ΧΑΡΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΟΥΝ
ΕΙΡΗΝΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ
ΕΥΛΟΓΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ.



Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΧΕΙ ΤΡΙΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ.ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΤΟΝ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΣΜΟ,
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΤΗΝ ΜΑΣΟΝΙΑ.
ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ


ΠΙΣΤΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΓΙ'ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙἈΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ!!!!!!!!


Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΘΕΛΕΙ ΟΧΙ Ν΄ΑΔΕΙΑΣΟΥΝ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ,ΑΛΛΑ ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΝ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΟ ΤΟ ΦΡΟΝΙΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΙΣΤΗ.
ΠΑΤΗΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ







ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΘΕΣΗ Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ;


1.Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

2.Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ;

3.Ο ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

4.ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ;






ΑΡΑΓΕ ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΘΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ;



ΤΡΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Α) ΤΟΥ ΑΔΑΜ

Β)ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

Γ)ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ.

ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ




















Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΜΑΞΙΜΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΙΝΟ ΚΕΛΛΙ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ (ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ) ΚΑΡΥΕΣ

Σύγχρονη Πνευματική Μαρτυρία του Αγίου Όρους
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ
Άγιοι Πατέρες, εν Χριστώ αδελφοί καί φίλοι των Αγιορειτών Μοναχών,
Εισαγωγή. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πιστεύουμε στόν ένα καί μοναδικό αληθινό Τριαδικό Θεό, όπως μας παρέδωσαν οι Άγιοι Απόστολοι καί εδίδαξαν οι διάδοχοι αυτών Άγιοι Πατέρες καί εβίωσαν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας μέχρι σήμερα, των οποίων τήν διδασκαλία καί τό παράδειγμα όλοι εμείς οι τωρινοί προσπαθούμε νά ακολουθήσουμε καί νά βιώσουμε.
Προσπαθούμε νά ευαρεστούμε τόν Θεό, πιστεύοντας καί υπακούοντας στόν Νόμο του Χριστού, καί προσευχόμαστε ζητώντας τό θείον έλεος. Καί ο Ουράνιος Πατέρας μάς απαντά διά της Θείας Χάριτος. Αυτό ακριβώς έγινε καί στήν περίπτωση του εκατοντάρχου Κορνηλίου (Πράξεις Αποστόλων, 10ο κεφάλαιο). Έτσι προσπαθούμε νά ζούμε κάτω απο τήν ευλογία του Θεού καί φροντίζουμε τό κατά δύναμη γιά τήν σωτηρία της ψυχής μας στήν αιωνιότητα, δηλαδή γιά νά πετύχουμε τήν ατελεύτητη ευτυχία μας κοντά στούς Ουράνιους δικούς μας (τόν Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους)!
Δέν αρκεί μόνο τό νά πιστεύουμε σωστά καί νά επαναπαυόμαστε στό ότι βαπτισθήκαμε Ορθόδοξοι Χριστιανοί, αλλά αγωνιζόμαστε καί νά πράττουμε ορθά. Ασκούμεθα νά υποτάσσουμε τήν σάρκα στό πνεύμα, εκλιπαρούμε τό θείον έλεος, καί περιμένουμε τήν ευλογία καί χάρη του Θεού, όχι μόνο όταν πεθάνουμε ή στήν Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας, αλλά καί κάθε μέρα καί κάθε στιγμή της επίγειας ζωής μας. Αυτή ήταν καί είναι η ισόβια προσπάθεια όλων των Αγίων καί όλων όσων θέλουν νά σωθούνε στήν αιώνια Ζωή.
Ένας από αυτούς τούς Αγίους της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας ήταν καί ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος (1924-1994), τόν οποίον ευδόκησε ο Θεός νά γνωρίσει καί ο ομιλών ενώπιόν σας από τόν καιρό πού ήταν νέος σπουδαστής της Ορθόδοξης Θεολογίας. Φώτισε ο Θεός νά καταλάβω ενωρίς ότι τά βιβλία διδάσκουν καλά πράγματα μέν, αλλά, αν δέν συνοδευτούν καί μέ τήν εμπειρία της θείας Χάριτος, είναι πολύ φτωχά καί ανούσια.
* * *
Ο Θεός χαρίζει ευτυχία. Επισκεφθήκαμε λοιπόν τό Άγιον Όρος κατά τό 1970, γιά νά διαπιστώσουμε μέ τά μάτια μας: είναι αλήθειες τά όσα διδάσκουν τά βιβλία; ή μόνο λόγια, φιλοσοφίες ή παραμύθια; Καί πραγματικά, μέ πολλή καί ανέκφραστη χαρά τό είδαμε, τό ακούσαμε, τό ζήσαμε, πως οι πλήρεις Χάριτος Άγιοι Πατέρες είναι η ισχυρότερη απόδειξη ότι πραγματικά υπάρχει ο Θεός, ο Οποίος είναι πάρα πολύ καλός, πάρα πολύ φιλάνθρωπος, ελεήμων, πλούσιος σέ θεία Χάρη καί ευτυχία, ότι είναι Πατέρας αληθινός καί στοργικός, πού υπεραγαπά τά πλάσματά του, καί ιδιαίτερα όσους θυσιάζουν τά επίγεια καλά γιά χάρη Του καί αγωνίζονται νά Του είναι ευάρεστοι, τηρώντας τήν θεία εντολή πρός τόν Αβραάμ «ευαρέστει ενώπιον εμού καί γίνου άμεμπτος» (Γένεση17,1).
Όταν πρωτοεπισκέφθηκα τό Άγιον Όρος, ο Γέροντας Παΐσιος ασκήτευε κοντά στήν Ιερά Μονή Σταυρονικήτα, όπου εκκλησιαζόταν τίς αργίες καί κοινωνούσε Σώμα καί Αίμα Χριστού, καί μετά τήν τράπεζα (τό φαγητό) επέστρεφε στό ασκητήριό του. Πήγα κοντά του, ασπάσθηκα τό ευλογημένο του χεράκι καί τόν παρεκάλεσα νά τόν ακολουθήσω. Χαιρόμουνα πάρα πολύ πού συνόδευα έναν άγιο! Έπλεα σέ πελάγη ευτυχίας! Μου μιλούσε γιά ουράνιες εμπειρίες καί καταστάσεις, πού δέν καλοκαταλάβαινα. Κάθε φορά πού κοινωνούσε στίς Λειτουργίες, όπως κι εκείνο τό Κυριακάτικο πρωϊνό, ένιωθε μέσα του τόσο μεγάλη χαρά από τήν πλούσια Χάρη του Θεού, ώστε Τόν παρακαλούσε: «πάρε μου, Θεέ μου, τήν τόση χάρη σου, διότι δέν τήν αντέχω, λειώνω από ευτυχία»! Εγώ τόν άκουγα έκπληκτος καί τόν κοίταζα μέ θαυμασμό!
Τότε δέν σκεφτόμουνα νά γίνω Μοναχός, καί είπα τήν απορία μου: «Γέροντα, γιά νά γευθεί κανείς τή χάρη του Θεού, πρέπει νά γίνει Μοναχός στό Άγιον Όρος»; Καί μου απάντησε μέ μίαν ερώτηση: «δέ μού λές, έξω από τό Άγιον Όρος υπάρχει ο Θεός»; Εννοούσε βέβαια ότι, αν κάποιος κοσμικός μπορεί νά ζήσει χριστιανική ζωή, δέν είναι απαραίτητο νά γίνει Μοναχός. Όμως η αλήθεια είναι ότι η επιμελημένη μοναχική ζωή (καί ιδίως στό Άγιον Όρος) χαρίζει φτερά αετού, ενώ μέσα στόν κόσμο, καί ιδίως τόν σημερινό, περπατά κανείς στά πνευματικά σάν τήν χελώνα.
