ΛΟΓΟΙ ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ.

ΓΝΩΜΕΣ ΑΓΙΩΝ ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Γέρων Δανιήλ Κατουνακιώτης:

«Ἐκτός δέ τῶν ...καινοτομιῶν, αἵτινες ἀπεδείχθησαν ὅτι ἦσαν ἀποκυήματα τοῦ παλαιοῦ πτερνιστοῦ, ἤδη προδίδεσθε ἄκοντες καί μή, καί κατά τοῦτο ἐπιτρέψατέ μοι νά Σᾶς εἴπω, οἱ προστυχώτεροι τῶν ψευδοδιδασκάλων, ἀποπειρώμενοι δελεάζειν τούς ἁπλοϊκωτέρους διά ποικίλων ὑπούλων ὑποσχέσεων, τά πάντα θεμιτά ἡγούμενοι καί ἐπιτρέποντες πρός ἕνωσιν,ἐάν καί μόνον ἀναγνωρισθῇ ὁ τῆς ῾Ρώμης

Πάπας ὡς ὑπέρτατος καί ἀλάθητος Ἄρχων καί κυρίαρχος τῆς Καθόλου Ἐκκλησίας καί μόνος ἐπί τῆς γῆς ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ καί πηγή πάσης χάριτος!»

(Γέροντος Δανιήλ Κατουνακιώτου, Ἐξ ἐρήμου διατυπώσεις, Τόμος Ε´, ἔκδ. Μοναστικῆς Ἀδελφότητος Δανιηλαίων 1985, σελ. 85-86)

• Γέρων Γαβριήλ Διονυσιάτης:

«Και πρέπει ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νά παραιτηθῶμεν παντός διαλόγου πρός αἱρετικούς,κατά τήν ὀρθήν συμβουλήν τοῦ Θεορρήμονος Ἀποστόλου Παύλου, «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος». Πρός τί λοιπόν ἡ τόση προθυμία πρός μετάβασιν εἰς Ρώμην, πρός τί ἡ ἐπίμονος ἐκζήτησις ὑφ᾽ ἡμῶν διαλόγων;Πρός τί τόσον ἡ κακοπαθοῦσα καί παραποιουμένη κατά Θεόν ἀγάπη; Δέν μᾶς σωφρονίζουν τά παθήματα τῆς Φερράρας καί τῆς Φλωρεντίας; Δέν ἐλάβομεν εἰσέτι πεῖραν τῆς Λατινικῆς στρεψοδικίας και τῆς ὑπερηφανείας; Δέν διεκρίναμεν τά ὅρια μεταξύ ἀληθείας καί ὑποκρισίας ἐν τῇ πίστει;».

(Ὀρθόδοξος Τύπος, ἀριθμ. φύλλου 76, Ἰούνιος 1967).

• Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος:

«Ἐάν ὁ Πάπας θέλῃ ἕνωσιν, νά ἀναγνωρίσῃ και ὁμολογήσῃ ὅλας τάς πλάνας, αἱρέσεις και καινοτομίας τάς ὁποίας ἔκαμον, ἀπ᾽ ἀρχῆς οἱ κατά καιρούς Πάπαι, ἀποσχισθέντες ἀπό τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, νά μετανοήσῃ, νά κλαύσῃ πικρῶς, νά ταπεινωθῇ καί τότε εἶναι δεκτός». (http://www. impantokratoros.gr/C140A962.el.aspx).

• Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης:

«Ἐκτός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, αἱ λεγόμεναι Ἀνατολικαί ἤ Δυτικαί ἀποτελοῦν αἱρετικά ἀθροίσματα μικρά ἤ μεγάλα, σώματα νοσοῦντα ποικίλως καί ἄλλα ἐντελῶς νεκρά... Κατόπιν ὅλων αὐτῶν εἶναι πολύ περίεργον, πῶς ἐλπίζεται μία προσέγγισις τῆς Ἐκκλησίας μετά τοῦ παπισμοῦ,ὅταν ἡ πτῶσις του θεωρεῖται ἡ Τρίτη εἰς τήν ἱστορίαν, μετά τήν πτῶσιν τῶν πρωτοπλάστων καί κατόπιν τοῦ Ἰούδα, ὡς λέγει ὁ Πόποβιτς; Ἤ πῶς δύναται νά γίνῃ διάλογος μέ τόν προτεσταντισμόν, ὅταν ἡ πτῶσις του εἶναι τόσον μεγάλη, ὥστε πολλοί ἐκ τῶν ἀντιπροσώπων του νά ἔχουν ἐν πολλοῖς ὑπερβάλει εἰς ἀρειανισμόν και αὐτόν τόν Ἄρειον;»

(Ὀρθόδοξος Τύπος, ἀριθμ. φύλλου 97, 10 Φεβρουαρίου 1969).
• Ἀρχιμ. Γεώργιος Καψάνης:

«Την στάσιν αὐτήν ἐτήρησεν ἡ Ἐκκλησία ἀνέκαθεν καί ἔναντι τοῦ παπισμοῦ. Ἠσθάνετο ἡ Ἐκκλησία ὅτι ἡ παρέκκλισις τοῦ παπισμοῦ δέν συνίσταται μόνον εἰς την χρῆσιν διαφόρου διοικητικοῦ συστήματος ἤ διαφόρων ἐκκλησιαστικῶν ἐθίμων,ἀλλ᾽ ὅτι ἐπρόκειτο περί μιᾶς βαθυτέρας ἀλλοιώσεως τοῦ εὐαγγελικοῦ πνεύματος.

Οἱ βυζαντινοί θεολόγοι δέν ἦσαν ἀφελεῖς οὔτε φανατικοί καί ἐξτρεμισταί, ὅταν ἔγραφον ἀξιολόγους πραγματείας διά να ἀποδείξουν τήν αἵρεσιν τοῦ Filioque. Ἡ καί «ἐκ τοῦ Υἱοῦ» ἐκπόρευσις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἰσάγει τήν δυαρχίαν ἤ τον ἡμισαβελλιανισμόν εἰς τήν ἁγίαν Τριάδα,ὑποτιμᾶ τό Ἅγιον Πνεῦμα καί παραποιεῖ ὅλην τήν Τριαδολογίαν, ὡς ὀρθῶς παρατηρεῖ ὁ Βλαδίμηρος Λόσκι...».

(Ὀρθοδοξία και Οὑμανισμός, Ὀρθοδοξία καί Παπισμός, ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος 1998, σελ. 87-89).

(Ἀπό τό ὁμολογιακό περιοδικό: Ἅγιον Ὄρος, Διαχρονική μαρτυρία στούς ἀγῶνες ὑπέρ τῆς πίστεως, ἔκδοση Ἁγιορειτῶν Πατέρων, Ἅγιον Ὄρος 2014, σσ. 90-92.)Ἀπό περιοδικόν Παρακαταθήκη