Ο ΡΕΝΤΙΝΗΣ κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

 

† Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Ρεντίνης κ. Σεραφείμ

Γεννήθηκε στις 2/12/1945 στην Καρδίτσα, όπου και διέμεινε μέχρι το πέρας των Γυμνασιακών του σπουδών.
Τυγχάνει πτυχιούχος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και τελειόφοιτος της Νομικής Σχολής του ιδίου Πανεπιστημιακού Ιδρύματος.
Υπηρέτησε τη στρατιωτική θητεία του ως Έφεδρος Αξιωματικός Πεζικού.
Εργάστηκε ως εκπαιδευτικός (Θεολόγος Καθηγητής) σε Γυμνάσια και Λύκεια της πόλεως και περιοχής του Νομού Καρδίτσης και της Γερμανίας (Νυρεμβέργη, Αυγούστα και Μόναχο).
Εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Βαρλαάμ Μετεώρων.
Χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σταγών και Μετεώρων κ. Σεραφείμ και υπηρέτησε ως Ιεροκήρυξ και Πνευματικός της αυτής Μητροπόλεως.
Διατελεί από επταετίας μέχρι και σήμερα ως Συνοδικός Γραμματέας στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και ειδικά: α) της Συνοδικής Επιτροπής Θείας Λατρείας – Ποιμαντικού Έργου και β) της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Λειτουργικής Αναγεννήσεως.
Έλαβε μέρος σε πολλά Θεολογικά Συνέδρια ως προσκεκλημένος Σύνεδρος και ως Εισηγητής.
Κατά τη θητεία του στη Γερμανία μιλούσε στο Ραδιοφωνικό Σταθμό του Μονάχου, κάθε Σάββατο, αναλύοντας το κήρυγμα της Κυριακής.
Από τετραετίας επιμελείται στο Ραδιοφωνικό Σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος την εβδομαδιαία εκπομπή «Προσεγγίζοντας την ορθόδοξη πνευματικότητα».
Είναι υπεύθυνος Γραμματέας των διοργανωμένων, κάθε χρόνο, από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος Θεολογικών Συμποσίων και επιμελητής των τόμων των Πρακτικών των εν λόγω Συμποσίων.
Προσκαλείται από πολλούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος και ομιλεί πάνω σε επίκαιρα θεολογικά θέματα.
Πρόσφατα, ανέλαβε και καθήκοντα Πρωτοσυγκέλλου στην Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων.

ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ

ΤΟΥ

ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΡΕΝΤΙΝΗΣ

κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα, σεπτέ Προκαθήμενε της Εκκλησίας της Ελλάδος,
Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κ. Κύριλλε,
Σεπτή χορεία των αγιωτάτων Αρχιερέων,
Ευλαβέστατοι συμπρεσβύτεροι,
Εξοχώτατοι Άρχοντες,
Λαέ του Κυρίου ηγαπημένε,

Τη στιγμή αυτή, που ολόκληρη η ύπαρξή μου ευρίσκεται σε κατάσταση πνευματικής εγρηγόρσεως και κατανύξεως και «απόρω γλώσση και χείλεσιν», προσπαθώντας να εννοήσω τα τελούμενα μυστήρια και τη χαρισματική παρέμβαση του Τριαδικού Θεού στην ψυχή μου και στην ζωή μου για την τελεσιουργούμενη εις Επίσκοπον χειροτονία μου, δόξαν αναπέμπω προς την αγαθότητά Του και εν σιγή προσεγγίζω το μυστήριον. «Ευλογητός ο Θεός, ος ουκ απέστησε την προσευχή μου και το έλεος αυτού απ' εμού»[1].
Με φόβο ιερό, με πίστη ακράδαντη και με αγάπη εμπνεομένη από τη θεϊκή «της Τριάδος ύπαρξιν και φανέρωσιν», προσέρχομαι προ των βαθμίδων του αγίου θυσιαστηρίου «υπεσελθείν τον Ευαγγελικόν ζυγόν και την αρχιερατικήν αξίαν».

* * *

1. Ενωτίζομαι αυτή τη στιγμή τα λόγια του εν αγίοις πατρός ημών Ιωάννου, του χρυσορρήμονος Πατριάρχου της βασιλίδος των πόλεων, της Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος απευθυνόμενος προς τους επισκόπους, γράφει τα εξής: «Συ δε ο την Επισκοπήν λαχών, όσω προς μείζονα όγκον αναβέβηκας, τόσω πλείονα απαιτηθήση λόγον, ουχί διδασκαλίας μόνον, αλλά και πενήτων προστασίας και χειροτονιών δοκιμασίας και μυρίων άλλων».
Στοχάζομαι επίσης τους λόγους του μεγάλου της θεολογίας πατρός, αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου: «Λύχνου γαρ και οφθαλμού της Εκκλησίας όντος του Επισκόπου, ανάγκη πάσα, ώσπερ εκείνου, καθαρώς μεν έχοντος, ορθώς άγεσθαι και το σώμα. Μη καθαρού δε τυγχάνοντος, ουκ ορθώς. Ούτω δη και τω προστάτη της Εκκλησίας, οποτέρως αν έχη, ήτοι συνδιακινδυνεύει η διασώζεται το υπήκοον».
Τούτους τους λόγους έχοντες υπ' όψιν των οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας πλημμύριζαν με τρόμον αληθινό, όταν αναλάμβαναν το μέγα της Επισκοπικής Διακονίας υπούργημα, κατέφευγαν δε με τελωνική ταπείνωση και παιδική αφοσίωση στο έλεος του Θεού, για να πάρουν δύναμη και θάρρος, ακούγοντας τη γλυκιά φωνή Κυρίου Σαβαώθ να τους λέγει: «Μη φοβηθής, μηδέ δειλιάσης, μηδέ πτοηθής, ότι εγώ Κύριος ο Θεός σου, ου μη σε εγκαταλείψω, ουδέ μη σε ανώ»[1].

* * *

2. Έχω, λοιπόν, συνείδηση του μεγάλου και φοβερού τούτου μυστηρίου και συγχρόνως έχω επίγνωση της προσωπικής μου αναξιότητος, αλλά προσέρχομαι και αναλαμβάνω την Διακονίαν αυτή, γιατί πείρα έλαβα της αγάπης και της συγγνώμης του Κυρίου και της άμεσης βοηθείας και αντιλήψεώς Του, τόσο στις δύσκολες στιγμές, όσο και στις εναγώνιες προσδοκίες της ζωής μου.

Υπακούω στη φωνή του Κυρίου μου, ως άλλοτε ο Προφήτης Ησαΐας, και στην απόφαση των θεσμικών Οργάνων της αγίας μας Εκκλησίας και αποκρίνομαι συναινώντας στο θεϊκό κάλεσμα: «Ιδού εγώ ειμι, Κύριε απόστειλόν με».
Στη φιλόστοργη χείρα του Θεού εγκαταλείπω για μία ακόμη φορά, με εμπιστοσύνη και ευγνωμοσύνη την ύπαρξή μου, ώστε Αυτή να με καθοδηγεί «πάσας τας ημέρας της ζωής μου», «εις τόπον χλόης και εις ύδατα αναπαύσεως».
Τον δοξάζω, όπως πάντα, και Τον ευγνωμονώ για τα μεγαλεία και τα θαυμάσιά Του, αναφωνώντας δια βίου το: «Μνησθήσομαι του ονόματός Σου εν πάση γενεά και γενεά»[1].
Επικαλούμενος την ώρα αυτή τους Αγίους της Εκκλησίας μας, πρωτίστως τον εν αγίοις ένδοξον νέον Ιερομάρτυρα Σεραφείμ, Αρχιεπίσκοπον Φαναρίου και Νεοχωρίου, εξαιρέτως δε την υπέρμαχον στρατηγόν και μητέρα του γένους των χριστιανών, Υπεραγίαν Θεοτόκον, δέομαι εκ βάθους καρδίας να μεσιτεύουν εσαεί για την ελαχιστότητά μου, ώστε η δύναμις του Θεού να «τελειούται εν ταις ασθενείαις» μου, καθώς ο Απόστολος Παύλος στη δευτέρα προς Κορινθίους επιστολή του βεβαιώνει και θεολογικώτατα διαπιστώνει[1].

* * *

3. Και νυν, επιθυμώ, όπως κατά χρέος και κατ’ αξίαν ευχαριστήσω Υμάς, Μακαριώτατε Πάτερ και Δέσποτα, για την πολλή αγάπη και το πατρικό ενδιαφέρον που επιδείξατε προς την ελαχιστότητά μου.
(β) Προς τον Σεβασμιώτατο Γέροντα Μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κ. Κύριλλο εκφράζω τα εκ βαθέων σεβάσματά μου για την εκδήλωση της εμπιστοσύνης προς το ταπεινό πρόσωπό μου, ώστε να εκλεγώ Επίσκοπος της Ελλαδικής Εκκλησίας, και δη της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης επισκοπής Ρεντίνης. Θα Σας είμαι δια βίου ευγνώμων, Σεβασμιώτατε, για όσα αγαθά και θεάρεστα μου προσφέρατε· βοηθός Σας ειλικρινής και έμπονος συμπαραστάτης στην ποιμαντική διακονία της πολυπληθούς Ιεράς Σας Μητροπόλεως, στην οποίαν ο Κύριος Σας ανέδειξε φρουρόν ακοίμητον και λίαν αγαπητόν συμπαραστάτην του φιλοτίμου λαού της αγαπημένης μας Θεσσαλικής πατρίδος.
(γ) Ακολούθως εκ βαθέων ευχαριστώ τους Σεβασμιωτάτους Αρχιερείς, οι οποίοι μου συμπαραστάθηκαν ποικιλότροπα και με εμπιστεύθηκαν με την τιμία τους ψήφο, ιδιαίτερα δε σήμερα ευχαριστώ τους συλλειτουργούντας και τους συμπροσευχομένους Αγίους Αρχιερείς στο μυστήριο της χειροτονίας μου.
(δ) Εξαιρέτως δε τον παριστάμενο Γέροντα, Σεβασμ. Μητροπολίτη Σταγών και Μετεώρων κ. Σεραφείμ, για την πνευματική του καθοδήγηση και την πολλή πατρική εν Κυρίω αγάπη του.
(ε) Στρέφω τώρα τη σκέψη μου προς την Πόλιν των ονείρων μας, την Βασιλεύουσα, και την εκεί εσταυρωμένη Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία και εκζητώ τας ευχάς και τας προσευχάς των κυκλούντων φρυκτωρών του Οικουμενικού Θρόνου, ιδιαιτέρως δε του Παναγιωτάτου Αρχιεπισκόπου και Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου.
(ς) Ευχαριστώ με συγκίνηση τους πνευματικούς μου γεννήτορας, τον καθηγούμενο και τους αδελφούς της Ιεράς Μονής Βαρλαάμ των Μετεώρων, μονής της μετανοίας μου, τον ιερό Κλήρο και τον φιλόχριστο Λαό της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων, ως και της Ιεράς Μητροπόλεως Σταγών και Μετεώρων για την αγαστή μέχρι τώρα συνεργασία και την αμέριστη συμπαράστασή τους καθ’ όλο το διάστημα της ιερατικής μου διακονίας στους ευλογημένους αυτούς θεσσαλικούς τόπους.
(ζ) Ευχαριστώ όλους τους συμπροσευχομένους πρεσβυτέρους και διακόνους κατά την παρούσαν ιεράν μυσταγωγίαν, καθώς και τους ευγενείς άρχοντας της επαρχίας ταύτης για την παρουσία τους, δείγμα της αγάπης τους προς εμέ.
(η) Ευχαριστώ όλους τους κατά σάρκα και κατά πνεύμα αδελφούς μου, τους Σεβασμιωτάτους προέδρους και τους Ακαδημαϊκούς διδασκάλους, κληρικούς και λαϊκούς, των Συνοδικών Επιτροπών Θείας Λατρείας και Ποιμαντικού έργου και Λειτουργικής Αναγεννήσεως, τους διατελέσαντας Αρχιγραμματείς της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και τον νυν Αρχιγραμματέα, πανοσοσιολογιώτατον Αρχιμανδρίτη κ. Κύριλλο Μισιακούλη, για τα ειλικρινή αισθήματά τους και την πηγαία φροντίδα τους προς το πρόσωπό μου.
(θ) Μιμνήσκομαι του ονόματος του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου για την εμπιστοσύνη που έδειξε προς εμέ, ώστε να αναθέση την γραμματειακή ευθύνη των προαναφερθεισών Συνοδικών Επιτροπών. Κύριος ο Θεός να αναπαύη την ψυχή του.
(ι) Τελειώνοντας, επιτρέψτε μου αυτή την ιερά στιγμή να μνημονεύσω τους αειμνήστους γονείς μου, τον Γεώργιον και την Αικατερίναν, διότι μου χάρισαν όχι μόνο το ζην, αλλά και το ευ ζην από την πρώτη μου παιδική ηλικία. Ας είναι αιωνία η μνήμη τους.

* * *

Μακαριώτατε, ήλθεν η ώρα και πάλιν κατά την οποίαν «Πεντηκοστήν εορτάζομεν». Υιϊκώς Σας παρακαλώ, δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, «συναγωνίζεσθαί μοι εν ταις προσευχαίς, ίνα επισκηνώση επ' εμέ το έλεος του Θεού» και ίνα η χάρις του Παναγίου και τελεταρχικού Πνεύματος αναδείξη με γνήσιον ποιμένα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, ώστε «οψέποτε» να κατορθώσω τόσο εγώ, όσο και τα παρ  ἐμοῦ ποιμανθέντα λογικά πρόβατα να ακούσουμε ο καθένας μας την θεσπέσια εκείνη φωνή κατά την ώρα της κρίσεως: «Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ (...) Είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου». Γένοιτο. –
† Ο Ρ. Σ.
Εν τω Ιερώ Ναώ Αγίων Κωνσταντίνου
και Ελένης Καρδίτσης,
Σάββατον 24 Οκτωβρίου 2009