ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΣΑΒΒΑ ΤΟΥ ΕΝ ΚΑΛΥΜΝΩ.

Γεννήθηκε στην Ηρακλείτσα της Ανατολικής Θράκης το 1862 από γονείς φτωχούς. Δωδεκάχρονος έρχεται στό Άγιον Όρος, στη σκήτη της Άγιας Άννης, στην Καλύβη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Δοκιμάζεται επί μία δωδεκαετία, μαθαίνει την αγιογραφία καί τή βυζαντινή μουσική καί μεταβαίνει στα Ιεροσόλυμα, στη μονή τού Χοζεβά, στον Άθωνα για τρία χρόνια (1894-97) καί ξαναγυρίζει στα Ιεροσόλυμα, όπου μένει μέχρι το 1916, ασκητεύοντας κυρίως στις όχθες τού Ιορδάνη καί, για ένα μικρό διάστημα, στη μονή τού Αγίου Σάββα τού Ηγιασμένου. Στη συνέχεια ζει δύο χρόνια στην Πάτμο, για λίγο πάλι στό Άγιον Όρος καί πηγαίνει στην Αίγινα, κοντά στον άγιο Νεκτάριο. Ασκείται μαζί του καί μετά την κοίμηση τού άγιου μένει σαράντα ήμερες κλεισμένος στό κελλί του. Με νηστεία καί προσευχή αγιογραφεί την πρώτη εικόνα τού θεοφόρου Νεκταρίου καί την παραδίδει στό ναό για προσκύνηση.

Το έτος 1926 ή 1928 μεταβαίνει στην Κάλυμνο καί ζει με αξιοθαύμαστη άσκηση καί νήψη στη μονή των Αγίων Πάντων μέχρι την οσιακή κοίμηση του το 1948. Γίνεται ο φιλόστοργος πατέρας τών εκεί μοναζουσών, αλλά καί όλων των κατοίκων του νησιού με τον ελεήμονα λόγο του, τον παραμυθητικό, τον ειλικρινή, τον βιωματικό, τον θεόσδοτο. Ό αυστηρός βίος του, η συνεχής προσευχή του, η διάκριση, η φιλανθρωπία του έλκουν τα πλήθη πλησίον του.



 

Στις 7 Απριλίου 1957 έγινε η ανακομιδή του αγίου λειψάνου του, από τον μητροπολίτη Καλύμνου Ισίδωρο, το όποιο βρέθηκε σώο, αδιάφθορο, να εκπέμπει άρρητη ευωδία καί να επιτελεί πολλά θαύματα. Ό όσιος Σάββας θεωρείται πολιούχος της Καλύμνου. Κατά τον μητροπολίτη Καλύμνου Νεκτάριο, είναι «το γέννημα της Γανοχώρας, το βλάστημα του Αγίου Όρους, το ανάστημα του Οσίου Πατρός Νεκταρίου,το καύχημα της ενδόξου Καλύμνου,ο έφορος της παλαιφάτου Μονής τών Αγίων Πάντων, της άκρας ταπεινώσεως ο εργάτης, της νοεράς προσευχής ο ανύστακτος υπηρέτης,ο άφθαστος νηστευτής, ο ανυπέρβλητος της μοναχικής πολιτείας αγωνιστής, ο ακαταμάχητος της Εκκλησίας υπερασπιστής, τών ασθενούντων ο ιατρός καί πάντων τών εν κινδύνοις απροσμάχητος βοηθός, κατετάγη εις στεφανηφόρον χορείαν τών εν ασκήσει λαμψάντων. Ό άσημος εδοξάσθη,ο δενδρολιβανοβίωτος κατέστη συνδαιτημών θεϊκής τραπέζης, ο έχων μόνην κτίσιν σκούφον καί κομβοσχοίνιον, ράβδον καί ταγάριον, κατά το αγιορειτικόν έθος, ανυψώθη εις την φωτιστικήν τάξιν τών φίλων τού πανοικτίρμονος Θεού».

Ακολουθίες πρός τιμή του έγραψαν ο μητροπολίτης Καλύμνου Ισίδωρος καί ο υμνογράφος μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης. Αυτές, μαζί με βιογραφικά στοιχεία, προφορικές καί γραπτές μαρτυρίες για την πολιτεία τού αγίου, θαύματα, φωτογραφίες καί εικόνες του, εξέδωσε ο θεολόγος Βασίλειος Παπανικολάου το 1975. Χαιρετισμούς συνέθεσε ο Υμνογράφος, Καθηγητής Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας. Η επίσημη αναγνώριση της αγιότητας του έγινε διά Πράξεως τού Οικουμενικού Πατριαρχείου της 19 Φεβρουαρίου 1992

 

ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ

 

Μέγας νηπτικός πατήρ και διδάσκαλος της νοεράς προσευχής στο Άγιον Όρος και τους βαλκανικούς λαούς.

Γεννήθηκε στο χωριό Κούκουλο της Σμύρνης το 1280 από θεοσεβείς γονείς. «Τρωθείς θείω έρωτι» αναχωρεί για την Κύπρο και το Σινά, όπου κείρεται μοναχός και λαμβάνει την προσωνυμία του Σιναΐτη. Εκεί οι μοναχοί έμειναν «εκστατικοί εις την άυλον και ασώματον σχεδόν ζωήν οπού επολιτεύετο». Άριστος καλλιγράφος, καλός διακονητής, φιλόπονος μελετητής, «υπερέβαινεν όλους τους εκεί πατέρας εις την πολυμάθειαν» και τη γνώση της Αγίας Γραφής. Αναχωρεί μετά αρκετά έτη στα Ιεροσόλυμα και την Κρήτη. Στη μεγαλόνησο διδάσκεται από τον ενάρετο ασκητή Αρσένιο τα μυστικά της θεωρητικής ζωής.

Έρχεται στο Άγιον Όρος και ησυχάζει στη σκήτη του Μαγουλά. Λυπόταν όμως, γιατί όλοι οι εδώ πατέρες «ουδέ ήξευραν τελείως τι θέλει να ειπή νοερά προσευχή ή φυλακή νοός και νήψις». Στους πολλούς και καλούς μαθητές του δίδαξε την εργασία της θεοποιού ευχής. Ο μισόκαλος δαίμονας όμως, μισώντας την αρετή του και την εργασία του, έβαλε ανθρώπους να τον φθονήσουν. Έτσι αναχώρησε σε τόπους ήσυχους, κοντά στη μονή της Σιμωνόπετρας, και «δεν ήθελε ουδέ εις ολίγην ώραν να αποχωρισθή από την θεωρίαν». Επιδρομή Αγαρηνών τον αναγκάζει να εξέλθει του Όρους και να περιπλανηθεί επί πολύ σε διάφορους τόπους. Επιστρέφει στη Μεγίστη Λαύρα και νέες επιδρομές τον οδηγούν στα Παρόρια της Βουλγαρίας, όπου κτίζει μονές και αποκτά πολλούς άξιους μαθητές, που συνεχίζουν το σωτήριο έργο του, στον τόπο αυτό, μετά από πολλές νίκες κατά δαιμόνων, θαυματουργίες υπέρ ασθενών, παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο.

Ο όσιος Γρηγόριος ήθελε «να σύρη όλους τους χριστιανούς εις την θείαν ανάβασιν με την διδασκαλίαν του, εις τρόπον οπού με το μέσον της πρακτικής αρετής να τους ανεβάση, ωσάν και τον εαυτόν του, εις το ύψος της θεωρίας με την συχνήν δέησιν της νοεράς προσευχής». Στον ίδιο σκοπό επιθυμούσε να συντελέσει και το συγγραφικό του έργο.

Συγγραφέας του μεγάλης αξίας και θαυμασίου βίου του είναι ο επί πολλά έτη αγαπητός μαθητής του Οικουμενικός Πατριάρχης Κάλλιστος ο Α΄. Ο βίος αυτός σύντομα μεταφράσθηκε στη μεσαιωνοβουλγαρική γλώσσα από μαθητή του οσίου Γρηγορίου και γνώρισε μεγάλη διάδοση. Στη σλαβική από τον Παΐσιο Βελιτσκόφσκυ, στη ρουμανική από τον ιερομόναχο Μελέτιο, στη νεοελληνική από τον όσιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, στη ρωσική και στη σερβική από τον αρχιμανδρίτη Ιουστίνο Πόποβίτς. Ακολουθία συνέθεσε ο Χ.Μ. Μπούσιας.

 

ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗ

 Ασκήθηκε στην αθωνική μονή Διονυσίου.Από τον ηγούμενο της μονής Στέφανο,στάλθηκε να συνοδεύσει στο μαρτύριο τους μοναχούς Βονιφάτιο και Ευδόκιμο.Αυτοί όμως δείλιασαν,αρνήθηκαν τον Χριστό και κατήγγειλαν ως αίτιο τον Γεννάδιο.Συνελήφθη τότε από τους Τούρκους και, αφού διαφοροτρόπως τον βασάνισαν, τον αποκεφάλισαν στην Κωνσταντινούπολη στις 6 Απριλίου του 1818. Τμήμα του αγίου λειψάνου του σώζεται στη μονή της μετανοίας του.

 

 

 

 

 

 

 

 

Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