ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ Δ΄.

Ο ΓΕΡΟ ΙΩΣΗΦ - ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΣΤΗ Ν. ΣΚΗΤΗ (1912)

Ένας από τους αγωνιστές στην κατά Θεόν ζωή και πολιτεία ήτανε και ό Γέρο - Ιωσήφ, ό οποίος επειδή τα τελευταία του χρόνια πέρασε στα ησυχαστήρια της Νέας Σκήτης, πήρε το όνομα Σπηλαιώτης.

Εμείς γνωρίσαμε πολύ καλά τον Γέροντα αυτό στην ερημωθείσα Σκήτη του Άγιου Βασιλείου, έμενε εκεί σε ένα από τα πολλά ησυχαστήρια με τη συνοδεία του το Γέρο Αρσένιο, το Μοναχό Έφραίμ, τον Μοναχό Ιωάννη Βλάχο και το αδελφό του κατά σάρκα Αθανάσιο. Πολλές φορές τον επισκεπτόμαστε και συνήθιζε πάντα να λέει ρητά της Αγίας Γραφής από τη Παλαιά Διαθήκη και κατέβαλε μεγάλον αγώνα για την κατάκτηση της νοερας προσευχής.

Σχεδόν κάθε μέρα ερχότανε ό Πατήρ Έφραίμ και επί ώρες συζητούσε με το Γέροντα μου για τη νοερά προσευχή και για επιτεύγματα πνευματικά.

Μετά ό Πατήρ Έφραίμ έγινε Ιερεύς έφυγε στον κόσμο και σύστησε γυναικείο Μοναστήρι στο Βόλο, άπ' εκεί πήγε στην Αμερική.

Ό δε Γέροντας του Ιωσήφ με την υπόλοιπη συνοδείας οπού προσετέθη και ό νέος Έφραίμ, σήμερα ηγούμενος της Ιεράς Μονής Φιλόθεου και ό Ιερομόναχος Χαράλαμπος πού σήμερα βρίσκεται στο χιλιανδρίνο κελί «Μπουραζέρι», κατέβηκε στα Κατουνάκια κι άπ' εκεί στα ησυχαστήρια και σπήλαια της Νέας Σκήτης, όπου επιδόθηκε περισσότερο στην εργασία της νοεράς προσευχής και τελειώθη εν Κυρίω αγωνιζόμενος τον καλόν αγώνα της πνευματικής ζωής και ενάρετης πολιτείας.

Ας ευχηθούμε να μην εκλείψουν και σήμερα αυτού του είδους οί πνευματικοί αγωνιστές, γιατί είναι κρίμα να αρνείται κανείς τον κόσμο όλον και τελευταία από πνευματική ολιγωρία και απροσεξία να χάνει όλους του τους κόπους και να κινδυνεύει να χάσει και την ψυχή του από κενή και μάταιη δόξα και όνομα χωρίς χάρι. Κα! τούτο λέγω και γράφω, διότι ό μακαρίτης Γέρο - Ιωσήφ πολλές φορές μας έλεγε: «Αδελφοί μου, είναι καλύτερα οί άνθρωποι να μας βρίζουν και κακολογούν παρά να μας εγκωμιάζουν και επαινούν.

Ό Καλόγερος από τις κακολογίες και βρισιές δεν παθαίνει τίποτα, μάλλον καθαρίζεται και ψυχικά ωφελείται ενώ, από τους επαίνους και τα εγκώμια, μπορεί να πιστεύση ότι κάτι είναι, και τότε χάνει τα λογικά του και όλοι οί κόποι του πάνε χαμένοι, όπως έλεγε και ό άγιος Βαρσανούφιος ότι «από τη στιγμή πού ό άνθρωπος θα ψηφίσει τον εαυτό του ότι είναι τι, εξήλθε της πόλεως», δηλ. από τη στιγμή πού θα πιστέψει ότι κάτι είναι αμέσως εξέρχεται από τα όρια της αρετής και βρίσκεται στα όρια της πλάνης και στην περιοχή της κακίας», θυμάμαι αυτά τα λόγια του σα να ήταν χθες, διότι μου έκανε εντύπωση ό τρόπος με τον όποιον ερμήνευε πώς να αποφύγουμε την κενοδοξία και να αποκτήσομε την ταπείνωση, πού είναι το θεμέλιο όλων των αρετών. Ό Θεός να αναπαύσει την ψυχή του μακαρίτη Γέρο - Ιωσήφ.
Στη Νέα Σκήτη, θα βρούμε κι άλλους εργάτες της νοεράς προσευχής, της υπακοής και της καθόλα πνευματικής ζωής, όπως και αγιογράφους, οί οποίοι μαζί με τη χειροτεχνία καλλιεργούν και τον κήπο της καρδίας τους και καθαρίζουν αυτόν από τα βλαπτικά ζιζάνια, τα όποια είναι: Ό φθόνος, ή ζήλια, ή φιλοδοξία, ό εγωισμός και όλα τα πάθη πού μέρα - νύχτα πολεμούν τον άνθρωπο και περισσότερο τον Μοναχό. Για μας όλοι οί Πατέρες είναι βιαστές και άγιοι.