* * *
Ο Μοναχός στηρίζει τήν κοινωνία. Έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος: «Λέγουν πολλοί, «γιατί οι Καλόγεροι κάθονται πάνω στά βουνά, καί δέν έρχονται στόν κόσμο νά βοηθήσουν τήν κοινωνία πού έχει ανάγκη»; Αλλά ο αγωνιζόμενος Μοναχός πρώτα τελειοποιείται ο ίδιος, καί έπειτα βοηθά τόν κόσμο μέ τό παράδειγμα καί τήν προσευχή του. Ο Μοναχός προστατεύει τήν κοινωνία από κάθε κακό, όπως ο φάρος τά καράβια από τίς ξέρες καί τούς υφάλους. Διά των Μοναχών παρατείνεται τό έλεος του Θεού καί ελκύεται η θεία Χάρη πάνω στή γη, όπως οι δέκα δίκαιοι θά προστάτευαν τούς αμαρτωλούς των Σοδόμων στόν καιρό του Λώτ (Γένεση18,23-32).
Ο Γέροντας αναφερόταν καί σέ γεγονότα πού του συνέβησαν, όταν υπηρετούσε στόν ελληνικό στρατό κατά τόν καιρό του εμφυλίου πολέμου. Ο ίδιος ήταν ασυρματιστής, όταν κάποτε περικυκλώθηκε ο λόχος του από εχθρικές δυνάμεις. Οι συστρατιώτες του στό ύψωμα πού βρίσκονταν αμύνονταν απεγνωσμένα, βρίζοντας καί φωνάζοντας στόν πατέρα Παΐσιο νά βοηθήσει καί αυτός στόν αγώνα, αλλά εκείνος προσπαθούσε νά επικοινωνήσει μέ τή στρατιωτική του βάση, γιά νά ενημερώσει καί νά ζητήσει άμεση καί αποτελεσματική βοήθεια. Τό οποίο καί κατάφερε τελικά. Ήρθαν τά αεροπλάνα καί έλυσαν τό πρόβλημα των συναδέλφων του. Τό ίδιο γίνεται καί τώρα, έλεγε ο Γέροντας, οι ιερωμένοι της Εκκλησίας βοηθούν όσο μπορούν τόν κόσμο, αλλά χρειάζονται καί τίς θερμές προσευχές των αγιασμένων Μοναχών. Αυτό μας διδάσκει ο Θεός μέσω του προφήτου Ησαΐα, «κανέναν δέν θά προσέξω καί δέν θά ακούσω, παρά μόνο εκείνον πού είναι ταπεινός, ειρηνικός καί παίρνει στά σοβαρά τίς εντολές μου» (Ησαΐα 66,2).
* * *
Ο Μοναχός προσεύχεται θερμά. Ημασταν μερικοί Ιερείς πού παρακαλούσαμε τόν Γέροντα, νά μας προσκαλέσει νά του λειτουργήσουμε. Μερικές φορές είχα κι εγώ τήν ευλογία αυτή νά λειτουργήσω στόν Γέροντα. Έπρεπε νά πάω μεσάνυχτα στό ασκητήριό του, γιά νά τελειώσουμε νωρίς τό πρωί, επειδή μέ τό φως της ημέρας άρχιζαν νά τόν επισκέπτονται οι προσκυνηταί.
Προτού νά αρχίσει η Λειτουργία πρέπει ο παπάς νά πάρει καιρό, νά ντυθεί τά άμφια καί νά ετοιμάσει τήν Προσκομιδή. Μία φορά λοιπόν μου λέει ο Γέροντας: «τί νά πούμε, Παπά, μέχρι νά αρχίσει η Λειτουργία»; Του λέω, Γέροντα, εγώ νά σας τό πώ; εσείς ξέρετε. -«Οχι»! λέει, «εδώ κάνουμε αυτό πού μας προτείνει ο Παπάς»! Του λέω, από τί νά διαλέξουμε; -«Νά διαβάσουμε ΄Ωρες; ή τήν Παράκληση, ή τήν θεία Μετάληψη, ή νά πούμε τήν ευχή»; -Τήν ευχή, του λέω αμέσως.
Καί τότε, αδελφοί μου, άκουσα τήν ευχή από τό στόμα του αγίου Γέροντα, κατά τρόπον πού δέν τό είχα ξανακούσει ποτέ, ούτε μπορούσα νά τό φανταστώ. Έζησα ιερώτατες στιγμές, ακούγοντας τόν άγιο Γέροντα νά βγάζει μέσα από τήν ψυχή του αργά-αργά τίς λέξεις, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέέέησόν με». Τό έλεγε πολύ ικετευτικά, μέ πολλή ευλάβεια, μέ θέρμη υπερβολική, μετά δακρύων. Νόμιζες πως θά έβγαινε η καρδιά του! Ιδίως στό «ελέησόν με» κόλλαγε η γλώσσα του!
Εκείνο τό πρωϊνό μου χάρισε ο Θεός μία πολύ μεγάλη καί σπουδαία εμπειρία. Ήξερα ήδη από προσευχή καί είχα πεί τήν ευχή πολλές φορές, αλλά μέ τόν Γέροντα Παΐσιο κατάλαβα καί τόν λόγο της Αγίας Γραφής, ότι ο Θεός είναι «ο διδούς ευχήν τω ευχομένω» (1Βασιλειών 2,9). Προσευχόμαστε δηλαδή στόν Θεό, καί Τόν παρακαλούμε νά μας δώσει τό χάρισμα της τελειότερης προσευχής, αφού πάντοτε τό καλό έχει καί τό καλύτερό του, καί άν ο ίδιος ο Θεός δέν ολοκληρώσει τήν προσπάθειά μας μέ τή δική Του θεία Χάρη, οι δικές μας δυνάμεις είναι πολύ φτωχές γιά νά προσεγγίσουν τή θεία Μεγαλειότητα.
Ο Γέροντας είχε πολλή ταπείνωση! Αυτό είναι τό βασικό χαρακτηριστικό όλων των Αγίων! Ενώ οι αιρετικοί, όπως καί ο διάβολος, είναι υπερήφανοι. Τόν παρακαλούσα, πές μου, Γέροντα, κάτι εντυπωσιακό καί θαυμαστό. Καί απαντούσε, «σέ πόσους θά πας νά τό πείς»; Δέν ήθελε νά γίνεται λόγος γιά τό όνομά του. Επίσης, πολύ στενοχωριόταν, όταν έφταναν στά αυτιά του λόγια του, τά οποία είχε πεί σέ κάποιους κι εκείνοι τά αλλοίωναν καί τά διέστρεφαν.
* * *
Η σύγχρονη πραγματικότητα. Ο Γέροντας Παΐσιος μου είπε καί τό εξής: «Επειδή πολλές φορές έρχονται εδώ κάποιοι όχι γιά νά ωφεληθούνε, αλλά από περιέργεια, παρεκάλεσα τόν Θεό νά μου δώσει τή χάρη, ώστε, όταν πλησιάζει κάποιος, νά βλέπω στήν ψυχή του άν έρχεται μέ ταπείνωση, γιά νά μάθει καί ωφεληθεί, ή άν έρχεται μόνο από περιέργεια, οπότε θά χάσω άσκοπα τό χρόνο μου μαζί του. Καί ο Θεός μου έδωσε αυτήν τή χάρη, καί ανάλογα μέ τήν περίπτωση κρίνω, άν αξίζει νά του ανοίξω τήν καγκελόπορτά μου».
Πάρα πολλές ήταν καί οι φορές πού μας μιλούσε ανάλογα όχι μέ αυτό πού έλεγε τό στόμα μας, αλλά μέ εκείνο πού μας απασχολούσε εσωτερικά. Δηλαδή, διάβαζε τήν ψυχή μας καί τίς σκέψεις μας! Κάποιοι του ζητούσαν νά τούς κάνει θαύματα! Κι εκείνος απαντούσε: «Γιά νά γίνουν θαύματα, πρέπει πρώτα νά ζήσετε πνευματικά, νά εξομολογείσθε, νά μισήσετε τήν αμαρτία, νά κοινωνάτε, νά ζήσετε εκκλησιαστική ζωή, νά προσεύχεστε θερμά, νά δοξολογείτε τόν Θεό γιά τά πάντα πού σας έχει χαρίσει, γνωστά καί άγνωστα, νά Τόν ευχαριστείτε ακόμη καί γιά τά κακά πού από αγάπη έχει επιτρέψει νά πάθετε».
Έξω από τό κελλί του είχε κεράσματα καί νερό καί ένα χαρτί πού έγραφε: «Πάρτε λουκούμι, πιήτε και νερό! Εγώ προτιμώ νά προσεύχομαι, παρά νά κάνω τόν δάσκαλο. Πιό πολύ βοηθάω μέ τήν προσευχή μου, παρά μέ τά λόγια μου»!
Έτυχε, όταν έβγαινε μέ τό καράβι ο Γέροντας από τό Άγιον Όρος γιά τελευταία φορά, άρρωστος καί πονεμένος, νά είμαι κι εγώ κοντά του. Μαζί καί άλλοι αδελφοί προσέχαμε πολύ στά λόγια του, γιά νά ωφεληθούμε κατά τό δυνατόν. Εκεί λοιπόν μπροστά μας έρχεται ένας περίπου 70χρονος. Μέ ευλάβεια φίλησε τό χέρι του καί είπε: «Γέροντα, έχω έρθει καί άλλες φορές στό Άγιον Όρος. Κάθε φορά πού γύριζα στούς δικούς μου, μέ ρωτούσαν, πήγες καί στόν Γέροντα Παΐσιο; Όχι, απαντούσα. Καί τότε εκείνοι μου έλεγαν «άδικα πήγες, καημένε». Γι αυτό τώρα πού σέ βλέπω καί πήρα τήν ευχή σου, έχω μεγάλη χαρά. Έγινε αυτό πού από πολύν καιρό ήθελα νά γίνει». Καί ο Γέροντας του απάντησε: «ναί! τώρα σώθηκες»!
Δηλαδή, δέν αρκεί πού πήραμε τήν ευχή του Γέροντα ή πού τόν γνωρίσαμε, αλλά πρέπει νά αγωνισθούμε στά πνευματικά, γιά νά γίνουμε άξιοι της αιώνιας σωτηρίας καί των θείων ευλογιών, πού επιφυλάσσονται σέ όλους τούς αγωνιζομένους ορθοδόξους Χριστιανούς.
* * *
Επίλογος. Θεωρούμε ότι η σύντομη αυτή αναφορά μας στόν σύγχρονο άγιο Γέροντα Παΐσιο δέν πρέπει νά μας στενοχωρεί καί απελπίζει, επειδή δέν μπορούμε νά φτάσουμε κι εμείς στά μεγάλα του μέτρα, αλλά νά στερεώνει τήν πίστη μας καί νά αυξάνει τήν προαίρεσή μας, νά φροντίσουμε κατά τό δυνατόν νά ευαρεστήσουμε τόν ουράνιο Πατέρα μας, μέ πίστη, ανδρεία, ταπεινοφροσύνη, θερμή καθημερινή προσευχή, χωρίς ούτε ίχνος έπαρσης κατά των αδιαφόρων στά πνευματικά. Αντίθετα, μέ κάθε ταπείνωση νά φροντίζουμε γιά τήν προσωπική μας τελείωση, καί νά προσευχόμαστε γιά τή σωτηρία όλου του κόσμου, καί ιδίως όσων ζητάνε τίς προσευχές μας καί τίς συμβουλές μας.
Επίσης, άν αισθανόμαστε ότι όλοι οι πιστοί είμαστε μέλη του ενός σώματος της Εκκλησίας, σεβόμαστε τούς πάντες, ιδίως τούς ιερωμένους, καί παραστεκόμαστε όσο μπορούμε στά υλικά προβλήματα καί τίς ανάγκες των Μοναχών καί ιδιαίτερα των Αγιορειτών. Έτσι πραγματοποιούμε καί τήν σύσταση του Αποστόλου Παύλου, ότι ο κάθε πιστός προσφέρει στό σώμα της Εκκλησίας αυτό πού έχει, ο μέν τά πνευματικά (προσευχή καί λόγον Θεού), ο δε τά υλικά (σεβασμό, διακονία, ελεημοσύνη) (1Κορ.9,11, 2Κορ.8,14). Τά υλικά τά χρειαζόμαστε, όχι μόνο γιά νά ζήσουμε καί νά προσευχόμαστε, αλλά καί γιά νά συντηρήσουμε τά αρχαία ασκητήριά μας.
Ο πρεσβύτης Συμεών είχε προφητέψει ότι ο Ιησούς Χριστός κείται εις πτώσιν καί ανάστασιν πολλών» (Λουκά 2,34), ανάλογα με τή στάση πού ο καθένας κρατεί απέναντί Του. Τό ίδιο συμβαίνει καί μέ όλους τούς Αγίους καί τόν Γέροντα Παΐσιο. Όποιος θέλει ωφελείται, καί όποιος σκανδαλίζεται κολάζεται. Οι καλοπροαίρετοι σώζονται, καί τούς φωτίζει ο Θεός νά αντιμετωπίσουν όλες τίς δυσκολίες της ζωής. Θυμούνται καί τόν λόγο του Κυρίου «μή φοβάσθε κανέναν άλλον, παρά μόνο Εκείνον πού έχει τήν εξουσία νά τιμωρήσει στήν αιώνια κόλαση» (Ματθαίου 10,28, Λουκά 12,5). Κοντά στό Χριστό δέν φοβούμαστε κανέναν Τούρκο, Εβραίο, φασίστα ή Γερμανό. Καί όσοι νομίζουν ότι μπορούν νά σωθούν χωρίς Χριστό καί τούς Αγίους, έστω κι αν έχουν επιτύχει πολλά στή ζωή τους, ας ενθυμούνται καί τόν αρχαίο Έλληνα σοφό, «μηδένα πρό του τέλους μακάριζε».
Σας ευχαριστώ πού μέ ακούσατε. Εύχομαι τό παράδειγμα του αγίου Γέροντα Παϊσίου καί οι προσευχές του, νά μας βοηθήσουν στήν αιώνια σωτηρία μας, νά νοιώσουμε τίς ευλογίες του Θεού, καί νά τό καυχώμαστε (2Κορινθ. 10,17) πού είμαστε καλοί ορθόδοξοι Χριστιανοί.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Ο Ιερομόναχος πατήρ Μάξιμος Αγιορείτης γεννήθηκε το 1949. Τό 1972 αποφοίτησε από τή Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κατά τή διάρκεια των σπουδών του επισκέφτηκε τρεις φορές τό Άγιον Όρος, όπου γνώρισε τόν Γέροντα Παΐσιο καί άλλους αγίους Γέροντες. Τό 1974 υποτάχθηκε στή Νέα Σκήτη, στόν εκ Κύπρου Γέροντα Ιωσήφ τόν μετέπειτα Βατοπεδινό, καί τό 1976 χειροτονήθηκε Ιερέας. Υπηρέτησε ως Εφημέριος του Πρωτάτου, ως Γραμματέας της Ιεράς Κοινότητος και Καθηγητής της Αθωνιάδος Ακαδημίας. Από τό 1984 ασκητεύει σέ Κελλί κοντά στίς Καρυές, όπου συνέγραψε καί εξέδωσε 15 βιβλία. Πότε-πότε λειτουργεί καί ομιλεί καί σέ εκτός του Αγίου Όρους Ναούς.

Σάββατο 20 Απριλίου 2013

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ & ΙΕΡΟΝ ΠΕΝΗΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟΝ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΙΕΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΩΝ
ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ
ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ 27/4/2013
ΠΡΩΪ ΩΡΑ 07:00 – ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΕΣΠΕΡΑΣ ΩΡΑ 06:00 – Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ  28/4/2013
ΠΡΩΪ ΩΡΑ 07:00 – ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΕΣΠΕΡΑΣ ΩΡΑ 07:30 – Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΝΥΜΦΙΟΥ
ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 29/4/2013
ΠΡΩΪ ΩΡΑ 07:00 – ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΩΡΩΝ - ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ & ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΕΣΠΕΡΑΣ ΩΡΑ 07:30 – Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΝΥΜΦΙΟΥ
ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ 30/4/2013
ΠΡΩΪ ΩΡΑ 07:00 – ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΩΡΩΝ - ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ & ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΕΣΠΕΡΑΣ ΩΡΑ 07:30 – Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΝΥΜΦΙΟΥ
ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ
ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 1/5/2013
ΠΡΩΪ ΩΡΑ 07:00 – ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΩΡΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ - ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ & ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΕΣΠΕΡΑΣ ΩΡΑ 07:30 – Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ  ΜΥΣΤΙΚΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ
& Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΕΥΧΕΛΑΙΟΥ
ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ 2/5/2013
ΠΡΩΪ ΩΡΑ 07:00 – ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΩΡΩΝ - ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΕΣΠΕΡΑΣ ΩΡΑ 07:30 – Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ
ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 3/5/2013
ΠΡΩΪ ΩΡΑ 09:00 – Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΩΡΩΝ
ΠΡΩΪ ΩΡΑ 11:00 – Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΕΩΣ
ΕΣΠΕΡΑΣ ΩΡΑ 07:30 – Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ
ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 4/5/2013
ΠΡΩΪ ΩΡΑ 07:00 – ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΩΡΩΝ - ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
ΕΣΠΕΡΑΣ ΩΡΑ 11:00 - Η ΠΑΝΝΥΧΙΔΑ
ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ 5/5/2013
ΩΡΑ 12:00  ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΝ
Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΟΡΘΡΟΣ & ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΕΣΠΕΡΑΣ ΩΡΑ 07:30 - Ο ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
ΙΕΡΟΝ ΠΕΝΗΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟΝ
ΦΕΤΟΣ ΜΕ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΝΤΑ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΘΑ ΤΕΛΕΣΟΥΜΕ ΠΕΝΗΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.
Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΘΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΣΤΙΣ 07:00 π.μ.
ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ ΘΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΣΤΙΣ 06:00μ.μ. ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΜΑΪΟ & 07:00μ.μ.ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΙΟΥΝΙΟ.
ΟΣΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΑΣ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΕΛΕΣΟΥΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΩΝ ΖΩΝΤΩΝ ΚΑΙ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΗΜΩΝ.
Απο το βιβλίο του Πατρός Στεφάνου Αναγνωστόπουλου.Εμπειρίες κατά τη Θεία Λειτουργία.

ΑΥΤΟ  ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΦΕΛΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ .

Σάββατο 13 Απριλίου 2013

ΠΑΤΗΡ ΜΑΡΚΟΣ ΜΑΝΩΛΗΣ

.Ο αγιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Μάρκος Μανώλης συμπλήρωσε ήδη τρία χρόνια απουσίας από την στρατευομένη Εκκλησία του Χριστού μας διότι είναι πλέον πολίτης της θριαμβευούσης Εκκλησίας, στην Βασιλεία των Ουρανών.

Η απουσία του γίνεται κάθε μέρα και πιο αισθητή σε ολους εκείνους που αρνούνται να συμβιβασθούν με την παραπαίουσα ολοένα και περισσότερο εκκλησιαστική μας ζωή και αυτό οφείλεται, όχι τόσο στο ότι δεν υπάρχουν πιά παραδοσιακοί κληρικοί, θεολογικά κατηρτισμένοι και ενάρετοι, αλλά γιατί ο π. Μάρκος ενεργούσε «ως εξουσίαν έχων και ουχ ως οι Γραμματείς»!

Είναι περιττό να αναλύσουμε την αβυσσαλέα διαφορά του «εξουσίαν έχοντος» από τους λογίους θε¬ολόγους, κλη¬ρικούς και λαικούς, έστω και αν αυτοί οι λόγιοι ακολουθούν παραδοσιακή εκκλησιαστική τακτική και ε¬χουν Ορθό¬δο¬ξο φρόνημα. Η διαφορά έγκειται στην «δύναμιν Θεού» που μεταδίδει ο λόγος και η παρουσία του μετόχου της Θείας Δυνάμεως, ώστε να «μωραίνονται οι δεινοί συζητηταί» και να «μαραίνονται», δηλαδή να χάνουν τη δύναμη και να καταισχύνονται, «οι των (θεολογικών) μύθων ποιηταί»!

Ο π. Μάρκος πλην της Θείας εξουσίας του, που έκρυβε επιμελώς στην ταπεινή και ειρηνόχυτη προσωπικότητά του, ήταν αυτός και η συνεκτική δύναμη που ένωνε τους πλέον ασύμβατους χαρακτήρες σε μια κοινή πνευματική πορεία και στον κοινό πνευματικό της Πίστεως αγώνα. Ένωνε αδιακρίτως μορφώσεως, αξιωμάτων ή κοσμικής αίγλης, αγωνιστάς και, ως πνευματικός αλείπτης, τους οδηγούσε σε μάχες πνευματικές χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, εκεί όπου η Ορθο-δοξία, δηλαδή η σωτηρία των ανθρώπων, ήταν το κινδυνευόμενον.

Με την προς τον Θεόν παρρησία του και ακεραιότητά του μετεμόρφωνε αναξίους σε αξίους, μεταποιώντας σε πράξη τον λόγο του Θεού «ο εξάγων άξιον εξ αναξίου ως το στόμα μου έσται»!

Ο π. Μάρκος ήταν αυτός που εργαζόταν κατά μίμησιν Θεού. Όπως ο Θεός μας συνεχώς κρύβεται και προβάλλει τους αγίους, σαν να είναι αυτοί που κάνουν τα κατορθώματα και τα «σημεία» και όχι Εκείνος, έτσι και ο π. Μάρκος έκρυβε τον εαυτό του και τα χαρίσματά του, προβάλλοντας συνεχώς τους άλλους, ακόμη και τους ολιγοτάλαντους και μετρίους, μεγιστοποιώντας και τις πιο αυτονόητες ενέργειές τους και υψώνοντας στον «Ορθόδοξον Τύπον» τα πιο απλά κείμενά τους σαν φλάμπουρα Ορθοδοξίας, αφού τα παρουσίαζε με λεζάντες και προλόγους που έδιναν τέτοιες προεκτάσεις στα κείμενα, ώστε στους αναγνώστες να κυριαρχή η παρουσίαση του κειμένου και όχι αυτό καθ’ εαυτό το κείμενο.

Ο π. Μάρκος συστράτευε συναγωνιστάς χωρίς να τους προσκαλή. Πρόσκληση ήταν η δική του –ψυχή τε και σώματι– αγωνιστικότητα. Μιά αγωνιστικότητα που δεν άρχιζε από τους άλλους αλλά απ’ αυτόν τον ίδιο. Η αγωνιστικότητά του είχε αφετηρία τον δικό του καθημερινό αγιασμό, την δική του καθημερινή αποξένωση από τα «στοι¬χεία του κόσμου» και όσο αυτός του ο αγώνας προέκοπτε, το¬σο πιο πολύ κοινωνικός γινόταν, πιο πνευματικά προσιτός, προ¬σηνής, κηδεστής των πάντων και παράκλητος. Οι άνθρωποι που είχαν την ευλογία να τον γνωρίσουν έβλεπαν στο πρόσωπό του και στις ενέργειές του την αδιάκοπη παρουσία του Ουρανού στη γη, έβλεπαν την ενσάρκωση και εφαρμογή των λόγων του Ευαγγελίου, το οποίο, λόγω της δικής μας αθλιότητος «ητόνησε» στις μέρες μας και, κατ’ ουσίαν, «αργεί».

Ο π. Μάρκος γνώρισε πολλούς «ψευδαδέλφους» αλλά ποτέ δεν τους φέρθηκε ανάλογα. Ούτε την στοιχειώδη παιδαγωγική αντι-μετώπιση δεν τους έκαμε, αλλά πάντοτε τους αντιμετώπιζε σαν φίλους και κοινούς αγωνιστάς.

Πόσες φορές στενοί συνεργάτες του δεν πήγαν σε αντίπαλα “στρατόπεδα” είτε για χρήματα, είτε για δόξα; Πόσοι από εκείνους που ευεργετήθηκαν από τον π. Μάρκον μέσω της προβολής των δικαίων τους από τον «Ορθόδοξον Τύπον», όταν άλλαζαν οι εκκλη-σια¬στι¬κες διοικήσεις έκαναν πως δεν είχαν καμμιά σχέση μαζί του;

Πόσοι από εκείνους που ευεργετήθηκαν από τον π. Μάρκον μέσω της προβολής των δικαίων τους από τον «Ορθόδοξον Τύπον», όταν άλλαζαν οι εκκλη-σια¬στι¬κες διοικήσεις έκαναν πως δεν είχαν καμμιά σχέση μαζί του; Πόσοι και πόσοι δεν του «έκοψαν την καλή μέρα» όταν μετά από πολυχρόνια υποστήριξη των δικαίων τους έπαυε τις δημοσιεύσεις αφού το θέμα είχε κορεσθή; Καί όμως!

Εντελώς αγνώμονες για τα προηγηθέντα, εφέροντο προς αυτόν ως εις εχθρόν!
Πως να μη θυμηθούμε τους Αντιοικουμενιστάς–«Δουρείους ιπ-πους», οι οποίοι χρησιμοποίησαν τον «Ορθόδοξον Τύπον» για την προ¬βολή τους στους ευσεβείς αναγνώστες ως ακραιφνώς Ορθόδοξοι, ενώ την άλλη στιγμή ήσαν ομοτράπεζοι των εμπαικτών της Πίστεως!
Ο π. Μάρκος έγινε κατά κυριολεξία «πάντων περίψημα». Όλοι τον εύρισκαν όταν τον εχρειάζοντο, λίγοι, όμως, ήσαν εκείνοι που τον εγνώριζαν πραγματικά και ήσαν πάντοτε μαζί του, όπως ο Γέροντάς μας, ο π. Σίμων Αρβανίτης, ο οποίος μας έλεγε, όταν ακόμη ο π. Μάρκος ήταν διάκονος: «Ο Μάρκος όλους τους γνωρίζει. Μην κοιτάς που δεν μιλάει!», εννοώντας το χάρισμα της διακρίσεως και της γνώσεως που είχε λάβει ο π. Μάρκος λόγω του ευλογημένου συνδυασμού που είχε επιτύχει: Της θεολογικής σοφίας και γνώσεως και της νηπιότητος στην κακία και της ανεξικακίας του.

Όλους τους γνώριζε στο «είναι» τους και όχι στο «φαίνεσθαι», αλλά μιλούσε μόνο για να επαινέση, ποτέ για να διαπομπεύση κάποιον, έστω και αν είχε στοιχεία για την προσωπική ζωή κληρικών, τα οποία αν ήρχοντο στο φως, οι κληρικοί αυτοί θα έπρεπε να αφανισθούν από το προσκήνιο. Αρκετοί είχαν και διοικητικές θέσεις...

Ποτέ δεν επέτρεψε να δημοσιευθή στον «Ορθόδοξον Τύπον» πληροφορία για την προσωπική ζωή κληρικών ή λαικών, εκτός αν κάποιες περιπτώσεις είχαν ήδη λάβει δημοσιότητα, οπότε έπρεπε να αντιμετωπισθή ο σκανδαλισμός των πιστών. Έθιγε μόνο τις πα-ρεκκλίσεις από την ευσέβεια και την Ορθόδοξη Πίστη μας.

Αγωνίσθηκε για την κάθαρση του κλήρου γιατί την θεωρούσε απαραίτητη προϋπόθεση της πνευματικής αποτελεσματικότητος της Εκκλησίας.

Ο μακαριστός π. Μάρκος αγάπησε υπερβαλλόντως την Υπερ-αγία Θεοτόκον και Εκείνη τον αξίωσε να γίνη και αυτός «δένδρον αγλαόκαρπον», που πνευματικά «έθρεψε πολλούς» και «ξύλον ευ-σκι¬όφυλλον» που ανέπαυσε πολλούς από τον καύσωνα των παθών και των δυσχερειών της ζωής.

Ο π. Μάρκος ήταν ένα πιστό αντίγραφο του αγίου Μάρκου του Ευγενικού! Ευγενής, απλούς, απέριττος, ανεξίκακος, συγχωρητικός στους εν μετανοία αμαρτωλούς, επιεικής, φιλάδελφος, άγγελος των φυλακισμένων, φιλακόλουθος, εγκρατής, ευπροσήγορος, μειλί¬χιος, θεολόγος νούς, βλέπων, ατα¬λαν¬τευτος στα της Πίστεως και ασυμ¬βίβαστος με οποιαδήποτε παραχώρηση Αληθείας, αψηφών τις απειλές, τις διώξεις, τα Δικαστήρια, λαλών πάντοτε δίκαια μετά παρρησίας, βαθείας ταπεινώσεως και Ορθοδόξου ακριβείας.

Ο πολυσέβαστός μας π. Μάρκος, εκάλυπτε με την προσωπικό-τη¬τα του πολλούς τομείς της Εκκλησιαστικής μας ζωής, «δίχα πομ-πης», γι’ αυτό η επίγεια σωματική απουσία του άφησε πάμπολλα και δυσαναπλήρωτα κενά, που μόνο η χάρις του Θεού μπορεί να αναπληρώση. Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά και είναι τραγικό το ότι αυτοί που πρέπει να το ιδούν δεν το βλέπουν.
Πολλοί θα θεωρήσουν υπερβολικά και –ίσως– συναισθηματικά τα λόγια μου.

Όμως, δεν έχουν δίκιο. Απλώς βλέπουν τα πράγματα διανοητικά και δίδουν μεγάλη σημασία στην κοσμική αναγνώριση και στην διαφήμιση των προσώπων και τότε μόνο τους δίνουν σημασία. Η προσοχή τους εστιάζεται στους Γέροντες που εγκωμιάζονται από πολλούς, γιατί δεν έχουν πνευματικά κριτήρια να αναγνωρίσουν έναν άνθρωπο του Θεού χωρίς κάποιος ονομαστός να τους τον διαφημίση!

Όμως, ο π. Μάρκος δεν χρειάζεται εμάς, ούτε τα εγκώμιά μας. Εμείς τον χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε σήμερα, που η Αλήθεια ανταλλάσεται καθημερινά με το ψέμα. Τον χρειάζεται η Εκκλησία μας. Τον χρειάζεται η Πατρίδα μας. Αυτός πάντα ήταν παρών.

Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι θα κάνη πλέον αισθητή την παρουσία του. Τού το ζητούμε με όλη μας την ψυχή και όλη μας την αγάπη και είμαστε βέβαιοι ότι θα απαντήση στο αίτημά μας αυτό με την γνωστή σε όλους μας υπακοή Του!

π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Αρ. Τεύχους 128
Απρίλιος 2013