ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ....ΣΤ΄.

Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΓΕΡΟ - ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ (ΙΣΤ' αιώνας)

Εκατόν πενήντα χρόνια μετά από το διάδοχο του Αγίου Γερόντιου, σε μια ξεροκαλύβα στο πάνω μέρος της Σκήτης αυτής, ασκήτευε ένας ενάρετος Μοναχός, ό Γέρων Δαμασκηνός.

Όλη του τη ζωή ήταν πολύ εγκρατής, δεν έτρωγε τίποτε άλλο εκτός από νερό και παξιμάδι, πού του έδιναν οί Πατέρες, οι οποίοι του πρόσφεραν τα πάντα, άλλ' αυτός δεν έπαιρνε τίποτε άλλο, έκτος από παξιμάδι κι εκείνο όσο του χρειαζόταν μόνο. Είχε τέλεια ακτημοσύνη, δεν απέκτησε ποτέ τίποτε δικό του.

Έμενε στη ξεροκαλύβα και δεν έκανε τίποτε άλλο από το να προσεύχεται μέρα νύχτα για όλους τους Πατέρες της Σκήτης, για τους Μοναχούς του Αγίου Όρους, για την Εκκλησία και γενικά τον Κλήρο και για όλο τον κόσμο.

Παρακαλούσε το Θεό να σώσει όλους τους ανθρώπους και να μην αφήσει κανέναν να πάει στην Κόλαση, ή οποία είναι «από καταβολής κόσμου ητοιμασμένην τω Διαβάλω και τοις αγγέλοις αυτού» και όχι για τους ανθρώπους, τούτο έλεγε πολλές φορές και μονολογούσε.

Έλεγε συχνά στην προσευχή του:
«Κάμε, Θεέ μου, όλοι οί ειδωλολάτρες, όλοι οί άπιστοι, οί άθεοι, οί αιρετικοί και κακόδοξοι να μεταβληθούν, να γνωρίσουν την αλήθεια, να σε πιστέψουν, να γίνουν όλοι «μία ποίμνη» πού να έχει Σένα μόνον ποιμένα τον Μοναδικό εν Τριάδι Θεόν, τον Πατέρα, τον Υιόν, και το Άγιον Πνεύμα, Τριάς Αγία δόξα Σοι και να μη χαθεί κανείς Θεέ μου».

  Μ' αυτά τα λόγια πλημμύριζε αγάπη ή καρδιά του για όλο τον κόσμο. Πολλές φορές μ' αυτές τις σκέψεις ερχότανε σε έκσταση, Έβλεπε μυστήρια μεγάλα και γέμιζε όλος από θεία χαρά και ευφροσύνη. Οί Πατέρες γνώριζαν καλά την πνευματική του προκοπή και όλοι πρόθυμα του έδιναν ότι χρειαζότανε, άλλ' αυτός όπως είπαμε, έπαιρνε μόνο λίγο παξιμάδι.

Κοιμήθηκε σε βαθύ γήρας κι άφησε σ' όλους τις καλύτερες αναμνήσεις.