ΧΑΡΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΑΙΝΟΥΝ
ΕΙΡΗΝΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ
ΕΥΛΟΓΙΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ.



Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΕΧΕΙ ΤΡΙΑ ΠΛΟΚΑΜΙΑ.ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΤΟΝ ΚΟΥΜΜΟΥΝΙΣΜΟ,
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ ΤΗΝ ΜΑΣΟΝΙΑ.
ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ


ΠΙΣΤΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΓΙ'ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙἈΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ!!!!!!!!


Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΘΕΛΕΙ ΟΧΙ Ν΄ΑΔΕΙΑΣΟΥΝ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ,ΑΛΛΑ ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΝ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΟ ΤΟ ΦΡΟΝΙΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΙΣΤΗ.
ΠΑΤΗΡ ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ







ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΘΕΣΗ Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ;


1.Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

2.Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ;

3.Ο ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ;

4.ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΕ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ;






ΑΡΑΓΕ ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΘΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΣΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ;



ΤΡΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Α) ΤΟΥ ΑΔΑΜ

Β)ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

Γ)ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ.

ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ




















Τρίτη 3 Μαΐου 2011

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ  ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ



.
.
Οσιομάρτυς Ευθύμιος (+1814)
.
Καταγόταν από πλούσια οικογένεια της Δημητσάνας. Σπούδασε στη Σχολή της πατρίδος του και συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Πατριαρχική Ακαδημία της Κωνσταντινουπόλεως. Κατόπιν πήγε στη Ρουμανία, εργάσθηκε κοντά στον πρόξενο της Γαλλίας και σε κάποιον Ρώσο υπάλληλο. Εκεί έπεσε σε μεγάλη διαφθορά και τέλος αρνήθηκε και τον Χριστό.
Αμέσως όμως μετάνοιωσε αληθινά για τη φοβερή πτώση του. Με συνεχή δάκρυα στα μάτια και ολόθερμες προσευχές στη Θεοτόκο, ήλθε στο Άγιον Όρος, συμβουλεύθηκε τον εξόριστο Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄ και άλλους εναρέτους πνευματικούς, επέστρεψε στην πατρώα πίστη, περιήλθε διάφορες μονές και σκήτες και εκάρη μοναχός στη Ιβηριτική σκήτη του Τιμίου Προδρόμου. Οι υπεράνθρωποι ασκητικοί αγώνες συνοδεύτηκαν από συντριβή καρδίας, χαρμολύπη, θεία οράματα και μόνιμο πόθο μαρτυρικής τελειώσεως.
Αφού ετοιμάσθηκε επιμελώς για το μαρτύριο, έτρεχε σε αυτό, έχοντας λύπη για την π[παραμικρή καθυστέρηση. Με τα βάια και τον σταυρό στο χέρι - ήταν Κυριακή των Βαΐων - παρουσιάστηκε στον βεζύρη της Κωνσταντινουπόλεως και με αξιοθαύμαστο θάρρος ομολόγησε τον Χριστό και αναθεμάτισε τον Μωάμεθ. Η σταθερότητα με την οποία υπέμεινε σκληρούς βασανισμούς απέλπισε τους Τούρκους και ο αποκεφαλισμός του έδωσε χαρά μεγάλη στους αγγέλους και στους χριστιανούς. Ήταν μόλις είκοσι ετών.
 Τα θαυματουργά λείψανά του ετάφησαν στη μονή της Μεταμορφώσεως, στη νήσο Πρώτη. Η τιμία κάρα του βρίσκεται στη μονή του Αγίου Παντελεήμονος - Ρωσικού. Μέρος των λειψάνων του σώζεται στο Κελλί των αγώνων του, στη σκήτη του Τ. Προδρόμου. Οι συμπατριώτες του έκτισαν κοινό, μετά του Αγίου Γρηγορίου του Ε΄, ναό στη Δημητσάνα. Το μαρτύριό του αναφέρεται σε όλους τους νεώτερους συναξαριστές.
Τον βίο και την ακολουθία του έγραψε ο μοναχός Ονούφριος ο Ιβηρίτης, ο οποίος έγραψε και τα μαρτύρια των νέων οσιομαρτύρων Ιγνατίου, Ακακίου και Ονουφρίου, μαζί με τους οποίους συνεορτάζει την 1η Μαΐου, επειδή ήταν όλοι τέκνα του ιδίου πνευματικού πατρός. Ιδιαιτέρως τιμάται στις 22 Μαρτίου, ημέρα του μαρτυρίου του.
.
Οσιομάρτυς Ιγνάτιος (+1814)

Καταγόταν από την Παλαιά Ζαγορά της Βουλγαρίας. Στο άγιο βάπτισμα έλαβε το όνομα Ιωάννης. Ασκήθηκε επί εξαετία στη μονή της Ρίλας, κάνοντας μεγάλη υπομονή στον σκληρό Γέροντά του. Μετά τον φόνο του πατέρα του και τον βίαιο εξισλαμισμό της μητέρας του και των δυο θυγατέρων της από τους Τούρκους, πήγε στο Βουκουρέστι. Εκεί γνωρίσθηκε και συνδέθηκε με στενή φιλία με τον οσιομάρτυρα Ευθύμιο. Στον δρόμο για το Άγιον Όρος συνελήφθη από τους Τούρκους και από τον φόβο του υποσχέθηκε ότι θα τουρκέψει. Μετά την απελευθέρωσή του έφθασε στον προορισμό του.
Στο Άγιον Όρος περιήλθε αρκετές μονές και σκήτες και γνωρίσθηκε με μακάριους Γέροντες. Τέλος πήγε στην Ιβηριτική σκήτη του Τιμίου Προδρόμου, στην υπακοή του πνευματικού Νικηφόρου και του Γέροντος Ακακίου, από τον οποίο έλαβε το μοναχικό σχήμα, και από Ιωάννης ονομάσθηκε Ιγνάτιος. Η ζωή του ήταν κοσμημένη από τις αρετές «της νηστείας, το καρτερικό της αγρυπνίας, την άμετρον κατάνυξιν, τας ολονυκτίους στάσεις, την αδιάλειπτον προσευχήν και το απερίσπαστον εις μερίμνας, το ταπεινόν του φρονήματος, το πράον, το σύννουν και προσεκτικόν πάντοτε, το τε προς πάντας ιλαρόν και ήσυχον, και το συμπαθές και φιλευσπλαχνον». Προσπαθούσε να μιμηθεί τους αγώνες του νεομάρτυρος φίλου του Ευθυμίου, τον οποίο είχε πρότυπο.
Με συνοδό τον ίδιο, που είχε και ο οσιομάρτυρας Ευθύμιος, τον μοναχό Γρηγόριο, μετέβη στην Κωνσταντινούπολη, παρουσιάσθηκε στον κριτή και ομολόγησε τον Χριστό. Αποτέλεσμα της ομολογίας του υπήρξαν σκληροί βασανισμοί και τέλος ο απαγχονισμός του στις 8.10.1814.
Τα ενδύματα, το αίμα και το λείψανο του ενδόξου οσιομάρτυρος έγιναν πηγή ιαμάτων στους ασθενείς. Ετάφη στον τάφο του οσιομάρτυρος Ευθυμίου, που είχε μαρτυρήσει προ επταμήνου, στη νήσο Πρώτη. Αργότερα, τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στη σκήτη του Τ. Προδρόμου. Η κάρα του βρίσκεται στη μονή Αγίου Παντελεήμονος - Ρωσικού. Ακολουθία και μαρτύριο έγραψε ο μοναχός Ονούφριος Ιβηρίτης, από τον οποίο λαμβάνουν στοιχεία οι νεώτεροι συναξαριστές.
Η μνήμη του τιμάται στις 8 Οκτωβρίου και την 1η Μαΐου.
.
.
                                     Οσιομάρτυς Ακάκιος (+1816)
.
Γεννήθηκε το 1796 στο Νεοχώρι της Θεσσαλονίκης και κατ΄ άλλους της Χαλκιδικής, από ευσεβείς γονείς. Μικρός, μόλις εννέα ετών, ασπάσθηκε τον μωαμεθανισμό στις Σέρρες. Μετά εννέα έτη συναισθάνθηκε το φοβερό σφάλμα του και με τις προτροπές της μητέρας του ήλθε στο Άγιον Όρος.
Παρέμεινε στις μονές Χιλιανδαρίου και Ιβήρων και αναμυρώθηκε στη σκήτη Ξενοφώντος. Τέλος, πήγε στη σκήτη Τιμίου Προδρόμου-Ιβήρων. Εκεί υποτάχθηκε στον έμπειρο πνευματικό Νικηφόρο και τον Γέροντα Ακάκιο. Υπακούοντας τηρούσε «νηστείαν εκτεταμένην, γονυκλισίας υπέρ τας τρεις χιλιάδας το ημερονύκτιον, και κομβοσχοίνια αμέτρητα, ώστε εις ολίγον διάστημα ημερών εις τόσην κατάνυξιν έφθασεν, ώστε οι οφθαλμοί του έγιναν πηγαί δακρύων». Στην κουρά του από Αθανάσιος ονομάσθηκε Ακάκιος. Συνεχώς λογιζόταν το μαρτύριο. Διήλθε για λίγο και από τις μονές Κουτλουμουσίου και Σίμωνος Πέτρας.
Με τις ευχές των πατέρων μετέβη στην Κωνσταντινούπολη. Συνοδός του ήταν ο μοναχός Γρηγόριος, ο συνοδός και των προαθλησάντων Ευθυμίου και Ιγνατίου. Παραμονή του μαρτυρίου του έγραψε επιστολή στον πνευματικό του Νικηφόρο: «Πάτερ και πνευματικέ μου, αύριον λοιπόν Παρασκευή τη 28 Απριλίου μέλλω να κινήσω εις τον δρόμον της αθλήσεως, και αι άγιαί σας ευχαί είθε να με δυναμώσωσιν». Μετά την άρνηση του μωαμεθανισμού και την ομολογία της πατρώας πίστεώς του, οδηγήθηκε στη φυλακή και βασανίσθηκε σκληρά. Εκεί έλαβε ως τελευταίο εφόδιο τη θεία Κοινωνία. Με χαρά πορεύθηκε στο μαρτύριο και είπε μάλιστα στον δήμιό του: «κατένεγκε την σπάθην ανδρείως και κόψε τον λαιμόν μου, και μη λυπηθής καθόλου». Τελικά αποκεφαλίσθηκε την 1η Μαΐου 1816 στο Παρμιάκ Καππί.
Το τίμιο λείψανό του μεταφέρθηκε από τον συνοδό του Γρηγόριο στο κελλί των αγωνισμάτων του και τάφηκε στο ναό του Αγίου Νικολάου, μπροστά στην εικόνα της Θεοτόκου, καθώς είχε ζητήσει ο ίδιος ο οσιομάρτυς. Το μαρτύριό του έγραψε ο Καισαρείας Μελέτιος. Βίο και ακολουθία του έγραψε και ο λόγιος μοναχός Ονούφριος Ιβηρίτης. Ακολουθία συνέθεσε και ο μοναχός Ιάκωβος Νεασκητιώτης και νεώτερη ο μοναχός Πορφύριος Σιμωνοπετρίτης. Η κάρα του οσιομάρτυρος φυλάγεται στη μονή Αγίου Παντελεήμονος - Ρωσικού. Περί αυτού αναφέρουν όλοι οι νεώτεροι συναξαριστές.
Η μνήμη του τιμάται την 1η Μαΐου.

Πηγή πληροφοριών και εικόνων
 είναι το βιβλίο του Μωυσέως Μοναχού, Αγιορείτου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου