητήσετε σε κάθε χριστιανικό βιβλιοπωλείο είναι γεμάτο από θαύματα της Αγίας, και σας συστήνω να το προμηθευτείτε. Κοστίζει λιγότερο από πέντε ευρώ.Τεμάχιο του ιερού λειψάνου της βρίσκεται στο ¨Αγιο Ορός στην Οσίου Γρηγορίου όπως προαναφέραμε, και ένα μικρό τεμάχιο στο παρεκλήσι της Αγίας, που βρίσκεται στονΆγιο Γεώργιο Νέας Ευκαρπίας Θεσσαλονίκης, όπου κάθε εβδομάδα ψαλλεται η παράκληση της. Ένας ναός της υπάρχει στην Ρόδο και είναι κοιμητηριακός, ενώ όπως μάθαμε προς τιμήν της Αγίας, χτίσθηκε ένα μεγάλο εξωκλήσσι στην περιοχή της Κομοτινής από έναν πιστό ο οποίος έτυχε των πρεσβειών της σε θέματα υγείας.Γνωρίζω δε περίπτωση κατα την οποία, «καθαρή» διάγνωση νοσοκομείου ( με την χρήση ιατρικών μηχανημάτων ) για πάθηση καρδιάς, έκανε καρδιολόγο να πετάξει απ΄ το γραφείο του προηγούμενη διάγνωση από το ίδιο νοσοκομείο, και το ίδιο μηχάνημα, διάγνωση η οποία παρουσίαζε προβλήματα για τον ενδιαφερόμενο. Πώς έγινε αυτό; Ο ασθενής επισκέφθηκε την μονή Γρηγορίου στο Άγιο Όρος, και προσκύνησε προσευχητικά το τίμιο λείψανο της Αγίας. Και αυτή, μέ την Χάρη Του Κυρίου έκανε το θαύμα της Η Άγία Αναστασία περιμένει τις αιτήσεις μας, όποιος την έχει ανάγκη, ας μήν διστάσει, ας προστρέξει στήν Χάρη της. Η Αγία περιμένει……
Απολυτίκιο.
Την Οσιόαθλον και καλλιπάρθενον, Ρώμης το βλάστημα και μέγα καύχημα, της αναστάσεως Χριστού, αξίως την επώνυμον, δεύτε ευφημήσωμεν, Αναστασίαν την πάνσεμνον, βρύει γαρ ιάσεων, ακεσώδυνα φάρμακα, τοις των λειψάνων αυτής την θήκην, προσπτυσσομένοις μετά πίστεως.
Από την παράκληση:
“Ιάσεων χάριν παντοδαπών, και δύναμιν πάσαν, διασώζειν εκ συμφορών, λαβούσα Σεμνή παρά Κυρίου…” «Όγκοι φοβεροί, λευχαιμία, νεφροπάθεια, αιμορραγίαι, αρθρίτις, καιπληγαί, τη ση φρον΄τιδι και αγάπη θεραπεύονται» «Πάντες οι εν νόσοις χαλεποίς, και ταις τρικυμίαις του βίου, εκταρασσόμενοι νύν, δεύτε δή προσδράμωμεν και προσκυνήσωμεν, την εικόνα την πάντιμον, της Αναστασίας, ταύτην ικετεύοντες , εν κατανύξει πολλή, σπεύσον, εξεγέρθητι όπως, πάντας εκ παθών αναστήσης, Μάρτυς Αναστάσεως φερώνυμε”
Πηγή: fdathanasiou.wordpress.com
 ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ

ΤΡΙΑΣ ΤΩΝ ΑΘΛΟΦΟΡΩΝ.

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΜΥΡΟΒΛΥΤΟΥ & ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΣΥΝΑΘΛΗΤΩΝ ΑΥΤΟΥ ΝΕΣΤΩΡΟΣ & ΛΟΥΠΟΥ.
- Νέστορα, είναι καιρός τώρα που σε παρατηρώ κάθε μέρα νά πηγαίνεις στη Χαλκευτική Στοά. Τι ακριβώς συμβαίνει; Πολύς κόσμος πηγαίνει, και μάλιστα πολλά παιδιά.
- Καλά, δεν γνωρίζεις τίποτα, Πορφύριε; Όλη η Θεσσαλονίκη το ξέρει. Εκεί στις υπόγειες καμάρες της Στοάς βρίσκεται η «Καταφυγή». Ο τόπος όπου συγκεντρώνονται όσοι θέλουν να συναντήσουν τον Δημήτριο και να ακούσουν τη διδασκαλία του.
- Ποιον; Τον νέο μας ανθύπατο; Και τι διδάσκει που τόσο πολύ σ' εντυπωσιάζει; Φιλοσοφία, Ρητορική ή κάτι άλλο;
- Κάτι πολύ ανώτερο. Διδάσκει την πίστη στον αληθινό Θεό. Χάρη σ' αυτόν πολλοί άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι, εγκατέλειψαν την πλάνη των ειδώλων, γνώρισαν την αλήθεια κι έγιναν χριστιανοί. Κι εγώ χάρη στο σοφό Δημήτριο είμαι τώρα χριστιανός.
- Ώστε λοιπόν είναι χριστιανός ο Δημήτριος;! Και δεν φοβάται; Ο αυτοκράτορας έχει διατάξει διωγμό κατά των χριστιανών. Πως τολμά να ομολογεί ότι είναι χριστιανός και όχι μόνο αυτό, αλλά και δημοσίως να προσπαθεί κι άλλους να πείσει να τον ακολουθήσουν;
- Ό Δημήτριος είναι γενναίος και ατρόμητος. Αν τον γνωρίσεις από κοντά, θα καταλάβεις. Ακολούθησέ με...
  Σε λίγη ώρα ο Νέστορας με τον φίλο του βρέθηκαν κοντά στο φλογερό διδάσκαλο. Ο Δημήτριος ήταν ένας νέος άνθρωπος, ωραίος στην όψη και με ωραίο παράστημα. Η ομορφιά του όμως δεν περιοριζόταν μόνο στα εξωτερικά χαρακτηριστικά. Η ενάρετη και αγία ζωή του μαρτυρούσε ότι στα βάθη της ψυχής του κρυβόταν άλλη ομορφιά και χάρη, ένας πραγματικός θησαυρός. Εργαζόταν ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού και κατείχε την ανώτερη διοικητική θέση της περιοχής. Ο άγιος Θεός όμως τον προόριζε για ασύγκριτα ανώτερη τιμή και δόξα. Βαπτίστηκε χριστιανός, κι επειδή είχε το χάρισμα της διδασκαλίας αφιερώθηκε στη διακονία του λόγου. Κάθε μέρα συγκεντρώνονταν γύρω του πλήθη ανθρώπων, μικρών και μεγάλων, τους οποίους κατηχούσε με συστηματικό τρόπο και οδηγούσε στην ορθή πίστη.
  Εκεί σύχναζε και ο Νέστορας, ο οποίος ήταν τακτικός μαθητής του αγίου Δημητρίου. Δεν ήταν όμως ο μοναδικός. Καθημερινά τον Άγιο τον περιστοίχιζαν πολλοί νέοι άνθρωποι που ζητούσαν να βρουν απαντήσεις στις απορίες τους, να δεχθούν σοφές συμβουλές, φωτισμένη καθοδήγηση, να λάβουν ενίσχυση και ενθάρρυνση για ν' αντέξουν στους πειρασμούς του ειδωλολατρικού κόσμου όπου ζούσαν. Πολλοί γονείς επίσης ήταν αυτοί που οδηγούσαν τα παιδιά τους κοντά στον άγιο Δημήτριο. Έπαιρνε η μητέρα το παιδί της από το χέρι και το έφερνε στον άγιο κατηχητή. Εκεί το παιδί θα μάθαινε πολύ πιο σπουδαία πράγματα απ' αυτά που διδασκόταν στο σχολείο.   
 Ο άγιος Δημήτριος έδειχνε στα παιδιά ποιος είναι ο σωστός δρόμος για να τον ακολουθήσουν. Κοντά του μάθαιναν τις βασικές αλήθειες της χριστιανικής πίστης αλλά και τι σημαίνει να αγωνίζονται για να ζουν σύμφωνα με το θείο θέλημα, να πιστεύουν στη δύναμη του Θεού, να υπομένουν τις δυσκολίες, να αγαπούν φίλους και εχθρούς.
  Πόσο γλυκά ήταν τα λόγια που στάλαξαν στις ψυχές τους από το στόμα του αγίου Δημητρίου! Ο νεαρός κατηχητής ήταν πολύ ελκυστικός στο λόγο του αλλά και πολύ πειστικός. Είχε την ικανότητα να αποκαλύπτει την απάτη των ειδώλων και την ευστροφία να αποκρούει τις αιρετικές δοξασίες που έκαναν τότε την ολέθρια εμφάνιση τους. Είχε τον τρόπο να εμπνέει τους μαθητές του, να τους μεταδίδει το γενναίο και ηρωϊκό φρόνημα που πρέπει να έχουν οι πιστοί χριστιανοί. Μέσα από αυτά τα παιδιά που παρακολουθούσαν την ιερή κατήχηση του Δημητρίου, μέσα από την σύναξη αυτή των χριστιανών νέων αναδείχθηκε και ο άγιος Νέστορας. Άξιος μαθητής αγίου διδασκάλου.
  Ήταν το 303 μ.Χ. Με διαταγή του αυτοκράτορα συνέλαβαν τον άγιο Δημήτριο στην «Καταφυγή» την ώρα που δίδασκε, και τον οδήγησαν στη φυλακή. Εκεί τον επισκέφθηκε ο Νέστορας. Το νεαρό παλληκάρι δεν ανεχόταν να βλέπει τον αυτοκράτορα να υπερηφανεύεται με τη δήθεν ακαταμάχητη φήμη του γιγαντόσωμου Λυαίου, που γεμάτος έπαρση προκαλούσε τους χριστιανούς να μονομαχήσουν μαζί του. Ήλθε λοιπόν να ζητήοει την ευχή του κατηχητή του, για να παλέψει με τον υπερήφανο μονομάχο και να αποδείξει ότι ο Χριστός είναι ο μόνος παντοδύναμος. Η σκηνή που εκτυλίχθηκε μέσα στη φυλακή ήταν συγκινητική. Ο Νέστορας γονάτισε μπροστά στον δάσκαλό του και εκείνος σφραγίζοντας με το σημείο του σταυρού το μέτωπο και την καρδιά του νεαρού μαθητή, του έδωσε την ευχή του προφητεύοντας: «Και τον Λυαϊο θα νικήσεις και υπέρ Χριστού θα μαρτυρήσεις». Τα γεγονότα είναι γνωστό πως εξελίχθηκαν. Ο Νέστορας έτρεξε στο στάδιο και με την προσευχή «Θεέ του Δημητρίου, βοήθει μοι» μπροστά στα κατάπληκτα μάτια των θεατών κατάφερε να κατατροπώσει τον αλαζονικό γίγαντα. Ο αυτοκράτορας που ήταν παρών στο στάδιο, εξοργισμένος διέταξε τον αποκεφαλισμό του Νέστορα άλλά και τον θάνατο του Δημητρίου τον οποίο λόγχισαν, οι δήμιοι μέσα στή φυλακή.
  Κάποιος άλλος μαθητής του Αγίου, ο Λούπος, ο οποίος βρισκόταν εκεί κατά την ώρα του μαρτυρίου, έβγαλε το δαχτυλίδι του Αγίου από το δεξί του δάχτυλο και πήρε το μανδήλιο του και το επανωφόριο του από τους ώμους του και τα έβαψε στο αίμα του Μεγαλομάρτυρος και με αυτά ενεργούσε θαύματα πολλά. Αρρώστους ιάτρευε και δαιμονισμένους εθεράπευε. Ο βασιλιάς, μόλις τα έμαθε αυτά, έστειλε στρατιώτες και αποκεφάλισαν τον Λούπο σε κάποιον τόπο ονομαζόμενο Τριβουάλιον.

  Μαθητής και δάσκαλος συναθλητές στο μαρτύριο, συμμέτοχοι στη δόξα τ' ουρανού. Μην ψάχνετε τον άγιο Νέστορα να τον βρείτε μόνο του. Στο συναξάρι, στην υμνολογία, στην εικονογραφία, παντού, θα δούμε τον μαθητή κοντά στον δάσκαλο. Να ακούει τη διδασκαλία του, να δέχεται τις συμβουλές του, να ζητά την ευχή του για το μαρτύριο. Ο άγιος ένδοξος μάρτυς Νέστωρ, πιστός μαθητής κοντά στον κατηχητή του, τον άγιο μεγαλομάρτυρα Δημήτριο τον Μυροβλήτη, τον πολιούχο και προστάτη της Θεσσαλονίκης.

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2018

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ.

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ: Ο ΗΡΩΙΚΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.
 Οι Μάρτυρες κατέχουν την πρωτοπορία στη χορεία των αγίων της Εκκλησίας μας, διότι έδωσαν τη μαρτυρία τους για το Χριστό και την επισφράγισαν με το μαρτύριό τους. Αντάλλαξαν τη ζωή τους με την πίστη στον αληθινό Θεό, δίνοντας έμπρακτα το παράδειγμα του πιο μεγάλου ηρωισμού στην ιστορία του κόσμου, αψηφώντας τους φρικτούς διωγμούς των ειδωλολατρών.
     Ένας από αυτούς είναι και ο Μεγαλομάρτυς άγιος Δημήτριος. Γεννήθηκε και έζησε στη Θεσσαλονίκη στα χρόνια των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού (284-304) και Μαξιμιανού (286-305), σε μια εποχή εξαιρετικά δύσκολη για την Εκκλησία, διότι στα χρόνια αυτά είχαν ξεσπάσει οι φοβερότεροι διωγμοί κατά των Χριστιανών, όπου ολόκληρα νέφη μαρτύρων έχυσαν το αίμα τους για την πίστη τους στο Χριστό.
  Από τους πιστούς γονείς του κληρονόμησε βαθιά ευσέβεια. Αυτό τον έκανε να γίνει ένας ένθερμος  χριστιανός νέος, στολισμένος με τις αρετές και τα χαρίσματα που απορρέουν από τη χριστιανική ζωή. Η αξιόλογη μόρφωσή του τον ανέδειξε και δάσκαλο της χριστιανικής πίστης. Οι γνώσεις του και προπαντός το λαμπρό του παράδειγμα έλκυε πλήθος ειδωλολατρών στη σώζουσα πίστη του Χριστού. 
       Ως έφηβος κλήθηκε να υπηρετήσει στο ρωμαϊκό στρατό. Θεώρησε όμως καθήκον του να κάνει γνωστό στο νέο περιβάλλον το Σωτήρα Χριστό, ως τον αληθινό Θεό. Ο ενθουσιασμός του και το λαμπρό παράδειγμά του μετέστρεψαν πλήθος στρατιωτών στη νέα πίστη. 
     Αυτό όμως δεν κράτησε πολύ. Το ρωμαϊκό κράτος και ιδιαίτερα ο ρωμαϊκός στρατός, έτρεφε φοβερό μίσος κατά του Χριστιανισμού. Κατά χιλιάδες συλλαμβάνονταν οι χριστιανοί και οδηγούνταν στα μαρτύρια. Ο φημισμένος Δημήτριος δε θα μπορούσε να μείνει κρυφός. Με την επίσκεψη του φοβερού Μαξιμιανού στη Θεσσαλονίκη, ήταν από τους πρώτους που συνελήφθη. Αφού ομολόγησε με θάρρος την πίστη του στο Χριστό, κλείστηκε στις φυλακές και περίμενε με καρτερία το μαρτύριο.
       Ο υπερφίαλος και αλαζονικός αυτοκράτορας έφερε μαζί του έναν φοβερό γιγαντόσωμο και κακούργο στρατιώτη τον Λυαίο, ο οποίος καυχιόταν πως οι «θεοί» του είχαν δώσει ανίκητη δύναμη ώστε να νικά κάθε μη πιστό της ειδωλολατρίας. Επιδεικτικά ο Μαξιμιανός οργάνωσε στο στάδιο της πόλης αγώνες, καλώντας όλους όσοι ήθελαν να πολεμήσουν μαζί του, με σκοπό να μειώσει το Θεό των Χριστιανών στα μάτια του ειδωλολατρικού όχλου. Φόβος και τρόμος κατέλαβε τους θεσσαλονικείς, διότι πίστευαν ότι δεν θα έβγαιναν ζωντανοί από τα χέρια του γίγαντα ειδωλολάτρη. Ένας όμως πιστός νέος από τον κύκλο του Δημητρίου, ονόματι Νέστωρ, θεώρησε μεγάλη προσβολή την πρόκληση των μισαλλόδοξων ειδωλολατρών και αποφάσισε να παλέψει με τον Λυαίο. Πρώτα όμως έσπευσε στη φυλακή να συμβουλευθεί το Δημήτριο κα να ενδυναμωθεί από αυτόν. Ο Νέστωρ πήρε μεγάλο θάρρος, πήγε στο στάδιο, αντιπαρατάχτηκε με τον αλαζονικό Λυαίο και τον θανάτωσε, προς μεγάλη απογοήτευση και καταισχύνη του ειδωλολατρικού όχλου και ανείπωτη χαρά των Χριστιανών.
        Ο φοβερός Μαξιμιανός καταντροπιάστηκε από το γεγονός αυτό. Δεν περίμενε ένας αδύναμος νέος να σκοτώσει το καύχημά του, τον γίγαντα Λυαίο. Το γεγονός αυτό τον εξαγρίωσε και  τον έστρεψε κατά του δέσμιου Δημητρίου. Έδωσε διαταγή να μεταβεί ένα απόσπασμα στρατιωτών στις φυλακές,  να  κατατρυπήσουν το δέσμιο Δημήτριο με τις λόγχες τους, ώστε να υποστεί αργό και βασανιστικό θάνατο. Ο άγιος υπέμεινε με πρωτοφανές θάρρος το μαρτύριο, συγχωρώντας τους δημίους του και δοξολογώντας το Θεό. Ο ένδοξος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος παρέδωσε την αγία του
ψυχή στον Κύριο, λαβαίνοντας τον τιμημένο και αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου. Κατόπιν αποκεφάλισαν και τον άγιο Νέστορα. Το τίμιο λείψανό του, όπως και του αγίου Νέστορα, τα παρέλαβαν οι πιστοί με μεγάλη ευλάβεια, όπως ταιριάζει σε ήρωες της πίστης του Χριστού και τα ενταφίασαν με τιμές.
        Ο Άγιος Δημήτριος και μετά το θάνατό του ευεργετούσε τους θεσσαλονικείς με άπειρα θαύματα. Κάποιος συγκρατούμενος του Αγίου ονόματι Λούπος, κατά την ώρα του μαρτυρίου, έβαψε το δακτυλίδι του μάρτυρα στο τίμιο αίμα του, με το οποίο κατόπιν έκανε πολλά  θαύματα. Αλλά συνελήφθη και αυτός και υπέστη μαρτυρικό θάνατο. Ο τάφος του αγίου Δημητρίου ανέβλυζε πολύτιμο μύρο, θεραπεύοντας πλήθος ασθενών, ακόμα και ειδωλολάτρες, οι οποίοι γινόταν κατόπιν ένθερμοι Χριστιανοί. Ο άγιος και νεκρός ακόμα συνέχιζε να μεταστρέφει ανθρώπους στο Χριστό!
      Επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, όταν σταμάτησαν οι διωγμοί κατά της Εκκλησίας, οι πιστοί της Θεσσαλονίκης έκτισαν ναό στον τόπο του μαρτυρίου του αγίου και τον ανακήρυξαν προστάτη της πόλης τους. Αργότερα τον 5ο αιώνα κατεδαφίστηκε ο παλιός ναός και στη θέση του κτίστηκε μεγαλόπρεπη βασιλική, η οποία δεσπόζει μέχρι σήμερα στην συμπρωτεύουσα και μέσα σ’ αυτή φυλάσσονταν τα θαυματουργά λείψανά του. Αυτά όμως αργότερα, την εποχή της Φραγκοκρατίας, τα άρπαξαν οι αιρετικοί παπικοί Φράγκοι και τα μετέφεραν στη Δύση, προς μεγάλη λύπη των πιστών της Θεσσαλονίκης και όλων των Ορθοδόξων. Μόνο το κενό μνημείο του αγίου έμεινε στα υπόγεια του μεγαλόπρεπου ναού, για παρηγοριά των πιστών. Ευτυχώς όμως πριν λίγα χρόνια, η παπική «εκκλησία» επέστρεψε στην πόλη του αγίου την τίμια κάρα του, η οποία φυλάσσεται στο ναό του, ως το πολυτιμότερο σέβασμα της πόλεως.
       Η μνήμη του αγίου Δημητρίου εορτάζεται στις 26 Οκτωβρίου και του αγίου Νέστορα την επομένη ημέρα. Οι θεσσαλονικείς, όπως και όλοι οι όπου γης ορθόδοξοι, τιμούν όπως ταιριάζει τον προστάτη και πολιούχο τους και εκείνος ανταποκρίνεται. Δεν είναι βεβαίως τυχαίο πως η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης έγινε στις 26 Οκτωβρίου 1912, ημέρα της μνήμης του!  

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2018

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ.

ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ  ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥΠΡΩΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ.
Αποτέλεσμα εικόνας για εικονα ιακωβου αδελφοθεου
  Ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, ο αποκαλούμενος και δίκαιος, είναι άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, που έζησε κατά την αποστολική εποχή και υπήρξε ο πρώτος επίσκοπος της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων. Για την θαυμαστή πολιτεία του και τις πολλές αρετές του, ονομαζόταν από όλους δίκαιος.
Η παράδοση αναφέρει ότι ήταν ένας από τους γιους του Ιωσήφ από άλλη γυναίκα, οπότε ήταν ετεροθαλής αδερφός του Κυρίου (Μάρκος 6,3. Γαλάτες 1,19). Μέσα στα ευαγγέλια αναφέρεται πάντοτε ως πρώτος από τους αδελφούς του Ιησού (Ματθ. 13,55. Μάρκος 6,3) κάτι που δείχνει πως πιθανώς ήταν ο πρεσβύτερος.
  Ο Ιάκωβος ο Αδελφόθεος είναι αυτός που έγραψε και την πρώτη Θεία Λειτουργία της χριστιανικής Εκκλησίας. Έγινε μαθητής του Ιησού μετά την Ανάσταση και έδωσε μαρτυρικώς τη ζωή του, όταν καταδικάστηκε από το συνέδριο των Σαδδουκαίων.
Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ
Ο Ιάκωβος δεν είχε ακολουθήσει τον Ιησού κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας Του. Ο Απόστολος Παύλος μας αναφέρει ότι ο Ιησούς εμφανίστηκε μετά την Ανάστασή του στον Ιάκωβο και εν συνεχεία στους Αποστόλους (Α' Κορινθ. 15,7), δείχνοντάς μας έτσι πως κλήθηκε με ιδιαίτερο τρόπο στο αποστολικό αξίωμα, όπως και ο ίδιος.
Κατέλαβε ηγετική θέση στην αρχαία χριστιανική εκκλησία και ανέλαβε σημαντικό ρόλο στην εδραίωση της πρώτης αποστολικής Εκκλησίας της Ιερουσαλήμ. (Ματθ. 13, 55. Μαρκ. 6,3. Α' Κορινθίους 15,7. Πράξεις 1, 14. 12,17 και 15,6-29. Γαλάτες 2,9).
 Η εξαίρετη θέση μάλιστα που κατείχε στη συνείδηση των μελών της αρχαίας εκκλησίας διαφαίνεται από την προσφώνηση του Αποστόλου Παύλου, ως «στύλου» (Γαλ. 2,9) και Αποστόλου (Γαλ. 1,19). Ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας αναφέρει πως όταν ο Πέτρος αποφυλακίστηκε με θαυμαστό τρόπο, κατευθύνθηκε στο σπίτι της Μαρίας της μητέρας του Μάρκου, όπου ζήτησε να απαγγείλουν τα γενόμενα και στον Ιάκωβο (Πράξεις 12,17), ενώ όταν υποχρεώθηκε να φύγει από τα Ιεροσόλυμα, αφού κινδύνευε να συλληφθεί και πάλι από τον Ηρώδη Αγρίππα, παρήγγειλε να διηγηθούν τα συμβάντα στον Ιάκωβο και τους αδελφούς του (Πράξεις 12,17).
  Στην Αποστολική σύνοδο (Πράξεις 15, 4-29) ο Ιάκωβος διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο. Ο ίδιος μάλιστα μέσα από την αποστολική περιγραφή διαφαίνεται ως επικεφαλής της συνόδου. Έτσι λαμβάνει θέση ώστε να επιλυθεί το πρόβλημα με τους εξ εθνών Χριστιανούς, τασσόμενος υπέρ της άποψης να μην επιβαρύνονται με την περιτομή, αλλά να δοθεί ιδιαίτερη μνεία για την ηθική πορεία του βίου τους και την αποχή από τα έθιμα των ειδωλολατρών (Πρ. 15, 19-20). Μετά την τρίτη περιοδεία του ο Παύλος φτάνοντας στα Ιεροσόλυμα, παρουσιάστηκε στο Ιάκωβο για να διηγηθεί τα συμβάντα (Πρ. 21, 18-19). Ο Ιάκωβος τελικά φαίνεται πως δεν εγκατέλειψε τα Ιεροσόλυμα, περιορίζοντας την αποστολική του δράση στους Ιουδαίους (Γαλ. 2,9), χωρίς όμως να αντιτίθεται το άνοιγμα στον εθνικό χώρο (Γαλ. 2, 6-10). Οι πληροφορίες από το σημείο αυτό και μετά μέσα στην Καινή Διαθήκη για τον Ιάκωβο σταματούν.
 Εξωγραφικές μαρτυρίες
 Σύμφωνα με το απόκρυφο κείμενο "Καθ' Εβραίους Ευαγγέλιον", ο Ιάκωβος προετοιμάστηκε περιμένοντας τον Ιησού με αποχή από κάθε τροφή. Ο ασκητικός χαρακτήρας του επιβεβαιώνεται και από άλλους συγγραφείς. Ο Ηγήσιππος, μέσω του Ευσεβίου μας αναφέρει πως ο Ιάκωβος προσευχόταν τόσο πολύ για το λαό ώστε τα γόνατά του είχαν βγάλει κάλους όμοιους με κάλους καμήλας. Το όνομα "δίκαιος", του αποδόθηκε εξαιτίας της ασκητικότητάς του.
 Το συγγραφικό έργο του Ιακώβου
 Αποτέλεσμα εικόνας για εικονα ιακωβου αδελφοθεου
Την μοναδική Επιστολή που συνέγραψε, την απευθύνει όχι προς τους πιστούς μιας συγκεκριμένης τοπικής Εκκλησίας, αλλά προς όλους τους πιστούς, προς όλους τους Ιουδαίους, που πίστεψαν στον Χριστό και ήσαν διεσπαρμένοι σε όλα τα μέρη του κόσμου, και γι’ αυτό ονομάζεται καθολική Επιστολή.
Η επιστολή του αγίου Ιακώβου είναι ένα καταπληκτικό κείμενο, το οποίο προξενεί στην ψυχή αληθινή παρηγοριά, ανεκλάλητη χαρά και αποδιώχνει κάθε είδους απελπισία. Ρυθμίζει κατά τον καλύτερο τρόπο τις διαπροσωπικές σχέσεις.
  Στην επιστολή αυτή διδάσκει: α) την διαφορά που έχουν οι πειρασμοί. Ποιος πειρασμός γίνεται στον άνθρωπο κατά παραχώρηση του Θεού και ποιος προξενείται από την επιθυμία του ανθρώπου.
β) υποδεικνύει την οδό της καθάρσεως, της θεραπείας της ψυχής από τα πάθη, για να φωτιστεί ο νους και να αποκτήσει ο άνθρωπος προσωπική γνώση του Θεού.
γ) δεν παραλείπει να τονίσει και την αξία της παρουσίας του Ιερέως Θεραπευτού, καθώς και την χρησιμοποίηση υλικών στοιχείων, όπως το λάδι, το οποίο αγιάζεται και δι' αυτού ενεργεί η άκτιστη Χάρη του Θεού.
δ) ότι οι Χριστιανοί πρέπει να δείχνουν την πίστη τους όχι μόνον με λόγια αλλά κυρίως με έργα.
ε) παραγγέλλει να μη προτιμώνται στην Εκκλησία οι πλούσιοι περισσότερο από τους πτωχούς, αλλά μάλλον να επιπλήττονται οι πλούσιοι ως υπερήφανοι. Τονίζει, ότι δεν πρέπει να χωρίζονται οι άνθρωποι σε ομάδες, ανάλογα με τα χρήματα και τα αξιώματα που διαθέτουν, αλλά θα πρέπει να επιδεικνύεται προς όλους ο ίδιος σεβασμός, επειδή είναι εικόνες του Χριστού.
στ) αφού παρηγορεί ο Άγιος εκείνους που αδικούνται και τους παρακινεί να μακροθυμούν και να υπομένουν μέχρι την Δευτέρα παρουσία του Χριστού, δείχνοντάς τους με το παράδειγμα του Ιώβ το πόσο χρήσιμη είναι η υπομονή, παραγγέλλει στους ασθενείς να προσκαλούν τους ιερείς να τους χρίουν με έλαιο.
ζ) όλοι οι πιστοί να προσπαθούν να επαναφέρουν στο δρόμο της αλήθειας αυτούς που έχουν πλανηθεί από αυτή, επειδή σε αυτούς δίδεται μισθός από τον Κύριο, η άφεση των αμαρτιών τους.
η) κάνει λόγο για την ανθρώπινη σοφία και την αντιπαραβάλλει με την σοφία που προέρχεται από το Θεό, την οποία ονομάζει αγνή, ειρηνική, επιεική, ευπειθή, γεμάτη ευσπλαχνία και αγαθούς καρπούς, αμερόληπτη και ειλικρινή, επειδή είναι απαλλαγμένη από τα πάθη, τα οποία προκαλούν έριδες, μαλώματα, ακαταστασία. Υπάρχουν σοφοί κατά Θεόν και σοφοί κατά κόσμον, αλλά υπάρχουν και εκείνοι που κατέχουν και τις δύο σοφίες. Άλλωστε, η ανθρώπινη σοφία πλουτίζει την διάνοια, ενώ η σοφία του Θεού, πλουτίζει την καρδιά με την άκτιστη θεία Χάρη και της χαρίζει όλα εκείνα τα αγαθά που αποζητά ο άνθρωπος, δηλαδή αγάπη, χαρά, ειρήνη κ.λ.π. Με την λογική κατανοεί ο άνθρωπος το γράμμα των όσων ακούει ή αναγινώσκει, ενώ με τον φωτισμένο νου έχει την δυνατότητα να εισδύει στο βάθος των λεγομένων και αναγινωσκομένων και έτσι μπορεί να κατανοεί το πνεύμα και το βαθύτερο νόημά τους και να τα ερμηνεύει σωστά.
 Ο άγιος Ιάκωβος συνέγραψε την πρώτη θεία Λειτουργία, η οποία είναι κατανυκτική και διασώζει τον τρόπο λατρείας των Χριστιανών των Αποστολικών χρόνων. Τελείται και σήμερα, την ημέρα της εορτής του, αλλά και την δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων.
  Το μαρτυρικό τέλος του Ιακώβου

  Ο Ιάκωβος ποίμανε την Εκκλησία των Ιεροσολύμων με δικαιοσύνη, με γενναία στοργή και στερεότητα στην πίστη. Αυτό όμως, εξήγειρε τη μοχθηρία και την κακουργία των Ιουδαίων. Σύμφωνα με τον πιο αξιόπιστο Ιώσηπο το 62 μ.Χ., ο Σαδδουκαίος αρχιερέας Άνανος κατηγόρησε τον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο και μερικούς άλλους ως παραβάτες του Μωσαϊκού Νόμου. Ο Άνανος συγκάλεσε συνέδριο, στο οποίο καταδίκασε τον Ιάκωβο και τους άλλους Χριστιανούς για ασέβεια, και τους τιμώρησε σε θάνατο δια λιθοβολισμού. Οι Φαρισαίοι που ήταν επιεικέστεροι στο γράμμα του Νόμου, ενημέρωσαν τον καινούριο έπαρχο της Ιουδαίας τον Αλβίνο  για το συμβάν, όπως και τον Ηρώδη Αγρίππα τον Α'. Ο Αλβίνος τελικά έστειλε απειλητική επιστολή στον Άνανο, ενώ ο Αγρίππας τον απομάκρυνε από τη θέση του, αλλά ήταν πλέον αργά.
  Σύμφωνα με τον Ηγήσιππο, την εορτή του Πάσχα, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι συνέστησαν στον Ιάκωβο να σταθεί στο πτερύγιο του Ναού και να αποκηρύξει την πίστη του στο Χριστό. Ο Ιάκωβος έπραξε όμως το αντίθετο με αποτέλεσμα να τον κρημνίσουν και να τον λιθοβολήσουν. Ένας ρεχαβίτης ιερέας προσπάθησε να τον σώσει, αλλά ενώ ακόμα ήταν ζωντανός, κάποιος από το πλήθος τον αποτέλειωσε με ένα άγριο κτύπημα ροπάλου στο κεφάλι.
  Η μνήμη του Ιάκωβου του Αδελφόθεου εορτάζεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία δύο φορές το χρόνο. Στις 23 Οκτωβρίου και τις 26 Δεκεμβρίου. Τέλος, η μνήμη του εορτάζεται και την Κυριακή μετά την Γέννηση του Χριστού, μαζί με τη μνήμη του Δαβίδ του Προφήτου και Ιωσήφ του μνήστορος.

ΕΝΑ ΠΑΛΗΚΑΡΙ ΜΕ ΠΙΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΥ.

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΩΤΟΥ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΥ.
Αποτέλεσμα εικόνας για ΕΙΚΟΝΑ ΑΓΙΟΥ ιωαννου μονεμβασιωτου
 Ό Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης (+21η Όκτωβρίου) καταγόταν από τα μέρη της Μονεμβασίας. Ό Ιερέας πατέρας του καταγόταν από το χωριό Γεράκι, άλλ' ως Εφημέριος τοποθετήθηκε στο γειτονικό χωριό Γούβες, από οπού καταγόταν ή πρεσβυτέρα του και εκεί γεννήθηκε το 1758 καί μεγάλωσε ό Ιωάννης. Από μικρός ό Ιωάννης προσπαθούσε να μιμείται τον Ίερέα-πατέρα του στη ζωή του, τον βοηθούσε στίς Ακολουθίες της Εκκλησίας καί πάντα θυμόταν ότι αυτός ήταν «παπα γιος» καί έπρεπε να προσέχει τη συμπεριφορά του, ώστε να είναι παράδειγμα για τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του.Άλλά το έτος 1770 οί ορδές του Αλβανοϋ Χατζή Όσμάν, αφού κατέπνιξαν κάθε σημείο ελληνικής αντιστάσεως, έφθασαν καί στίς Γούβες. Οί Αρβανίτες μεταξύ άλλων φόνευσαν καί τον πατέρα του Ιωάννη (πού δεν διασώθηκε το όνομα του) καί στη συνέχεια αιχμαλώτισαν τον ϊδιο καί τη μητέρα του καί τους μετέφεραν στη Λάρισα.
   Εκεί τους πώλησαν δύο καί τρείς φορές τον καθένα ξεχωριστά καί υστέρα από δύο χρόνια τους ξαναπώλησαν καί τελικά αγοράσθηκαν καί οί δύο από έναν Τοϋρκο από τη Θεσσαλονίκη, πού διέμενε στη Λάρισα. Μάλιστα ό Τούρκος δεν είχε παιδιά καί βλέποντας τα χαρίσματα του Ιωάννη, ό όποιος ήταν πολύ έξυπνος για την ηλικία του, πρόθυμος, πειθαρχικός καί σβέλτος στη δουλειά, σκέφθηκε μαζί με τη γυναίκα του νά τον κάνουν ψυχοπαίδι ιούς, δηλαδή νά τον υιοθετήσουν. "Ετσι από τη στιγμή εκείνη καθημερινά το αφεντικό του προσπαθούσε νά διαστρέψει τον Ιωάννη από την Πίστη των Χριστιανών καί νά τον κάνει "Οθωμανό. Αρχικά προσπάθησε με κολακείες καί υποσχέσεις καί κατόπιν με φοβέρες καί βασανισμούς, ώστε να κάμψει την αντίσταση του Ιωάννη, ό όποιος όμως έμενε στερεός καί ακλόνητος στη Χριστιανική Πίστη του. Παράλληλα καί ή γυναίκα του αφεντικού του προσπαθούσε καθημερινά με μαγείες καί σατανικά γητεύματα να ξεμυαλίσει τον Ιωάννη, ώστε να κυριευθή από σαρκικές επιθυμίες καί έτσι να τουρκέψει. Αλλ' ό Ιωάννης, έχοντας το Θεό μέσα του, έμεινε καθαρός άπ' όλα. Ή θεία Χάρη τον φύλαξε άπ' όλα τα διαβολικά τεχνάσματα της γυναίκας του Αγαρηνοΰ.
Αφού κουράσθηκε ό Τούρκος να παρακαλεί και να πιέζει τον Ιωάννη να αλλαξοπιστήσει θυμωμένος τον οδήγησε στην αυλή του Τζαμιού. Εκεί μαζεύθηκαν πολλοί Αγαρηνοί, πού προσπαθούσαν με χτυπήματα, φοβέρες καί σπαθισμούς νά τον κάνουν νά τουρκέψει. Ή απάντηση του όμως ήταν ξεκάθαρη: «Εγώ Τούρκος δεν γίνομαι. Χριστιανός είμαι καί Χριστιανός θέλω νά πεθάνω»!Εφθασε όμως καί ή Νηστεία της Παναγίας, το Δεκαπενταύγουστο. Μόλις ό Τούρκος κατάλαβε ότι ό Ιωάννης δεν ήθελε νά χαλάσει τη Νηστεία καί νά άρτυθή, αποφάσισε νά τον κλείσει σ' έναστάβλο."Εκεί τον κλειδαμπάρωσε για όλο το διάστημα των 15 ήμερων καί πότε τον κρεμούσε καί τον κάπνιζε με άχυρα καί πότε τον χτυπούσε με το σπαθί του προσπαθώντας νά τον κάνει νά φάει καί νά χαλάσει τη Νηστεία. Αλλ' ό'Ιωάννης όχι μόνο δεν έφαγε άρτυμένα φαγητά, αλλά οϋτε καν τα δοκίμασε. Προσευχόταν καί παρακαλούσε την Παναγία νά τον βοηθήσει νά μην άρτυθεί. Προτιμούσε καλύτερα νά θανατωθή παρά νά χαλάσει τη Νηστεία.
     Βλέποντας ό αφέντης του ότι δεν πείθεται, τον άφηνε νηστικό 2 καί 3 ήμερες, χωρίς να του δίνει τίποτε να φάει. Από την άλλη μεριά, ή μητέρα του Ιωάννη, ίσως πιεζόμενη από τον Τούρκο άφένιη, στεκόταν κοντά στο γιο της καί βλέποντας τον άποκαμωμένο από τα βασανιστήρια καί από τη νηστεία, τόν παρακινούσε να φάει λέγοντας του: «Φάε, γιε μου, από αυτά τα φαγητά, για να μην πεθάνεις, καί ό Θεός καί ή Παναγία σε συγχωρούν, γιατί δεν το κάνεις με το θέλημα σου, αλλά από ανάγκη. Λυπήσου καί εμένα τη φτωχή καί στενοχωρημένη μητέρα σου καί μη θελήσεις να πεθάνεις παράκαιρα καί με αφήσεις έρημη σ' αυτή τη σκλαβιά καί ξενιτειά».
 Στίς παρακλήσεις αυτές της μητέρας του ό Ιωάννης απάντησε:
«Γιατί κάνεις έτσι, μητέρα, καί κλαις; Γιατί δεν μιμείσαι τον Πατριάρχη Αβραάμ, ό όποιος για την πίστη καί ιήν αγάπη του στο Θεό θέλησε να θυσιάσει το μοναδικό γιο του,τον Ισαάκ, πού όμως ό Θεός τον διέσωσε με θαΰμα;   Εσυ είσαι πρεσβυτέρα κι εγώ γιος Ιερέα καί Μάρτυρα καί πρέπει να είμαστε όχι μόνο πιστοί, αλλά καί υποδείγματα στους αδελφούς μας Χριστιανούς. Γιατί, αν δεν φυλάμε καί τα θεωρούμενα μικρά από τους Νόμους καί τα έθιμα της Εκκλησίας μας, πώς θα φυλάξουμε τα μεγάλα...;». "Υστερα από αυτή την ακλόνητη στάση καί απάντηση του Ιωάννη, εξαγριωμένος πια ό Τούρκος του έδωσε μια θανατηφόρα μαχαιριά στην καρδιά καί μετά από δύο ήμερες ό Ιωάννης έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου, στίς 21 Οκτωβρίου 1773, ως Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης! Γιατί αμέσως ό Πανάγαθος θεός έτίμησε το μαρτυρικό του σώμα με εύωδία καί θεϊος φως, όπως καί με πολλά θαύματα αργότερα!Αφοΰ δηλαδή ό Τούρκος αφέντης του τον έφόνευσε, πέταξε το μαρτυρικό του σώμα στο διπλανό
του κήπο, για να τον φάνε οί σκύλοι. Καί όχι μόνο οί σκύλοι δεν έφαγαν το ιερό Λείψανο, αλλά καί έμεινε φωτεινό καί αναλλοίωτο, ενώ Χριστιανοί Λαρισαίοι είδαν φως ουράνιο να κατέρχεται σαν αστέρι επάνω του!
Τότε ο μητροπολίτης Λάρισας που πληροφορήθηκε αυτά, έζήτησε την άδεια καί ενταφίασε το ίερό Λείψανο χριστιανοπρεπώς. Είχε όμως ό "Άγιος αφήσει εντολή στη μητέρα του να μην αφήσει το λείψανο του στη λαρισαϊκή γη, αλλά μετά τριετία να κάμει έκταφή καί να το μεταφέρει στην πατρίδα τους. "Ετσι εκείνη παρέμεινε στη Λάρισα επαιτούσα για να ζεϊ, ωσότου έγινε ή έκταφή του ίεροϋ Λειψάνου του Αγίου από το Μητροπολίτη Λαρίσης, ό όποιος καί το παρέδωσε στη μητέρα του. Εκείνη κατέχουσα τον ίερό θησαυρό κατέφυγε στην πατρίδα τους καί διέμενε σ' έναν αδελφό της, στον όποΐο καί μόνο ανέφερε ότι κατέχει το ίερό Λείψανο του υίοΰ της Αγίου Ιωάννου. Άφησε μάλιστα στον αδελφό της κι εκείνη εντολή, όταν αποθάνει και ταφή, να τοποθετήσουν δίπλα της τα ιερά Λείψανα του Αγίου, όπως καί έγινε.
 Αλλ ό Πανάγαθος, τιμώντας τον Άγιο, επέτρεψε στη συνέχεια την αποκάλυψη του, από την ευωδιά πού άνέδιδε το ιερό Λείψανο του καί από τα θαύματα πού έτελοΰντο άπ' αυτά.
"Ετσι το ίερό Λείψανο του Αγίου περιήλθε στην Ί. Μητρόπολη Μονεμβασίας, επί Μητροπολίτη Χρύσανθου, το 1818, καί ήδη κατέχεται από την Ί. Μητρόπολη Σπάρτης καί την Ί. Μονή Ζερμπίτσας Σπάρτης, ενώ τμήματα του κατέχουν καί οι Ί. Μητροπόλεις Μεσσηνίας καί Λαρίσης, όπου καί έχουν άνεγερθή Ί. Ναοί έπ' Όνόματι του Αγίου, όπως καί στην Παλλήνη Αττικής, ενώ στους επικαλούμενους αυτόν τελούνται θαύματα.
Άπολυτίκιον. Ήχος Γ'. Προς το": Θείας πίστεως.
Θεϊον γόνον Σε, Μονεμβασία, * ανεβλάστησε καρποφορούντα, *Ίωάννη, τάς της Πίστεως χάριτας* των γαρ πατρώων θεσμών άντεχόμενος * τους εκ της 'Άγαρ άθλήσας κατήσχυνας.* Μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε * δωρήσασθαι ήμΐν το μέγα έλεος.
Πηγή «Ο Ανυποχώρητος νεομάρτυς Λαρίσης,Αγ.Ιωάννης ο Μονεμβασιώτης» εκδ.''Σωτήρ''

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΑΓΙΩΝ.

ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ &  ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΑΣΚΗΤΟΥ ΕΝ ΤΗ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑ.
  Ο Άγιος Γεράσιμος γεννήθηκε στα Τρίκαλα Κορινθίας το 1506. Ο πατέρας του ονομάζονταν Δημήτριος και η μητέρα του Καλή.   Ο πατέρας του ανήκε στην βυζαντινή αριστοκρατία, στη μεγάλη οικόγενεια των Νοταράδων.Το βαφτιστικό όνομα του Άγιου Γεράσιμου ήταν Γεώργιος.Ό Άγιος Γεράσιμος μεγάλωσε και μορφώθηκε όπως όλα τα αρχοντόπουλα της εποχής.Στα 20 χρόνια του αποφάσισε να πάει στη Ζάκυνθο που ήταν ένα σημαντικό κέντρο των γραμμάτων της εποχής καθώς παρόλη την Ενετική κατάκτηση υπήρχε εκεί ένας αναγεννησιακός αέρας σε αντίθεση με την υπόλοιπη τουρκοκρατούμενη Ελλάδα.
 Η βαθιά σχέση του με την ορδόδοξη πίστη, τον κάνει να εγκαταλήψει τη Ζάκυνθο και να ξεκινήσει προσκυνήματα στα σημαντικότερα πνευματικά θρησκευτικά κέντρα της εποχής του.
Πρώτος του σταθμός η Κωνσταντινούπολη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο από όπου πήρε και την πατριαρχική ευλογία και αμέσως μετά το Περιβόλι της Παναγίας το Άγιον Όρος. Στο Άγιον Όρος ο Άγιος Γεράσιμος έγινε μοναχός. Δεν γνωρίζουμε σε πια μονή αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι έγινε στο μοναστήρι των Ιβήρων και ότι ασκήτηψε στο κελί του Αγ. Βασιλείου στην περιοχή της Καψάλας. Ο Άγιος Γεράσιμος σύμφωνα με τους βιογράφους του έμεινε αρκετά στο Άγιον όρος και έφυγε όταν αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι στους Άγιους Τόπους, όπου πρέπει να έφθασε γύρω στο 1538. Εκτός από τον Πανάγιο Τάφο, επισκέφτηκε τη Συρία, τη Δαμασκό, το Σινά, την Αντιόχεια, την Αλεξάνδρεια και την έρημο της Θηβαίδας.
Ο πατριάρχης στα Ιεροσόλυμα εκτιμά την προσωπικότητα του Γεράσιμου και έτσι τον κρατάει κοντά του και αναλαμβάνει κανδηλανάπτης στον Πανάγιο Τάφο. 
Στα Ιεροσόλυμα ο Άγιος Γεράσιμος χειροτονείται διάκονος και πρεσβύτερος από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Γερμανό με το όνομα Γεράσιμος προς τιμήν του Άγιου Γεράσιμου του Ιορδανίτου. Το 1548 ο Άγιος Γεράσιμος αφήνει τα Ιεροσόλυμα για να ένα ταξίδι στην Κρήτη όπου και έμεινε γύρω στα δύο χρόνια. Από εκεί επιστρέφει στη Ζάκυνθο μετά από ένα ταξίδι προσκύνημα που τον έφερε πιο κοντά στο θεό, μετά από 20 χρόνια.
Στη Ζάκυνθο ο Άγιος Γεράσιμος ασκήτεψε σε μια σπηλιά στον Άγιο Νικόλα Γερακαρίου όπου μέχρι σήμερα οι Ζακυνθινοί την ονομάζουν του Αγίου Γερασίμου. Υπάρχουν αναφορές ότι μπορεί να εφημέρευσε στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου. Την ίδια εποχή αυτή έχει γεννηθεί στη Ζάκυνθο και ο Άγιος Διονύσιος και κάποια παράδοση θέλει να τον έχει βαφτίσει ο άγιος Γεράσιμος. Πάντως το σίγουρο είναι ότι ο Άγιος Διονύσιος επηρεάστηκε από την προσωπικότητα του Άγιου Γεράσιμου που ήταν ήδη πολύ γνωστός στο νησί. Η εποχή της Ενετικής κυριαρχίας είναι δύσκολη και από θρησκευτική άποψη καθώς η καθολική εκκλησία προσπαθεί να αποκτήσει πιστούς από τον ντόπιο πληθυσμό. Ο Άγιος Γεράσιμος αποφασίζει να πάει στη Κεφαλονιά. Ασκητεύει πάλι σε σπήλαιο κοντά στο Αργοστόλι. Στο σπήλαιο έμεινε για 5 χρόνια και 11 μήνες οπότε αποφασίζει να εγκατασταθεί στη περιοχή των ομαλών στους πρόποδες του Αίνου και να ιδρύσει ένα μοναστήρι. Εκεί αρχίζουν να συρρέουν οι πιστοί για να ακούσουν τη διδασκαλία του. Στη περιοχή των Ομαλών υπήρχε ένα ερημοκλήσι αφιερωμένο στην κοίμηση της Θεοτόκου το οποίο παραχώρησε στον Άγιο Γερασιμο μαζί με τα γύρω κτήματα, ο ιερέας της περιοχής Γεώργιος Βάλσαμος το 1561.
Ο Άγιος ιδρύει μοναστήρι με το όνομα Νέα Ιερουσαλήμ με την άδεια και την ευλογία του επίσκοπου του νησιού Παχώμιου Μακρή. Από τότε η φήμη του εξαπλώνεται σε όλο το χριστιανικό κόσμο. Μετά από αίτηση του το πατριαρχείο θέτει η μονή υπό την υψηλή του προστασία.
Ο Άγιος Γεράσιμος κοιμήθηκε στις 15 Αυγούστου την ίδια μέρα με την αγαπημένη του Παναγία. Στις τελευταίες του στιγμές στην επίγεια ζωή του ήταν κοντά του όπως αναφέρει η παράδοση, ο πατέρας Ιωαννίκιος, ο πατέρας Γερμανός και η ηγουμένη Λαυρεντία. Οι ιερείς ντύνουν τον άγιο με τα άμφια τα οποία φέρει μέχρι σήμερα και μετά από κατανυχτική εξόδιο ακολουθία στην οποία χοροστάτησε ο Επίσκοπος Κεφαλληνίας Φιλόθεος ο Λοβέρδος, ενταφιάζουν το σώμα του Άγιου Γεράσιμου δίπλα και μέσα στον νότιο τοίχο του Ναού. Η πρώτη ανακομιδή του σώματος του Αγίου Γεράσιμου έγινε 2 χρόνια και 2 μήνες μετά την κοίμηση του, στις 20 Οκτωβρίου του 1581. Οι Ενετοί όμως θορυβημένοι από την αφθαρσία του σώματος του ζήτησαν να ταφεί ξανά ώστε να συμπληρωθούν τα 3 χρόνια. Η δεύτερη ανακομιδή του σώματος γίνεται μετά από 6 μήνες και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Γιαυτό το λόγο θεσπίστηκε η κυριώνυμος εορτή του Άγιου Γεράσιμου στις 20 Οκτωβρίου και όχι στις 15 Αυγούστου. Αργότερα όμως οι χριστιανοί γιόρταζαν τη μνήμη του και στην κοίμηση της Θεοτόκου όχι όμως στις 15 για να μην επισκιαστεί η κοίμηση της Παναγίας, αλλά στις 16 Αυγούστου. Η ανακήρυξη της αγιότητας του οσίου Γερασίμου έγινε το 1622. Ο Άγιος Γεράσιμος ονομάστηκε νέος ασκητής για να τον ξεχωρίζουν από τον άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη.