Ο αγιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Μάρκος Μανώλης συμπλήρωσε
ήδη τρία χρόνια απουσίας από την στρατευομένη Εκκλησία του Χριστού μας διότι
είναι πλέον πολίτης της θριαμβευούσης Εκκλησίας, στην Βασιλεία των
Ουρανών.Η απουσία του γίνεται κάθε μέρα και πιο αισθητή σε ολους εκείνους που αρνούνται να συμβιβασθούν με την παραπαίουσα ολοένα και περισσότερο εκκλησιαστική μας ζωή και αυτό οφείλεται, όχι τόσο στο ότι δεν υπάρχουν πιά παραδοσιακοί κληρικοί, θεολογικά κατηρτισμένοι και ενάρετοι, αλλά γιατί ο π. Μάρκος ενεργούσε «ως εξουσίαν έχων και ουχ ως οι Γραμματείς»!
Είναι περιττό να αναλύσουμε την αβυσσαλέα διαφορά του «εξουσίαν έχοντος» από τους λογίους θε¬ολόγους, κλη¬ρικούς και λαικούς, έστω και αν αυτοί οι λόγιοι ακολουθούν παραδοσιακή εκκλησιαστική τακτική και ε¬χουν Ορθό¬δο¬ξο φρόνημα. Η διαφορά έγκειται στην «δύναμιν Θεού» που μεταδίδει ο λόγος και η παρουσία του μετόχου της Θείας Δυνάμεως, ώστε να «μωραίνονται οι δεινοί συζητηταί» και να «μαραίνονται», δηλαδή να χάνουν τη δύναμη και να καταισχύνονται, «οι των (θεολογικών) μύθων ποιηταί»!
Ο π. Μάρκος πλην της Θείας εξουσίας του, που έκρυβε επιμελώς στην ταπεινή και ειρηνόχυτη προσωπικότητά του, ήταν αυτός και η συνεκτική δύναμη που ένωνε τους πλέον ασύμβατους χαρακτήρες σε μια κοινή πνευματική πορεία και στον κοινό πνευματικό της Πίστεως αγώνα. Ένωνε αδιακρίτως μορφώσεως, αξιωμάτων ή κοσμικής αίγλης, αγωνιστάς και, ως πνευματικός αλείπτης, τους οδηγούσε σε μάχες πνευματικές χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, εκεί όπου η Ορθο-δοξία, δηλαδή η σωτηρία των ανθρώπων, ήταν το κινδυνευόμενον.
Με την προς τον Θεόν παρρησία του και ακεραιότητά του μετεμόρφωνε αναξίους σε αξίους, μεταποιώντας σε πράξη τον λόγο του Θεού «ο εξάγων άξιον εξ αναξίου ως το στόμα μου έσται»!
Ο π. Μάρκος ήταν αυτός που εργαζόταν κατά μίμησιν Θεού. Όπως ο Θεός μας συνεχώς κρύβεται και προβάλλει τους αγίους, σαν να είναι αυτοί που κάνουν τα κατορθώματα και τα «σημεία» και όχι Εκείνος, έτσι και ο π. Μάρκος έκρυβε τον εαυτό του και τα χαρίσματά του, προβάλλοντας συνεχώς τους άλλους, ακόμη και τους ολιγοτάλαντους και μετρίους, μεγιστοποιώντας και τις πιο αυτονόητες ενέργειές τους και υψώνοντας στον «Ορθόδοξον Τύπον» τα πιο απλά κείμενά τους σαν φλάμπουρα Ορθοδοξίας, αφού τα παρουσίαζε με λεζάντες και προλόγους που έδιναν τέτοιες προεκτάσεις στα κείμενα, ώστε στους αναγνώστες να κυριαρχή η παρουσίαση του κειμένου και όχι αυτό καθ’ εαυτό το κείμενο.
