ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΑΓΙΩΝ.

ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ & ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΣΙΜΩΝΟΣ

ΤΟΥ ΜΥΡΟΒΛΥΤΟΥ.

  Κτήτορας της τολμηρότερης αρχιτεκτονικά αγιορειτικής Μονής, της Σιμωνόπετρας.Υπήρξε θαυμάσιος ασκητής, θαυματουργός  και μυροβλύτης.Υποτάχθηκε σε αυστηρό Γέροντα και τόσο τον αγάπησε, ώστε την ώρα πού κοιμόταν ασπαζόταν τα πόδια του και κατά την απουσία του τον τόπο της κατακλίσεως του. Πίστευε ότι δίχως αυτόν δεν θα μπορούσε ν΄ ανεβεί στον ουρανό.
 Η υποταγή του έδωσε την υψοποιό ταπείνωση και αυτή τη διάκριση. Με την ευλογία του Γέροντά του κατοικεί σε σπήλαιο, πού σώζεται μέχρι σήμερα κοντά στη μονή του, για να δοθεί όλος στην προσευχή, δίχως να φοβάται τις συχνές επιθέσεις των δαιμόνων. Οι επισκέψεις των ανθρώπων τον σύγχυζαν και ετοιμαζόταν ν΄αναχωρήσει σ΄ ερημικότερο τόπο, όταν άκουσε προσευχόμενος ουράνια φωνή• «Σίμων, φίλε πιστέ, και λάτρη του Υιού μου, μη αναχωρεί των ώδε, ότι εις φως τέθεικά σε μέγα, και μέλλω να δοξάσω τον τόπον τούτον με το όνομα σου».Πιστεύοντας στην αναξιότητά του ο άξιος, θεώρησε τη φωνή τέχνασμα του πονηρού. Τη νύκτα των Χριστουγέννων προσευχόμενος είδε αστέρα να κατεβαίνει από τον ουρανό και να στέκεται πάνω στην πέτρα, όπου σήμερα η μονή, και η φωνή της Θεοτόκου να του λέγει• «Εδώ πρέπει να θεμελίωσης, ω Σίμων, το κοινόβιόν σου, και να σώσης ψυχάς, και πρόσεχε καλώς• μη απιστήσης, ως πρότερον, εγώ θέλω είμαι βοηθός σου».

Θαυματουργικά προχώρησε στην ανοικοδόμηση της Μονής ο όσιος. Την εκκλησία αφιέρωσε στο όνομα της κατά σάρκα Γεννήσεως του Κυρίου και τη Μονή ονόμασε Νέα Βηθλεέμ. Με θεάρεστη πολιτεία τελείωσε τον βίο του σε προχωρημένη ηλικία στις 28 Δεκεμβρίου 1257. Ανάμεσα στους τελευταίους λόγους, πού είπε στους υποτακτικούς, λίγο πριν το τέλος του, ήταν και οι εξής• «Θέλω να σας επισκέπτομαι πάντοτε, και θέλω σας φυλάττω από κάθε πειρασμόν ορατόν και αόρατον... να ήστε ειρηνικοί• φιλόξενοι• να επιτελήτε τας εορτάς πνευματικώς... να ευλαβήσθε και τον Ηγούμενον με όλην σας την δύναμιν. Αυτά εάν φυλάττητε και μετά τον θάνατον μου, καθώς και ζώντος μου τα εφυλάττετε, θέλω είμαι νοερώς μαζί σας πάντοτε...». Ονομάσθηκε μυροβλύτης, γιατί «τοις πάσιν εφαίνετο μύρον αναβλύζον από του τάφου αυτού». Δυστυχώς και το χαριτόβρυτο λείψανο του και ο τάφος του μένουν σήμερα κρυμμένα και άγνωστα. Ο Σέρβος δεσπότης Ιωάννης Ούγγλεσης (+1371), ύστερα από θαυματουργική επέμβαση του οσίου στη θεραπεία του τέκνου του, μεγάλωσε τη μικρή Μονή και την πλούτισε με δωρεές και αφιερώματα.
   Ο όσιος Ησαΐας έγραψε τον βίο του, τον όποιο μετέγραψε ο όσιος Νικηφόρος ο Χίος. Οι μοναχοί Θεόφιλος και Ραφαήλ συνέθεσαν κανόνες, ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης Χαιρετισμούς και Εγκώμιο, ο μακαριστός αρχιμανδρίτης Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης οκτώηχο κανόνα και εξέδωσε την ακολουθία του.
Η μνήμη του τελείται πανηγυρικά στη Μονή του στις 28 Δεκεμβρίου.

 

ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ & ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΩΑΣΑΦ ΤΟΥ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗ.

  Κατά παράδοση, που υπάρχει στη Μονή Σίμωνος Πέτρας, ο όσιος Ιωάσαφ ήταν υιός Σέρβου ηγεμόνος. Νέος αρνήθηκε τη ματαιότητα των προσκαίρων τιμών και ήλθε να κοινοβιάσει σε αυτή τη Μονή δίχως να δηλώσει την αρχοντική του καταγωγή. Με απλότητα και αγάπη διακόνησε τη μετάνοιά του σε ταπεινά διακονήματα μέχρι του τέλους του. Μετά την κοίμησή του έγινε γνωστή η κοσμική του ιδιότητα.Η μνήμη του είναι άγνωστη στους συναξαριστές, καθώς και η χρονολογία ακμής του. Εικόνες του υπάρχουν στη Μονή Σίμωνος Πέτρας νεώτερης τέχνης. Μοναχοί της Μονής, που έφεραν το όνομα αυτό, εόρταζαν στις 28 Δεκεμβρίου, όπου και η μνήμη του κτήτορος Σίμωνος του Μυροβλύτου. Στην ασματική ακολουθία του αγίου Σίμωνος γίνεται μνεία και του ονόματος του οσίου Ιωάσαφ.

 

 

ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ & ΘΕΟΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΝΗΦΩΝ   

ΤΟΥ ΕΝ ΧΙΩ.

  Γεννήθηκε, ο κατά κόσμον Νικόλαος Νικολάρου, στο χωριό Πατρικά της Χίου το 1736. Έμεινε ορφανός σε νηπιακή ηλικία, ύστερα από τον θάνατο των γονέων του από επιδημία πανώλους. Νέος εργάσθηκε σ' εμπορικό κατάστημα στην Κωνσταντινούπολη. Μετά τον θάνατο από τους Τούρκους αγαπημένου φίλου του, αναχώρησε για το Άγιον Όρος.
  Μετέβη στη Μεγίστη Λαύρα και κατόπιν στην περιοχή της Καψάλας. Εδώ εκάρη μοναχός από τον Γέροντα Διονύσιο Σταυρουδά και ονομάσθηκε Νήφων. Αφιερώθηκε όλος στη μελέτη, την προσευχή και την άσκηση. Χειροτονήθηκε ιερεύς και για ένα διάστημα έζησε και στη σκήτη του Αγίου Βασιλείου.

 Περί το 1773 αναγκάσθηκε ν' αναχωρήσει μαζί με άλλους οσίους πατέρες του Αγίου Όρους, λόγω των ερίδων κατά των λεγομένων Κολλυβάδων, στους οποίους ανήκε. Επισκέφθηκε πρώτα την πατρίδα του τη Χίο, κατόπιν τη Σάμο, τη Νάξο, την Πάτμο, τους Λειψούς, όπου ίδρυσε μονύδριο του Ευαγγελισμού, την Ικαρία, όπου έκτισε άλλο μονύδριο προς τιμή της Παναγίας (1775), στην οποία είχε μεγάλη ευλάβεια. Στη συνέχεια μετέβη με τη συνοδεία του στους Φούρνους και καταλήγει στη Σκιάθο, όπου γίνεται κτήτορας της μεγάλης και ωραίας ιεράς μονής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου (1799). Ο όσιος Νήφων με την οσιότητά του συγκέντρωσε πλησίον του αρκετούς φιλάρετους και φιλόθεους μοναχούς.

  Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 28 Δεκεμβρίου 1809. Κατά την ανακομιδή, τα τίμια λείψανά του, το 1812, «ώφθησαν πηγάζοντα ευωδίαν άρρητον και προς τη ευωδία και ιάματα παράδοξα ετέλεσεν». Ακολουθία συνέθεσε η μοναχή Ισιδώρα και ο Χ. Μ. Μπούσιας. Βιογράφος του είναι ο ιερομόναχος Ισίδωρος Κυριακόπουλος.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