ΧΑΡΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΟΥΝ
ΕΙΡΗΝΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ
ΕΥΛΟΓΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ.



Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΧΕΙ ΤΡΙΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ.ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΤΟΝ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΣΜΟ,
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΤΗΝ ΜΑΣΟΝΙΑ.
ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ


ΠΙΣΤΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΓΙ'ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙἈΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ!!!!!!!!


Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΘΕΛΕΙ ΟΧΙ Ν΄ΑΔΕΙΑΣΟΥΝ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ,ΑΛΛΑ ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΝ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΟ ΤΟ ΦΡΟΝΙΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΙΣΤΗ.
ΠΑΤΗΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ







ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΘΕΣΗ Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ;


1.Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

2.Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ;

3.Ο ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

4.ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ;






ΑΡΑΓΕ ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΘΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ;



ΤΡΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Α) ΤΟΥ ΑΔΑΜ

Β)ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

Γ)ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ.

ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ




















Πέμπτη 31 Αυγούστου 2017

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΕΤΟΣ.

Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ
Σχετική εικόνα
 Η Εκκλησία προσπαθεί  να μεταβάλει τον χρόνο από μονότονη κα φθοροποιό διαδικασία σε ευκαιρία μεταμόρφωσης της ζωής και απεγκλωβισμού από τη φθορά του. 
Κατά την παράδοση της Εκκλησίας μας, η 1η Σεπτεμβρίου αποτελεί την έναρξη του εκκλησιαστικού έτους ή της Ινδίκτου. Ο τελευταίος αυτός όρος έχει τις ρίζες του στη ρωμαϊκή εποχή. Όπως σε πολλές περιπτώσεις, έτσι και στο θέμα του χρόνου η χριστιανική Εκκλησία, αναζητώντας βαθύτερο νόημα σε αυτά που κληρονόμησε από την ειδωλολατρία, κράτησε καταρχάς ως πρώτη του έτους την 23η Σεπτεμβρίου, μέρα Πρωτοχρονιάς για τους Ρωμαίους και γενέθλια μέρα του αυτοκράτορα της Ρώμης Οκταβιανού. Τη μέρα αυτή η Εκκλησία όρισε ως ημέρα εορτής της συλλήψεως του Προδρόμου, που αποτελεί το πρώτο γεγονός της Ευαγγελικής ιστορίας. Αργότερα, η πρώτη του έτους μετατέθηκε την 1η Σεπτεμβρίου, για να συμπέσει με την πρώτη του μηνός.
  Η 1η Ιανουαρίου ως Πρωτοχρονιά -άλλη ρωμαϊκή παράδοση και αυτή- έφτασε στην Ανατολή πολύ αργότερα. Πέρα από τις ιστορικές καταβολές, ο ορισμός της 1 ης Σεπτεμβρίου ως πρώτης του έτους ενεργοποιεί ξεχασμένους δεσμούς με τους κύκλους της ζωής, από την εποχή που οι άνθρωποι ήταν στενά συνδεδεμένοι με τη γη. Τότε που η σπορά γινόταν αφετηρία μιας μεγάλης διαδρομής, που οδηγούσε στην ανθοφορία και την καρποφορία. Βαθύς λοιπόν είναι ο συμβολισμός της έναρξης του εκκλησιαστικού έτους στην αρχή του φθινοπώρου.
Αποτελεί σημείο μιας πρόσκλησης για σπορά σπόρου καλού στο χωράφι της ψυχής μας και προσμονής πλούσιου καρπού, έπειτα από φροντίδα και υπομονή, εν μέσω εποχών ανυπομονησίας, μανιακής κατανάλωσης και θεοποίησης της ατομικής ανάγκης εις βάρος κάθε κοινωνικότητας. Ίσως πολλοί αναρωτηθούν ποιος ο λόγος η Εκκλησία να διαφοροποιείται από τον κόσμο και να μην ακολουθεί σε ένα τόσο δευτερεύον θέμα, όπως η γιορτή της Πρωτοχρονιάς, τις συνήθειες ολόκληρου του πλανήτη. Σε ένα τέτοιον προβληματισμό θα απαντούσα ότι η διαφοροποίηση αυτή μπορεί και να αποτελεί ευκαιρία και αφορμή διαφοροποίησης και στο διαφορετικό νόημα που δίνει ο κόσμος στον χρόνο. Καλώντας η Εκκλησία σε έναν διαφορετικό κύκλο του χρόνου, δίνει τη δυνατότητα και μιας διαφορετικής χρονοποιίας. Με άλλα λόγια, ακολουθώντας η Εκκλησία βήμα βήμα όλο το σωτήριο έργο του Κυρίου, από τη σύλληψη του Τίμιου Προδρόμου, όπως είπαμε, έως την Κοίμηση της Θεοτόκου, μας καλεί να μπολιάσουμε στον χρόνο, που διαρκώς τρέχει από το παρελθόν στο μέλλον, τη διαρκή παρουσία του Χριστού, ο οποίος με τη θυσία Του και την ανάστασή Του έφερε σε επαφή τον κοσμικό χρόνο με την αιωνιότητα. Ίσως να μην έχουμε προσέξει αρκετά ότι για την Εκκλησία μας ο χρόνος είναι ένα διαρκές παρόν.

 «Χριστός γεννάται» και όχι «Χριστός γεννήθηκε» ψάλλουμε τα Χριστούγεννα. «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου» διαβάζουμε τη Μ. Πέμπτη. Και ενώ κόσμος, όσο και αν ξεφαντώνει τα μεσάνυχτα της 31ης Δεκεμβρίου, κατά βάθος θρηνεί για ακόμη ένα βήμα, που τον φέρνει κοντύτερα στο αναπόφευκτο τέλος, ο εκκλησιαστικός χρόνος μεταβάλλει την κάθε στιγμή σε ευκαιρία αναγέννησης και εισόδου σε έναν τρόπο ζωής στον οποίο η φθορά και ο θάνατος δεν έχουν εξουσία.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΗΝΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΗΝΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
ΩΡΑ 06:00μ.μ.:ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ Θ΄ΩΡΑΣ-ΕΣΠΕΡΙΝΟΥ & ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΩΣ
ΩΡΑ 05:30π.μ.ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΩΡΩΝ-ΨΑΛΤΗΡΙΟΝ
ΩΡΑ 07:00μ.μ.:ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΟΡΘΡΟΥ – ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 01/09/17
ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ – ΟΣΙΟΥ ΜΕΛΕΤΙΟΥ- 40 ΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΡΩΝ
(ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΑΓΙΑΣΜΟΥ)
ΣΑΒΒΑΤΟ 02//09/17 – ΑΓΙΟΥ ΜΑΜΑΝΤΟΣ – 
ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΝΗΣΤΕΥΤΟΥ
(ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ)
ΚΥΡΙΑΚΗ 03/09/17 – (ΙΓ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ)–
ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
ΠΕΜΠΤΗ 07/09/17 – ΣΩΖΟΝΤΟΣ ΜΑΡΤΥΡΟΣ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  08/09/17 – ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ 09/09/17 –
ΙΩΑΚΕΙΜ & ΑΝΝΗΣ ΤΩΝ ΘΕΟΠΑΤΟΡΩΝ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ 10/09/17
ΜΗΝΟΔΩΡΑΣ,ΜΗΤΡΟΔΩΡΑΣ,ΝΗΜΦΟΔΩΡΑΣ
ΤΕΤΑΡΤΗ 13/09/17 -  ΚΟΡΝΗΛΙΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΥ
ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΤΟΥ ΙΒΙΡΗΤΟΥ
ΠΕΜΠΤΗ 14/09/17  -  ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  15/09/17 - ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΟΣ – ΝΙΚΗΤΑ – ΦΙΛΟΘΕΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ 16/09/17 –
ΕΥΦΗΜΙΑΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 17/09/17 – ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ
ΣΟΦΙΑΣ-ΠΙΣΤΕΩΣ-ΑΓΑΠΗΣ & ΕΛΠΙΔΑΣ
ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΕΝ ΘΕΣΣΑΛΙΩΤΙΔΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ 
ΔΙΑΛΑΜΨΑΝΤΩΝ ΑΓΙΩΝ
ΤΕΤΑΡΤΗ  20/09/17  - ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ
 ΣΑΒΒΑΤΟ 23/09/17 - ΣΥΛΛΗΨΙΣ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ-
ΞΑΝΘΙΠΠΗΣ - ΠΟΛΥΞΕΝΗΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ΛΟΥΚΑ 24/09/17 –
ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΜΥΡΤΙΔΙΩΤΙΣΣΗΣ– ΘΕΚΛΗΣ -
ΣΙΛΟΥΑΝΟΥ ΤΟΥ ΑΘΩΝΙΤΟΥ

ΤΡΙΤΗ 26/09/17 -  ΜΕΤΑΣΤΑΣΙΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ 

Η ΤΙΜΙΑ ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ.

                              ΠΡΕΣΒΕΙΑΙΣΤΗΣΠΑΝΑΚΗΡΑΤΟΥ ΤΙΜΙΑΣ ΖΩΝΗΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗΣ ΕΝΔΟΞΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ.

Με αφορμή την γιορτή της Αγίας Ζώνης αναδημοσιεύουμε το 4ο μέρος του βιβλίου με τα θαύματά της.
Η Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου, διαιρεμένη σήμερα σε τρία τεμάχια, είναι το μοναδικό λείψανο ή κειμήλιο που σώζεται από την επίγεια ζωή της και φυλάσσεται στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου.
    Σύμφωνα με την παράδοση, η Ζώνη φτιάχτηκε από τρίχες καμήλας από την ίδια την Θεοτόκο, και μετά την Κοίμησή της, κατά την Μετάστασή της στους ουρανούς, την παρέδωσε στον απόστολο Θωμά. «Προς δόξαν ακήρατον ανερχομένη Αγνή, χειρί σου δεδώρησαι τω αποστόλω Θωμά, την πάνσεπτον Ζώνην σου», ψάλλει η Εκκλησία στο απολυτίκιο της εορτής της καταθέσεως της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου.
  Την Τιμία Ζώνη ανέλαβαν να διαφυλάξουν δύο πτωχές ευσεβείς γυναίκες στα Ιεροσόλυμα. Η Παναγία, λίγο πριν την Κοίμησή της, είχε δώσει εντολή στον Ευαγγελιστή Ιωάννη να μοιράσει σε αυτές και τις δύο εσθήτες της. Το έργο της διαφύλαξης από γενιά σε γενιά συνέχισε μία ευλαβής παρθένος καταγομένη από την οικογένεια αυτή.
    Στα χρόνια του αυτοκράτορα Αρκαδίου, υιού του Μ. Θεοδοσίου, έγινε η μεταφορά της Τιμίας Ζώνης στην ένδοξη πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, την Κωνσταντινούπολη. Την κατέθεσε σε μία υπέροχη λειψανοθήκη, την οποίαν ονόμασε «αγίαν σορόν». Η κατάθεση έγινε στις 31 Αυγούστου. Το ιερό λείψανο θα προστάτευε την πρωτεύουσα του κράτους και τους κατοίκους από κάθε εχθρική επίθεση, από κάθε δυστυχία και δαιμονική επιβουλή.
   Μετά από λίγα χρόνια η κόρη του Αρκαδίου, η αυτοκράτειρα Πουλχερία, ανήγειρε το λαμπρό ναό των Χαλκοπρατείων και κατέθεσε εκεί την Τιμία Ζώνη. Η ίδια η αυτοκράτειρα τη διακόσμησε με χρυσή κλωστή, έτσι όπως φαίνεται μέχρι σήμερα στην Ιερά Μεγίστη Μονή του Βατοπαιδίου.
     Τον επόμενο αιώνα, άγνωστο πότε και με ποιόν τρόπο, μεταφέρθηκε η Τιμία Ζώνη στην Ζήλα της Καππαδοκίας, νότια της Αμασείας. Στην Κωνσταντινούπολη μεταφέρθηκε ξανά στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστινιανού του Α΄ (527-565), κτίτορα της Αγίας Σοφίας. Ο διάδοχός του Ιουστίνος Β΄ και η σύζυγός του Σοφία ανακαίνισαν τον ναό των Χαλκοπρατείων και ανήγειραν παρεκκλήσιο της Αγίας Σορού. Πάνω στην Αγία Τράπεζα φυλασσόταν η Τιμία Ζώνη.
   Πλήθος θαυμάτων επιτέλεσε η Τιμία Ζώνη της Παναγίας στην Κωνσταντινούπολη. Θεράπευσε τη Ζωή Ζαούτζη, σύζυγο του αυτοκράτορα Λέοντα Ϛ΄του Σοφού (886-912),που βασανιζόταν από κάποιο ακάθαρτο πνεύμα. Όταν ο πατριάρχης ακούμπησε πάνω της την Αγία Ζώνη, αμέσως λυτρώθηκε από το μαρτύριό της.
  Ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γερμανός Α΄ (715-730) αναφέρει με λυρισμό ότι η Τιμία Ζώνη διατηρεί αιώνια την θεία ευωδία των θεραπειών που επιτελεί, ευφραίνοντας όσους την πλησιάζουν με πίστη και ευλάβεια· και ο Ιωσήφ ο υμνογράφος (περίπου 816-866) εξυμνεί το άγιο λείψανο, γιατί αυτό με την Χάρη της Παναγίας, καθαγιάζει τους πιστούς που προσέρχονται ευλαβικά για να το προσκυνήσουν, τους ανυψώνει από τη φθορά και τους απαλλάσσει από ασθένειες και θλίψεις.
      Γύρω στο 1150 η Τιμία Ζώνη βρισκόταν στο Μεγάλο Παλάτι της Κωνσταντινουπόλεως, στο ναό του Αγίου Μιχαήλ. Μάλλον είχε τεμαχιστεί και τεμάχια είχαν μεταφερθεί στους ναούς.
   Τον 12ο αιώνα, και συγκεκριμένα στα χρόνια της βασιλείας του Μανουήλ Α΄ Κομνηνού (1143-1180), καθιερώθηκε επίσημα η εορτή της Αγίας Ζώνης την 31η Αυγούστου, ενώ παλαιότερα εορταζόταν μαζί με την εορτή της Εσθήτος της Θεοτόκου, την 2α Ιουλίου.
   Μετά την άλωση της Πόλης από τους σταυροφόρους της Δ΄ σταυροφορίας, το 1204, κάποια τεμάχια αρπάχτηκαν από τα στίφη των βαρβάρων και μεταφέρθηκαν στη Δύση. Ευτυχώς δεν χάθηκαν όλα. Είναι σίγουρο ότι ένα μέρος της Τιμίας Ζώνης παρέμεινε στην Κωνσταντινούπολη και μετά την ανακατάληψή της το 1261 από τον Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγο φυλάσσονταν στο ναό των Βλαχερνών.
  Η μαρτυρία ανώνυμου Ρώσου προσκυνητή στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ 1424-1453 είναι και η τελευταία σχετικά με την ύπαρξη της Αγίας Ζώνης στην Βασιλεύουσα. Είναι άγνωστο, τί απέγινε στη συνέχεια μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453. Το μεγαλύτερο τμήμα της Τιμίας Ζώνης που σώζεται σήμερα φυλάσσεται στη Μονή μας. Το τεμάχιο αυτό έφτασε στη Μονή με περιπετειώδη τρόπο.
   Ο Μ. Κωνσταντίνος είχε κατασκευάσει ένα σταυρό που τον έπαιρνε μαζί του στις εκστρατείες για να προστατεύει τον ίδιο και το στράτευμά του. Στη μέση ο σταυρός είχε τεμάχιο Τιμίου Ξύλου· υπήρχαν επίσης θήκες, όπου είχαν τοποθετηθεί και άγια λείψανα των πιο σημαντικών μαρτύρων και ένα τεμάχιο της Τιμίας Ζώνης. Το σταυρό αυτό έπαιρναν στις εκστρατείες τους όλοι οι αυτοκράτορες. Σε μία εκστρατεία κατά των Βουλγάρων νικήθηκε από τον ηγεμόνα Ασάν ο αυτοκράτορας Ισαάκιος Β΄ Άγγελος (1185-1195). Ένας ιερέας έριξε στο ποτάμι το βασιλικό σταυρό, για να μή βεβηλωθεί από τους εχθρούς. Εκείνοι όμως τον βρήκαν και τον παρέδωσαν στον Τσάρο των Βουλγάρων Ασάν.
  Οι Βούλγαροι δεν είχαν καλές σχέσεις με τους Σέρβους. Αυτές επιδεινώνονταν συνεχώς. Γύρω στα 1330, σε μία μάχη κατανικήθηκε ο βουλγαρικός στρατός από τον ηγεμόνα των Σέρβων μεγαλομάρτυρα Λάζαρο (†1389). Ο βασιλικός σταυρός πέρασε στα χέρια των Σέρβων. Μετά από σαράντα χρόνια ο Λάζαρος δώρισε στη Μονή Βατοπαιδίου το βασιλικό σταυρό του Μ. Κωνσταντίνου μαζί με το τεμάχιο του Τιμίου Ξύλου, το τεμάχιο της Τιμίας Ζώνης και τα άλλα άγια λείψανα. Πίσω από τον Τίμιο Σταυρό βρίσκεται γραμμένο στην σερβική γλώσσα το εξής: «Λάζαρος, εν Χριστώ τω Θεώ Κνέζης της Σερβίας και Βασιλεύς Γραικίας, ανατίθημι το κραταιόν όπλον συν τη αχράντω Ζώνη της Πανάγνου μου, τη Μονή Βατοπαιδίου της Βασιλείας μου». Από τότε φυλάσσεται στο ιερό βήμα του καθολικού, δηλαδή του κεντρικού ναού της Μονής.
  Πρέπει να αναφέρουμε και μία άλλη παράδοση που διασώζεται στη Μονή μας. Σύμφωνα με αυτήν η Τιμία Ζώνη αφιερώθηκε από τον αυτοκράτορα Ιωάννη Ϛ΄ Καντακουζηνό (1341-1354), ο οποίος στη συνέχεια παραιτήθηκε από το αυτοκρατορικό αξίωμα, έγινε μοναχός με το όνομα Ιωάσαφ και μόνασε στη Μονή Βατοπαιδίου.
   Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας οι αδελφοί της Μονής πραγματοποιούσαν περιοδείες λιτανεύοντας την Αγία Ζώνη στην Κρήτη, Μακεδονία, Θράκη, Κωνσταντινούπολη και Μικρά Ασία προς αγιασμό και στήριξη του υπόδουλου ελληνισμού και απαλλαγή από κάθε λοιμική ασθένεια.

Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ.


ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ
Αποτέλεσμα εικόνας για Ο ΑΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
Σήμερα η Εκκλησία εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη του αγίου Αλεξάνδρου αρχιεπισκόπου Κωνσταν­τινουπόλεως. Ο άγιος Αλέξανδρος έζησε στα χρόνια του πρώτου χριστιανού αυτοκράτορα, του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Είναι από τους ιερούς Πατέρες της πρώ­της Οικουμενικής Συνόδου, που το 325 στη Νίκαια κα­ταδίκασαν την αίρεση του Αρείου. Αρχιεπίσκοπος τότε Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο άγιος Μητροφάνης, αλλ’ επειδή ήταν πολύ γέρος και άρρωστος, στη Σύνοδο τον αντιπροσώπευε ο Αλέξανδρος, που ήταν ακόμα πρεσβύτερος. Πολλές φορές για διαφόρους λόγους τους επισκόπους στις ιερές Συνόδους αντιπροσώπευαν πρεσβύτεροι.
  Ο άγιος Αλέξανδρος ήταν πραγματικά θεοπρόβλητος Ιεράρχης της Εκκλησίας. Μετά τη Σύνοδο και την καταδίκη του Αρείου, Άγγελος Κυρίου εμφανίστη­κε στο γέροντα αρχιεπίσκοπο Μητροφάνη και του αποκάλυψε τη βουλή του Θεού. Τον βεβαίωσε πρώτα για τον επάξιο τρόπο, με τον οποίο ο πρεσβύτερος Αλέξαν­δρος τον αντιπροσώπευσε στη Σύνοδο, κι ύστερα του είπε πως αυτός θα ήταν ο διάδοχός του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Αυτό έγινε γνωστό και πραγματικά, όταν ύστερα από λίγο καιρό κοιμήθηκε ο αρχιεπίσκο­πος Μητροφάνης, ο Αλέξανδρος εξελέγη και τον δια­δέχθηκε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Ο Θεός ξέρει τους ανθρώπους; του και τους καλεί στον κατάλληλο καιρό.
 Η πρώτη Οικουμενική Σύνοδος καταδίκασε την αί­ρεση του Αρείου, αλλά η αναταραχή στην Εκκλησία δεν είχε καταπαύσει. Και μέχρι σήμερα ακόμα η αναταραχή δεν κατέπαυσε. Η αρειανική αίρεση είναι η ρίζα όλων των αιρέσεων, κάποιες από τις οποίες μέχρι και σήμερα ταλαιπωρούν την Εκκλησία. Τέτοια είναι η αί­ρεση του χιλιασμού ή των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Όπως ο Άρειος, έτσι και οι χιλιαστές αρνούνται την θεότητα του Ιησού Χριστού. «Ην ποτέ ότε ουκ ην» έλεγε ο Άρειος για τον Ιησού Χριστό, δηλαδή ήταν καιρός που δεν υπήρχε ο Υιός, αλλά έγινε ύστερα, ότι δηλαδή ο Υιός είναι κτίσμα. Το ίδιο λένε κι οι χιλιαστές.
Ο άγιος Αλέξανδρος όχι μόνο στη Σύνοδο κατα­πολέμησε την αίρεση, αλλά και ύστερα, ώς αρχιεπίσκο­πος Κωνσταντινουπόλεως. Ο διάδοχος του Μεγάλου Κωνσταντίνου ήταν φιλοαρειανός και οι ορθόδοξοι επί­σκοποι είχαν τώρα να αντιμετωπίσουν όχι μόνο την αί­ρεση, αλλά και την πολιτική εξουσία, που συμπαθούσε και βοηθούσε την αίρεση. Όχι μόνο στους αρχαίους διωγμούς, αλλά και ύστερα η Εκκλησία πολλές φορές βρέθηκε αντιμέτωπη με την πολιτική εξουσία στα ίδια τα χριστιανικά κράτη. Είτε οι πλανεμένες αντιλήψεις των αρχόντων της πολιτείας είτε τα πολιτικά τους συμ­φέροντα πολλές φορές τους φέρνουν σε αντίθεση με την πίστη και την τάξη της Εκκλησίας.
Ο γιός του Μεγάλου Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνος κι αυτός λεγόμενος και διάδοχος στο θρόνο, ήταν λοι­πόν αρειανόφιλος. Ο Άρειος μετά τη Σύνοδο υποκρι­νόταν τον ορθόδοξο και ζητούσε να έχει κοινωνία με τους κανονικούς επισκόπους της Εκκλησίας. Με την υποκρισία λοιπόν και με την υποστήριξη του αυτοκράτορα ο Άρειος πίεζε τους επισκόπους. Αλλά ο άγιος Αλέξανδρος με κανέναν τρόπο δεν τον δεχότανε σε εκκλησιαστική κοινωνία, δηλαδή να λειτουργήσουν μαζί. Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές, κριτήριο είναι η Λειτουρ­γία και η θεία Κοινωνία. Με τους αιρετικούς μπορεί να έχουμε συνεργασία και κοινωνικές σχέσεις, αλλά ποτέ δεν λειτουργούμε και δεν κοινωνούμε μαζί.
Ο Άρειος είχε κακό τέλος στα χρόνια εκείνα, που αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο άγιος Αλέ­ξανδρος. Εκείνος έφυγε, αλλά το κακό που έκαμε στην Εκκλησία έμεινε και μέχρι τώρα τροφοδοτεί κάθε αί­ρεση. Κι ο άγιος Αλέξανδρος, ως άνθρωπος, έφυγε κι εκείνος, αλλ’ άφησε στην Εκκλησία την εικόνα του αγίου του Θεού, του υπερασπιστή της Ορθοδοξίας και του φύλακα των αποστολικών παραδόσεων. Και μέσα στη Σύνοδο, ως εκπρόσωπος του γέροντα αρχιεπισκόπου Μητροφάνη, κι ύστερα από τη Σύνοδο στάθηκε πι­στός φρουρός και υπερασπιστής των αποφάσεων της Συνόδου και της παράδοσης και κληρονομιάς των αγίων Αποστόλων. Αμήν.
(+Μητροπ. Κοζάνης Διονυσίου, Εικόνες έμψυχοι, εκδ. Αποστ. Διακονία, σ. 430-432

ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ.

ΛΟΓΟΙ ΠΑΤΡΟΣΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ                     Περί της Θείας Κοινωνίας.

Αφορμή αυτής της ομιλίας (1987) του π. Αθανασίου Μυτιληναίου που θα δείτε στο βίντεο που ακολουθεί, ήταν η παρέμβαση ενός βουλευτή του ΠΑΣΟΚ στη Βουλή, του Βασιλείου Αγοράστη, για τον ‘κίνδυνο μόλυνσης’ από την Θεία Μετάληψη.
Η απάντηση που ήρθε από τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνώνκονιορτοποίησε τους ‘ισχυρισμούς’ του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ:
«.. ιατρικώς δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ βεβαιωμένη περίπτωσις απλού πιστού στον οποίον να έχει μεταδοθεί αρρώστια με τη Θεία Μετάληψη. Ούτε και ιερέως, ο οποίος μάλιστα μετά την κοινωνία των πιστών κάνει την «κατάλυση» και καταπίνει όλα τα υπόλοιπα της Θείας Κοινωνίας μέχρι τρυγός [μέχρι τον πάτο], μαζί με ό,τι από το στόμα του κάθε μεταλαμβάνοντος δια της Αγίας Λαβίδας κατέληξε στο Άγιο Ποτήριο. Ούτε ακόμη και τότε που έβραζε η φυματίωση, εθέριζε η σίφυλλη και η λέπρα ήτανε ευρύτατα διαδεδομένη. Τα ίδια προφανώς θα ίσχυαν αν ετίθετο θέμα και για το AIDS. 

Δεδομένα τα οποία να οδηγούν την ιατρική σε παρέμβαση δεν υπάρχουν… Σύγκρουση μεταξύ επιστήμης και Εκκλησίας δεν υπάρχει παρά μόνο στους έχοντες τρικυμία εν κρανίω. Εφόσον αμφότερες εξυπηρετούν την αλήθεια, οπωσδήποτε δεν κινούνται επί διαφορετικής βάσεως και σε διαφορετικά επίπεδα. Χρειάζεται βεβαίως επίγνωση των ορίων εκάστης και αλληλοσεβασμός στην τήρηση των αποστάσεων εκατέροθεν
Απομονώνω επίσης αυτό το απόσπασμα από την απάντηση του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών:
«… Στο όνομα της πίστεώς του [του πιστού] και στην αξιοπιστία του Θεού του, του είναι αδιανόητον ότι ο Παντοδύναμος Θεός, ο Οποίος αγάπη εστί και από αγάπη δια τον άνθρωπον ανέβηκε στον Σταυρό, θα επέτρεπε ποτέ να μεταδοθεί στον μεταλαμβάνοντα μια οποιαδήποτε αρρώστια με το ίδιο Του το Σώμα και με το δικό Του Αίμα όταν με αυτά τον αγιάζει. Επομένως δια τον πιστόν πρόβλημα δεν υπάρχει. Εκείνοι όμως οι οποίοι αμφιβάλλουν ή φοβούνται μην πάρουν κάποια αρρώστια με τη Θεία Κοινωνία, όσοι δεν πιστεύουν στην ουσία της Θείας Κοινωνίας, αυτοί που δεν έχουν λόγο να μεταλάβουν -και είναι δικαίωμά τους-, να απέχουν. Ας αφήσουν όμως τους άλλους ήσυχους. Είναι μάλιστα παρατηρημένο ότι οι μη πιστεύοντες είναι κυρίως εκείνοι οι οποίοι περισσότερον ομιλούν δια τους ‘κινδύνους’ από την Θεία Κοινωνία, όπως, και το ότι ‘κόπτονται’ «για το καλό των πιστών», εξ εκείνων οι οποίοι ασκούν πολεμική εναντίον της Πίστεως
Σημειωτέον, ο βουλευτής για το ίδιο θέμα έκανε ερώτηση και στο Υπουργείο Παιδείας. Χαρακτηριστική εδώ είναι η απάντηση που δίνει ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, κάτι που σήμερα με τις εξελίξεις στο Μάθημα των Θρησκευτικών δείχνει να έχει ‘ξεπεραστεί’ από το ‘Υπουργείο Παιδείας’ αλλά ακόμη χειρότερα και από τη διοίκηση της Εκκλησίας: «Σε θέματα Πίστεως το Υπουργείον Παιδείας δεν είναι αρμόδιον. Αρμοδία είναι μόνο η Εκκλησία του Χριστού.» Οι υποχρεώσεις του Υπουργείου Παιδείας σε αυτό το θέμα ορίζονται από το Σύνταγμα της Ελλάδος, συμπληρώνω.
Από την πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία που ακολουθεί, η οποία μπαίνει εις βάθος στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, απομονώνω δύο παραδείγματα που αναφέρει ο π. Μυτιληναίος από την ίδια τη ζωή της Εκκλησίας όπου είχαν μεταλάβει φυματικοί.
***
«Καταρχάς θα ήθελα να αναφερθώ σε μίαν επιστολογράφο εδώ της πόλεώς μας που έστειλε στην τοπική εφημερίδα μία επιστολή και αναφέρεται σε έναν Λαρισαίον ιερέα τον παπα Στάμο Κονταξή. Εγώ δεν τον πρόλαβα, νομίζω ήταν στο Νεκροταφείο δεν θυμάμαι, ίσως εκεί. Πρέπει να έχει πεθάνει προ του ’60.
Λοιπόν. Αυτός κάποτε πήγε λέγει να μεταλάβει κάποιον φυματικόν. Μόλις κοινώνησε ο φυματικός δεν κατάφερε να καταπιεί, κοντυλιάστηκε τι έπαθε δεν ξέρω, έβηξε και έβγαλε το περιεχόμενον επάνω εις το πάπλωμά του. Δεν εδίστασε, λέγει η επιστολογράφος, ο ιερεύς να φάγει εκείνο που βγήκε από το στόμα του φυματικού. Ο ιερεύς αυτός μετά από το περιστατικό αυτό, χωρίς βέβαια να γίνει φυματικός, έζησε άλλα 35 χρόνια και έφτασε στην ηλικία των ενενήντα τεσσάρων ετών.
Αλλά πρέπει να σας πω ότι αυτό το περιστατικό έχει μυριάκις επαναληφθεί. Θα το ακούσετε σε κάθε τόπο γιατί απλώς επαναλαμβάνεται το φαινόμενον αυτό.
Ακούστε όμως και το αντίθετο παράδειγμα.
Κάποτε αγαπητοί μου ένας ιερεύς μ’ έναν διάκονο επήγαν σ΄ έναν ιδρυματικόν ναόν, δηλαδή σε ένα ίδρυμα που ήταν φυματικοί, ένα Σανατόριο, να τελέσουν τη Θεία Λειτουργία. Ετέλεσαν την Θεία Λειτουργία και βεβαίως όλοι οι τρόφιμοι του Σανατορίου, δηλαδή οι φυματικοί, εκοινώνησαν από το Άγιον Ποτήριον. Κατά την τάξη, ο διάκονος έπρεπε να κάνει την κατάλυση αλλά ο διάκονος δεν κινείται να καταλύσει. Καταλύω λέγεται τρώγω το περιεχόμενο, το υπόλοιπο του Αγίου Ποτηρίου. Αυτό λέγεται κατάλυση στη γλώσσα την ιερατική.
Του λέει ο ιερεύς, -Παιδί μου κάνε κατάλυση. -Εγώ; Ποτέ, λέγει ο διάκονος. Τόσοι φυματικοί κοινώνησαν, εγώ θα κάνω κατάλυση; Ποτέ. -Παιδί μου, του λέγει, είναι πολύ μεγάλη αμαρτία να το ισχυρίζεσαι αυτό. -Εγώ δεν το κάνω, λέγει ο διάκονος.
Και κατέλυσε ο ιερεύς.
Το επόμενον έτος που γιόρταζε πάλι αυτός ο ναΐσκος εκεί του Σανατορίου, επήγε πάλι ο ιερεύς για να λειτουργήσει. Ήτανε μόνος του. Τέλεσε την Θεία Λειτουργία και άρχισε να κοινωνεί τους τροφίμους, δηλαδή τους φυματικούς. Ανάμεσα εις τους φυματικούς φυματικός πια ήταν και ο διάκονος, ενώ ο ιερεύς αγαπητοί μου δεν έγινε φυματικός
Σχολιασμός / απομαγνητοφώνηση Φαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ
Πηγή βίντεο: elena1111ful

Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017

Η ΑΠΟΤΟΜΗ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΤΟΜΗΣ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ.
Αποτέλεσμα εικόνας για ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟΤΟΜΗΣ                
Η Αποτομή της Κεφαλής του Τιμίου Ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου είναι το γεγονός που τιμάται από την αγία μας Εκκλησία.
  Ο μέγιστος αλλά και έσχατος των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης ζούσε,σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Μάρκο,στην έρημο της Ιουδαίας, διακηρύσσοντας τον ερχομό του Μεσσία και καλώντας το λαό σε μετάνοια.
  Ο λόγος του ήταν ελεγκτικός, όπως και των παλαιότερων Προφητών και καυτηρίαζε την αμαρτία και κάθε είδους αδικία.
   Δεν δίστασε να ελέγχει τους Φαρισαίους για την υποκρισία τους και αυτόν ακόμη το βασιλιά Ηρώδη Αντίπα, ο οποίος συνήψε παράνομη σχέση με τη γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου, την Ηρωδιάδα.
 Η συγκεκριμένη στάση οδήγησε, αρχικά, στη φυλάκιση του Ιωάννη και τελικά στην αποκεφάλισή του, όπως είχε ζητήσει η θυγατέρα της Ηρωδιάδας, η οποία γοήτευσε το βασιλιά με τον ρυθμικό χορό της κι έτσι εξασφάλισε ένορκη υπόσχεση απ’ αυτόν ότι θα λάβει οτιδήποτε επιθυμεί ως δώρο έως και το μισό βασίλειό του. Όμως, η κακία και η εμπάθεια της μητέρας της την παρακίνησε να περιφρονήσει ακόμη και το μισό βασίλειο. Αντί άλλου δώρου ζήτησε την κεφαλή του Βαπτιστού. Περίλυπος ο Ηρώδης για το τι θα πουν οι συνδαιτυμόνες, εκτελεί την απόφαση.
  Η Τιμία Κεφαλή του Ιωάννου, που προσφέρθηκε στη Σαλώμη σε πιάτο, ετάφη στο χώρο της φυλακής από τους στρατιώτες.
 Ο Βαπτιστής του Κυρίου ακολούθησε την οδό, που προέβλεπε το σχέδιο της θείας οικονομίας (της φιλανθρωπίας) του Θεού και έγινε Πρόδρομός του Θεανθρώπου Χριστού.
  Εμείς, τιμώντας, τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, ας μιμηθούμε το ήθος και την παρρησία του και, μέσα από τη συμπεριφορά του Ηρώδη, ας διδαχθούμε τις συνέπειες της τρυφηλής ζωής και της ανηθικότητας, αλλά και της επιπόλαιης συμπεριφοράς, που οδηγεί ακόμη και σε ανόητους όρκους.
 Οι οικονομικές δυσκολίες στο σύγχρονο τρόπο ζωής μπορούν να γίνουν ευκαιρίες για πνευματική αξιοποίηση και ανατροπή της αλαζονείας του ανθρώπου, σε αλληλεγγύη και φιλανθρωπία.
Να σημειωθεί ότι κατά την σημερινή ημέρα τηρείται αυστηρή νηστεία.
Επιμέλεια: Επίσκοπος Μεσαορίας Κὐπρου Γρηγόριος 

Πέμπτη 24 Αυγούστου 2017

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΑΓΙΩΝ.

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ ΤΟΥ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ & ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΥ.

Ο μέγας ισαπόστολος, φωτιστής του υπόδουλου Γένους, θαυματουργός όσιος, ένδοξος και λαοφιλής ιερομάρτυς, γεννήθηκε στο χωριό Μεγάλο Δένδρο της Αιτωλίας το 1714. Συγκεκριμένα ανάμεσα στα χωριά Μεγάλο Δένδρο και Ταξιάρχης της ορεινής Τριχωνίδος, περιοχή που ονομάζεται Απόκουρο, από γονείς Ηπειρώτες: «Γονέων ευσεβών υιός, παρά των οποίων ανατραφείς, και παιδευθείς εν παιδεία, και νουθεσία Κυρίου, κατά τον Απόστολον».
Έμαθε τα πρώτα γράμματα στη μονή της Παναγίας Σεγδίτσας Παρνασσίδος κοντά στον ιεροδιάκονο Γεράσιμο Λύτσικα και στη Λαμποτινά Ναυπακτίας με τον ιεροδιδάσκαλο Ανανία Δερβισάνο, όπου και δίδαξε. Κατόπιν συναντάται στην ονομαστή σχολή Βραγγιανών Αγράφων, την οποία είχε ιδρύσει ο συμπατριώτης του όσιος Ευγένιος ο Αιτωλός ( 1682). Στη σχολή αυτή διδάχθηκε ανώτερα μαθήματα φιλοσοφίας, αρχαίων ελληνικών, θεολογικών, φυσικομαθηματικών, στοιχείων ιατρικής και άλλων εγκυκλοπαιδικών γνώσεων.
Στη συνέχεια ήλθε στο Άγιον Όρος. Κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη: «Επειδή κατά τους χρόνους εκείνους άρχισε με φήμην μεγάλην και το σχολείον του Βατοπαιδίου εις το Άγιον Όρος, μετέβη εις εκείνο με άλλους ειδικούς του συμμαθητάς ουκ ολίγους· εκεί ετελείωσε τα γραμματικά υποκάτω εις τον διδάσκαλον Παναγιώτην Παλαμάν μετά δε ταύτα παρέλαβε και την Λογικήν από τον διδάσκαλον Νικόλαον Τζαρτζούλιον τον εκ Μετζόβου, όστις εκεί εσχολάρχησε μετά τον σοφώτατον Ευγένιον· ήταν δε ακόμα λαϊκός Κώνστας καλούμενος· πλην και εις το σχήμα όντας των λαϊκών, εφαίνετο εστολισμένος με την σεμνότητα του μοναδικού σχήματος, και κατά πάντα ηγωνίζετο, και τον εαυτόν του εγύμναζε προς τελείαν άσκησιν· επειδή δε πάλιν κακή τύχη η περίφημος εκείνη σχολή αναχωρησάντων των διδασκάλων, ερημώθη, και κατήντησε να γένη ως το απ' αρχής». Στην περίφημη αυτή Βατοπαιδινή Σχολή και κοντά σε σπουδαίους διδασκάλους επί μία περίπου εξαετία απέκτησε αρκετά καλή μόρφωση και προσωπική εκπαιδευτική αντίληψη.
Αργότερα, στις διδαχές του, αναφέρεται στη μόρφωση που απέκτησε: «Εγώ, χριστιανοί μου, έφθειρα την ζωήν μου εις την σπουδήν σαράντα-πενήντα χρόνους, εγώ εδιάβασα και περί ιερέων, και περί ασεβών και περί αθέων και περί αιρετικών, τα βάθη της σοφίας ερεύνησα».
Αλλού αναφέρει: «έμαθα πολλών λογιών γράμματα, εβραϊκά, τουρκικά, φράγκικα και απ' όλα τα έθνη και πολλά τα εδιάβασα».
Κατόπιν μετέβη στην ιερά μονή Φιλοθέου. Εκεί εκάρη μοναχός με το όνομα Κοσμάς και χειροτονήθηκε ιερεύς. Όπως λέγει ο ίδιος, «επήγα και εις το Άγιον Όρος και έκλαιγα διά τες αμαρτίες μου δεκαεπτά χρόνους». Από μικρός είχε μεγάλη αγάπη στον Θεό και στον συνάνθρωπο. Μελετούσε το ευαγγέλιο και σκεπτόταν πως θα μπορούσε να βοηθήσει τους αδελφούς του κατά τον καλύτερο τρόπο. Προσευχόταν και συμβουλευόταν πνευματικούς και Γέροντες. Ένιωθε ότι έπρεπε να αφήσει το προσφιλές Άγιον Όρος, για να βοηθήσει τον χειμαζόμενο λαό. «Το Γένος κινδύνευε τον έσχατο κίνδυνο. Από την μια οι Τούρκοι, απ' την άλλη ο διαφωτισμός -ο άθεος διαφωτισμός- της Γαλλίας. Η πίστις διαρκώς υποχωρούσε. Το ισλάμ εν θριάμβω. Η εληνική γλώσσα ηφανίζετο. Επαρχίες ολόκληρες είχαν ξεχάσει τα ρωμέϊκα και μιλούσαν άλλες τούρκικα, άλλες σλάβικα, άλλες αρβανίτικα, άλλες βλάχικα. Ήσαν και οι ξένες προπαγάνδες. Παπικοί μισσιονάριοι, λουθηροκαλβίνοι ψευδοϊεραπόστολοι εκμεταλευόμενοι την φτώχεια του λαού έμπηγαν τα γαμψά και μολυσμένα νύχια τους στις άχραντες και αμίαντες σάρκες της Εκκλησίας του Χριστού. Αντελήφθη ο Άγιος τον κίνδυνο. Τα απαισιόδοξα μηνύματα έφθαναν και στο Άγιον Όρος. Τα συνέλαβε. Έπρεπε να διακόψη την άσκησι στη Μονή. Τον περίμενε το Γένος του, η Εκκλησία του Χριστού. Μόρφωσιν είχε αποκτήσει πολλή, αρετές δυσκατόρθωτες για τους πολλούς είχε, ταπείνωσι διέθετε δυσθεώρητη, ζήλος ένθεος έκαιγε στην καρδιά του».
Στη μονή Φιλοθέου αισθάνθηκε κλήση από τον Θεό για την ανάληψη του μεγάλου έργου «της διαφωτίσεως και αναγεννήσεως των αδελφών Χριστιανών. Οι Έλληνες είχαν περιπέσει εις αμάθειαν εις ότι αφορά την θρησκείαν των, και αυτό είχεν ως αποτέλεσμα τας πολλαπλάς κακίας, και την κατά μεγάλους αριθμούς αλλαξοπιστίαν εκ της Ορθοδοξίας εις τον Μωαμεθανισμόν. Ο Κοσμάς ένοιωθε τούτο βαθύτατα. Εζήτησε λοιπόν και έλαβε την συγκατάθεσιν των γερόντων του όπως αναλάβη μία τοιαύτην αποστολήν. Αφήνοντας το Άγιον Όρος, μετέβη εις Κωνσταντινούπολιν, συνήντησε τον Πατριάρχην Σεραφείμ (1757-1761) και έλαβε παρ' αυτού γραπτήν άδειαν να κηρύξη ανά την Ελλάδα».
Το 1760 στην Κωνσταντινούπολη συνάντησε τον κατά σάρκα αδελφό του Χρύσανθο τον Αιτωλό (1785), από τον οποίο διδάχθηκε ρητορική τέχνη. Το ιεραποστολικό του έργο στον ηπειρωτικό και νησιωτικό ελλαδικό χώρο ήταν μεγαλόπνοο, θαυμαστό, αποτελεσματικό και σπουδαίο.
Κήρυττε απλά, μεστά, εγκάρδια, εκφραστικά, ταπεινά και χαριτωμένα. Μιλούσε «το κατά δύναμιν, όχι ως διδάσκαλος, αλλ' ως αδελφός· διδάσκαλος μόνος ο Χριστός μας είναι». «Είστε τέκνα και θυγατέρες του Χριστού μας», έλεγε στους ακροατές του, «και όχι μόνον δεν είμαι άξιος να σας διδάξω, αλλά μήτε τα ποδάρια να σας φιλήσω, διατί ο καθένας από λόγου σας είναι τιμιώτερος από όλον τον κόσμον». Άλλοτε πάλι χαρακτηριστικά και ταπεινά παρατηρούσε: «Ακούγοντας και εγώ, αδελφοί μου, ετούτον τον γλυκύτατον λόγον, οπού λέγει ο Χριστός μας, «Με έτρωγεν εις την καρδίαν τόσους χρόνους ωσάν σκουλίκι», διά τους αδελφούς μας τους Χριστιανούς για τη σωτηρία των ψυχών τους εβγήκα και περιπατώ από τόπον εις τόπον και από χώραν εις χώραν και διδάσκω τους αδελφούς μου Χριστιανούς».
Το επί εικοσαετία πλούσιο κηρυκτικό έργο του πέρασε από την Κωνσταντινούπολη, Θράκη, Μακεδονία, Θεσσαλία, Στερεά Ελλάδα, Πελοπόννησο, Ήπειρο, νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου πελάγους. Το φλογερό κήρυγμά του είχε τεράστια απήχηση στις διψασμένες και ταλαιπωρημένες ψυχές των υποδούλων, όπως αναφέρει ο καλός μαθητής και βιογράφος του Σάπφειρος Χριστοδουλίδης: «Όπου και εάν επήγαινεν ο τρισμακάριστος, εγίνετο μεγάλη σύναξις των Χριστιανών και ήκουαν μετά κατανύξεως και ευλαβείας την χάριν και γλυκύτητα των λόγων του, και ακολούθως εγίνετο και μεγάλη διόρθωσις και ωφέλεια ψυχική». Όπως μάλιστα γράφει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, «ήτον η διδαχή του, καθώς ημείς αυτήκοοι αυτής εγενόμεθα, απλούστατη, ωσάν εκείνη των αλιέων· ήταν γαλήνιος, και ησύχιος, οπού εφαίνετο καθολικά, να είναι γεμάτη από την χαράν του ιλαρού, και ησύχου Αγίου Πνεύματος». Και συνεχίζει: «Και ο Θεός άνωθεν συνήργει και εβεβαίωνε τα λόγιά του με τα ακόλουθα σημεία, και θαύματα, καθώς ποτέ διά των τοιούτων θαυμάτων εβεβαίωνε και το κήρυγμα των ιερών Αποστόλων του». Στη Βόρειο Ήπειρο «συνεργούσης της θείας χάριτος, πολλούς και μεγάλους καρπούς έκαμε· διά τί τους αγρίους, ημέρωσε· τους ληστάς, κατεπράϋνε· τους άσπλαχνους και ανελεήμονας, έδειξε ελεήμονας, τους ανευλαβείς, έκαμεν ευλαβείς, τους αμαθείς, και αγροίκους εις τα θεία, εμαθήτευσε, και τους έκαμε να συντρέχουν εις τας ιεράς Ακολουθίας· και όλους απλώς τους αμαρτωλούς, έφερεν εις μεγάλην μετάνοιαν, και διόρθωσιν· ώστε οπού έλεγον όλοι, ότι εις τους καιρούς των εφάνη ένας νέος Απόστολος».
Όλοι οι βιογράφοι του τονίζουν ιδιαίτερα ότι έπασχε για την ίδρυση σχολείων, για να μαθαίνουν τα ελληνόπουλα γράμματα δωρεάν, «να στερεώνωνται μεν εις την πίστιν και την ευσέβειαν, να οδηγώνται δε εις την ενάρετον ζωήν και πολιτείαν». Έπεισε τους πλούσιους να αγοράζουν κολυβήθρες για τις εκκλησίες που δεν είχαν.
Έτσι αγοράστηκαν πάνω από 400 κολυμβήθρες, βιβλία για τους εγγραμμάτους, κομποσχοίνια και σταυρουδάκια για όλους, περί τις 500.000. Δεν δίστασε να στιγματίσει το εμπόριο των Εβραίων, που έκαμαν ημέρα Κυριακή, και δεν επέτρεπε τους χριστιανούς να εργάζονται την ημέρα του Κυρίου. Γι' αυτό οι Εβραίοι τον μίσησαν θανάσιμα.
Στις περιοδείες του τον ακολουθούσαν πολλοί ιερείς και πολύς κόσμος. Το κάθε κήρυγμά του στον κάθε τόπο ήταν μία ιεροτελεστία. Έλεγε στους χριστιανούς να προετοιμασθούν, να εξομολογηθούν και να νηστεύσουν. Οι ιερείς τελούσαν το μυστήριο του ιερού ευχελαίου, και έχριαν τους χριστιανούς. Έστηναν παντού ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό, άναβαν κεριά, και εκείνος ανέβαινε στο σκαμνί του, μοίραζε ευλογίες, άρτους και κόλλυβα, και έκανε τη διδαχή. Ο σταυρός έμενε σε ανάμνηση της διαβάσεώς του και συχνά θαυματουργούσε517. Οι μαθητές του κρατούσαν σημειώσεις, και έτσι έχουμε σήμερα τις διδαχές του, που συνοδεύονταν από θαύματα και προφητείες. Οι προφητείες του αναφέρονται στην απελευθέρωση του σκλαβωμένου Έθνους, στο μέλλον διαφόρων προσώπων, πόλεων και της ανθρωπότητος, στις εφευρέσεις της επιστήμης και σε άλλα θέματα. Πολλές από αυτές πραγματοποιήθηκαν με πιστή ακρίβεια.
Παρά τη μεγάλη αγάπη του ευεργετημένου από τον άγιο λαού και τον σεβασμό που του έτρεφαν ακόμη και Τούρκοι υπήρχαν και ορισμένοι που τον μισούσαν, όπως κάποιοι πλούσιοι κοτσαμπάσηδες, γιατί τους έλεγχε τις διάφορες αδικίες, αλλά κυρίως οι Εβραίοι, τους οποίους έλεγχε και αυτούς στα κηρύγματά του. Φυσικά «δεν πάσχει βέβαια από αντισημιτισμό ο Άγιος. Μιλεί και εδώ την γλώσσα της αλήθειας. Ξέρει ότι οι Εβραίοι βρίσκονταν πίσω από τις αδικίες και τους διωγμούς των Χριστιανών». Έγραφε σε επιστολή του προς τον αδελφό του Χρύσανθο λίγους μήνες προ του τέλους του: «Δέκα χιλιάδες χριστιανοί με αγαπώσι και ένας με μισεί. Χίλιοι Τούρκοι με αγαπώσι και ένας όχι τόσον. Χιλιάδες Εβραίοι θέλουν τον θάνατόν μου και ένας όχι».
Οι Εβραίοι τον συκοφάντησαν στις τουρκικές αρχές, και κατόρθωσαν με πολλά χρήματα προς τον Κούρτ Πασά του Βερατίου να επιτύχουν τη θανάτωσή του. Ο άγιος προγνώρισε το τέλος του και την τελευταία νύκτα του, «χωρίς να δείξη ολότελα κανένα σημείον λύπης διά την στέρησιν της ζωής του, αλλά μάλιστα φαινόμενος χαριέστατος εις το πρόσωπον, ωσάν να επήγαινεν εις χαραίς και ξεφαντώματα». Τον κρέμασαν από ένα δένδρο στο χωριό Κολικόντασι και έριξαν το τίμιο λείψανό του στον ποταμό Άψο. Παρά την πέτρα που του είχαν δέσει στον λαιμό το λείψανο έπλεε. Βρέθηκε από τον ευλαβή ιερέα Μάρκο και ενταφιάστηκε στη μονή της Θεοτόκου Αρδονίτσας. Ο άγιος μαρτύρησε στις 24.8.1779. Τον Αύγουστο του 1813 έγινε η ανακομιδή των τιμίων λειψάνων. Το επόμενο έτος κτίστηκε εκεί προς τιμή του ναός και μονή με προσταγή του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, για τον οποίο είχε προφητεύσει ότι θα προοδεύσει.
Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός τιμήθηκε από νωρίς ως άγιος από τον πιστό λαό. Απόδειξη της τιμής αυτής και της αγάπης είναι εκατοντάδες φορητές εικόνες, τοιχογραφίες, χαλκογραφίες, ξυλογραφίες, σχέδια, προσκυνητάρια και ναοί. Η κανονική πράξη της αναγνωρίσεώς του έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 20.4.1961. Το 1984 βρέθηκαν από τους συγγραφείς κυρίους Π. Β. Πάσχο και Π. Φ. Χριστόπουλο τα λείψανα του αγίου στο καταστραμένο μοναστήρι του στην Αλβανία. Υπάρχει μία αρκετά πλούσια βιβλιογραφία σχετική, με τον άγιο.
Ακολουθία και βίο του συνέθεσαν οι Νικόδημος ο Αγιορείτης, Σαπφείριος Χριστοδουλίδης (1814), ο Θωμάς Πασχίδης (1860) και ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννίτης. Παρακλητικό Κανόνα έγραψε ο μητροπολίτης Άρτης Σεραφείμ.
Η μνήμη του τιμάται στις 24 Αυγούστου.
πηγή:
Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου,
Βατοπαιδινό Συναξάρι,
Έκδοση Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου,

Α' Έκδοση, 2007

Παρασκευή 18 Αυγούστου 2017

ΛΟΓΟΙ ΟΣΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ.

Οσιος Πορφύριος: Οταν λέμε 

«Βλέπει ο Θεός», τι εννοούμε;

Ο  έχει τέτοιες δυνάμεις, ώστε να μπορεί να μεταδώσει το καλό ή το κακό στο περιβάλλον του. Αυτά τα θέματα είναι πολύ λεπτά. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή.

Πρέπει να βλέπομε το καθετί με αγαθό τρόπο. Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους. Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας.
Και η ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό. Να έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη αυτά να μεταδίδομε.
Να προσέχομε να μην αγανακτούμε για τους ανθρώπους που μας βλάπτουν· μόνο να προσευχόμαστε γι’ αυτούς με αγάπη. Ό,τι κι αν κάνει ο συνάνθρωπος μας, ποτέ να μη σκεπτόμαστε κακό γι’ αυτόν. Πάντοτε να ευχόμαστε αγαπητικά. Πάντοτε να σκεπτόμαστε το καλό.
Δεν πρέπει ποτέ να σκεπτόμαστε για τον άλλο ότι θα του δώσει ο Θεός κάποιο κακό ή ότι θα τον τιμωρήσει για το αμάρτημά του. Αυτός ο λογισμός φέρνει πολύ μεγάλο κακό, χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε.
Πολλές φορές αγανακτούμε και λέμε στον άλλο: «Δεν φοβάσαι τη δικαιοσύνη του Θεού, δεν φοβάσαι μη σε τιμωρήσει;».
Άλλη φορά πάλι λέμε: «Ο  δεν μπορεί θα σε τιμωρήσει γι’ αυτό που έκανες» ή «Θεέ μου, μην κάνεις κακό σ’ αυτόν τον άνθρωπο γι’ αυτό που μου έκανε» ή «Να μην πάθει αυτό το πράγμα ο τάδε».
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, έχομε βαθιά μέσα μας την επιθυμία να τιμωρηθεί ο άλλος.Αντί, όμως να ομολογήσομε το θυμό μας για το σφάλμα του, παρουσιάζομε με άλλον τρόπο την αγανάκτησή μας και, δήθεν, παρακαλούμε τον Θεό γι’ αυτόν. Έτσι, όμως, στην πραγματικότητα καταριόμαστε τον αδελφό.
Κι αν, αντί να προσευχόμαστε, λέμε, «να το βρεις απ’ τον Θεό, να σε πληρώσει ο Θεός για το κακό που μου έκανες», και τότε πάλι ευχόμαστε να τον τιμωρήσει ο Θεός.
Ακόμη και όταν λέμε, «ας είναι βλέπει ο Θεός», η διάθεση της ψυχής μας ενεργεί κατά ένα μυστηριώδη τρόπο, επηρεάζει την ψυχή του συνανθρώπου μας και αυτός παθαίνει κακό.
Καταλάβατε, λοιπόν πώς οι κακές μας σκέψεις, η κακή μας διάθεση επηρεάζουν τους άλλους; Γι’ αυτό πρέπει να βρούμε και τον τρόπο να καθαρίσομε το βάθος του εαυτού μας από κάθε κακία. Όταν η ψυχή μας είναι αγιασμένη, ακτινοβολεί το καλό. Στέλνομε τότε σιωπηλά την αγάπη μας χωρίς να λέμε λόγια.
Ο Χριστός ποτέ δεν θέλει το κακό. Αντίθετα παραγγέλλει: «Ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς …».

Πέμπτη 17 Αυγούστου 2017

ΜΝΗΜΗ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΧΑΜΑΚΙΩΤΗ.

Ο ελεήμων Παππούλης της Νερατζιώτισσας

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας, Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας
17 Αυγούστου, Μνήμη του Αγιου της Νερατζιήτισσας, Γέροντος Αθανασίου Χαμακιώτη
Ο Γέροντας Αθανάσιος, ο ταπεινός λευΐτης της Νερατζιώτισσας στο Μαρούσι, έμοιαζε απόλυτα με το φιλάνθρωπο Κύριό μας. Ήταν η εικόνα της έμπρακτης αγάπης, της ελεημοσύνης, της συμπάθειας, ήταν «εις τύπον και τόπον Χριστού».

Ζούσε πραγματικά σε ένα παροξυσμό ψυχικής κενώσεως στις ανάγκες του πλησίον, αυτοπροσφερόταν στους ενδεείς, στα μοναχικά πρόσωπα, στους αξιοπρεπείς, τους οποίους οι συνθήκες της ζωής κατήντησαν νεοπτώχους, εμπεριστάτους. Και ο Θεός του ελέους και των οικτιρμών δεν άφηνε ποτέ τα χέρια του Γέροντος αδειανά.
-Κοιμάμαι, έλεγε χαριτολογώντας, φτωχός και ξυπνάω πλούσιος. Χρήματα δεν έχω και χωρίς χρήματα δεν μένω.
Και δεν τα υπολόγιζε τα χρήματα ο Γέροντας. Αυτά είναι για να αλλάζουν χέρια και να καλύπτουν ανάγκες, έλεγε. Η μοναδική αξία που έχουν είναι ότι με αυτά μπορούμε να αγοράσουμε Παράδεισο. Ο ελεών πτωχόν δανείζει Θεώ» (Παρ. ιθ΄ 17). Και τούτο γιατί τίποτα από όσα ο άνθρωπος σκορπίζει σε αυτούς που έχουν ανάγκη δεν πηγαίνει χαμένο. Η «ελεημοσύνη εξιλάσεται αμαρτίας (Σοφ. Σειρ. 3, 30), μας απαλλάσσει από το βάρος πολλών αμαρτιών και μας καθαρίζει και μας αγνίζει. Μας ανοίγει τις πόρτες του Παραδείσου.

Όταν μας έρχονται χρήματα να μην χαιρόμαστε άσκοπα. Να προβληματιζόμαστε για τη σωστή τους χρήση. Άλλωσε και ο ίδιος ο Κύριος με τη γραφίδα του προφητάνακτος Δαβίδ, δεν λέει: «Ο ελεήμων εσκόρπισεν, έδωκε τοις πένησι, η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα» (Ψαλμ. 111, 9) και αλλού πάλι: «Μακάριος ο συνιών επί πτωχόν και πένητα» (Ψαλμ. 40, 1). Γι’αυτό και στην επί του Όρους ομιλία του ο παντελεήμων Θεάνθρωπος διακηρύσσει: «Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται» ( Ματθ. ε΄ 7).
Ο ελεήμων άνθρωπος, μας λέει ο μέγας Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μοιάζει με λιμάνι σε όσους παλεύουν με τα βιοτικά κύματα. Δέχεται όλους ανεξαιρέτως τους ταλαιπωρημένους, τους ναυαγούς, τους κλυδωνιζομένους, τους κινδυνεύοντες και τους απαλλάσσει από τη δίνη. Και είτε είναι κακοί, είτε αγαθοί, είτε ο,τιδήποτε άλλο εκείνοι που κινδυνεύουν, τους δέχεται στην αγκαλιά του, στα γαλήνια νερά του. Μακάριοι οι συνάνθρωποί μας, οι οποίοι γίνονται λιμάνια σε αυτούς που έχουν πέσει στην τρικυμία της φτώχειας, της ανέχειας, της ελλείψεως των αναγκαίων βιοτικών αγαθών.
Τα χρήματα ο Γέροντας Αθανασιος δεν ήθελε να μένουν επάνω του. Τα ένοιωθε μίασμα. Αυτά, έλεγε, σταύρωσαν τον Χριστό μας. Αυτά φέρνουν πρόσκαιρη ευτυχία, αλλά μόνιμη δυστυχία στον κόσμο. Αλλοίμονο σε αυτούς που τα φιλάνε. Έχουν φίδια στον κόρφο τους.
Χαρακτηριστικό της φιλανθρωπίας και της ελεήμονος καρδιάς του Γέροντος είναι το εξής περιστατικό.
Κάποια μέρα τον επισκέφθηκε απελπισμένη μια χήρα γυναίκα. Κινδύνευε να της κάνουν έξωση, επειδή δεν είχε να πληρώσει το ενοίκιο. Ο Γέροντας τη συμπόνεσε, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν είχε καθόλου χρήματα.

-Παιδί, της είπε, δεν έχω δραχμή στην τσέπη μου. Όμως, μη φύγεις. Κάθησε έξω στους πάγκους να δω τι μπορεί να γίνει.
Ο εύσπλαχνος Γέροντας κατέφυγε με θέρμη στην αγαπημένη του προσευχή.
– Γιατί άφησες, Θεέ μου, τα παιδιά σου να έλθουν σε τέτοια δυστυχία; Λυπήσου, Κύριε, και αυτή τη δούλη σου και μην επιτρέψεις να την πετάξουν στο δρόμο!
Σε λίγο μια ευκατάστατη κυρία κατέφθασε και του παρέδωσε ένα φάκελο με σεβαστό ποσό. Ο Γέροντας ούτε άνοιξε το φάκελο να δεί πόσα χρήματα περιείχε. Φώναξε με χαρά τη χήρα και της τα παρέδωσε. Η γυναίκα ανοίγοντας το φάκελο έμεινε άφωνη. Με το ποσό του περιεχομένου του ξωφλούσε τον ιδιοκτήτη της.

Η φιλανθρωπία και η συμπόνοια του Γέροντος Αθανασίου δεν σταματούσε μόνο στο δόσιμο χρημάτων. Η προσωπική προσφορά είχε μεγαλύτερη αξία. Επιδίωκε να έρχεται αρωγός σε κάθε εμπερίστατο, κάθε κινδυνεύοντα. Ήταν ευσυμπάθητος με τους αρρώστους, με τους ανίατα ασθενείς, τους κατακοίτους ηλικιωμένους, αυτούς που δύσκολα κάνουν ακόμη και στοιχειώδεις κινήσεις. Έτρεχε να βοηθήσει αυτούς οι οποίοι ήθελαν κάποιο δίπλα τους, να τους συμπαρασταθεί στην καθημερινότητά τους. Έχουν αναφερθεί ζωντανά παραδείγματα ασθενών που συχνά επισκεπτόταν ο Γέροντας, και των οποίων οι συγγενείς και οι οικείοι συνέπασχαν μαζί τους. Ήταν ο αρωγός σε ασθενείς και στους συνοδούς τους, που και αυτοί χρειάζονταν στήριξη και αγάπη. Ήταν ο άγγελος παρηγοριάς των εγκαταλειμμένων φυματικών της περιοχής. Τους πήγαινε αυγά και άλλα τρόφιμα και έπαιρνε τα λερωμένα ρούχα τους, τα έπλενε, τα σιδέρωνε και τους τα πήγαινε με τα πόδια από το Μαρούσι στα Μελίσσια. Και όλα αυτά «εν τω κρυπτώ». Η φιλανθρωπία και η προσωπική προσφορά διαλαλείται, δεν διατυμπανίζεται, δεν διαφημίζεται, αφού ο Κύριος μας είπε, «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου» (Ματθ. στ΄ 3). Όσο, όμως, και αν κρυβόταν, ο Θεός επέτρεπε, προς οικοδομή των πιστών να φανερώνονται οι πάμπολλες ευεργεσίες του. Αν και σίγουρα πολλά έμειναν κρυφά.
Πριν κοιμηθεί τον ύπνο των δικαίων στις 17 Αυγούστου του 1967 έλεγε:
—Γυμνός ήρθα, γυμνός και θα φύγω.
Γι’ αυτό και πριν παραδώσει την ψυχούλα του στα χέρια του παντελεήμονος και πανοικτίρμονος Θεού μας δέχθηκε επίσκεψη της προσωποποιημένης ελεημοσύνης. Η μοναχή που τον υπηρετούσε στις τελευταίες στιγμές του τον ρώτησε ποιος τον επισκέφτηκε, και της είπε:
—Η ελεημοσύνη, παιδί μου!
—Και τι της είπατε, ρώτησε εκείνη;
—Της είπα ότι ο,τι είχα το έδωσα. Δεν έχω τίποτα άλλο!

ΜΝΗΜΗ ΤΟΠΙΚΟΥ ΑΓΙΟΥ.

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΕΚ ΚΑΠΠΟΥΑΣ
ΒιογραφίαΣτα ζοφερά χρόνια της τουρκοκρατίας, όπως είναι γνωστό από την ιστορία, μαρτύρησαν χιλιάδες χριστιανοί. Ένας λοιπόν, απ' αυτούς είναι και ο άγιος νεομάρτυς της θεσσαλικής Καππούας Κωνσταντίνος, ο οποίος προτού βαπτισθεί και ενταχθεί στους κόλπους της Εκκλησίας μας ήταν μουσουλμάνος γιος Τούρκου αξιωματούχου. Σε ηλικία είκοσι χρόνων μυήθηκε στα χριστιανικά δόγματα από κάποιον λόγιο μοναχό του μοναστηρίου της Καππούας «Άγιος Νικόλαος». Ο μοναχός αυτός όταν έκρινε ότι είχε εδραιωθεί η πίστη του τουρκόπουλου στο Χριστό, το βάφτισε στο μοναστήρι και από Σαΐμ, που ήταν το όνομά του, το μετονόμασε Κωνσταντίνο.
 Η αντίδραση του Τούρκου αξιωματούχου, πατερά του νεοφώτιστου Κωνσταντίνου, υπήρξε κεραυνοβόλος και δυναμική. Θέλησε να τιμωρήσει με θάνατο τους τρεις μοναχούς του μοναστηρίου της Καππούας αλλά δεν το κατόρθωσε, γιατί αυτοί κατάφεραν να δραπετεύσουν και να καταφύγουν στα Μετέωρα, όπου ζήτησαν προστασία από τους εκεί μοναχούς. Η οργή του πατέρα κορυφώθηκε και πυρπόλησε το μοναστήρι. Εξοργισμένος από τη σθεναρή στάση και τη συμπεριφορά του γιου του διέταξε στρατιώτες της φρουράς του να τον ρίξουν στο μπουντρούμι και να μην τον βγάλουν από κει, αν δεν επανέλθει στην πατρώα του πίστη. Οι στρατιώτες έπραξαν συμφωνά με τις εντολές του πατέρα. Έριξαν τον Κωνσταντίνο στο σκοτεινό και μουχλιασμένο μπουντρούμι και πρωί - βράδυ τον ρωτούσαν αν είχε μετανιώσει για την αποστασία του. Ο Κωνσταντίνος, όμως, τους απαντούσε με γλυκύτητα και σταθερότητα: «Το Χριστό μου δεν θα τον αρνηθώ ποτέ ο, τι και να μου κάνετε· δεν φοβάμαι τίποτα· είναι δίπλα μου και με ενισχύει». Τα όρια της υπομονής του πατέρα εξαντλήθηκαν και οργισμένος έδωσε εντολή στους στρατιώτες να τον βασανίσουν σκληρότερα και αν δεν μεταπεισθεί και πάλι, να τον οδηγήσουν στην κρεμάλα. Άλλα και τα νέα σκληρότερα βασανιστήρια δε στάθηκαν ικανά να κάμψουν το φρόνημα και την πίστη του Κωνσταντίνου. Τότε οι στρατιώτες του ανακοίνωσαν την απόφαση του πατέρα του να τον απαγχονίσει, ως τελευταία και κορυφαία απειλή, αλλά και πάλι πήραν την αγέρωχη απάντηση: «Σας λέγω και πάλι· τίποτα δεν μπορεί να με χωρίσει από το Χριστό μου. Τον αγαπώ τόσο πολύ, που δε με νοιάζει αν δώσω για την αγάπη του και τη ζωή μου ακόμη».
 Οι στρατιώτες σύμφωνα με τη διαταγή του πατέρα του, τον οδήγησαν έξω από την πόλη Καππούα, στο σημείο όπου είναι κτισμένο το σημερινό χωριό Καππά. Εδώ έριξαν σχοινί σ’ ένα χοντρό κλωνάρι του «μεγάλου πλατάνου» που υπήρχε στη θέση αυτή, πλησίον του κοινοτικού γραφείου της Καππάς και κρέμασαν τον Κωνσταντίνο. Όμως το θαύμα έγινε· το σχοινί κόπηκε τρεις φορές οπότε οι δήμιοι αναγκάστηκαν, υστέρα από διαταγή του παριστάμενου πατέρα του, να τον αποκεφαλίσουν. Η αγία ψυχή του νεαρού Κωνσταντίνου πέταξε κοντά στην αιώνια αγάπη του, το Χριστό. Το τιμημένο σκήνωμα του το έθαψαν οι χριστιανοί κοντά όταν τόπο του μαρτυρίου του, στην τοποθεσία «Τρία Δέντρα».
Ο Κωνσταντίνος μαρτύρησε στις 18 Αυγούστου 1610 μ.Χ.
Ἀπολυτίκιον  ῏Ἦχος πλ. α'. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Κωνσταντίνον Καππούας, τον νεομάρτυρα, ως στρατιώτην γενναίον της Εκκλησίας Χριστού, μακαρίσωμεν πιστοί και επαιναίσωμεν· ότι δυσέβειαν πατρός καταλείψας σθεναρώς, εκήρυξεν τον Σωτήρα, και νομίμως υπεραθλήσας, την κάραν δέδωκεν ως δώρον Χριστώ.
Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΠΠΑ ΚΑΡΔΙΤΣΗΣ