Ο π. Μάρκος συστράτευε συναγωνιστάς χωρίς να τους προσκαλή. Πρόσκληση ήταν η δική του –ψυχή τε και σώματι– αγωνιστικότητα. Μιά αγωνιστικότητα που δεν άρχιζε από τους άλλους αλλά απ’ αυτόν τον ίδιο. Η αγωνιστικότητά του είχε αφετηρία τον δικό του καθημερινό αγιασμό, την δική του καθημερινή αποξένωση από τα «στοι¬χεία του κόσμου» και όσο αυτός του ο αγώνας προέκοπτε, το¬σο πιο πολύ κοινωνικός γινόταν, πιο πνευματικά προσιτός, προ¬σηνής, κηδεστής των πάντων και παράκλητος. Οι άνθρωποι που είχαν την ευλογία να τον γνωρίσουν έβλεπαν στο πρόσωπό του και στις ενέργειές του την αδιάκοπη παρουσία του Ουρανού στη γη, έβλεπαν την ενσάρκωση και εφαρμογή των λόγων του Ευαγγελίου, το οποίο, λόγω της δικής μας αθλιότητος «ητόνησε» στις μέρες μας και, κατ’ ουσίαν, «αργεί».
Ο π. Μάρκος γνώρισε πολλούς «ψευδαδέλφους» αλλά ποτέ δεν τους φέρθηκε ανάλογα. Ούτε την στοιχειώδη παιδαγωγική αντι-μετώπιση δεν τους έκαμε, αλλά πάντοτε τους αντιμετώπιζε σαν φίλους και κοινούς αγωνιστάς.
Πόσες φορές στενοί συνεργάτες του δεν πήγαν σε αντίπαλα “στρατόπεδα” είτε για χρήματα, είτε για δόξα; Πόσοι από εκείνους που ευεργετήθηκαν από τον π. Μάρκον μέσω της προβολής των δικαίων τους από τον «Ορθόδοξον Τύπον», όταν άλλαζαν οι εκκλη-σια¬στι¬κες διοικήσεις έκαναν πως δεν είχαν καμμιά σχέση μαζί του;
Πόσοι από εκείνους που ευεργετήθηκαν από τον π. Μάρκον μέσω της προβολής των δικαίων τους από τον «Ορθόδοξον Τύπον», όταν άλλαζαν οι εκκλη-σια¬στι¬κες διοικήσεις έκαναν πως δεν είχαν καμμιά σχέση μαζί του; Πόσοι και πόσοι δεν του «έκοψαν την καλή μέρα» όταν μετά από πολυχρόνια υποστήριξη των δικαίων τους έπαυε τις δημοσιεύσεις αφού το θέμα είχε κορεσθή; Καί όμως!
Εντελώς αγνώμονες για τα προηγηθέντα, εφέροντο προς αυτόν ως εις εχθρόν!
Πως να μη θυμηθούμε τους Αντιοικουμενιστάς–«Δουρείους ιπ-πους», οι οποίοι χρησιμοποίησαν τον «Ορθόδοξον Τύπον» για την προ¬βολή τους στους ευσεβείς αναγνώστες ως ακραιφνώς Ορθόδοξοι, ενώ την άλλη στιγμή ήσαν ομοτράπεζοι των εμπαικτών της Πίστεως!
Ο π. Μάρκος έγινε κατά κυριολεξία «πάντων περίψημα». Όλοι τον εύρισκαν όταν τον εχρειάζοντο, λίγοι, όμως, ήσαν εκείνοι που τον εγνώριζαν πραγματικά και ήσαν πάντοτε μαζί του, όπως ο Γέροντάς μας, ο π. Σίμων Αρβανίτης, ο οποίος μας έλεγε, όταν ακόμη ο π. Μάρκος ήταν διάκονος: «Ο Μάρκος όλους τους γνωρίζει. Μην κοιτάς που δεν μιλάει!», εννοώντας το χάρισμα της διακρίσεως και της γνώσεως που είχε λάβει ο π. Μάρκος λόγω του ευλογημένου συνδυασμού που είχε επιτύχει: Της θεολογικής σοφίας και γνώσεως και της νηπιότητος στην κακία και της ανεξικακίας του.
Όλους τους γνώριζε στο «είναι» τους και όχι στο «φαίνεσθαι», αλλά μιλούσε μόνο για να επαινέση, ποτέ για να διαπομπεύση κάποιον, έστω και αν είχε στοιχεία για την προσωπική ζωή κληρικών, τα οποία αν ήρχοντο στο φως, οι κληρικοί αυτοί θα έπρεπε να αφανισθούν από το προσκήνιο. Αρκετοί είχαν και διοικητικές θέσεις...
Ποτέ δεν επέτρεψε να δημοσιευθή στον «Ορθόδοξον Τύπον» πληροφορία για την προσωπική ζωή κληρικών ή λαικών, εκτός αν κάποιες περιπτώσεις είχαν ήδη λάβει δημοσιότητα, οπότε έπρεπε να αντιμετωπισθή ο σκανδαλισμός των πιστών. Έθιγε μόνο τις πα-ρεκκλίσεις από την ευσέβεια και την Ορθόδοξη Πίστη μας.
Αγωνίσθηκε για την κάθαρση του κλήρου γιατί την θεωρούσε απαραίτητη προϋπόθεση της πνευματικής αποτελεσματικότητος της Εκκλησίας.
Ο μακαριστός π. Μάρκος αγάπησε υπερβαλλόντως την Υπερ-αγία Θεοτόκον και Εκείνη τον αξίωσε να γίνη και αυτός «δένδρον αγλαόκαρπον», που πνευματικά «έθρεψε πολλούς» και «ξύλον ευ-σκι¬όφυλλον» που ανέπαυσε πολλούς από τον καύσωνα των παθών και των δυσχερειών της ζωής.
Ο π. Μάρκος ήταν ένα πιστό αντίγραφο του αγίου Μάρκου του Ευγενικού! Ευγενής, απλούς, απέριττος, ανεξίκακος, συγχωρητικός στους εν μετανοία αμαρτωλούς, επιεικής, φιλάδελφος, άγγελος των φυλακισμένων, φιλακόλουθος, εγκρατής, ευπροσήγορος, μειλί¬χιος, θεολόγος νούς, βλέπων, ατα¬λαν¬τευτος στα της Πίστεως και ασυμ¬βίβαστος με οποιαδήποτε παραχώρηση Αληθείας, αψηφών τις απειλές, τις διώξεις, τα Δικαστήρια, λαλών πάντοτε δίκαια μετά παρρησίας, βαθείας ταπεινώσεως και Ορθοδόξου ακριβείας.
Ο πολυσέβαστός μας π. Μάρκος, εκάλυπτε με την προσωπικό-τη¬τα του πολλούς τομείς της Εκκλησιαστικής μας ζωής, «δίχα πομ-πης», γι’ αυτό η επίγεια σωματική απουσία του άφησε πάμπολλα και δυσαναπλήρωτα κενά, που μόνο η χάρις του Θεού μπορεί να αναπληρώση. Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά και είναι τραγικό το ότι αυτοί που πρέπει να το ιδούν δεν το βλέπουν.
Πολλοί θα θεωρήσουν υπερβολικά και –ίσως– συναισθηματικά τα λόγια μου.
Όμως, δεν έχουν δίκιο. Απλώς βλέπουν τα πράγματα διανοητικά και δίδουν μεγάλη σημασία στην κοσμική αναγνώριση και στην διαφήμιση των προσώπων και τότε μόνο τους δίνουν σημασία. Η προσοχή τους εστιάζεται στους Γέροντες που εγκωμιάζονται από πολλούς, γιατί δεν έχουν πνευματικά κριτήρια να αναγνωρίσουν έναν άνθρωπο του Θεού χωρίς κάποιος ονομαστός να τους τον διαφημίση!
Όμως, ο π. Μάρκος δεν χρειάζεται εμάς, ούτε τα εγκώμιά μας. Εμείς τον χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε σήμερα, που η Αλήθεια ανταλλάσεται καθημερινά με το ψέμα. Τον χρειάζεται η Εκκλησία μας. Τον χρειάζεται η Πατρίδα μας. Αυτός πάντα ήταν παρών.
Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι θα κάνη πλέον αισθητή την παρουσία του. Τού το ζητούμε με όλη μας την ψυχή και όλη μας την αγάπη και είμαστε βέβαιοι ότι θα απαντήση στο αίτημά μας αυτό με την γνωστή σε όλους μας υπακοή Του!
π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Αρ. Τεύχους 128
Απρίλιος 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου